|
Vanaf gisteren, maandag 4 dezer, geldt in dit land de eerste versoepeling van de corona quarantaine en zullen naar schatting zo’n 100.000 werknemers die zes tot zeven weken technische werkloos waren, weer aan de slag kunnen. Nu maar hopen dat het verder bergop zal gaan en dat onze verantwoordelijke overheden wat meer zullen doen dan achter de feiten aan te lopen. Na de heisa over de bezoeken aan de woonzorgcentra en over het onderwijs, was het dit weekeinde weer prijs met de opstart van de bouwnijverheid en moest minister van Werk Muylle* in blessuretijd nog e.e.a. ‘verduidelijken’, enfin dat hopen we toch. Misschien tijd voor enkele beschouwingen.
Om even terug te komen op die technische werkloosheid, iets dat in de meeste andere landen niet bestaat en waar we blij mee mogen zijn dat we het hier wel hebben, die is niet gratis. Die wordt betaald door lasten op arbeid, vennootschaps- en inkomstenbelastingen, door zowel werkgevers als werknemers. En vermits Vlaanderen meer dan 70% van de economie voor zijn rekening neemt, het daar het leeuwenaandeel van mag betalen, zoals ik reeds schreef in mijn blog van 3 dezer (‘Negen tegen één’).
In het kader van de 1 mei-vieringen kwam links weer af met de slogan dat de rijken de crisis maar moeten betalen, een deuntje dat een eeuw geleden al werd afgedraaid. Als men het hele vermogen van de 500 rijkste Belgen zou afnemen – wat normaal maar één keer kan gebeuren - dan kan men daar hoogstens acht maanden de overheidsuitgaven mee betalen en zal men daarna weinig bedrijven overhouden die nog zullen kunnen afdragen, wat iedereen armer zal maken. Een nieuw Venezuela, zeg maar.
Eens de coronacrisis (hopelijk) voorbij, zal men aan ‘re-shoring’ moeten doen, een geleerd woord om te zeggen, dat men een deel van de industrie, die de laatste jaren naar o.m. China was verhuisd, terug naar hier haalt. Het zou ook geen kwaad kunnen de grenzen nog een hele tijd gesloten te houden, zeker de buitengrenzen van de E.U.
Tenslotte moet men de wildgroei van de e-commerce inperken, desnoods met extra belastingen. Het is een beetje te gek dat men een eind heeft gemaakt aan de vroegere aan huis leveringen van de bakker, de groenteboer, de brouwer en de melkboer om de straten nu te laten dichtslibben met pakjesdiensten, die dan nog meestal vanuit het buitenland opereren en waaraan onze middenstand jaarlijks minstens 5 miljard euro verliest.
En zo zullen er nog legio werkzaamheden zijn die we anders zullen moeten aanpakken, moeten veranderen of mee moeten ophouden. Denk maar aan het thuis- en telewerk. Mede door het feit dat men de laatste jaren steeds kleiner is gaan wonen, zijn vele woningen daarvoor nu niet aangepast. Kortom, de wereld zal er straks niet meer hetzelfde uitzien als vóór corona. Hoe, dat wordt de vraag van één miljoen.
---
*Ter attentie van lezer Ropie, die me er op wees dat ik ‘mulle’ verkeerdelijk met tweemaal ‘l’ schreef, zijn reactie op mijn blog van 1 mei (‘Het vergeten thema’), mijn excuses. Ik versta wel West-Vlaams waarmee ik 4 jaar te maken kreeg op de kostschool en één jaar tijdens mijn militaire dienst, maar spreek het niet echt. Daarbij komt nog dat er bij de ‘schreve’ verschillende dialecten gesproken worden. Ik dacht eraan, toen ik in bovenstaande blog de naam van minister Muylle schreef, die wél met tweemaal ‘l’.
Het woord ‘mule’ leerde ik tijdens mijn legerdienst van ene uit Bredene die, als hij dorst had, het zo verwoordde: ‘Min mule is lek ’n chiclette’, vertaald in het 'Antwaarps': ‘Maaine mond is gelek nen tutterfrut’...
|
