|
Vandaag begint de met veel tamtam aangekondigde klimaattop van Glasgow. Volgens onze klimaatactivisten en media de laatste kans om deze wereld te redden. Zou het?
Vóór Glasgow waren er reeds de bijeenkomsten in Berlijn (1995), Kyoto (1997), Bali (2007, Kopenhagen (2009) en Parijs (2015). Hopelijk wordt Glasgow een stap in de goede richting, maar zeker is dat niet, al was het maar omdat ’s werelds grootste vervuiler, China, er niet aan mee doet. Het land van Xi en Corona is goed voor 28% van de totale CO2 uitstoot en zal zijn piek pas bereiken in 2030, waarna het hoopt af te kunnen bouwen tot 2060.
Ik denk wel dat ondertussen iedereen ermee akkoord zal gaan dat er iéts moet gebeuren. Alleen moet dat zijn tijd krijgen en meer worden dan een trofee voor onze groenen. In tegenstelling tot die in onze buurlanden blijven onze groentjes 100% tegen kernenergie, ook tegen de nieuwe kleinere reactoren, die trouwens zullen werken met een andere, vrij ongevaarlijke brandstof die Thorium heet (zie mijn blog daarover van 26 september). Een systeem dat, nota bene, mee werd uitgewerkt in ons Vlaams kernonderzoekcentrum van Mol.
Positief tenslotte is dat in het kader van de klimaatbesprekingen ook het woord ‘adaption’ (aanpassing) is gevallen. Daar het klimaat niet van vandaag op morgen kan veranderd worden, zal men zich ondertussen aan de dagdagelijkse situaties moeten aanpassen. Dat de mens – homo sapiens – zich op deze wereld heeft kunnen handhaven is, omdat hij zich – in tegenstelling tot sommige andere levende wezens – steeds heeft kunnen aanpassen. Van de polen tot aan de evenaar, met of zonder klimaatrampen. Dat zal ook moeten gebeuren in de klimaatontwikkeling die we nu meemaken.
|
