We beleven rare tijden. Niet alleen is er nog steeds die absurde oorlog in Oekraïne die de wereldeconomie en de voedselbevoorrading in het gedrang brengt, er is ook nog dat asielakkoord tussen de UK en Rwanda, waarbij dat laatste land zo’n 140 miljoen pond krijgt als het de in de UK opgepakte illegale asielzoekers overneemt die de Britten per vliegtuig van Londen naar Kigali willen sturen. Een eerste poging is voorlopig mislukt, maar de regering van gekke Boris blijft proberen.
Men zou zich afvragen wat die asielzoekers bezielt om allemaal persé naar de UK te willen komen. Wel, de reden is vrij duidelijk én bekend: In de UK is men nl niet verplicht een identiteitskaart te hebben. Dat betekent dat, als men zich niet aangeeft, men ook niet weet dat men daar is. Die mensen gaan meteen in de illegaliteit en het zwartwerk, waarbij ze uitgebuit zullen worden. Ze doen dat liever zo dan een aanvraag in te dienen en misschien geweigerd te worden. Waarschijnlijk zijn er daar zelfs criminele én niet-criminele organisaties die daarop rekenen.
Er is een oplossing die simpel en goedkoop is: verplicht in de UK de identiteitskaart en de stroom illegalen zal zo opdrogen. Het zou tegelijkertijd een adempauze geven aan alle transitlanden, het onze inbegrepen, waarin die transitmigranten wel willen geholpen worden, maar niet willen blijven en ook daar voor overlast zorgen..
Heel dat verhaal doet zo’n beetje denken aan de discussie over de wapenwetten in de States, nog zo iets waar iedereen het erover eens is dat de slachtpartijen moeten stoppen, maar waarbij men het artikel 2 van de Amerikaanse Grondwet, die het wapenbezit toelaat, niet grondig wil wijzigen. Die wet is een paar eeuwen oud en voorzag destijds de gesofistikeerde wapens van vandaag de dag niet.
Waar moet het naartoe als die hypocrisie blijft duren, zowel in Oekraïne, in de UK als in de States? Voorlopig kan ik alleen nog maar eens Urbanus aanhalen die het zo zong: ‘De wereld is om zeep. Er gebeuren rare dingen rondom mij. Helemaal om zeep en het Laatste Oordeel kan niet ver meer zijn’.
|