|
Het overlijden van Ludo Dierckxsens deed me terug denken aan halfweg de jaren 1970, toen ik bij DAF ging werken in Oevel. Ik had gereageerd op een DAF- annonce voor iemand die de bezoekers kon rondleiden in vier talen – Nederlands, Frans, Engels en Duits - en tegelijk ook de supervisie van de kantine kon doen. Met mijn talenkennis – ik sprak ook nog Italiaans - en twee jaar hotelervaring op Sardinië was dat zo geregeld.
Nu rijdt men de bezoekers met een treintje door de fabriek, maar toen gebeurde dat nog te voet, waarbij bezoekers overal directe vragen konden stellen terwijl zij de medewerkers aan het werk zagen. Ik kreeg zes weken de tijd om alles te leren, want ik had geen technische achtergrond. Gebeurde het toch dat ik iets nog niet wist, dan vroeg ik uitleg aan de man of vrouw die op die plek aan het werk was. Bij de lakstraat was dat gewoonlijk de Ludo die dat met zijn breedste glimlach kwam vertellen. Het was steeds een plezier hem bezig te zien en zo zal ik hem ook herinneren..
|
