Bij de opening van het Gentse universitair jaar was Marianne Thyssen, de bazin van CD&V, dit jaar uitgenodigd om daar een speech af te steken. Zoals te verwachten was van het hoofd van de tsjeven, blies ze warm en koud en wist men aan het einde van het verhaal nog niet veel meer dan aan het begin. Het probleem met haar partij is, dat het de enige Vlaamse partij is die in de twee regeringen zit, zowel dus federaal als regionaal, én aan beide regeringen de premier levert. Dit zorgt voor een doorlopende spreidstand waarbij CD&V blijft wat ze feitelijk altijd geweest is: een partij met twee gezichten, die niets doet en haar kiezers kan blijven wijsmaken dat ze dat goed doet. Ge moet het maar kunnen. CD&V, stelt Marianne, wijst resoluut de Maddens doctrine af. In navolging van enkele, doorgaans belgicistische politieke analisten, vindt ze het een verrottingsstrategie. CD&V, integendeel, wil met de tegenpartij(en) praten en wat dat betekent hebben we al tientallen jaren meegemaakt: geven en toegeven. Nochtans is de huidige politieke situatie wel degelijk zo, dat de francofonen opnieuw geld nodig hebben voor hun onderwijs en straks - en dat zal niet lang meer duren - weer vragende partij zullen zijn. Marie-Dominique Simonet (familie van?), de Franstalige minister van onderwijs, wil nl 600 miljoen euro besparen om de Franse gemeenschap niet verder in het rood te laten gaan. Daardoor dreigt het Franstalige onderwijs opnieuw zonder geld te komen zitten. Datzelfde onderwijs waarvoor Verhofstadt indertijd al miljarden (Bfr) extra voor had uitgetrokken (dat had hij al stiekem beloofd vóór zijn eerste regering was gevormd, zó stiekem dat het niet eens in zijn eerste regeerakkoord stond!). Hoe is het mogelijk dat het Franstalige onderwijs in België tot de slechtste van Europa behoort en daarbij toch een van de duurste blijft? E.e.a. schijnt te maken te hebben met het feit dat naast het gemeenschapsonderwijs dat er in Brussel en Wallonië ook telkens een provinciaal en een gemeentelijk onderwijs is uitgebouwd. Als we daar ook het vrij onderwijs bij tellen, betekent het dat daar op veel plaatsen vier scholen naast elkaar staan, wat enorm veel geld kost en tegelijk zorgt voor een geweldige, nutteloze versnippering die de kwaliteit van het onderwijs zeker niet ten goede komt. Als de Franstaligen straks weer geld nodig zullen hebben, veel geld, dan kan Vlaanderen meteen zijn Maddens doctrine uittesten en dié eigen voorwaarden stellen, die het op een communautair overleg nooit geregeld zou krijgen. Heel wat anders dan de verrottingsstrategie zoals Thyssen en Co beweren. --- In de marge van bovenstaande nog dit: Thyssen moet nu toegeven dat samenvallende verkiezingen ook voor haar partij niet meer kunnen. Door het feit van de dubbele vertegenwoordiging en verantwoordelijkheden in de beide regeringen is men er bij CD&V eindelijk van overtuigd geraakt dat er twee verschillende niveaus zijn en dat politiekers best op eenzelfde niveau blijven werken en niet op twee tegelijk. Nu nog maar hopen dat de partij met de twee gezichten hierin consequent blijft en morgen weer niet van gedacht verandert...
