De voorbije week werd Pierre Stukken begraven. De man was 63 jaar en overleed aan kanker, mede als gevolg van een verblijf van 27 maanden in een Marokkaanse gevangenis. Hij had in dat land een gevangenisstraf van 5 jaar gekregen, toen hij er in 1996 "gepakt" werd met drugs in de autobus waarmee hij Marokkanen naar huis had gebracht. De man was onschuldig, want het was de eigenaar van de bus die de hele drugsaffaire geregeld had buiten zijn weten om. Dat hij vervroegd vrijkwam, had te maken met zijn gezondheid - hij deed er een soort TBC op - en de actie van een journalist van De Morgen (als het goed is, zeggen we het ook). Op de Belgische diplomatie moest Stukken niet rekenen. Pierre Stukken werd wereldberoemd in Vlaanderen, toen regisseur Frank Van Mechelen van zijn wedervaren in Marokko de film "De Hel van Tanger" maakte. Hierdoor werd menig Vlaming geconfronteerd met de onmenselijke toestanden in de Marokkaanse gevangenissen. Als men dat vergelijkt met welk regime Marokkaanse gevangenen in ons land te maken krijgen, lijkt het wel alsof die hier een luxe behandeling ondergaan. Ondertussen is er wel (mede door de zaak Stukken) een akkoord gekomen tussen België en Marokko, waardoor het mogelijk wordt Marokkaanse gevangenen, die in België definitief veroordeeld zijn, naar een Marokkaanse gevangenis over te brengen. Dat is de theorie. In de praktijk gebeurt dat nauwelijks, ondanks het feit dat Marokkanen hier de meerderheid van de allochtone gevangenen uitmaken (een paar duizend!). Stukken heeft na zijn vrijlating niet meer kunnen werken. Eén keer per jaar reisde hij naar Lourdes, waar hij God en Maria ging bedanken dat hij uit die Marokkaanse hel was geraakt. --- Op 62-jarige leeftijd overleed in Brussel Rudy Bogaerts, de voormalige privé-leraar van prins Laurent (hij zorgde ervoor dat die zijn diploma van middelbaar onderwijs haalde). Bogaerts heeft daar een boek over geschreven, grotendeels uit wrevel, omdat het Hof hem, in zuiver Kremlin stijl, uit Laurent's biografie had laten schrappen. Uittreksels van zijn boek werden al gepubliceerd en waren weinig flatterend voor de Coburgers, zeker na de reeds eerdere revelaties van kolonel Vaessen. Of het boek er nu zal komen, is nog de vraag. Wie weet kunnen de koninklijke relaties daar nog een stokje voor steken... Rudy Bogaerts deed nog meer. Hij was ook de uitgever, bezieler en voornaamste reporter van het Franstalige satirische weekblad Père Ubu. Daarin hekelde hij politici en andere machthebbers en was hij niet bang om regelmatig xenofobe en anti-homo artikels te publiceren. Regelmatig werd hij daarvoor aangeklaagd (o.m. door Laurette Onkelinx en haar man, advocaat Marc Uyttendaele), maar nooit veroordeeld. Dat hij tegen dergelijke figuren rechtszaken won, pleitte voor zijn intelligentie. Zowel door het Hof als in de Belgische politiek zal er dan ook een zucht van verluchting gegaan zijn toen men hoorde, dat Bogaerts er niet meer bij is (hij stierf aan de gevolgen van een beroerte). De vraag is maar, of het weekblad nog zal blijven bestaan. Het doet denken aan de dood van Bruno Dewinter, de stichter van het Pallieterke. Die werd meteen vervangen door Jan Nuyts (en Jan Merckx). Of dat met Père Ubu ook zo zal verlopen, is nog zeer de vraag.
