I.v.m. de huidige heropleving van onze economie wordt terecht gesteld, dat we dat vooral te danken hebben aan het tweede Duitse Wirtschaftswunder. In één adem wordt daar dan meestal bij verteld, dat een tweede reden het feit is dat we in ons land de mogelijkheid tot tijdelijke werkloosheid hebben, waardoor minder mensen tijdens de crisis ontslagen dienden te worden en men, bij de herneming, diezelfde mensen meteen weer kon inzetten. Op die manier zouden er vorig jaar 40.000 nieuwe banen zijn bij gekomen. Niet slecht, zou men zeggen, ware het niet dat de Hoge Raad voor Werkgelegenheid (ja, die bestaat ook!) met een ander verhaal afkomt.
Volgens die Raad is 40.000 niet genoeg. Als we de doelstellingen van de Lissabon afspraken willen halen, zouden dat er 58.000 moeten zijn. En er is meer. Uit het rapport blijkt nl dat:
- slechts 44% van de niet-EU-ers in ons land werkt;
- terwijl de effectieve pensioenleeftijd momenteel 59 jaar is, de gemiddelde effectieve loopbaan slechts 28,6% bedraagt en dit terwijl we - steeds gemiddeld - bijna 80 jaar oud worden;
- er momenteel 70.000 vacatures zijn, waarvan 60.000 in Vlaanderen, waarvoor geen scholing vereist is, maar die men toch niet ingevuld krijgt;
- dat onze zo opgehemelde tijdelijke werkloosheid later ook in de meeste ons omliggende landen werd toegepast, maar dan wel met één grote variante: wie daar tijdelijk werkloos werd moest zich laten bijscholen. Dat gebeurde bij ons zo goed als niet (slechts 278 op enkele tienduizenden), zodat bij de herneming hier de vacatures bleven wat ze waren.
Tenslotte blijkt, dat er in België een discriminatie bestaat t.o.v. de 50 plussers. Alleen ouderen ontslaan, zoals dat in België gebeurt, is inderdaad discriminatie. Toevallig heb ik dat persoonlijk meegemaakt bij het faillissement van de oude DAF in 1993. In de Belgische vestiging ging iedereen boven de 50 jaar eruit, in de Nederlandse werd er in álle leeftijdsklassen ontslagen, zodat er een pak ervaring binnen het bedrijf bleef. Als ik in de Belgische DAF vestiging, waar ik begonnen ben, was blijven werken, dan was ik op mijn 53ste op brugpensioen gestuurd*. In het hoofdkwartier in Eindhoven heb ik de rit uitgemaakt tot mijn 65ste (de laatste drie jaar wel door te werken aan 80%, maar toch ook in een tweeploegendienst).
* De meeste 50 plussers werden in de Belgische DAF vestiging al met brugpensioen gestuurd vóór 1993. Toen (de oude) DAF daarna failliet ging, verloren die mensen het deel van hun pensioen dat door de werkgever betaald diende te worden...
|
