"Ik ben niet verkozen om leuk te zijn, maar om een beleid te voeren". Deze zin van Guy Verhofstadt tijdens zijn verklaring van 11 oktober volstond om de bevriende media te laten uitroepen dat hij, Verhofstadt, veranderd was. Is dat wel zo? Kijk, iedereen heeft zo zijn wensdromen, vooral als men jong is. Guy Verhofstadt had die ook. Meer nog, hij zette die dromen op papier, zwart op wit en noemde het zijn "burgermanifesten". In tegenstelling tot gij en ik, kreeg Verhofstadt de kans om zijn dromen, of althans een deel ervan, te verwezenlijken. Jammer genoeg maakte Guy, eens de vleespotten bereikt, een bocht van 180 graden en heeft hij in feite niets, maar dan ook niets verwezenlijkt van wat hij voorstelde in zijn manifesten. Misschien had hij dat gekund, was hij met een centrum-rechtse regering begonnen in 1999, met de toenmalige CVP dus. Maar dat wilde hij niet omdat hij die partij de schuld gaf hem, Guy Verhofstadt, 18 jaar in de oppositie te laten wegkwijnen. Hij startte dus met een regering die iedereen omvatte buiten de CVP (en het Vlaams Blok). De prijs die hij hiervoor moest betalen was het opgeven van elke ambitie uit zijn burgermanifesten. De beloning was (en is nog steeds) dat hij premier mocht zijn. Guy Verhofstadt was en is de VLD en dat is dan ook de reden van het debacle dat die partij nu al een tijdje meemaakt. De achterban, die wél geloofde in zijn burgermanifesten, haakt af, zeker na de nieuwe belastingen op spaargelden, waaruit blijkt dat de VLD nóg maar eens moest toegeven aan de PS. De reden waarom de "nieuwe" Verhofstadt een stuk kalmer lijkt geworden is omdat de man er waarschijnlijk in berust dat hij alleen nog premier mag blijven is, omdat nieuwe verkiezingen voor de PS niet opportuun zijn. Erger nog: hij mag met zijn regering de hele termijn uitdoen omdat er in Wallonië teveel lijken uit de kast blijven vallen, dus o.w.v. het uitkomen van corruptieschandalen bij de partij die het in werkelijkheid voor het zeggen heeft in dit land. Het zal tenslotte toch waarschijnlijk Toscane worden...
Liefst 44.000 particulieren wilden in Telenet aandelen investeren, waardoor er dubbel zoveel aangevraagd werd dan kon worden aangeboden. Toch werd in beurskringen meteen gezegd, dat dit geen echt groot succes was. Toen Belgacom naar de beurs trok, werd er vijfmaal zoveel aangevraagd. De reden dat het met Telecom wat minder werd heeft vele oorzaken, terug te vinden in nogal wat negatieve berichten over het telecombedrijf. Om te beginnen heeft Telenet tot op de dag van vandaag nooit éénmaal winst gemaakt en zit het met een schuld van anderhalf miljard euro. Verder werd er meteen gesteld dat dit een investering was die niet op korte termijn kon opbrengen. Daarenboven was er het feit dat topman Duco Sickinghe eieren voor zijn geld koos en een kwart van zijn eigen aandelen verkocht en daardoor liefst bijna 7 miljoen euro rijker werd. Tenslotte was het bedrijf kortelings nog erg negatief in het nieuws gekomen toen het eenzijdig besliste zijn TV-aanbod met acht zenders te verminderen voor wie niet wilde overschakelen op digitale TV. Een soort gijzeling van zijn eigen klanten. Buiten Sickinghe zijn er trouwens nog enkele bedrijven die grote sommen geld hebben verdiend aan Telenet's beursgang: De GIMV kreeg 191,3 miljoen in kas, de gemengde intercommunales 283,6 miljoen, Electrabel 88,2 miljoen en Ackermans & Vanhaaren 13 miljoen. Op de eerste beursdag flopte het aandeel van Telenet dan ook met meer dan 9% en verloor het bedrijf in feite 192 miljoen euro aan waarde. De vraag is maar of het daarbij zal blijven. Denkelijk hebben al heel veel intekenaars spijt van hun aankoop. Op die eerste dag werden er al maar liefst 10,7 miljoen aandelen verhandeld. De telecomsector heeft het trouwens niet zo gemakkelijk als men zou denken. Het Nederlandse KPN zit met een schuld van 8,2 miljard euro en France Telecom zelfs 46,3 miljard! Stel eens voor dat een van die bedrijven failliet zou gaan; dat kan iedereen overkomen, ook Telenet. Wat dan? Moest het Telenet overkomen dan wordt Belgacom waarschijnlijk de lachende derde. Dat bedrijf is nl zowat het enige in de regio West Europa dat géén schulden heeft.
Ik schreef enkele dagen geleden reeds dat de Vlaamse media er goed aan zouden doen de politieke situatie in Wallonië op de voet te volgen, maar ik betwijfel of dat gebeurt. Ondertussen gebeuren daar nog steeds vrij spectaulaire dingen en de hele PS situatie maakt, dat die partij zich geen vervroegde verkiezingen kan veroorloven (ze zou, volgens sommige vrij serieuze peilingen, reeds meer dan 8% van haar aanhang verloren hebben) en op die manier Verhofstadt II in leven houdt. Voor de vacante plaats van de aangehouden en ontslagen schepen Claude Despiegeleer in Charleroi zijn er ondertussen twee kandidaturen: zijn zoon en zijn secretaresse! Nu kunnen die twee natuurlijk niet de schuld krijgen voor alles wat Claude heeft uitgespookt: in de huidige situatie waarbij men schoon schip wil maken van het corrupte imago van de partij, lijkt dit echter geen koshere oplossing. Er is trouwens nog zo'n zaak in 't zicht waarbij het zou kunnen gaan stinken. Het slachtoffer hierbij zou wel eens Michel Daerden kunnen zijn, ge weet wel die Waalse minister van het autowegenvignet. Door de collega's wordt hij "compagnon Porsche" geheten vanwege zijn flamboyante levensstijl (denk links, leef rechts). Er wordt van hem o.m. beweerd dat hij zelden echt nuchter is... In de zoektocht naar onregelmatigheden binnen de PS blijkt die Daerden nu een revisorenbedrijf te hebben (gehad), DC&C genaamd. Dat bureau controleert de rekeningen van zo'n 150 (honderdvijftig!) publieke instellingen, waaronder intercommunales, ziekenhuizen en huisvestingsmaatschappijen, verzekeraar Ethias en zelfs de Post. Daerden verdedigt zich door te stellen dat hij zijn aandelen in DC&C reeds in 2001 heeft verkocht, wat klopt. Nu komt het echter: het kantoor wordt de dag van vandaag geleid door Frédéric Daerden, zoon van! En daar houdt het nog niet mee op. Die Frédéric Daerden is ook schepen van financiën in Herstal en wil volgend jaar bij de gemeenteverkiezingen meedoen als kandidaat burgemeester. Volgens de Wet kan een revisor van intercomunales geen gemeenteraadslid zijn. Maar binnen de PS kan dat dus blijkbaar wél. Er is nog veel werk voor de heruitvinder van het Marshal Plan!
Met de zaak Mohamed Hammadi heeft het Belgisch Gerecht zijn nieuw dieptepunt bereikt. Een beruchte gangster, die vlucht met een gecarjackte auto en zijn kalasjikov leeg schoot op een achtervolgende politiewagen, waarbij één agent gedood en een tweede gewond werd, wordt niet beschuldigd van moord, maar van opzettelijke slagen en verwondingen met de dood als gevolg. Het is een raadsel, waarom vijf van de twaalf juryleden de gangster niet de maximumstraf toewensten, maar nog raadselachtiger is het feit dat de drie rechters in deze assisenzaak zich schaarden bij de minderheid van de juryleden en op die manier verhinderden dat Hammadi levenslang kon krijgen (of wat dat hier nog voorstelt). Nóg straffer werd het, toen bleek, dat zijn compaan bij de carjacking, die niemand had doodgeschoten, wél beticht werd van doodslag. Enfin, dit is de wereld op zijn kop, jammer genoeg niet meer uitzonderlijk bij het Belgische Gerecht. Men heeft er het raden naar wat die magistratuur bezielt, maar feit is dat deze mensen niet met hun voeten op de grond staan. Het is nl niet de eerste keer dat er zo'n rare uitspraken vallen, al was het in het verleden meestal voor minder erge zaken. Nog kortelings kwam ook het Gerecht van Veurne tweemaal in het nieuws. Eerst was er de zaak Serneels, een ex-basketspeler die verdacht werd van uitgifte van valse bankbiljetten en later nog eens van betrokkenheid bij de moord op een nachtportier. De man was ondertussen uitgeweken naar Thailand waar hij een bekende bar uitbaat in het plaatsje Pattaya dat o.m. bekend werd na de tsunamiramp. Op een gegeven ogenblik kwam die Serneels naar België en werd hij aangehouden, maar daarna op borg vrijgelaten door het Parket van Veurne. Nu schijnen er tussen België en Thailand geen uitleveringsovereenkomsten te zijn. Dat had men over het hoofd gezien, waardoor de man het eerste vliegtuig naar Thailand nam en niet meer kon worden ingerekend. Later was er de zaak van de "snelste dief" van het land, een Waal die al voor de zeventiende keer werd opgepakt wegens diefstal, meestal van sigaretten. De zestiende keer gebeurde dat door het parket van Veurne en kreeg de man een straf van acht maanden. Na ANDERHALVE MAAND kwam hij al vrij en beging hij dus zijn volgende diefstal! Wie beslist zo'n onwettelijke toestanden? In 't kort: het is hoog tijd dat men een reorganisatie van het Gerecht doorvoert. Als Wallonië (tante Laurette) dat niet wil, dan moet men Justitie maar splitsen en alle, maar dan ook alle rechters eens een nieuwe beoordeling geven, rekening houdend met wat ze de laatste vijf jaar zoals hebben uitgespookt. Aan zo'n Justitie hebben alleen de gangsters wat en ik denk niet dat dat de bedoeling is.
Tijdens de belachelijke en hopeloos geldverslindende staking van 7 oktober gebeurde er in Wallonië iets opmerkelijks: de 1300 arbeiders van het metaalbedrijf Duferco in La Louvière weigerden mee te staken. Dit is tot nu toe uniek in een regio waar het woord staking al voldoende was om alles, maar dan ook alles plat te leggen. Het duidt aan dat er daar ten zuiden van onze taalgrens eindelijk iets aan het ontwaken is De stakingsweigering van Duferco is trouwens niet het enige feit dat op een verandering in de Waalse geesten lijkt te wijzen, ook in de Parti Socialiste, tot nu toe de ongenaakbare baas van Wallonië, is het hommeles. Om te beginnen heeft Van Cauwenberghe, die zijn ontslag had gegeven als minister president van de Waalse deelregering teruggeslagen. Hij geeft zich nog niet gewonnen en blijkt nog over een vrij grote aanhang te beschikken. In Charleroi is hij nog steeds de nummer één en daar zal Di Rupo rekening mee moeten blijven houden, om te beginnen tegen de gemeenteverkiezingen van vorig jaar waarbij Van Cau weer zal opkomen voor de job van burgemeester. Di Rupo heeft nog een tweede schot voor de boeg gekregen en dit keer van Jean-Marie Dehousse, de nummer twee van de PS in Luik en ook hij burgemeester (geweest?) van die stad. Dehousse beschuldigt Di Rupo van een staatsgreep binnen de partij en zegt dat de man(?) met het strikje niet werd verkozen conform aan de statuten van de partij. Di Rupo's mandaat zou dan ook niet geldig zijn, volgens Dehousse. Ondertussen zitten al twee van Van Cau's schepenen in Charleroi achter de tralies en zijn er ook al op twee andere plaatsen aanhoudingen van PS mandatarissen die de rode slogan "het geld pakken waar het zit" al te letterlijk hadden opgenomen. Of dat alles nog niet genoeg was, blijkt er nu ook al een onderzoek te lopen bij de Waalse dienst voor streekproducten. Ook daar zou geld verdwenen zijn via onregelmatige boekhoudkundige truuks. Ter info: de bestuurder van die dienst heet Jean-Marie Happart, tweelingbroer van de minister van landbouw van de Waalse deelregering, de beruchte José Happart. Enfin, wij Vlamingen krijgen zo stilaan een idee waar het geld van onze transferts naartoe is gegaan. Hopelijk blijven onze Vlaamse media die situatie op de voet volgen, of is dat ook al niet meer politiek correct?
In Het Laatste Nieuws van gisteren, 7 oktober, verscheen er op blz 2 een nogal smalend artikel van journalist Jan Segers over het Vlaams Belang. Daarin gaf hij een opsomming van wat die partij haar kiezers allemaal beloofde en voegde er bij dat in feite "alles aan iedereen" werd beloofd. Hij kan daarin gelijk hebben, maar dat is dan niets anders dan wat Jans eigen collega, Luc Van der Kelen, onlangs schreef over de beleidsnota van de Vlaamse deelregering. Hij noemde die verklaring van Leterme "een bloemlezing uit de catalogus van Trois Suisses". Het verschil tussen al die beloftes is, dat de ene uitgaat van een officiële instantie in functie, gesteund door de drie traditionele partijen en de andere van een partij die buitenspel is gezet en op die manier ook niets rechtstreeks verwezenlijkt krijgt (onrechtstreeks wel, want heel wat van haar oude strijdpunten zijn inmiddels door de "democratische" partijen overgenomen en soms zelfs uitgevoerd). Ik heb Seghers daarover een beleefd briefje geschreven, maar dat zal wel niet gepubliceerd worden. Het Laatste Nieuws is wel erg breed op dat gebied, maar nog niet breed genoeg om haar eigen opiniemakers af te vallen. Ik ben nooit lid geweest van welke partij ook, zelfs niet van een vakbond en ik zal daar dus weinig aan kunnen doen. Maar, áls ik het voor het zeggen zou hebben bij het Vlaams Belang, dan beloofde ik de mensen nog véél meer, desnoods de hemel op aarde. De partij kan er zich nooit een bult op lopen, want wat ze belooft krijgt ze nooit gerealiseerd; daar zullen de "democraten" wel voor zorgen. Anderzijds is het zo dat de mensen toch bedrogen willen worden. Zie maar hoe Chirac, na twee nederlagen, president werd toen hij de Fransen "la vie en rose" beloofde of hoe Schröder er in Duitsland in blijft slagen de mensen wat voor te liegen en dan nog au sérieux genomen wordt. Als Seghers en zijn collega's van de diverse media nog ernstig willen genomen worden, dan moeten zij ervoor zorgen dat het Vlaams Belang een behandeling krijgt zoals alle andere partijen en op die manier op haar verantwoordelijkheid kan genomen worden. Ze nu overal uitsluiten en dan kritiek hebben op haar in principe nooit uitvoerbaar programma, is kinderachtig.
De reden tot staking van 7 oktober vindt feitelijk zijn oorsprong in de regeringen Martens van eind vorige eeuw. Die was nl de uitvinder van het brugpensioen, een systeem waarbij de lasten van bedrijven zouden verlicht worden, oudere werknemers vroeger konden stoppen met werken en daardoor plaats zouden maken voor jonge werklozen. Van dat laatste is zo goed als niets in huis gekomen en het uiteindelijke resultaat van acht (!) regeringen Martens was, dat de staatsschuld opliep van duizend tot negen duizend miljard Belgische frank. Dat kwam omdat de staat opeens van honderdduizende mensen geen bijdragen meer kreeg en die mensen integendeel moest betalen. Dubbele kosten dus. Ondertussen is het brugpensioen schijnbaar een verworven recht geworden en staat heel de syndicale wereld op zijn achterste poten als men er ook maar een jaartje wil vanaf pitsen. Rond 50/55 jaar zouden de mensen tegenwoordig zijn opgebrand. Werken kunnen ze dan niet meer, alleen nog reizen, sporten en feesten. Ikzelf ben pas op pensioen gegaan op mijn 65ste en ben tot mijn allerlaatste werkdag actief geweest, net zoals mijn ouders en mijn grootouders. Die moesten vroeger veel harder werken dan de mensen nu en toen ging dat wél; die waren niét opgebrand. Men vraagt zich nu wel af hoe ons welvarend landje stilaan zijn concurrentiepositie verliest. Raar, he? We werken nog 37 jaar tegenover de 42 jaar die de gemiddelde Europeaan erover doet. In Zweden werkt men zelfs nog 44 jaar, omdat men daar meer verantwoordelijkheidsgevoel heeft en beseft dat een dure sociale zekerheid betaalbaar moet kunnen blijven. Hier is het: "Na ons de zondvloed". Want het zullen de volgende generaties zijn die de rekening zullen mogen betalen. Maar tegen die tijd genieten Xavier Verboven en zijn kompanen van een dikverdiend en waarschijnlijk dikbetaald pensioentje.
In blessuretijd is men er toch in geslaagd de laatste tegenstander van een lidmaatschapschap van Turkije bij de Europese Unie, in dit geval Oostenrijk, te vermurwen. Het bord linzensoep heette dit keer Kroatië, een land dat nu ook zijn aanvraag mag doen en veel meer recht oplidmaatschap dan Turkije. Kroatië. Kroatië ligt wel degelijk in Europa, Turkije niet (met uitzondering van een heel klein stukje); zijn bevolking is Europees, de Turkse niet: die stamt af van Mongolen; zijn godsdienst is overwegend rooms katholiek, de Turkse bijna uitsluitend Mohammedaans.
In theorie kan het nog tien jaar duren alvorens Turkije lid zal zijn van de Unie, maar ondertussenzal er al wel zoveel gebeurd zijn, dat het lidmaatschap van dat land incontournable zal geworden zijn, om het eens met een Belgische politieke term te zeggen.
Turkije heeft nu al zeventig miljoen inwoners, de meeste zo arm als job en aanhangers van de Islam, een godsdienst die niet ijvert voor geboortebeperking, om het zacht uit te drukken. Het gevolg daarvan zal zijn dat het land over tien jaar misschien meer dan honderd miljoen inwoners zal tellen en dus het meest bevolkte land van de Unie zal worden. Politiek gesproken betekent dat dan ook dat het heel wat zal te zeggen krijgen binnen Europa en dat er anderzijds enorme sommen geld in dat land zullen moeten gestoken worden, allemaal geld dat nu voor iets anders dient en dus van de overige lidstaten zal worden afgenomen.
Men kan natuurlijk zeggen dat er tegen die tijd ook in Turkije veel zal veranderd zijn, maar dat is iets wat niemand nu met zekerheid weet. Zelfs áls dat zo zou zijn, doet het niets af van het feit dat de Unie eigenlijk niet meer de Europese Unie zal zijn maar wel een internationale belangenvereniging. Als trouwens Turkije erbij zal zijn, zal de Unie grenzen aan landen zoals Irak, Syrië en Iran. Wat heeft dat nog met Europa te maken? Wie weet willen die er dan ook wel bij, net zoals Israel, Marokko, Algerije en Tunesië.
Waar zijn we mee bezig. En dat alles op een moment dat er zelfs geen overeenstemming is over een grondwet, dat de Europese begroting niet werd goedgekeurd en op een ogenblik dat men in Frankrijk een nationale staking houdt omdat men meer jobs en hogere lonen wil. Denkt men werkelijk dat men hier welvarender zal worden als Turkije erbij zal komen? Zelf Karel Van Miert, ex-Europees commisaris en expert ter zake, zegt dat er van heel dit Turkije verhaal niets van in huis zal komen ("Terzake, 03.10.05). Tenslotte nog dit: een betoging van het Vlaams Belang tegen de toetreding van Turkije werd wel uitgezonden door CNN, maar niet door de VRT. Voor die laatste zender, betaald met het geld van de belastingbetaler, is een partij met een kwart van de kiezers onbestaande! Huichelaars!
Jammer van die ene letter, want als hij in plaats van Di Rupo, Di Lupo had geheten dan had zijn naam "wolf" betekent. Dan klopte het natuurlijk nog niet met de titel van dit stuk, maar kwamen we er wel in de buurt. Di Rupo, dus. Hij is aardig bezig om de nieuwe Stalin van de PS te worden. Voor een neo-communistische partij als de zijne zou het in elk geval niet misstaan dat ze geleid wordt door een dictator, al dan niet met strikje, al dan niet met de pepsodent glimlach. De schandalen bij de Waalse socialisten komen Di Rupo goed uit, zou men denken, maar dit is maar oogverblinding. De scheve toestanden, het machtsmisbruik, het gesmoemel en het morsen met geld van anderen (van de Staat, wat in België wil zeggen: grotendeels van Vlaanderen), is niets nieuws in het zuidelijke landsgedeelte. Bij de klassieke socialisten, de échte rooien, is het normaal dat men het geld pakt waar men het krijgen kan. Uitdrukkingen als "Ge kunt het maar gehad hebben" en "Rood of geen brood"maken in Wallonië nog altijd deel uit van het dagelijks gebeuren. Dat het tenslotte uitkwam bij het huisvestingsschandaal in Charleroi was "pour le besoin des choses". Di Rupo is nu "Dieu". Hopelijk vergaat het hem beter als die andere Dieu, Guy Spitaels, die in de marge van het Agusta schandaal baan moest ruimen. Ook die leek oppermachtig. Di Rupo gaat dus nu zijn "Marshal Plan" zelf kunnen uitvoeren en zelf Sinterklaas spelen tijdens de verwezenlijking ervan. Alhoewel: met 1,4 miljard euro over vier jaar krijgt ook Di Rupo Wallonië er niet bovenop. Daarom blijft hij, om te beginnen, al heel inschikkelijk voor de Vlamingen, "met wie hij bevriend wil blijven", zegt hij. Nogal wiedes, als hij van die Vlamingen elk jaar weer miljardentransferts krijgt. Als hij dan toch zo bevriend wil blijven met Vlaanderen, waarom suggereert hij dan eens niet dat wij Brussel-Halle/Vilvoorde gesplitst krijgen (volgens de Wet, NB) of dat er enkele regionale opdelingen komen in de sociale zekerheid. Ik vrees dat de vriendschap dan weer snel bekoeld zal zijn en dat het dan weer "non, non et non" zal blijven, zoals hij dat zei in het voorjaar...
Ik heb het steeds fout gevonden dat BV's zich met politiek gaan bemoeien. Ik kan nog aannemen dat sporters op het einde van hun carrière naar iets anders moeten uitzien en ze de politiek misschien een aanlokkelijke zaak vinden. Erger is het als dat door zangers gebeurt, die helemaal niet aan het einde van hun carrière zijn en schaamteloos van het systeem profiteren. Een schoolvoorbeeld daarvan is Margriet Hermans die via ID-200, Volksunie en Spirit bij de VLD terecht kwam en daar feitelijk niets anders uitspookt dan de wedde van volksvertegenwoordiger incasseren. BV's zouden er rekening mee moeten houden dat hun aanhang in de sport en zangwereld waarschijnlijk erg politiek verdeeld is en ze door in de politiek te gaan een deel van hun fans diep ontgoochelen. Het is trouwens bewezen dat de meeste BV's na enkele jaren in de politiek er meestal de brui aangeven omdat ze duidelijk zien dat dit hun ding niet is. Er is af en toe wel eens een uitzondering, Jean-Marie Dedecker bv, maar dat is dan de uitzondering die de regel bevestigt. Ook Marc Wilmots kwam in de politiek terecht na een succesrijke voetbalcarrière en dit bij de MR, de "mouvement réformateur", de "hervorminngsbeweging", wat ze daarmee in Wallonië ook willen bedoelen. Na vrij korte tijd had Wilmots gezien dat hij daar niet op zijn plaats zat en vroeg hij zijn senaatszetel te kunnen opgeven. Dat bleek niet mogelijk te zijn omdat de Waalse liberale partij al haar opvolgers al had opgebruikt. Dan vroeg Wilmots hem niet meer uit te betalen, maar ook dat ging niet zodat hij wel verplicht is zijn termijn als ongemotiveerde senator uit te zitten. Voor deze klucht bestaat een radicale oplossing: schaf die senaat af. Dat had feitelijk al lang moeten gebeuren, want het gaat om een compleet nutteloze instelling die de Staat alleen maar veel geld kost. Bij de laatste staatshervormingen heeft men allerlei nieuwe instellingen in het leven geroepen, maar de oude niet afgeschaft. Het gevolg daarvan is dat we met de grootste "dichtheid" aan politiekers zitten van de hele wereld en, mede als gevolg daarvan, van een onoverzichtelijk staatsapparaat met een wetgeving waarin een kat haar jongen niet meer terugvindt en waar dan ook om de haverklap pas gestemde wetten moeten worden veranderd en aangepast. De senaat is trouwens niet de enige instelling die het ancien régime heeft overleefd. De provincieraden zijn ook overbodig geworden. In zijn burgermanifesten was Verhofstadt trouwens voorstander van het afschaffen van die raden. Het was één van de goede ideeën die de man had alvorens hij in de vetpotten van de Belgische Staat terecht kwam en een bocht maakte van 360°C. Het kan verkeren, wist Bredero al.
België heeft zijn zoveelste slecht rapport gekregen, ditmaal van het "World Economic Forum", dat stelt dat geen enkel West-Europees land een zo zwakke concurrentiepositie heeft als Belgenland. Zelfs landen als Estland en Chili doen het beter. Aan de hand van allerlei economische gegevens wordt er regelmatig een lijst van de concurrentiepositie van alle landen opgemaakt. Op die lijst is België recentelijk gezakt van de 25ste naar de 31ste plaats. Verhofstadt, ge weet wel: de man van de 200.000 nieuwe jobs, betwist natuurlijk die cijfers, maar dat zal weinig helpen. Ons land wordt te duur qua lonen en vooral qua belastingen en de mensen werken er wel hard, maar niet lang genoeg. Gemiddeld werkt een Belg 37 jaar in zijn carrière, dat is vijf jaar minder dan het Europees gemiddelde en zelfs zeven jaar meer dan de Scandinavische landen. Ik haal met opzet de Scandinavische landen aan, omdat die ook een grote welvaart kennen en een goed onderbouwde sociale zekerheid hebben. Daar weet men echter dat die sociale zekerheid betaald moet kunnen blijven en daarom moet men er ook langer werken. Of men dat in België ook zal gaan doen, is zeer de vraag. Nog vóór er definitieve besprekingen komen over het opschuiven van de minimum leeftijd om op brugpensioen te gaan, staan de vakbonden al op hun achterste poten. Het ABVV wacht zelfs de besprekingen niet af, maar gaat "het land platleggen" op 7 oktober. De echte reden daarvoor schijnt trouwens niet het debat zelf te zijn, maar een interne machtstrijd binnen de rode vakbond waarbij de tenoren van de verschillende industrietakken tegen elkaar opbieden in het stoer zijn, met de hoop op de topjob, die nog vacant is sinds Mia Devidts er werd buitengepest (stel u voor: een Vlaamse vrouw als baas!). Mits nog enkele nieuw uitgebrachte schandalen, vallen er misschien nog enkele Waalse kandidaten af en maakt Xavier Verboven een kansje. Als de vakbonden zo voortdoen en de regering niet bij machte zal zijn om die één of twee jaartjes extra werken er te kunnen doordrukken, dan staat België volgend jaar wer enkele plaatsjes verder op de economische landenland.
In de Belgische politiek is het stilte vóór de storm. Naar slechte syndicale gewoonte dreigen de vakbonden al met stakingen alvorens er onderhandeld werd en nog vóór de regering op 11 oktober met haar beleidsverklaring komt. Ondertussen is er een nieuwe versie verschenen van de driemaandelijkse enquête van de Libre Belgique en Het Laatste Nieuws, tot hiertoe veruit de meest betrouwbare (Het Laatste Nieuws is niet voor niets de meest gelezen krant in Vlaanderen), waaruit blijkt dat het vertrouwen in de regering(en) blijft dalen. Als Verhofstadt II geen antwoord vindt op de cruciale problemen die zich stellen (einde loopbaan, Zaventem, Sociale Zaken en Begroting), dan kan er natuurlijk ook een echte regeringscrisis van komen. Met de PS op de terugtocht (o.w.v. de zoveelste schandalen) en de SP.a stuurloos nadat Steve Stunt zichzelf gepensioneerd heeft, ziet het er naar uit dat er weer eens een zoveelste Belgisch compromis uit de bus zal komen waarmee niets wordt opgelost en, in het beste geval, alles verschoven wordt tot na Sint Juttemis (nóg een specialiteit van Verhofstadt. "Snel en efficiënt" noemde hij dat ooit). Wat in de enquête ook nog eens duidelijk aangetoond wordt is, dat de aanhang van het Vlaams Belang steeds maar blijft stijgen. De partij staat in de enquête nog wel enkele tienden van een procent onder het kartel CD&V/N.VA, maar dit is misleidend omdat het bij deze laatste gaat om twee partijen (een kartel), waarbij vooral de N.VA de laatste tijd aanhangers heeft bijgewonnen. Verder is het zo dat men bij het percentage van het Vlaams Belang in enquêtes altijd rustig minimum 2% kan bijtellen, omdat er nog altijd mensen zijn die voor die partij zullen stemmen, maar dat niet durven zeggen. En daarmee zijn we aan het punt van de totalitaire democratie belandt. Het blijft een schande voor een democratisch land dat een partij, die mag deelnemen aan de verkiezingen en dus blijkbaar electoraal niets te verwijten valt, na die verkiezingen geboycot wordt dat het niet meer mooi is om aan te zien. In de officiële berichtgeving op de staatszenders wordt ze gewoon doodgezwegen, alsof ze niet bestond en dat terwijl diezelfde zenders mede in stand worden gehouden met o.m. het belastingsgeld van de Vlaams Belang kiezers. Feitelijk zou de VRT en Co consequent moeten zijn en één vierde van hun dotatie moeten weigeren, want afkomstig van de partij die zij doodzwijgen. Vlaams Belang leden worden bij de vakbonden zelfs uitgesloten, van democratie gesproken! Terwijl in Vlaanderen de meerderheid van de bevolking centrum rechts kiest, blijft het land in handen van een coalitie waarin dan al liberalen mogen zitten, maar die in werkelijkheid links is. In de Italiaanse krant "La Stampa" van de maandag na de Duitse verkiezingen, stond een kaart van Europa met daarop aangeduid welke landen er links en rechts waren. België stond als links aangeduid... In de bovengenoemde enquête staat alvast één lichtpuntje: Jean Marie Dedecker staat al binnen de toptien van de populairste politici. Hij heeft al langer begrepen dat centrum rechtse politici moeten ophouden zich te gedragen als nuttige idioten voor het linkse doel. Hopelijk slaagt hij erin een einde te maken aan dit politiek masochisme.
In afwachting van het nieuwe parlementaire jaar, dat pas op 11 oktober begint, is de regering eindelijk wakker geschoten en heeft ze er haar eerste serieuze vergadering opzitten. Naar slechte gewoonte heeft die geduurd tot 4 uur in de morgen, iets dat bij wet verboden zou moeten worden. Hoe kan men in 's hemelsnaam serieus debatteren de hele dag door plus dan nog een halve nacht. Het resultaat was er trouwens naar. Er werd feitelijk niets nieuws vastgelegd, alleen maar wat voorstellen gedaan die men grosso modo al kende. Hoofdreden daarvoor is dat men alles nog eens zal moeten bespreken met de oppermachtige Belgische vakbonden én de minder machtige werkgeversorganisaties. De problemen die moeten worden opgelost zijn die van de einde loopbaan, de sociale zekerheid, de toekomst van de luchthaven van Zaventem én het zorgen voor een minstens sluitende begroting. Als dat laatste niet lukt, mag men feitelijk al het voorgaande ook grotendeels vergeten. Hét thema van de laatste nachtelijke discussies was dus de eindeloopbaan problematiek. Daar is al veel over gezegd en geschreven, maar in feite komt het hier op neer: de doorsnee Belg werkt niet graag en zelfs als dat niet zo zou zijn, wil hij liefst van al geen te grote verantwoordelijkheid op zich nemen. Dat houdt in dat hij liefst zo laat mogelijk begint met werken en er zo vlug mogelijk mee stopt. Als gevolg daarvan en met de wetenschap dat de bevolking onherroepelijk aan het vergrijzen is, weet men nu reeds dat men op afzienbare tijd geen geld genoeg meer zal hebben om de sociale zekerheid betaalbaar te houden. De enige manier om dat wél te doen, is de mensen ertoe aan te zetten langer te blijven werken en dus langer mee te blijven bijdragen tot het betalen van de sociale lasten. Ik ben pas 65 geworden en heb de hele rit uitgedaan. Ik heb gewerkt vanaf mijn 16 jaar tot mijn 65ste. Als ik tegenwoordig mensen hoor klagen hoe erg ze er aan toe zijn als ze niet met 50 of 55 jaar met brugpensioen kunnen gaan, dan krijg ik daar echt medelijden mee. Als men daarbij weet dat die vroege bruggepensioneerden ook hun volle pensioen krijgen als ze 65 zullen zijn ondanks het feit dat ze tien jaar en meer daarvoor niet meer hebben bijgedragen, dan heb ik daarbij wel mijn bedenkingen. Hetzelfde geldt voor de werkloosheidsuitkeringen. Toen ik begon te werken, halfweg de jaren vijftig, kreeg men pas een werkloosheidsuitkering als men 200 dagen (één jaar) gewerkt had. Nu lopen jonge snaken van huis weg, gaan klagen bij het OCMW dat ze geen middelen van bestaan hebben en krijgen dan een uitkering, zonder dat ze daarvoor één dag hebben gewerkt. Veel van deze jongeren zullen waarschijnlijk ook later niet meer werken. Waarom zouden zij, zij krijgen het geld toch zo? En het kan nóg straffer: in Gent geven ze zelfs een leefloon aan krakers! Als ge zoiets leest dan vraagt ge u af of ge niet gek geweest ben uw hele leven gewerkt (én afgedragen) te hebben. Volgens Karel van Eetvelt, topman van Unizo, zijn er in dit land meer dan 10.000 dertig plussers die nooit hebben gewerkt. Persoonlijk denk ik, dat het er meer zijn, zeker als ge weet dat in Wallonië 40% van de bevolking van de staat leeft. Kortom, er zijn mogelijkheden zat om de scheve situatie op onze arbeidsmarkt recht te trekken. De vraag is alleen maar of dat gaat lukken. Met een PS in de regering die het merendeel van het profiterend personeel binnen zijn rangen heeft en tot nu toe de regeringen Verhofstadt heeft gedomineerd, is er weinig hoop dat dit zal gebeuren.
Er zijn nog weinig mensen die niet geloven dat het leven de laatste jaren een pak duurder is geworden. Men schat dat alleen al de invoering van de euro gezorgd heeft voor een stijging van de levcnsduurte met meer dan 7%. Als men echter de index als waardemeter neemt, dan blijkt, dat deze in verhouding niet zo erg gestegen is. Dat komt, ten eerste, omdat men de laatste jaren deze index gemanipuleerd heeft door er verscheidene zaken uit te halen; ten tweede doordat heel wat elektrische toestellen goedkoper zijn geworden door de invoering van de elektronica. Denk maar aan TV toestellen, computer, GSM's e.d. Elektronica scheen dan ook het toverwoord te zijn. Maar schijn bedriegt. Om te beginnen zijn de meeste elektronische producten al verouderd van zodra ze goed en wel op de markt komen. Wie up-to-date wil blijven is verplicht daar veel geld aan uit te geven. Verder zijn er de zogenoemde netwerken, die ons leven steeds meer gaan beheersen en die van hun machtspositie misbruik maken om de verbruiker steeds meer te laten betalen voor min of meer dezelfde producten, zij het dan in een andere verpakking. Een schoolvoorbeeld daarvan was de recente beslissing van Telenet om eenzijdig, zonder ook maar met haar klanten rekening te houden, een verdoken kostenverhoging door te voeren in haar TV-zender-aanbod. Zuivere Big Brother en oneerlijke handelspraktijken. Ook hier is het dat wie up-to-date wil blijven, moet bijbetalen. Het laatste nieuws m.b.t. de alles zalig makende elektronica komt van de banken. Nadat men de loketten al grotendeels heeft uitgeschakeld en de klanten heeft aangespoord elektronisch te gaan bankieren, blijkt nu dat men dat soort bankieren in de toekomst flink duurder wil gaan maken. Dat duurder maken zal niet alleen meer te maken hebben met wat meerkosten als men geld uit de muur haalt, maar ook o.w.v. speciale betaalkaarten die steeds gesofistikeerder zullen worden (men spreekt van nummers met 16 tot 24 cijfers; wie gaat dat nog onthouden?). Zoals wel eens meer gebeurt, krijgt ook hier "Europa" de zwarte piet toegespeeld. Erger nog, de nieuwe systemen die Europa ons wil opdringen zullen niet alleen meer kosten, maar tegelijkertijd minder comfort geven. We gaan dus meer moeten betalen voor een slechtere klantendienst. Een sociaal gevolg van deze nieuwe problematiek zal zijn dat oudere en armere mensen, die nu al niet meer "mee" zijn met de elektronische evolutie, helemaal uit de boot gaan vallen en feitelijk zullen moeten terugvallen op contant geld en de zwarte kous. Is dit vooruitgang?
De verkiezingen in Duitsland hebben als resultaat dat er daar waarschijnlijk niet snel een nieuwe regering uit de bus zal komen. Daarenboven zit het land nu al opgescheept met vijf partijen, Italiaanse toestanden zeg maar, iets dat wij in België al goed gewend zijn maar wat de Duitsers geen goed gevoel geeft. Evenals Frankrijk en Groot-Brittannië heeft een groot land als Duitsland nood aan een regering die een duidelijke politiek voert en die ook uitvoert. Dat lijkt nu niet meer mogelijk te zijn. Al bij al heeft de partij van kanselier Schröder het er nog goed vanaf gebracht. Iedereen verwachtte een grotere klopping dan het 5% verlies dat de partij geleden heeft. Het blijft ook onwaarschijnlijk dat men de "Audi Kanzler" (viermaal getrouwd) zomaar blijft geloven. Schröder heeft iedereen zowat alles beloofd en een groot deel van zijn kiezerspubliek gelooft dat nog ook. We hebben dat vroeger ook eens meegemaakt met Chirac in Frankrijk. Die verloor zijn eerste worp naar het presidentschap en beloofde de tweede keer ook alles aan iedereen. Toen dat later helemaal niet waar bleek te zijn, kon hij toch een tweede keer verkozen worden, maar dat had hij aan Le Pen te danken. Angela Merkel, van haar kant, heeft - volgens mij - niet de uitstraling die men van een kandidaat van zo'n grote oppositiepartij als de CDU verwacht. Het feit dat ze een vrouw is en uit oostelijk Duitsland komt, heeft haar blijkbaar weinig geholpen. Verder stoot het waarschijnlijk heel wat christelijke kiezers voor het hoofd, dat ze een gescheiden vrouw zonder kinderen is, die daarenboven door het leven gaat met de achternaam van haar eerste ex-echtgenoot. Een beetje een rare combinatie die er waarschijnlijk voor gezorgd heeft dat nogal wat christelijke kiezers voor de liberale partij zijn gaan stemmen die daardoor een goede score behaalde. Het belooft spannende weken (en maanden?) te worden in het land van Rijn en Donau en dat betekent niet veel goeds voor de al slabbakkende Duitse economie en, mede daardoor, voor die van de Europese Unie.
Het feit dat Luc van Den Brande tegen landgenoot Verwilghen stemde voor de kandidatuur "mensenrechtencommisaris" bij de Raad van Europa, heeft nogal wat stof doen opwaaien. De meeste politici vinden zoiets ongehoord. Als het Vlaams Belang uitpakt met "Eigen Volk Eerst", spreekt men van eens schande. Als het echter gaat om politieke postjes te kunnen uitdelen, vindt iedereen het niet meer als normaal. Eigenlijk kan men van Van den Branden zeggen wat men wil, hij is iemand die toch regelmatig zijn nek uitsteekt. Er zijn weinigen in zijn eigen partij die dat durven of kunnen. Als men de CD&V van nabij beschouwd, heeft men de indruk dat het gaat om een partij van grijze muizen. Ze zijn toch zo braaf, mijnheer. Feitelijk is dit geen nieuw gegeven. Met de CVP was het vroeger doorgaans ook van dat, misschien uitzondering gemaakt voor Dehaene ("van premier tot primitief" gezien? Bij de CVP stelde men zich vroeger ook steeds vragen bij elk nieuw initiatief dat moest worden uitgewerkt (of tegengewerkt, als het van de andere partijen kwam). Steeds werd de vraag gesteld: "gaan de socialisten ermee akkoord, wat gaan de Walen doen?". Dat is bij het CD&V nog even zo. Leterme mag dan een achtenswaardig en bekwaam persoon zijn. Hij is momenteel zelfs de meest populaire politicus van Vlaanderen. Probeer er maar eens achter te komen waarom. Volgens mij heeft het ermee te maken dat de doorsnee Vlaming een brave lamme goedzak is die houdt van andere brave mensen. In de politiek koop je daarmee echter niet veel. Hetzelfde geldt trouwens ook voor mensen als Kris Peeters, die het excuus heeft niet uit de echte politiek te komen en Inge Vervotte, die volgens mij veel te jong is om potten te breken (zo zijn er nog enkele, ook in de andere partijen). Persoonlijk vind ik het nog altijd jammer dat Pieter Decrem het niet gehaald heeft om voorzitter van het CD&V te worden. Nu mag hij al blij zijn dat hij woordvoerder mag spelen. Het CD&V zou niet mogen vergeten dat hun kartel alleen vooruit gaat o.w.v. de stemmenwinst van partner N-VA. Als de partij bij de volgende verkiezingen het politiek landschap wil veranderen, zal er meer nodig zijn dan te kunnen zeggen dat men goed bestuurd heeft. Nog zo iets van de oude CVP: Maertens zei dat ook na de verkiezingsnederlaag op "zwarte zondag"!).
Een regelmatig terugkomend nieuws: de midweekse berichten over de toestand bij de Belgische voetbalclubs. Hierbij eentje uit Het Laatste Nieuws van vorige week. Geniet mee: "De nieuwe Zweedse spits Lukanovic (!) is volgende speeldag speelgerechtigd. Dat is ook het geval voor de Marokkaanse Belg Biga die mogelijk de geschorste Cissé vervangt in het centrum van de verdediging. Jacquemin liep een verrekking op aan de adductoren en mist allicht de volgende thuismatch. De MU-trainers Jim Ryan en Brian McClair volgden de prestaties van Dong en Souleymane en waren ook aanwezig op de training. De Macedoniër Stankovski tekende een contract van één jaar. Di Gregorio vierde zijn wederoptreden bij de reserven met twee strafschopdoelpunten." N.B. Het gaat hier om Antwerp, trotse voetbalploeg met stamnummer 1 in de Belgische competitie. Het is trouwens best mogelijk, dat er buiten de "Marokkaanse Belg" nog enkele Belgen tussenlopen. Aan hun exotische namen is dat nl niet meer te herkennen. Belg is tegenwoordig een wegwerpnationaliteit. Dat bleek nog eens duidelijk bij Lierse, waar e.o.a. donkerhuidige met een Arabisch klinkende naam (ik ben hem vergeten) mocht vertrekken nadat hij vond zich "als Belg" niet meer te kunnen vinden in een ploeg die zopas nóg eens twee "buitenlanders" had aangetrokken, dit na de tien die ze vóór het begin van de competitie al gekocht had. Ergens blijf ik dan ook maar duimen voor de twee nieuwkomers in eerste klasse: Zulte-Waregem en Roeselare, die grotendeels met eigen jongens voetballen, spelers die meestal nog geen beroeps zijn en die het erg goed blijven doen tegen het vreemde allegaartje dat de meeste van onze voetbalclubs bevolkt, met FC Ivoorkust als dé uitschieter. Je zult maar supporter zijn van zo'n club... We zouden er trouwens best aan doen niet té optimistisch te blijven voor wat ook beide West-Vlaamse nieuwkomers betreft. Ook St. Truiden, Westerlo en Beerschot leken het weer meer met eigen volk te gaan doen. Als ze echter hier en daar een match verliezen, dan is dat genoeg om meteen weer (tweederangs) spelers van over de grens te gaan kopen. Zie trouwens ook maar wat Lierse is overkomen. Het is zoals Jos Vaessen, de voorzitter van Racing Genk, vorige week in Vacature stelde: "Voetbal is geen spel, het is business"! Hij kan het weten en heeft, jammer genoeg, gelijk.
Nu Steve Stunt op vervroegd pensioen is (anders kunt ge zijn zelfbenoemde nieuwe functie niet noemen) en Vande Lanotte de aftocht gaat blazen, schijnen de nieuwe ideeën niet meer van de Vlaamse maar van de Waalse socialisten te komen. Er was al het met veel poeha aangekondigde "Marshall Plan" van Di Pippo. Nu komt er nog een tweede grandioos idee bij, dit keer van Michel Daerden (spreek uit: "Daardenne"), een van de vele ministers die Wallonië "rijk" is. De heer Daerden heeft iets met het verkeer te maken en is bevallen van het lumineus idee in Wallonië een autovignet in te voeren, niet alleen voor de autosnelwegen maar ook voor de andere hoofdwegen, zeg maar de "nationale" wegen (aangeduid met een "N"). Dat gaat 25 euro per jaar kosten aan elke buitenlander en buitenstaander. Met die laatste categorie bedoelt Daerden de Vlamingen en zelfs de Brusselaars, waarvan de meerderheid Wallonië zo genegen zou zijn. Als zijn ideetje werkelijkheid wordt, kan het zelfs gebeuren dat mensen die in Vlaanderen wonen én er ook werken, toch die taks zullen moeten betalen, omdat de weg van huis naar het werk toevallig over een stukje Wallonië loopt (van Leuven naar Landen bv). De Vlaamse deelregering, voor de zoveelste maal tegenvoets genomen (ze zijn zo solidair, mijnheer!), staat op haar achterste poten en zegt het helemaal niet eens te zijn met het ideetje van Daerden. Wel laat men uitschijnen, dat er wel eens een vignet zou kunnen komen voor álle Belgen. Nu de brandstof zo spotgoedkoop is geworden , kan dat er nog altijd wat bij, nietwaar Vandenbrempt (SP.a)? Helemaal komisch wordt het pas, als men beseft dat het overgrote deel van de autosnelwegen die in Wallonië werden aangelegd, er gekomen zijn via de Belgische wafelijzerpolitiek van einde vorige eeuw. Voor elke uitbreiding van een der Vlaamse havens eisten en kregen de Walen toen compensaties. Het gros daarvan werd gebruikt om de vrij nutteloze autosnelwegen in Zuid België aan te leggen. Vrij nutteloos, want de meeste zijn louter transit routes om sneller door België naar het zuiden te kunnen rijden en hebben Wallonië bitter weinig voordeel opgebracht. Dat gaat nu veranderen, via het lumineuze idee van Daerden. Er is voor Vlaandere een veel goedkopere oplossing voor dit zoveelste communitair probleem: splits België en laat dan de Walen doen wat ze willen. Gemakkelijk zal dat echter niet zijn; ze doen nu ook al ongeveer wat ze willen, dank zij de welwillende medewerking van de Vlaamse Quislings.
Dat het slecht gaat met Wallonië is geen nieuws meer, wel dat het nóg slechter wordt. Het voorstel tot hun "Marshall Plan" komt dan ook niet te vroeg. Eerst was er de fameuze wapenwet, waardoor deze materie regionaal werd en Vlaanderen daarin niets meer te zeggen kreeg. Er werden toen wapens geleverd aan Nepal, een land in burgeroorlog, maar niet voor minister Michel, die dat woord uit zijn Internet site schrapte. In Nepal gaat de slachting nog immer verder, maar geen haan kraait nog daarover: de centen voor FN zijn immers binnen. Een ander Waals bedrijf dat machines wou leveren voor een nieuwe wapenfabriek in Tanzania werd er tenslotte het slachtoffer van. Na een interventie van Karel De Gucht, die in de materie niets meer te zeggen had maar in dit geval toch zijn veranoordelijkheid nam, werd de opdracht geschrapt. Als gevolg daarvaan vroeg het bedrijf wel compensaties aan het Waals Gewest, dat dus met de gebakken peren bleef zitten. Een tweede wet die diende veranderd te worden "pour la grandeur de la Wallonie", was die van de tabaksreklame, omdat het gewest anders de F1 races op het circuit van Francorchamps kon vergeten. Ook die wet kwam er, met de welwillende steun van de Vlaamse regeringspartijen ("Il faut que la Wallonie se sent aimée, n'est-ce pas?). Ook deze uitzonderingswet draait nu uit op een kostelijke aderlating. Vorig jaar, het eerste jaar dat Francorchamps weer meetelde in de F1, was er een verlies van één miljoen euro, verlies dat genereus werd bijbetaald door het Waals Gewest. Als men ziet hoeveel geld dat gewest al in zijn voetbal en basketcompetie heeft gestoken (om nog niet te spreken over de wielrennerij), kon dat er wel bij. Helaas, dit jaar dreigt het deficit van Francorchamps op te lopen tot 14 à 15 miljoen euro, centen die vooraf dienen betaald te worden aan Bernie Ecclestone, de big boss van dat circus. Nu blijkt immers, dat het merendeel van de toeschouwers die naar het circuit in Spa komen Duitsers zijn, fans van Michael Schumacher, de zevenvoudige wereldkampioen die maar een boogscheut over de grens aldaar woonde. Dit jaar staan Schumi en zijn Ferrari ergens nergens en dat maakt dat ± de helft van zijn fans hebben afgehaakt. Men geraakt zo de tickets voor de F1 aan de straatstenen niet meer kwijt en de kans is nu groot dat de hele organisatie van Francorchamp over de kop gaat. Veel betekenend in de Waalse financiële situatie is ook dat Albert Frère, Waals zakenman en een van de rijkste mensen van Europa, nu zou overwegen ook in Wallonië te gaan investeren. Hij zegt echter eerst de zaak van het "Marshal Plan" nog eens te moeten bekijken. M.a.w. de rijkste Waal van Europa investeert zelf weinig of niets in zijn eigen gewest en zal dat pas doen als er voor hem genoeg winst in zal zitten. Ondertussen moeten de Vlamingen maar zien dat er jaarlijks genoeg transferts blijven komen. Dat alles neemt niet weg dat de PS nog altijd de politiek van de Belgische regering dicteert. Een zoveelste bewijs was deze week de beslissingen over het compenseren van de dure olie. De liberale voorstellen werden van tafel geveegd en wat er uit de bus kwam was net wat de PS wou. Ik begin zo stil erg veel medelijden te krijgen met Vlaamse liberalen die met lede ogen moeten aanzien dat hun partij waterdrager blijft spelen voor het marxistische clubje uit Wallonië, enkel en alleen om het verblijf aan de vetpotten nog wat te kunnen rekken. Dat ondertussen alleen dit jaar 650 Belgische transportbedrijven uit het internationaal vervoer zijn gestapt en binnenkort eenzelfde aantal zelfstandige brandstofverdelers ermee zullen stoppen, lijkt niet zo erg. Als Verhofstadt maar eerste minister blijft...
Gisteravond was er op het TV-journaal een protestbetoging tegen Bush te zien, bij het Witte Huis in Washington, van zo'n honderd mensen. Honderd mensen in een natie van 230 miljoen! Dat zegt niets over wat daar gebeurt, maar alles over de anti Amerikaanse stemming van onze eigen journalistiek. Hoe erg de ramp in New Orleans en omstreken ook was en hoe gebrekkig de eerste hulp kan geweest zijn, het kan geen kwaad enkele zaken eens op een rijtje te zetten. Om te beginnen zijn de States geen land zoals wij dat bepalen (zoals bv. Duitsland, Frankrijk, Italië e.d.), maar een continent. Hetzelfde geldt trouwens ook voor Rusland, India en China, staten die veel te groot zijn om vergelijkbaar de bepaling "land" te krijgen. De States bestaan op zichzelf al uit een vijftigtal staten, met een zekere graad van zelfbestuur en drie daarvan zijn door de orkaan Katrina getroffen: Lousiana, Mississippi en Alabama, met in totaal een oppervlakte zoals Groot-Brittannië. De eerste schuld van de omvang van de ramp in New Orleans ligt bij de staat Louisiana en het bestuur van de stad zelf. De stad heeft steeds onder het niveau van de zeespiegel gelegen en voor een dergelijke situatie had daar een noodplan moeten bestaan, wat dus niet het geval was. Het enige wat burgemeester Ray Nagin, die wel degelijk bewust was van de nakende catastrofe, kon doen en ook deed, was zijn medeburgers te bevelen de stad te verlaten. Wie dat niet kon of wou doen, wist dus wat daarvan de gevolgen konden zijn. Het is gemakkelijk Bush en zijn regering overal de schuld van te geven, maar denk eens wat er hier zou gebeuren als bv Brussel, qua oppervlakte en aantal inwoners een vergelijkbare stad, op dezelfde manier zou onderlopen. Denk je nu werkelijk dat wij dat beter zouden doen? Nog maar pas, na de aanslagen in Londen, wist de hoofdstedelijke gouverneuse (sic) te vertellen dat de stad niet eens in staat is het eigen metro systeem te beveiligen! Tenslotte nog dit: de getroffen Amerikaanse Staten zijn er met het grootste percentage Afro-Amerikanen. Het klinkt misschien racistisch, maar het is wel opmerkelijk dat dit ras noch in Afrika, noch in Amerika, waar het tenslotte al meer dan anderhalve eeuw van de slavernij is verlost, zijn eigen boontjes schijnt te kunnen doppen. De schuld overal aan de blanken geven, is een achterhaald verhaal. Het zal wel ergens met genen te maken hebben.
