In mijn blog van 17 april (‘De wereldvrede’) schreef ik reeds dat de beslissing van Slow Joe om de Amerikaanse troepen uit Afghanistan terug te trekken, geen goed idee was en dat de Taliban daardoor in dat land weer vrij spel zou krijgen. De aanslagen waarvan de sjiieten in dat land de laatste week het slachtoffer zijn geworden – tijdens de Ramadan, hun heilige vastentijd, nota bene - bewijzen dat. Voor zover ik het heb kunnen volgen, zou die terugkeer met enkele maanden zijn uitgesteld, maar dat zal de problemen daar niet oplossen.
Hét probleem in de moslimwereld is dat sjiieten en soennieten elkaar beschouwen als ketters en als dusdanig naar het leven staan. Ze haten elkaar nog meer dan ze joden of andersgelovigen haten. In feite gaat het hier om een probleem dat ook wij in Europa hebben meegemaakt, laar dan in de 16de eeuw, de godsdienstoorlogen tussen katholieken en protestanten. Het feit dat dit nu nog voorkomt, 5 eeuwen later a.u.b., toont nog maar eens aan dat de islam nog een flink stuk achter loopt.
Ook de problemen die er zijn gekomen in Syrië en waarover momenteel een polemiek gevoerd wordt in ’t Pallieterke tussen voor- en tegenstanders van Assad, zijn daarnaar te herleiden.
Bij het uitbreken van de opstand tegen Assad in Syrië was ± 65% van de bevolking daar soenniet, maar was de macht in handen van de Alawieten, een sjiitische sekte die maar ±12% van de bevolking vertegenwoordigde. Het Assad regime verkoos de niet-moslims te gedogen om op die manier het verschil in aantallen tussen soennieten en sjiieten te verkleinen. Dat had niets te maken met verdraagzaamheid maar gewoon uit koele berekening dat men daardoor de oppositie verzwakte. Dat procedé was geen nieuwigheid, want werd ook al toegepast door Sadam Hoessein in Irak, met dit verschil dat daar toen een minderheid van soennieten een meerderheid van sjiieten onderdrukte. In Syrië is het andersom.
De enige bevolkingsgroep waarvoor men in het Syrische geweld respect kan opbrengen, is m.i. dat van de Koerden, een volk zonder vaderland dat eveneens verdrukt wordt in Turkije, waar het 15% van de bevolking vertegenwoordigt en dit niettegenstaande het feit dat zowel Turken als Koerden soennieten zijn. Bij de laatsten hebben de vrouwen echter behoorlijk meer vrijheid en zelfstandigheid, wat bij de moslims een zeldzaamheid is. Ze vechten er zelfs mee in het leger.
Dat Israel er zich mee bemoeit, komt doordat Assad gesteund wordt door het eveneens sjiitische Iran van de ayatollahs dat zich de ondergang van Israel tot doel heeft gesteld. Ondanks alle kritiek blijft Israel het enige democratische land in het Midden-Oosten. Dit in tegenstelling tot de rest dat overwegend bestaat uit schurkenstaten, het Syrië van Assad inbegrepen.
Joe Biden is goed op weg om zo’n beetje de Elon Musk van de politiek te worden. Nieuwe ideeën spuien en de andere ervoor laten betalen. Zijn laatste voorstel, het opheffen van de coronapatenten zodat men ze overal ter wereld zou kunnen aanmaken, leek weer een schot in de roos, maar dan alleen bij de poco’s waarbij ook ons Crootje zich deed opmerken. Gelukkig had Merkel voor één keer nog eens een goede reflex door het op te wijzen dat dit zo maar niet mogelijk is.
Door Europa werden tot nu toe al 200 miljoen doses uitgevoerd naar de rest van de wereld. Door de States niet één! Bidens verhaaltje is dan ook dat van ‘luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden’.
Patenten vrijgeven is echter geen wondermiddel dat het acute tekort aan vaccins in de armere landen oplost. In de meeste derdewereldlanden heeft men geen ervaring met de productie van vaccins. Die fabrieken zouden eerst nog moeten worden gebouwd en/of ingericht en bevolkt met ervaren personeel, dat er nu evenmin is. En dan hebben we het niet eens gehad over de vraag waar die de grondstoffen zouden halen, laat staan betalen, als de ontwikkelde landen daarmee al problemen hebben.
De snelste manier om de hele wereld te vaccineren zal erin bestaan eerst de landen voort te helpen waar die vaccinaties reeds op volle toeren draaien en tussendoor de rest van de wereld stelselmatig te bevoorraden. Als het hier gelukt is, kan men een tandje bijsteken. Op die manier zullen de ontwikkelingslanden veel sneller hun doel bereiken dan met de onzin die Biden & Co daarover verkopen.
Op het ogenblik zijn 280 bedrijven in 19 landen bij de productie van de vaccins betrokken en hebben die nu al problemen met het vinden van geschoold personeel én van de grondstoffen. Daar nu de derde wereld bijvoegen is vragen om moeilijkheden zonder dat er problemen zullen worden opgelost. Als wij hier al niet kunnen rekenen op het Brits/Zweedse AstraZeneca, hoe zullen we dat ooit kunnen met een bedrijf uit bv Chacamaca?
Patenten zijn intellectuele eigendomsrechten en een bron van innovatie die men zo maar niet weg geeft aan derdewereldlanden die niet eens weten hoe daar mee om te gaan. Volgens de eigen Amerikaanse Wall Street Journal is de uitspraak van Biden de slechtste economische beslissing die hij nemen kon.
Bij de lokale verkiezingen in de UK haalde de Scottish National Party (SNP) op één zetel na de volstrekte meerderheid. Samen met de groenen, die in Schotland ook eerder nationalistisch zijn én tegen de Brexit waren, gaat Schots premier Nicola Sturgeon waarschijnlijk een coalitie vormen met als eerste punt de vraag aan Londen om opnieuw een referendum over de Schotse onafhankelijkheid te mogen organiseren en dit van zodra de coronacrisis onder controle zou zijn. De vorige keer was dat referendum geen succes, maar nadat Schotland overtuigend tegen de Brexit heeft gestemd, zit dat er nu wel in.
Opmerkelijk daarbij is wel dat zowel de SNP als de Schotse groenen eerder linksgezind zijn, maar in de eerste plaats voor de zelfstandigheid van de eigen regio kiezen. Iets wat zich ook voordoet in Catalonië, waar linkse én rechtse partijen samen voor de onafhankelijkheid opkomen. Dat dit daar tot dusver niet gelukt is, komt doordat Schotten en Catalanen in de UK en Spanje maar een minderheid vormen.
Wat een contrast met België, waar de Vlamingen 60% van de bevolking uitmaken, 70% van de economie en meer dan 80% van de export, maar waar de linkse partijen, waar men tegenwoordig ook de Open VLD mag bijrekenen, nog altijd slaafs het Belgisch dictaat van 1830 ondergaan. Toch is er het sprankeltje hoop dat de Vlaamsnationalisten, N-VA en VB, bij de regionale verkiezingen van 2024 samen aan een meerderheid zouden kunnen komen in het eigen parlement. Dan moet Bart De Wever echter terugkomen op zijn uitspraak nooit met het VB te zullen samenwerken en zelfs te zullen aftreden als voorzitter van de N-VA, mocht die partij dat wel doen. Zoals ik al enkele keren geschreven heb, moet de N-VA het dan maar doen zonder De Wever. Het alternatief zal zijn dat drommen nu nog overtuigde N-VA’ers de partij dan zullen verlaten en de overstap naar rechts zullen maken, waardoor de partij de weg opgaat van de ter ziele gegane Volksunie. Na vier jaar het comunautaire bevroren te hebben, de mislukte Marrakech-gok en de daarop volgende federale regeringsvormingen waarbij de partij telkens in de kou bleef staan, zou een Vlaamsnationaal front in 2024 meer dan wenselijk zijn.
Bij de lokale verkiezingen in de UK hebben de socialisten van Labour in Engeland zwaar verloren. Zelfs met een halfgare conservatieve premier zoals die Boris Johnson slaagt Labour er niet in enige vooruitgang te maken en moet ze zelfs in het Noorden van Engeland kiesomschrijvingen afgeven, en dit voor de allereerste keer sinds daar verkiezingen gehouden worden. Dat de linkse partijen het in Schotland wel goed doen, zal voor de Brexiteers een magere troost wezen. Die willen nl dat Schotland onafhankelijk wordt en terug bij de E.U. komt.
Engeland is geen uitzondering. In Frankrijk is de parti socialiste nog een schaduw van wat ze vroeger was en ziet het er niet naar uit dat daar veel verandering in zal komen.
Ook in Spanje kregen de socio’s flink klop eerder deze maand bij recente verkiezingen en besliste Pablo Iglesias, de leider van het linkse Podemos (letterlijk: ‘we kunnen/we can’), zelfs uit de politiek te stappen.
In maart gebeurde hetzelfde in Nederland, waar alleen D66, een links-liberale partij, overeind bleef. De Partij van de Arbeid, vergelijkbaar met onze vroegere SP.a, leed er voor de tweede keer op rij een pijnlijke nederlaag. Wat ik niet goed begrijp is dat de socialist Frans Timmermans, in de wandeling ‘Timmerfrans’ genoemd, nog steeds vicevoorzitter van de Europese Commissie kan blijven, terwijl de man daar feitelijk niets meer voorstelt noch vertegenwoordigt. Hij heeft wel het lef om zich zo wat te beschouwen als de klimaatpaus van Europa en zegt in die functie dat de prijs voor de CO2-uitstoot veel hoger moet zijn dan de verdubbeling van de kosten die zopas al heeft plaatsgevonden. De eindverbruiker zal dan de rekening weer mogen betalen.
Zelfs in Wallonië, onze DDR, gaan de zgz sociaaldemocraten achteruit, maar dan in de verkeerde richting. Rood wordt er het donkerrood van een nieuw communisme. Ook dat is ‘only in Belgium’.
Tenslotte stelt wat nu Vooruit heet ook bij ons in Vlaanderen niet veel meer voor. Met een voorzitter op het niveau van een Ketnet presentator, die van België het beste land ter wereld wil maken, kunnen we alleen maar eens lachen. Het beste fabeltjesland misschien?
Dat er straks, wanneer hopelijk het grootste gevaar van de coronacrisis voorbij zal zijn, een probleem zal zijn met de staatsfinanciën, is een open deur intrappen. Om de pil te verzachten is er wel een Europees herstelplan uitgewerkt met leningen en subsidies, maar dat geld moet door de Europese Commissie geleend worden en die kan dat pas doen als alle 27 landen van de E.U. instemmen met het optrekken van de marges voor de Europese begroting. Tot nu toe hebben nog niet alle landen dat gedaan. Een tweede voorwaarde is dat alle landen een eigen herstelplan moeten indienen waarin, naast investeringen ook diepgaande hervormingen worden vooropgesteld. Het eerste land dat daarop inging was Portugal, maar dat gebeurde pas op 23 april. 30 april was de officiële deadline, maar die is dus niet gehaald. Voor België gaat het om een kleine zes miljard euro, maar voor Italië bv, dat de grootste pot zou krijgen, gaat het om 200 miljard. Zonder die steun zal ook ‘Super Mario’ Draghi het daar niet waar maken. Als voorzitter van de Europese Centrale Bank (ECB) kon hij, bij manier van spreken, de kraan open draaien en het geld stroomde eruit. In de Italiaanse staatskas zit helemaal geen geld meer. De Italiaanse staatsschuld is de grootste van Europa, na die van Griekenland. Buiten de 200 miljard die hij van Europa zou krijgen – in de vorm van subsidies en leningen - heeft Draghi er nog 30 bovenop geleend. Hem wordt wel verweten, dat hij niet verkozen werd, maar ze hebben daar geen alternatief. Met zijn ervaring bij de ECB krijgt hij het vertrouwen van Europa en van het hele Italiaanse parlement (op één partij na) en is hij niet te vergelijken met een niet verkozen minister van bij ons die een reputatie van geldverbrander met zich meesleept..
Dat dan voor Italië. Met de wetenschap dat de totale Belgische coronafactuur (federale en regionale overheden samen) tot nu toe al zo’n 35 miljard euro bedraagt, is het maar zeer de vraag of het geld van dat Europees herstelfonds niet zal misbruikt worden voor bestedingen die tot de normale staatswerking behoren i.pl.v. voor nieuwe baanbrekende hervormingen wat in eerste instantie de bedoeling was.
Dat de vakbonden na het laatste nachtelijke regeerakkoord over het loonoverleg niet akkoord gaan, is geen nieuwigheid. In feite is dit nog een erfenis van Jean-Luc Dehaene, ‘de man die de problemen aanpakte als ze zich voordeden’. De hele discussie is terug te vinden in het akkoord tussen de regering Dehaene en de vakbonden van 1996, waarbij gesteld werd dat de lonen in dit land niet sneller meer mochten stijgen dan in de buurlanden. Daarvóór had men er zelfs een devaluatie van de Belgische frank voor moeten doorvoeren en dat was niet voor herhaling vatbaar. Maar ook in 1996 was de syndicale achterban niét akkoord. Die van het ACV keurde het goed met amper 52% en het ABVV keurde het af, ondanks het feit dat toen – als compensatie voor de vakbonden - beslist werd de index te behouden, een relict dat nog steeds alleen in dit land bestaat en dat ervoor zorgt dat de koopkracht min of meer in stand wordt gehouden. Sindsdien berekent de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) om de twee jaar hoeveel ruimte er de volgende twee jaar zal zijn om de lonen niet sneller te laten stijgen dan in de buurlanden. Bij de laatste berekening was dat 2,8% waar dus nog eens 0,4% bovenop kon worden gegeven. En sinds het verdrag van Maastricht en de invoering van de euro kan er niet meer gedevalueerd worden.
De mogelijkheid dat er zelfs na het akkoord over de zgz consumptiechecks voor medewerkers van bedrijven die het in deze coronatijden wél goed hebben gedaan, door de vakbonden zal worden goedgekeurd, blijft miniem. Zowel de index als de berekening door de CRB zijn buiten België onbestaande. Dat ze hier nog wel zullen blijven bestaan is, omdat de grootste partij van Paarsgroen+ - de PS – de hete adem van de communisten van de PTB (de Waalse PvdA) in de nek voelt. Onze DDR, zeg maar. Een reden temeer om dit land zo snel mogelijk te splitsen.
Na een stuk in de nacht te hebben vergaderd, heeft de regering Decroo tenslotte toch een soort oplossing gevonden om (voorlopig?) een eind te maken aan de reeds lang lopende discussie over het loonakkoord in de privé. Nu nog afwachten of de vakbonden ermee akkoord zullen gaan. De eerste reacties waren alvast negatief.
Wie in deze discussie beter zijn mond gehouden had, was ons mateke, die eiste dat bedrijven die aan hun medewerkers niet meer konden geven dan de 0,4% opslag (bovenop de index), dan ook geen dividenden zouden mogen uitkeren. Daarmee laat hij zien dat hij echt niet weet waar de klepel hangt of zoals economisch medewerkster van ’t Pallieterke, Angélique Vanderstraeten, het stelde, dat hij een ‘economische analfabeet’ is.
Met zijn beperkte Volkshuiskennis vergelijkt mateke nl het dividend met het loon, wat helemaal niet hetzelfde is. Als bv een bedrijf niet goed draait, blijft de werknemer zijn loon krijgen, maar zonder winst wordt er geen dividend uitgekeerd. Verder kunnen ook kleine beleggers dividenden aankopen waarvoor ze wel risico’s moeten nemen. Tenslotte zijn dividenden een deel van de inkomsten bij pensioenfondsen en groepsverzekeringen, waarmee o.a. ook de aanvullende pensioenen mee betaald worden.
Dan is er nog het feit dat op dividenden ook een voorheffing door de Staat plaats vindt, waardoor die laatste – bij niet uitbetaling , zoals mateke zou willen – een deel van haar inkomsten zou kwijtspelen. Als tenslotte de winsten niet kunnen worden uitgekeerd en bij de onderneming blijven, worden die aandelen meer waard en kan men ze dan met winst verkopen zonder er iets van af te moeten dragen. In België bestaat nl geen meerwaardebelasting op aandelen.
Ik heb al eens geschreven dat ons mateke nog vele bokes zal moeten eten vóór hij echt zal kunnen meespelen met de grote mensen. Dure sneakers en een modieus trouwfeest bijwonen te Saint Tropez in volle coronatijd maakt misschien wel indruk op kassierster Deborah in de Nieuwpoortse supermarkt, maar niet daar waar het echt om de knikkers gaat.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit: het wordt hoog tijd dat men dat loonoverleg regionaliseert. De loonkosten liggen in Wallonië te hoog in verhouding tot de productiviteit van bedrijven en werknemers. Na een regionalisering zouden Vlaamse bedrijven aan hun werknemers meer loonstijgingen kunnen toekennen dan in Wallonië. Tegenover elk Vlaams bedrijf dat nu de lonen verhoogt, profiteert een Waals bedrijf van dezelfde voorwaarden, ook als de productiviteitsnormen er een stuk lager liggen.
Nu blijkt dat El Keukenribbedebi via twee van haar vele ondertussen bekende vennootschappen, waarbij telkens een van haar broers betrokken was, ook geld gekregen heeft bij De Voorzorg, het socialistische ziekenfonds van Limburg, Zo’n half miljoen euro, drie jaar na elkaar. Dat was in de eerste plaats bedoeld om meer jongeren via jeugdkampen naar het ziekenfonds te halen, maar werd afgebouwd toen dat succes maar tijdelijk bleek. E.e.a. is aan het licht gekomen n.a.v. een gerechtelijk onderzoek tegen de ex-topman van de Limburgse Voorzorg i.v.m. een witwas affaire en corruptie bij de verkoop van vastgoed voor het ziekenfonds
Straks kan men zich afvragen waar El Kibi nog géén geld gekregen heeft. In elk geval zijn er al drie politieke partijen die in deze zaak boter op het hoofd hebben: Open VLD – met Bartje Somers in de hoofdrol - die haar politieke carrière lanceerde en gul financierde, de Antwerpse N-VA-schepenen en burgemeester die hun uitgaven niet degelijk controleerden en nu dus ook de socio’s van ons mateke, al past de dame wel in het verhaal van La Gauche Caviar.
---
Geldverspilling gebeurt er trouwens niet alleen in de privésfeer. Uit een verslag van de Kamercommissie Comptabiliteit blijkt dat meerdere instellingen die van het parlement afhangen, kampen met geldverspilling en inefficiëntie. We praten over in totaal liefst 13 instellingen en niet van de minste, waaronder Het Comité P, het Rekenhof, het Grondwettelijk Hof en de Hoge Raad voor Justitie.
Het gaat om overdreven reisvergoedingen bij dienstreizen en zitpenningen aan externe leden. Nota bene, allemaal zaken die door hetzelfde parlement ooit werden goedgekeurd. Positief is wel dat men er nu het mes in wil zetten en dat alle politieke partijen in de Commissie Comptabiliteit hervormingen ter zake willen steunen.
Kortom, er kan in dit landje met zijn ingewikkelde structuren en overlappende bevoegdheden nog veel bespaard worden. Vraag is maar of er iets van in huis zal komen.
CD&V heeft Joke Schauvliege voorgedragen als kandidaat voor het Grondwettelijk Hof. No joke!
‘Schauwvliegje’, zoals ik haar altijd noemde, krijgt – als ze in de Senaat de twee-derde van de stemmen haalt – een troostprijs voor het feit dat ze na de laatste verkiezingen niet werd heropgevist als Vlaams minister van Omgeving, Natuur & Landbouw. Dat was o.m. het gevolg van haar verklaring dat de Staatsveiligheid haar verteld had dat de klimaatmarsen het gevolg waren van een complot, iets dat ze – ook als het waar was geweest - niet hard kon maken.
En zo komt men in de politiek altijd weer wel op de pootjes terecht, ook bij CD&V, waar het aanschuiven is omdat men er niet meer in gelooft, zeker als men weet dat Schauvliegje zowat het enige echte stemmenkanon voor de partij in Oost-Vlaanderen was. Al zijn ze daar al e.e.a. gewend. Denk maar aan de aanstelling van de nieuwe gouverneur, voor wie een vierde plaats in het examen voor de job voldoende was. Kris Peeters is ondertussen vicepresident geworden bij de Europese Investeringsbank, Steven Vanackere directeur bij de Nationale Bank (NBB), Carl De Caluwé gouverneur van de provincie West-Vlaanderen.
Om lid van het Grondwettelijk Hof te worden, moet men 5 jaar parlementaire ervaring hebben en ouder zijn dan 40. Als Schauwvliegje verkozen wordt, volgt ze Trees Merckx-Van Goey op, van dezelfde partij, die met pensioen gaat. Het is dus ‘Win For Life’. Een rechtendiploma is aanbevolen, maar niet verplicht. Het moet deze keer wel een vrouw zijn, de gendergelijkheid, weet u wel.
De spoeling wordt dun in de vroegere beleidspartij.
Met het toedienen van de vaccinaties in de lift en het feit dat ze blijken te werken, komt het einde van de coronatunnel misschien wel in het zicht en is het tijd voor de relance. Die zal niet van een leien dakje lopen. Problemen die er al waren vóór corona, zijn er ook nu nog. Denk maar aan de moeilijkheden op de arbeidsmarkt, de pensioenopstap, de fiscale chaos, een door subsidies verziekt klimaatbeleid en de op twee na hoogste belastingen van Europa. Tegelijkertijd moet er ook werk worden gemaakt van een pandemiewet, die het parlement voortaan inspraak zal geven, een financieringswet, die de akkoorden van de zesde staatshervorming verder moet uitwerken en een klimaatwet die realistisch, betaalbaar en doenbaar blijft. En dat zou dan moeten gebeuren door een federale regering met zeven partijen en evenveel strekkingen en zonder meerderheid in de grootste regio, Vlaanderen.
Ondertussen kan men ook eens gaan nadenken over een confederaal België, dat bv een afspiegeling zou kunnen zijn van het klassieke territoriale federalisme, dat reeds bestaat in Duitsland, Zwitserland, Canada en de VS en dat daar wel werkt. Het probleem daarbij is wel dat er ook dan nog steeds twee niveaus zullen zijn. In Duitsland bv is dat de Bondsregering, terwijl alle Länder hun eigen plaatselijk bestuur hebben. Voor België zou dat betekenen, dat er geen vier, maar vijf spelers aan mee zouden doen en dat is er één teveel. Zoiets kan alleen maar als tussenstap naar volledig zelfbestuur. Men moet nl af van het huidige systeem waarbij zowel het federale als het regionale een gedeelde bevoegdheid hebben. Het ‘duale model’, zoals men het noemt. Zo is nu bv het Onderwijs wel een regionale materie, maar beslist de federale regering soms ook wat er daar moet gebeuren, zoals bij de lockdowns is gebeurd, Om nog te zwijgen over de acht ministers (waarvan vijf Waalse!) voor Volksgezondheid, zoals we in deze coronacrisis meemaken.
Het zal dus nog niet voor morgen zijn maar de zaken laten zoals ze nu zijn, is ook geen optie. Als die coronacrisis voor iets goed is geweest, dan is het dat men eindelijk begint te beseffen dat het zo niet verder kan. Dat uitgerekend een federale regering met zeven daar wat aan zal veranderen, is weinig waarschijnlijk.
Geschiedkundig is België een mislukt experiment. ‘Een land dat – als het niet zou bestaan - niet meer zou worden uitgevonden’, zoals The Economist het ooit verwoordde.
De linkse partijen en de vakbonden blijven maar zeuren over het feit dat de werknemers in ‘de privé’ slechts 0,4% opslag kunnen krijgen en vergeten er meestal bij te vertellen dat die 0,4% komt bovenop de index, die met 2,8% gestegen is. In totaal krijgen die werknemers dus 3,2% opslag meer dan bv hun collega’s in Nederland, waar men geen index meer heeft, iets wat ik tot in den treure moet herhalen. In Duitsland, waar men per sector onderhandelt, komt men hoogstens tot 2,6%. Dat is dus nog altijd 0,6% minder dan wat men bij ons te weinig vindt. Dit alles is het gevolg van een akkoord uit 1996 tussen overheid en wat men nog altijd ‘de sociale partners’ noemt en dat moest verhinderen dat de lonen hier abnormaal zouden stijgen t.o.v. de buurlanden waardoor dit land minder concurrentieel zou worden en er zo werkplaatsen dreigden verloren te gaan. Als de paarsgroen+ regering straks akkoord zou gaan om de lonen meer te laten stijgen, worden die ook duurder bij de duizenden grote en kleine bedrijven die het slachtoffer kunnen worden van de coronacrisis en dan misschien de boeken zullen moeten sluiten daar ze hun mensen niet méér zullen kunnen geven. M.a.w. het resultaat zal zijn dat er duizenden jobs verloren kunnen gaan als gevolg van een gebrek aan solidariteit.
Open VLD had zich deze voor de partij hachelijke situatie kunnen besparen als Lachaert & Co voor Paarsgeel hadden gekozen (zoals ze hun achterban beloofd hadden) i.pl.v. voor Paarsgroen. Nu riskeert diezelfde blauwe achterban voor een tweede keer bij de bok te zullen worden gezet door haar eigen leiders die zich lieten omkopen voor een bord linzensoep in de vorm van een federaal premierschap.
En dan nog dit: aan bovenstaand verhaal zit nog een pervers kantje. De werkloosheidsuitkeringen worden nl in dit land aan de vakbondsleden uit betaald door de vakbonden zelf, die dat geld voorgeschoteld krijgen door de overheid. Dit alles ondanks het feit dat er een overheidshulpkas is die hetzelfde kan doen. Het gaat hier om vele miljoenen euro. Met mijn slecht karakter - ik lees ’t Pallieterke’ - zou ik dus kunnen zeggen: ‘Hoe meer doppers, hoe meer geld’.
Enfin, nog zoiets om bij te voegen aan mijn ‘Only in Belgium’- lijst, zoals ik reeds uitlegde in mijn blog van 29 april jl.
Wat het afschaffen van de stemplicht betreft, dat noem ik een vooruitgang. Men heeft dat in de hele wereld gedaan en het is een voorbeeld van politieke volwassenheid. Wie niet gaat stemmen, om welke reden ook, heeft daarna geen excuus om verder kritiek te leveren. Mocht België ook de stemplicht afschaffen voor de federale en regionale verkiezingen, dan blijven alleen nog Griekenland en Luxemburg over. Zijn dat voorbeelden? Het eerste is een failliet land – nog meer dan het onze - en het tweede is zelfs geen land, zoals Charles De Gaulle ooit terecht opmerkte.
Het is natuurlijk wel zo dat de partijen die het momenteel bij ons voor het zeggen hebben, denken er voordeel uit te zullen slaan, maar dat kan alleen misschien tijdelijk. De mensen die de politiek niets zegt, blijven meestal thuis als ze niet moeten stemmen. Wie er wél een uitgesproken mening over heeft, gaat stemmen.
Met de nieuwe electorale wet zal men in Vlaanderen nog steeds een andere burgemeester kunnen kiezen, maar dan wel nadat de partij die de meeste stemmen heeft behaald er niet in zou slagen. Die krijgt daar twee weken de tijd voor. Dat zal inderdaad weinig veranderen als de andere partijen niet mee willen, maar de volgende regionale verkiezingen – die wel eens echt het verschil zouden kunnen maken - zijn pas in 2024. Als tegen die tijd Bart De Wever nog zou steeds weigeren met het VB samen te werken, moeten de N-VA’ers, die het wel goed voor hebben met Vlaanderen, maar eens voor het alternatief stemmen of het als partij maar doen zonder Bart De Wever, zoals ik al meer geschreven heb. Niemand kan gemist worden. Onze kerkhoven liggen vol met mensen die niet konden gemist worden.
Als de N-VA volharden zou in de boosheid, dan eindigt zij zoals de Volksunie en Bart zoals Hugo Schiltz, die zijn zoon zag vertrekken naar de belgicistische liberalen en die tenslotte zelf enkel nog vermeld werd als ‘dokter Grijzenbaard’.
‘In mei heeft elke vogel een nestje of een ei, behalve de kwartel en de spriet, die leggen in de meimaand niet’. Zo gaat het gezegde, maar denkelijk zitten er vanaf 1 mei ook nog wel wat politiekers en overheden met een ei.
Om te beginnen is de er aankondiging dat ‘men’ vandaag, op 1 mei, weer een samenscholing wil organiseren in het Brusselse Ter Kamerenbos, ‘la Boum 2’, naar analogie met ‘la Boum 1’ van 1 april, de zgz Brusselse aprilgrap die helemaal uit de hand liep.
In Middelkerke heeft ‘Deckerken’ volgens eigen zeggen de wet omzeild door de gemeente vanaf 1 mei zelf te laten zorgen voor het openen en coronaproof onderhouden van de terrassen op de zeedijk en dat dus acht dagen vóór de door de overheid gestelde datum van 8 mei.
Een groene minister van de federale regering heeft het licht op groen gezet voor het subsidiëren van twee tot drie gascentrales die bij de geplande sluiting van de laatste kerncentrales de mogelijke tekorten aan stroom moeten opvangen. Of dat echt gaat gebeuren, is maar de vraag. In Limburg is er al een vergunning voor geweigerd, in Wallonië eist het gewest dat zo’n centrale de CO2 die ze – in tegenstelling tot de kerncentrales – uitstoot, zelf opvangt waarvoor eigenlijk nog geen sluitend procedé bestaat.
Er is geen akkoord gekomen voor het loonoverleg in de privé, ook niet na de tussenkomst in blessuretijd van Crootje himself, waardoor de kans groot is, dat er een eerste serieus conflict komt binnen de federale regering tussen liberalen en socio’s, waarbij mateke van la Gauche Caviar het grote woord voert.
Tenslotte is er ook iets positiefs gebeurd. De Vlaamse regering heeft dan toch besloten de stemplicht bij de volgende gemeentelijke verkiezingen in 2024 én de lijststem af te schaffen en dan zal de partij die de meeste stemmen haalt ook de burgemeester mogen leveren, Zo worden we tenminste op dat niveau een beetje politiek volwassen. Nu nog de andere niveaus, zodat ik dat item zal kunnen schrappen van mijn lijst ‘Only in Belgium’..
Mateke Rousseau steunt met zijn Vooruit de PS van Magnette voor wat het loonoverleg betreft. Dat is geen verrassing want, zoals ik al enkele keren geschreven heb, stellen de socialisten in Vlaanderen nog zo weinig voor dat ze niet anders kunnen dan wat ze feitelijk altijd gedaan hebben: hun karretje aan dat van de Waalse familie hangen.
Wat er ook nog uit de bus komt, met dit België komt het nooit meer goed. In een opiniestuk in De Tijd van 27 dezer maakt econoom Ivan Van de Cloot een vergelijking met Nederland. Nu is het zo dat het daar momenteel ook niet meer zo lekker loopt wat de politieke toestand betreft, maar het land zelf is vrij tot zeer stabiel, om het in beurstermen te zeggen.
Nederland beschikt over immense pensioenfondsen en moet het geld niet uit een door Verhofstadt en Vande Lala geplunderde staatskas halen zoals bij ons. Wegens de lage rente zijn de doelstellingen wel moeten worden bijgesteld, maar dat zijn peanuts waar elke Nederlander mee kan leven. Het wordt hem ook duidelijk uitgelegd.
Vóór het uitbreken van de coronacrisis bedroeg de Nederlandse overheidsschuld 48,7 % t.o.v. 98,3% bij ons. Nu wordt ze door de Europese Commissie begroot op 54,4% t.o.v. 114,1 bij ons.
Nederland had in 2011 al een pensioenakkoord en een energie-, onderwijs- en zorgakkoord in 2013. Wij hebben hier momenteel nog zo goed als geen akkoord.
Volgens onze eigen Nationale Bank (NBB) lag het Belgische overheidsbeslag (dat wat de staat uitgeeft) in 2000 3,5% hoger dan in Nederland. Bij het begin van de coronacrisis was dat al 8,8%. Hoeveel het nu is, weet niemand maar het zal wel in de dubbele cijfers zijn.
Ik heb 27 jaar in Nederland gewerkt en krijg een goed deel van mijn pensioen van daar. Ik mag daarover niet klagen, wel moet ik elk jaar aan de Belgische fiscus een derde van mijn pensioen afgeven, dit na gewerkt te hebben van mijn 16de tot mijn 65ste.
N.a.v. het mislukte sociaal overleg tussen werkgevers en vakbonden, schreef ik reeds dat dit alleen nog in België op die manier gebeurt. Ik heb in mijn blogs ook al meer dan eens verwezen naar unieke situaties die alleen of bijna alleen in dit land blijken te bestaan en heb die eens op gelijst, voor zover ik ze mij kan herinneren. Het kunnen er ook méér zijn.
Bestaat alleen in België:
- De index.
- De vastgelegde koopjesperiodes, met daaraan verbonden de sperperiode en de koppelverkoop.
- De kiesplicht (samen met Griekenland en Luxemburg).
- De werkloosheidsuitkeringen zonder beperking in de tijd. Meer nog: tijdens de werkloosheid kan men in België pensioenrechten blijven opbouwen. De zo genoemde ‘gelijkgestelde periode(s)’.
- Het recupereren van feestdagen als die tijdens het weekeinde vallen.
- Het verbod van opkomst voor onafhankelijken bij bedrijfsverkiezingen (zoals bv de ondernemingsraden).
- Het cordon sanitair rond een politieke partij, die echter wel mag meedoen aan verkiezingen en subsidies krijgt in verhouding tot het aantal stemmen dat ze haalt.
- De bedrijfswagens, op die schaal. Nergens rijden er meer en dit als compensatie voor loonverhogingen die men niet geven kan wegens allerlei ‘ sociale’ akkoorden tussen werkgevers en vakbonden, het risico van verhoogde belastingen (we hebben al de hoogste ter wereld) en het verlies van concurrentiekracht t.o.v. de buurlanden.
- Het afschaffen van de Rijkswacht, wat in geen enkel ander Europees land gebeurd is (gendarmes, marechaussees, guardia civil en carabinieri zijn blijven bestaan).
- De nationale sociale loonakkoorden (elders zijn die sectorieel).
Het is niet zo dat al deze maatregelen op zich slecht zijn. Ze zijn meestal wel een handicap t.o.v. het buitenland.
Het loonoverleg in privébedrijven tussen vakbonden en werkgeversorganisaties is voor de tweede keer op een sisser afgelopen en nu hopen de bonden dat de federale regering nog wat verder Sinterklaas zal spelen met geld dat ze zelf niet heeft. Ondanks corona krijgt iedereen de volgende twee jaar 0,4% opslag bovenop de index. Hogere bedragen zou kunnen bij bedrijven die ondanks corona (sommige zelfs dank zij corona) toch goed zijn blijven draaien. Maar als men die aan iedereen moet geven, is dat wel met het risico dat loonsverhogingen bij bedrijven bij wie het water nu aan de lippen staat, erdoor zullen failliet gaan en werknemers daar hun job zullen verliezen, dit nadat velen van hen het al moesten stellen met 70% van hun normale loon..
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 27 februari (’This must be Belgium’), toen het eerste overleg mislukte, zou
heel die tweejaarlijkse komedie kunnen vermeden worden mocht men, zoals overal elders, de loonproblematiek per sector kunnen bespreken. Ze is mede het gevolg van het in stand houden van een index, die nergens anders nog bestaat. ‘Only in Belgium”.
Op de Zevende Dag kwam Jan Jambon zondag pleiten voor een verschillende aanpak van de coronacrisis in de Belgische gewesten. Het is nu al duidelijk dat Wallonië en Brussel geen haast maken met de vaccinaties en dat Vlaanderen straks riskeert er een stuk eerder mee klaar te zullen zijn, maar niet zal kunnen versoepelen o.w.v. de traagheid van Wallonië en Brussel, waar de bereidheid tot vaccineren niet zoveel aanwezig blijkt te zijn. Bij de Walen komt dat grotendeels omdat ze zich doodkijken (hier bijna letterlijk te nemen) op Frankrijk waar ook minder animo is, terwijl Brussel een chaotisch multicultureel poespas blijft, waar een deel van de allochtonen niet eens weet wat er in de rest van het land gebeurt..
Jambon kan gelijk hebben, maar uitgerekend hij moet niet teveel reclameren, want als er voor Vlaanderen tot nu toe niet meer uit de bus is gekomen i.v.m. de beslissingen van het Overlegcomité, is dat voor een deel zijn eigen schuld. Als puntje bij paaltje komt heeft hij tot nu toe altijd – met zgz ‘de dood in het hart – toegegeven als het er op aan kwam. Hij zou beter een voorbeeld nemen aan bv die provinciegouverneur van Luik, die wel durft dwarsliggen. Niet dat ik daarmee die man gelijk geef, maar die liet tenminste niet over zich lopen, evenmin als de burgemeester van Luik. Van Jambon weten zijn discussiegenoten dat brave Jan tenslotte wel zal toegeven en dat is een zwakte die men niet kan verwachten van de minister-president van het belangrijkste gewest in dit land.
---
En dan nog dit: de Israëlische voetballer Lior Refaelov gaat na zeven jaar FC Brugge en drie jaar Royal Antwerp FC twee seizoenen voor RSC Anderlecht spelen. Verblijft dus reeds tien jaar in Vlaanderen en spreekt – bij mijn weten – nog steeds geen woord Nederlands. Ik heb het van hem althans nooit gehoord, zelfs niet toen hij de Gouden Schoen kreeg. Zijn hoofd gebruikt hij blijkbaar alleen maar aan de buitenkant.
Ik ben nooit een fan geweest van de nieuwe Amerikaanse president en zal dat vermoedelijk ook niet worden, maar ik neem wel mijn petje af voor het feit dat ‘Slow Joe’, in tegenstelling tot zijn voorganger Obama, bepaalde uitspraken niet mijdt. Zo haalde hij deze week het nieuws door als eerste Amerikaanse president de Armeense volkerenmoord door het toen nog Ottomaans Turkse Rijk van een eeuw geleden te erkennen. Die genocide werd reeds door minstens 20 landen, waaronder België, erkend. So What?
Dat de huidige de facto Turkse sultan dat niet zou slikken, liet zich raden. Het wordt hoog tijd dat het Westen een einde maakt aan de samenwerking met de schurkenstaat van Erdogan en dat men dat land uit de NATO zet. Wat heeft die organisatie nog aan een militaire ‘bondgenoot’ die zijn wapens koopt bij een potentiële vijand, het Rusland van Poetin.
Joe Biden schuwde het trouwens ook niet om die Poetin ‘a killer’ te noemen. Het mag dan een krasse uitspraak zijn, het Rusland van Poetin lijkt wel een gigantische criminele organisatie, die Ruslands bodemschatten plundert en niet te beroerd is om politieke tegenstanders letterlijk te liquideren. De oppositie krijgt er geen schijn van kans en wordt brutaal onderdrukt. De kreet ‘Russia bez Putin’* (Rusland zonder Poetin) klinkt er bij betogingen echter steeds luider. In september zijn er parlementsverkiezingen en zoals het er nu naar uitziet, staat er geen kwart van de bevolking nog achter Poetins partij Verenigd Rusland. Van de halvering van de armoede, die hij bij zijn laatste verkiezing had beloofd, is niets in huis gekomen. Het gemiddelde Russische inkomen is sinds 2013 zelfs 10% gezakt, terwijl de prijzen voor voedsel het laatste jaar met bijna 8% gestegen zijn. God weet welke truc hij nog zal verzinnen om die problemen te omzeilen. Het huidige Rusland is niet zo belangrijk als bv China, zowel voor wat de economie als het klimaat betreft, maar blijft wel de belangrijkste aanstoker van de instabiliteit aan Europa’s grenzen. Onder Poetin is het een misdadige kleptocratie geworden. Die laatste benaming komt niet van mij, maar uit The Economist van deze week, dat er zijn hoofdartikel aan wijdde en dat ik iedereen aanraad te lezen.
---
* Ik heb ooit eens Tsjechisch willen leren, maar heb dat opgegeven. Slavische talen hebben nog meer verbuigingen dan het Latijn en daarbij nog 4 geslachten (het vierde is voor ‘mannelijk levend’). Toen ik met mijn vrouw ooit Praag bezocht, eind jaren 1990, had ik enkele woordjes van buiten geleerd. Eén ervan was ‘bez smetana’, wat betekent ‘zonder room’, voor wanneer we daar een ijsje bestelden.
In mijn blog van 19 dezer (‘De stekkerauto’s’) schreef ik reeds dat het nog wel even zal duren vóór we met zijn allen elektrisch zullen rijden. Om dat te verwezenlijken, zal er genoeg stroom geproduceerd moeten worden en moet die stroom betaalbaar blijven. Maar zelfs daarmee houdt het niet op.
Als er in dit land, zeg maar tegen 2030, zo’n driekwart miljoen elektrische wagens zouden rijden die allemaal een elektrische laadpaal zouden moeten hebben, dan zou dat laatste alleen al een meerkost worden van zo’n anderhalf miljard euro. Momenteel heeft de helft van de bestuurders van elektrisch aangedreven bedrijfswagens zo geen paal aan huis en is die verplicht zijn wagen op te laden op het werk (waar dat kan) of op openbare laadplaatsen. Dat betekent wel hogere kosten, maar heeft als voordeel dat het sneller gaat. Via een eigen laadpaal opladen gaat een stuk trager en zal bij de meeste bestuurders buiten de werkuren moeten gebeuren, wat een risico kan inhouden op gebied van veiligheid. Er zijn al enkele nachtelijke brandjes geweest met het opladen van elektrische fietsen en die hebben heel wat minder stroom nodig.
Daarmee is nog niet alles gezegd, want die nieuwe laadpalen zullen moeten gekoppeld zijn aan een zgz ‘slimme’ digitale meter, dit om te voorkomen dat het net het in de loop van vooral de avond – wanneer de meeste stroom verbruikt wordt - begeeft. Het zal ook een tijd duren vóór dat allemaal gerealiseerd zal zijn.
Als dat elektrisch rijden tenslotte algemeen zou worden, zal de staat een serieuze terugval kennen aan accijnzen, die dan op e.o.a. manier zal moeten worden gecompenseerd.
Tenslotte zullen het de beter bemiddelden zijn die het meest van deze vergroening zullen genieten. In Noorwegen, waar elektrische wagens al enkele jaren grote fiscale vrijstellingen krijgen, vallen de minder bedeelden uit de boot. Dat is wat men het ‘Mattheus effect’ noemt, wanneer steeds meer wordt gegeven aan wie al veel heeft. Tegelijk wordt wie minder heeft, nog meer afgenomen. (‘Wie heeft zal gegeven worden’ : Mattheus 25.29).
Ik heb zo het idee dat de zgz ‘groene omslag’ nog niet voor morgen zal zijn.
---
En dan nog dit:
- ‘Wat is het leukst aan Brussel?’
- ‘De trein naar huis’.
(Vrij naar Bert Kruismans, die het toeschrijft aan de Luikenaars, maar dat m.i. ook voor de meeste overtuigde Vlamingen geldt).
Op 5 mei 2021 zal het 200 jaar geleden zijn dat Napoleon is gestorven. Dat zal herdacht worden en – zeker in Frankrijk – voor de nodige commotie zorgen.
Napoleon Bonaparte maakte van het Europa van zijn tijd één groot slachtveld waarop, naar schatting, zo’n drie miljoen mensen het leven lieten, waarvan ongeveer één derde Fransen. Tegelijkertijd zorgde de Corsicaan echter ook voor een historische omwenteling in de Franse en Europese maatschappij. De Code Civil, ook wel de Code Napoléon genoemd, veranderde van feodale wantoestanden naar een systeem van gelijkheid voor alle burgers.
Ze veranderde de administratie, het onderwijs, het gerecht en de financiële wereld. Men introduceerde de rijksregisters en de allereerste vaccinaties, de straatverlichting, de trottoirs en zelfs de huisnummers. Dat was natuurlijk niet het werk van de man alleen. Er waren vóٕór hem al andere mee bezig geweest, denk maar aan Voltaire en Rousseau, om er twee te noemen. En tussendoor was er ook nog de Franse revolutie. Dat de verlichting kwam en bleef, was wel omdat men een dictator nodig had om het door te drukken en dat was het werk van Napoleon. Daarbuiten sloot Napoleon een verdrag met de Paus, dat de basis werd van de scheiding van Kerk en Staat, schafte hij de joodse getto’s af en stichtte hij in Nederland zelfs de Rijkswaterstaat, die na de Franse bezetting behouden bleef.
Dat alles gebeurde tijdens de eerste helft van zijn bewind. Daarna werd de man echter zot van glorie, kroonde hij zichzelf tot keizer, schafte hij het parlement en de persvrijheid af en trok hij ten oorlog tegen jan en alleman. Tot men hem in Waterloo een halt toeriep en hem tenslotte verbande naar het eiland Sint Hellena in het midden van de Atlantische Oceaan, waar hij op 51jarige leeftijd stierf aan maagkanker.
Wat ik in de commentaren die nu reeds circuleren mis, is dat niemand schijnt te beseffen dat Napoleon geen echte Fransman was. Hij werd geboren op het eiland Corsica, dat 4 jaar vóór zijn geboorte door de stadsstaat Genua aan Frankrijk was verkocht geworden. Men sprak (en spreekt er nog steeds) Ligurees, een Italiaans dialect uit de Riviera dei Fiori. En zoals vele inwijkelingen werd Napoleon fanatieker dan de autochtonen zelf. Hitler was ook geen echte Duitser en in Wallonië vinden we voorbeelden te over van mensen die van buitenaf kwamen, met namen als Onkelinx, Cools, Van Cauwenberghe en Hedebouw, die dachten (en denken) een tandje te moeten bijsteken om te laten zien dat ze wel degelijk geïntegreerd zijn in hun nieuwe Waalse vaderland. Het is blijkbaar van alle tijden.
Ik heb het trouwens in mijn eigen familie meegemaakt. De huidige burgemeester van Nassogne, een buurgemeente van Marche-en-Famenne, heet Quirijnen (dat spreken ze ginder nu ‘kirenèn’ uit). Hij is een kleinzoon van een neef van mijn vader, die na WO II zijn boerderij op het Gooreind in de gemeente Wuustwezel verkocht en met vrouw en 7 (!) kinderen vertrok naar Harsin, nu een deelgemeente van Nassogne, waar hij een verlaten boerderij kocht met vijf keer zoveel grond als wat hij in Gooreind had.
---
En voor de petite histoire:
Van Napoleon gesproken, heb ik altijd de gewoonte gehad als iemand me vroeg ‘Weet ge wie er dood is?’, te antwoorden ‘Napoleon’. Toen ik die vraag ergens in november 1970 weer kreeg en ik dus, zoals steeds, ‘Napoleon’ antwoordde, zei de andere: ‘Ge bent er niet ver naast. ’t Is Charles De Gaulle’.
