In Nederland is de zoveelste regering Rutte gevallen. Deze keer over een voorstel van Rutte zelf tot verstrenging van de migratie. Waar hebben we dat nog gehoord? Ook in Nederland was dat niets nieuws. Ik herinner me zelfs een oproep van Frits Bolkenstein, liberaal Nederlands minister en later zelf Europees commissaris, die zo’n 20 jaar geleden al zei dat Nederland ‘vol’ was. Ondertussen komen er ook daar jaarlijks tienduizenden vluchtelingen en asielzoekers aan en dan hebben we het nog niet gehad over het aantal bijkomende arbeidsmigratie, studenten en gezinsverenigingen dat er een veelvoud van is.
Het wordt nu even uitkijken of daar bij onze noorderburen een oplossing voor zal gevonden worden, want bij ons is het al niet veel beter en komt daar nog bij dat er daarover geen akkoord moet gevonden worden door vier partijen, zoals in Nederland, maar door zeven. Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof.
Zonder migratie redden we het hier trouwens evenmin. De tekorten op vooral de Vlaamse arbeidsmarkt en de vergrijzing zorgen daarvoor. Dit betekent echter niet dat we de deur moeten laten openstaan voor ongecontroleerde migratie. Ergens zijn er grenzen en eerder dan naar Nederland zouden we misschien beter eens naar Denemarken kijken waar ze al zo’n 20 jaar een vrij streng asiel- en migratiebeleid kennen dat zijn vruchten lijkt af te werpen.
Maar eerst eens zien wat onze noorderburen ervan terecht zullen brengen.
De totale schuld van alle Belgische overheden is vorig jaar gestegen met meer dan 5% en bedraagt momenteel 577,8 miljard euro. Gezien ondertussen lenen weer geld kost, stijgt de rentelast alleen al van 6,86 miljard euro dit jaar tot 14,21 miljard in 2027.
Om de pil wat te vergulden, ligt er voor België een Europees investeringsbudget klaar van 4,5 miljard, maar dan moet wel voldaan worden aan bepaalde eisen zoals bv een hervorming van de pensioenen en dat zit er niet aan te komen zolang de PS dwars blijft liggen. Niet alleen de Nationale Bank, maar ook het Planbureau, de Europese Commissie, het IMF en de OESO noemen het Belgische besparingstraject ‘minimaal tot zelfs nihil’, omdat het voorlopig maar één vierde bedraagt van wat ervoor nodig is. De zwaar geteisterde Belgische concurrentiepositie krijgt dat niet meer opgelost.
Het enige wat België nog overeind kan houden, zijn de enorme spaarbuffers van in de eerste plaats de hardwerkende Vlaming, die nog maar eens het kind van de rekening dreigt te worden. Om de schuldenberg enigszins onder controle te krijgen moet de tewerkstellingsgraad tegen 2030 opgekrikt worden naar 80% . Zoals ik al meer dan eens heb geschreven in deze rubriek, kan Vlaanderen dat percentage bereiken, Wallonië en Brussel nooit. Die regio’s kunnen er alleen op rekenen dat het de Vlaamse spaarcenten zullen zijn die daarvoor zullen worden aangesproken, zeker mocht er een Vivaldi II komen.
Een reden temeer om ervoor te zorgen dat die Vivaldi II er nooit zal komen en dat kan in de eerste plaats door ervoor te zorgen dat de Vlaamsnationalisten – VB én N-VA - de volgende regionale verkiezingen winnen met een volstrekte meerderheid en dan voor één keer – al was het alleen maar gewestelijk – hun verschillen zullen vergeten en onze regio de toekomst te geven
Ik heb veel respect voor Gerolf Annemans. Ik heb trouwens zijn boeken over de Ordelijke opdeling van België (waarin ik o.m. de Senelle doctrine heb gevonden, boek 1, blz 165), maar vrees dat Gerolf al wat te lang in ‘Europa’ zit en zijn visie om het huidige Brussel bij Vlaanderen te houden en nog minder om de stad te blijven erkennen als hoofdstad van Vlaanderen, voorbij gestreefd is. In een hoofdstad van een land wordt de meerderheid van dat land niet geminacht en achteruit gesteld.
Brussel kan alleen een deel van Vlaanderen blijven als een meerderheid van Brusselaars het daarmee, eventueel in een volksraadpleging, eens zou zijn. Iets wat ik, aan de hand van de laatste cijfers, momenteel ten zeerste betwijfel. Maar mocht het toch voor Vlaanderen kiezen, dan moet het een Vlaams stadsgewest worden en niet - zoals nu – een stad én een gewest en verder zonder die Fédération Bruxelles-Wallonië, die zelfs niet eens wettelijk bestaat. Het wordt dan een stad met één burgemeester, één schepencollege, één gemeenteraad en één OCMW. Ook met één politiezone. Als het één brandweercorps kan hebben, zoals nu al het geval is, kan dat ook met één politiecorps. Net zoals dat gebeurt in alle grote internationale steden, waarvan sommigen (New-York bv) tienmaal groter zijn. De huidige 19 gemeenten worden dan districten met een districtsraad, zoals in Antwerpen en alle openbare functies worden ingevuld door mensen die minstens de twee belangrijkste talen van dit land, Frans en Nederlands, voldoende beheersen.
In een interview met De Zondag heeft PS-voorzitter nog eens herhaald dat Brussel en Wallonië samen verder zullen gaan, niet als WalloBrux of de Fédération Bruxelles-Wallonie, maar als ‘Belgique’ tout court. Daar kan men als overtuigde Vlaming weinig tegenin brengen, op voorwaarde dat dat rest-België wel de schulden overneemt van het huidige België, wat ik zo niet meteen zie gebeuren. In zo’n geval hoopt Magnette waarschijnlijk dat Europa de plaats van Vlaanderen zal overnemen om de francofone putten te vullen. ‘Eerst zien’, zei de blinde.
Als we nl een Europees gemiddelde van 100 nemen voor wat het Belgische Binnenlands Product (bbp) betreft, dan staat Brussel wel op 200, maar Wallonië slechts op 85. Men vergeet daarbij dat ± 61% van de Walen Brussel erbij zou willen hebben, maar dat 68% van de Brusselaars pleit voor een onafhankelijk statuut. Een andere studie van 2013 van wijlen Rudy Janssens (VUB) geeft aan dat 73% van Brusselaars autonoom wil blijven en geen 5% voor Wallonië kiest (voor Vlaanderen trouwens nog minder).
Met meer dan 180 verschillende nationaliteiten is Brussel een van de meest diverse steden ter wereld geworden. In meer dan 60% van de gezinnen is Nederlands noch Frans de huistaal. Begin er maar eens aan.
In het kader van de E.U., de NAVO en de UNO zou het beste nog zijn van Brussel een internationale stad te maken, zoals bv Singapore, maar moet dan wel worden afgeslankt en rendabel worden als stadgewest dat zichzelf bedruipt. Vlaanderen heeft daar dan niets meer te zoeken en kan best er alleen nog voor zorgen dat de belangen van de in Brussel resterende Vlamingen op gebied van Cultuur en Onderwijs door het Vlaams Gewest gefinancierd blijven. Dat vraagt geen extra kosten, want dat gebeurt nu ook al.
Crootje heeft tijdens een inderhaast bijeengeroepen partijtop Tom Ongena aangesteld tot interim waarnemend voorzitter van Open VLD. Tom wie? De man blijkt al 20 jaar lid te zijn van de partij, maar bleef voor de buitenwereld een illustere onbekende. De leden krijgen nog de kans ervoor te stemmen, al zal dat zonder tegenkandidaat een formaliteit worden. Tom Ongena wordt geen nieuw wit konijn – à la Kaouakibi, zeg maar - eerder een grijze muis.
In zijn eerste Tv-interviews heeft Tom gezegd er ‘keihard’ tegenaan te zullen gaan, al weet niemand wat dat gaat inhouden. De kans is groot dat hij Crootjes ‘master’s voice’ wordt zoals destijds Bartje Somers bij Verhofstadt. Bart had dan nog het voordeel van een Vlaamsgezind verleden bij de Volksunie, Tom Ongena heeft dat – bij mijn weten – niet. Wat van hem verwacht wordt – als de leden zijn aanstelling zullen bevestigen – is dat hij de partij zal moeten trachten weg te halen van de dreigende kiesdrempel en van de laagste score die de Vlaamse liberalen ooit hebben gehaald in de peilingen.
Of daar ook een Vlaamsere reflex bij zal zijn, moet de verdere toekomst nog uitwijzen. Als dat niet het geval zou zijn, kan de brave man als laatste voorzitter best het licht uitdraaien.
En dan nog dit: op de bijeenkomst dinsdag van het bestuur van Open VLD was geen Lachaert meer te bespeuren. Die zou ondertussen al ergens op vakantie in het buitenland gezeten hebben. ‘Na mij, de zondvloed’!
Dat de Belgische politiek niet werkt, is een publiek geheim; dat het teveel aan politieke partijen er mede de oorzaak van is – de ‘particratie’, zoals we die noemen – evenzeer. Teveel koks bederft het eten en dat geldt ook voor de politiek. Zeker als die politiek nog ruim door de staat gefinancierd wordt.
Volgens een expertenrapport over die partijfinanciering blijkt nl dat het totale vermogen van de Belgische politieke partijen het voorbij jaar met 10% is gestegen tot 157 miljoen euro. Een vijfde van het totale budget werd opnieuw geïnvesteerd, wat wil zeggen dat de partijen hun geld niet eens op krijgen. Pure verspilling, dus.
Paarsgroen+ ging daar iets aan doen, maar veel meer dan een aanbeveling is het niet geworden. De wet op de partijfinanciering bestaat al 28jaar en heeft 33 hervormingen meegemaakt waardoor men door de bomen het bos niet meer ziet. En op veel veranderingen hoeft men niet te hopen, zeker niet in een jaar vóór verkiezingen.
Er is dus een akkoord tussen de huidige federale regering en Engie over de voortzetting van de elektriciteitsproductie door de jongste kerncentrales, die van Tihange 3 en Doel 4 . In hoever dat akkoord zal werken, is nog af te wachten, want niemand weet met zekerheid wat het elektriciteitsverbruik over enkele jaren zal zijn. Men schat dat er zelfs met het in stand houden van de twee jongste kerncentrales er nog een tekort zal zijn van zo’n 1.000 megawatt, waarvoor nog steeds een oplossing zal moeten gevonden worden. Vooral het massaal overschakelen van fossiele brandstoffen naar elektriciteit voor het aandrijven van de voertuigen en warmtepompen zal hierbij bepalend zijn.
Het blijft wel hilarisch dat de huidige minister van Energie, Tinne Van der Straeten (Groen), zich nu voordoet als de redder van het vaderland, terwijl uitgerekend haar partij – gesteund door de eerste Paarsgroene regering van Verhofstadt - destijds álle kerncentrales wou sluiten. Stel eens voor dat dat gebeurd zou zijn. Het zal zelfs nu nog niet zeker zijn dat we geen stroompannes en/of -problemen gaan krijgen, maar zonder Doel 4 en Tihange 3 zou de schade niet te overzien geweest zijn.
Dit is mijn 5.500ste blog bij SeniorenNet. Ik ben daarmee begonnen op 01.02.2005, de dag waarop ik – op mijn 65ste - met pensioen ging en heb getracht elke dag iets te schrijven over economie en politiek en dit als niet partijgebonden Vlaamsnationalist. Ik heb in heel mijn leven nooit een lidkaart gehad van een politieke partij, laat staan van een vakbond.
Soms vraag ik me wel eens af of het wel nut heeft wat ik in mijn blogs allemaal schrijf. Ik sta meestal wel bij de eerste tien van de meest gelezen bloggers op SeniorenNet en soms zelfs bij de eerste vijf, maar veel reacties krijg ik niet. Ik kan me gelukkig troosten met het feit dat ook de vorige weken weer enkele van mijn blogs gepubliceerd werden in de brievenrubriek van ’t Pallieterke, dat toch een oplage heeft met 11.000 mogelijke lezers. Sinds begin mei 2022 heb ik er 22 in die rubriek kunnen plaatsen en slechts één ervan werd gecensureerd: die over Molenbeek. Dat men de term ‘Borgerokko’ schrapte, kan ik nog inkomen, maar de namen van de Molenbeekse initiatiefnemers om de voorstad voor te dragen als culturele hoofdstad van Europa in 2030, hoefden niet geschrapt te worden. Ze stonden ook in De Tijd van zaterdag 29 april. Verder maak ik van de gelegenheid gebruik om ook het ‘Vlaanderen Vlagt’ van onze vriend Luc Dhont te bedanken, waar ik ook regelmatig in vermeld word.
Ik ga in elk geval proberen om te blijven schrijven tot de voor Vlaanderen zo belangrijke verkiezingen van 2024. We kunnen ons gewoon niet meer veroorloven nog eens vijf jaar te verliezen door te blijven aanmodderen met de traditionele parttijen die al decennia de kans hebben gehad er iets aan te doen, het niet alleen niet deden, maar soms zelfs nog het tegenovergestelde. Daarvoor reken ik ook op de N-VA kiezers om tenminste regionaal volgend jaar VB te stemmen – zoals velen al te kennen hebben gegeven in enkele peilingen - en kunnen ze er mee voor zorgen dat hun partij straks weer niet in de zak wordt gezet, voor de zoveelste keer sinds ‘Marrakech’. Veto’s tegen individuen in andere partijen die er het randje aflopen, hebben geen zin omdat we die in alle partijen tegenkomen. Het zou eentonig worden als we geen buitenbeentjes meer hadden.
In mijn blog van 25 juni schreef ik nog over het recente taalrapport van de Brusselse vice-gouverneur, waaruit bleek hoe diepgeworteld de Franstalige minachting in de stad is voor de taalwetgeving in het algemeen en voor het Nederlands in het bijzonder.
Die minachting schijnt trouwens niet alleen te gelden voor de Brusselaars, maar voor heel wat van onze Franstalige politici. Dat laatste bleek uit een column van 27 juni in De Standaard door Dirk Achten, oud voorzitter van FOD Buitenlandse Zaken en voormalig hoofdredacteur van de krant – niet meteen een flamingant - n.a.v. het bezoek van Nederlandse koning aan ons land.
Volgens Achten, was het Nederlands van Kamervoorzitter Elian Tilleux (PS) zo stuntelig, dat onze koning haar na een paar openingszinnen toestond om maar verder te gaan in het Frans. Dat koning Willem niet meteen Frans als tweede taal heeft en er verder waarschijnlijk weinig van begrepen zal hebben, bleek daarbij geen probleem.
Het gaat trouwens niet alleen om het Nederlands. Zo zou minister van Defensie, Ludivine Dedonder (PS) zich niet of nauwelijks kunnen uitdrukken in het Nederlands, maar evenmin in het Engels, de lingua franca bij NAVO-vergaderingen, waarbij zij verondersteld ons land te vertegenwoordigen. En zopas hebben we met zijn allen nog kunnen meemaken wat Hadja Lahbib er van maakte in haar verdediging in de zaak van de Iraanse burgemeester uit Teheran. Als ge de zaken aarzelend en met grote moeite af moet lezen van een briefje, kan je moeilijk overtuigend overkomen. En dat geldt zowel voor haar Engels als voor haar Nederlands.
Hetzelfde verhaal voor veel topambtenaren, FOD-voorzitters en diplomaten, waarbij van deze laatsten te weinig Franstalige kandidaten zijn die voldoen aan de minimum vereisten van tweetaligheid. Als gevolg daarvan wordt een deel van de Vlaamse kandidaten niet benoemd omdat er zgz een evenwicht moet zijn tussen de twee taalgroepen. Het getuigt van een grenzeloos misprijzen t.o.v. de Vlaamse meerderheid die dit land wél nodig heeft om overeind te blijven. En dat terwijl talenkennis in een aantal functies niet alleen een pluspunt is, maar een bittere noodzaak. In de huidige wereld kom je niet ver meer enkel en alleen nog met de zgz ‘wereldomvattende francofonie’.
‘Et pour les flamins la même chose’ blijkt ook nog altijd actueel in de 21ste eeuw.
Vorige zondag won de Duitse extreem-rechtse AfD (Alternativ für Deutschland) de tweede ronde van de lokale verkiezingen in Oost-Duitse district Sonneberrg. Dit ondanks het feit dat alle andere partijen zich achter de conservatieve kandidaat van de CDU hadden geplaatst.
Een bestuursmandaat in zo’n district is niet onbelangrijk, men kan het een beetje vergelijken met onze intercommunales.
Onnodig te zeggen dat geen enkele van de andere partijen met de AfD wil samenwerken. Zo’n beetje zoals hier alle zgz democraten niets willen weten van het Vlaams Belang, al bestaat er in Duitsland geen cordon sanitaire (‘ein Brandmauer’ noemt men dat daar). Dat is er alleen in het land dat niet meer zou uitgevonden worden als het niet zou bestaan.
In heel wat Europese landen breekt rechts en uiterst-rechts trouwens door. Denk maar aan Zweden, Finland, Polen, Italië en zelfs Griekenland, waar ze in de regering zitten. De mensen zijn de centrumpartijen stilaan beu, zeker als het centrum-links is zoals bij ons. ‘Een alternatief voor Europa’ zou geen slecht idee zijn.
Tenslotte nog dit. Er zijn nog altijd van die verlichte geesten die denken bij een rechtse overwinning er de Nazi’s bij te moeten halen en die nog altijd niet schijnen te weten dat het woord Nazi stond voor ‘National Sozialismus’ …
Het bestuur van Open-VLD is donderdagmorgen in allerijl samengekomen om de situatie te bespreken die na de ontslagverklaring van voorzitter Lachaert was ontstaan. Tenslotte werd er besloten pas nieuwe voorzitterverkiezingen te houden na de verkiezingen van 2024. Ondertussen neemt federaal premier De Croo tijdelijk de functie waar en m.i. is dat ook logisch want de hele zaak draait om zijn persoontje.
Het is nl steeds duidelijker dat de beslissing om na de vorige verkiezingen te kiezen voor Paarsgroen en niet voor Paarsgeel zoals beloofd aan de eigen blauwe achterban, enkel en alleen genomen werd omdat de PS aan Open VLD het premierschap had aangeboden, wat helemaal niet logisch was als kleinste partij van de meerderheid. Het voordeel dat Open VLD er zou aan overgehouden was de zgz ‘kanseliersbonus’, die enkele extra procenten aan stemmen zou kunnen opbrengen bij een volgende verkiezing en op die manier de partij min of meer zou garanderen er een volgende keer wéér bij te zijn, net zoals dat al meer dan 20 jaar het geval is. Puur boerenbedrog, zeg maar.
Nu uit de laatste peilingen echter gebleken is dat die bonus nul komma nul dreigt te worden en de partij zelfs de kiesdrempel in het vizier krijgt, gooit Lachaert de handdoek in de ring en mag De Croo voor eigen rekening rijden. Alles voor Alexander en niets voor een ander. ’t Was maar een ‘Lachaertje’!
Egbert Lachaert heeft aangekondigd dat hij na het politieke zomerreces, ergens in september a.s,. ontslag zal nemen als voorzitter van Open VLD. Of hij dat uit eigen beweging heeft gedaan of daar van buitenaf op aangedrongen is, is nog niet duidelijk, maar het ontslag is de logica zelf.
In deze rubriek heb ik al meer dan eens geschreven dat, als men vertrouwen wil verdienen, men moet doen wat men belooft. Lachaert deed juist het tegenovergestelde, beloofde zijn achterban voor een paars-gele federale regering te zorgen als men hem tot voorzitter zou kiezen en deed letterlijk het tegenovergestelde nadat hij verkozen was. Een Guy Verhofstadt, die sneller loog dan zijn schaduw, had hem dat al eens voorgedaan – zwart op wit zelfs, in zijn Burgermanifesten – en was ermee weg gekomen. In deze tijden van (a)sociale media, waarbij letterlijk alles op straat wordt gegooid, kan dat niet meer.
Lachaert is trouwens niet de enige Vlaamse voorzitter die het niet waar kan maken. Bij CD&V weet men ook niet meer van welk hout planken maken en Vooruit zal zijn vooruitgang in de peilingen evenmin aanhouden nu Trans Connah uit de kast is gevallen. Dat de PvdA-voorzitter nog overeind blijft, komt doordat hij geen Vlaams maar een Belgisch voorzitter is die kan rekenen op zijn Franstalige familie die o.m. het Waalse ABVV beheerst.
Als we de regering van onze nationale Charel – de zgz Zweedse coalitie – een ‘kibbelkabinet’ noemden, hoe gaan we die van Alexandre le Croo dan betittelen? ‘Het kabinet dat al vechtend over ’t straat rolt’, misschien?
Feitelijk wist men van bij de aanvang dat deze zgz Vivaldi regering, die ik Paarsgroen+ noem, niet zou werken. Zeven partijen, waarbij een – CD&V - die er maar werd bijgenomen om de Vlaamse oppositie te verminderen (niet ‘te verzwakken’). Met de helft aan ministers die niet eens verkozen waren en zonder meerderheid in Vlaanderen, de regio die dit onland moet recht houden. Daarenboven, met op Binnenlandse- én Buitenlandse Zaken ministers zonder enige politieke ervaring ter zake, zoals Anneliesje en nu die Hadja Lahbib.
Tegen de nationale Belgische feestdag van 21 juli zal men wel weer met ‘verwezenlijkingen’ afkomen die het niet zijn of niet zullen worden. Daarna een ruime vakantie met, als het politieke jaar weer zal beginnen, één lange aanloop naar de verkiezingen van 2024.
We kunnen alleen maar hopen dat zowel Open VLD, CD&V en zelfs Vooruit (na de outcoming van ‘Trans Connah’) de kiesdrempel niet meer zullen halen en dit land dan op een ordentelijke manier zullen kunnen splitsen.
Voor wie het mopje nog niet zou kennen: ‘Politieke problemen bestaan uit drie fazen’:
- Fase één zijn de moeilijkheden bij de ontwikkeling.
- Fase twee is de ontwikkeling van de moeilijkheden.
- Fase drie is de verdeling van de winst bij faillissement.
Voor wat het huidige België betreft, zijn we bij fase drie aanbeland. Als na de gewestelijke verkiezingen van 2024 er een meerderheid van Vlaamsnationalisten zal zijn in het eigen parlement, zal die Vlaanderen uitroepen tot deelstaat
van het federale België en zal er moeten gepraat worden met de andere regio’s om uit te maken wat we al dan niet nog samen gaan doen.
Zoals ik al eens suggereerde, krijgen de Brusselaars de kans zich zelf uit te spreken voor een afzonderlijk gewest of een deelname aan de Waalse of Vlaamse regio. In het eerste geval zal het stadsgewest Brussel dan wel moeten instaan voor eigen budget en begroting en zal Vlaanderen alleen nog financieel tussenbeide komen voor Cultuur en Onderwijs voor de Vlamingen die verkiezen in Brussel te blijven wonen. Dit zal voor Vlaanderen geen meerkost betekenen, want dat gebeurt nu ook al.
De Duitstalige Oostkantonners krijgen de kans te kiezen tussen een apart gewest en de aansluiting met Wallonië of de terugkeer naar de Duitse Heimat.
Tenslotte zijn er nog twee hotspots die problemen zouden kunnen opleveren, nl Voeren en Komen/Moeskroen. Ook die
twee regio’s krijgen – net zoals Brussel - de kans te kiezen, in dit geval voor Vlaanderen of Wallonië. Mocht één ervan of beiden voor Wallonië kiezen, dan zal Vlaanderen ook daar eventueel alleen nog financieel tussenbeide komen voor Cultuur en Onderwijs voor de Nederlandstaligen, al zal dat een pak minder kosten dan in Brussel.
Simple comme bonjour, maar eerst nog die gewestelijke verkiezingen van 2024…
--
*’Blauw’druk zou hier niet op zijn plaats geweest zijn…
Ik kom even terug op het interview van Jules Gheude in ’t Pallieterke van 22 dezer, waarover ik reeds schreef in mijn vorige blog. Aan hem, nota bene: een Waal, werd ook gevraagd wat hij dacht over de toekomst van Wallonië. Hij ziet geen heil in een WalloBrux en zegt dat, bij een splitsing van België, voor Wallonië de beste optie de aansluiting bij Frankrijk is. Het gewest zou dan binnen Frankrijk een eigen statuut krijgen, waarbij de bestaande verworvenheden behouden zouden blijven. Zoiets noemt men een ‘integratie-autonomieproject’. Op die manier blijven de Walen wat ze zijn, maar worden ze volwaardige Franse burgers. Dit project biedt het voordeel dat Wallonië de facto binnen de E.U. blijft en het komt dan aan Frankrijk toe om met Vlaanderen te onderhandelen over de modaliteiten van de scheiding, zeg maar: over de internationale schulden. (Binnenlandse schulden komen daarvoor niet in aanmerking).
Gheude geeft toe dat er momenteel in Wallonië geen meerderheid is om aan te sluiten bij Frankrijk, maar dat dit wel eens zou kunnen veranderen de dag dat de afgrond* in zicht komt en het gewest geconfronteerd zal worden met een forse daling van de levensstandaard. Hij hoopt op een onafhankelijkheidsverklaring van Vlaanderen, een vreedzame onderhandeling over de scheiding en een Wallonië bij Frankrijk.
Wij, Vlamingen, kunnen alleen maar hopen dat de man gelijk krijgt.
Met enige verbazing las ik in ’t Pallieterke van 22 dezer een artikel van Wannes Neukermans, waarbij die schrijft dat ‘volgens het merendeel van de flaminganten* Brussel niet losgelaten kan worden als Vlaanderen een onafhankelijke staat wordt’. Het wordt des te opmerkelijk als in datzelfde nummer zijn collega Julien Borremans verwijst naar het meest recente vernietigende taalrapport van de Brusselse vice-gouverneur, waaruit blijkt hoe diepgeworteld de Franstalige minachting in de stad is voor de taalwetgeving in het algemeen en het Nederlands in het bijzonder. En alsof dat nog niet genoeg was, staat er – steeds in hetzelfde nummer – een interview met de Waalse columnist en auteur Jules Gheude, oud-medewerker en biograaf van voormalig Waals federaal minister François Perrin - een specialist ter zake, zeg maar – die zegt dat uit een studie van Rudi Janssens (VUB) uit 2013 blijkt dat toen bijna driekwart van de Brusselaars autonoom wilde blijven, mocht België verdwijnen, slechts een kleine 5 procent koos een samengaan met Wallonië en nog minder voor Vlaanderen. Volgens een Europees rapport van 1990, na de ontmanteling van ex-Joegoslavië, blijkt verder dat Europa alleen rekening houdt met de geografische afbakening, niet met de gemeenschappen en dus ook niet met die ongrondwettelijke Fédération Wallonie-Bruxelles.
Vlaanderen heeft dit Brussel met zijn meer dan 180 nationaliteiten niet meer nodig, tenzij onder strenge voorwaarden die de ontmanteling van het huidige Brussel zouden inhouden en die ik in deze rubriek al enkele keren heb aangehaald.
--
* ‘Flaminganten’ is trouwens ook al een ongelukkige keuze, want daarmee bedoelt men niet de Vlaamse man in de straat, maar de overtuigde Vlaming, de Vlaamsnationalist – zeg maar – die lak heeft aan dit Brussel, of – om het met Bert Kruismans te zeggen:
De kans is groot dat CD&V-voorzitter Mahdi Wouter Beke zal aanduiden als lijsttrekker voor de komende Europese verkiezingen. Daar er bij die verkiezingen geen provinciale kieskringen zijn, doet men er best aan op die plaats iemand te zetten die in het hele gewest bekendheid verworven heeft. Dat gebeurde ook al bij de vorige verkiezingen, toen Beke zelf voorzitter was en hij Kris Peeters op de eerste plaats zette. Men kan het best beschouwen als een voorbeeld van oude politieke cultuur, wat echter de dag vandaag waarschijnlijk niet meer zal pakken.
Sindsdien heeft Beke immers een parcours doorlopen waarbij de vraag blijft in hoever die bekendheid in de gunstige zin zal uitvallen. Om te beginnen benoemde hij zichzelf tot Vlaams minister van Welzijn, wat hem bij Kaaiman de titel opleverde van ‘Selfservice Beke’. In die functie kreeg hij te maken met de corona crisis, waarbij hij de bezoekers van Zorg- en Verzorgingstehuizen de toegang ontzegde, maar de mensen die er binnen zaten vergat, met vreselijke gevolgen die er daarna mee voor zorgden dat hij tenslotte de eer aan zichzelf hield.
Bij de benoeming van Kris Peters als lijsttrekker voor Europa, stelde Bart De Wever al dat de Romeinen in zo’n situatie zouden gezegd hebben: ‘Ga naar huis, laat uw bad vollopen en zet uw aderen open. U bent niet meer nodig.’
Zoals ik in mijn blog van gisteren schreef, kan men de Franse Gemeenschap best integreren in het Waals en het Brussels gewest, net zoals de Nederlandstalige Gemeenschap al jaren is geïntegreerd in het Vlaams gewest. Daarvoor hoeft men geen staatshervorming, zelfs geen Vlaamsnationale meerderheid of eventueel een verkiezing af te wachten.
--
Waarvoor wél een staatshervorming nodig zal zijn, zijn o.m. volgende punten:
- Laat het Brussels gewest en de stad Brussel samenvallen,
wat de overbodige, dure jobs met de helft zou verminderen. Dus, geen stad én een gewest, zoals nu, maar één stadgewest, met één burgemeester, die tegelijk ook gewestelijk minister-president wordt, één schepencollege, één gemeenteraad, één politiezone en één OCMW, en herleid de overige 18 baroniën tot districtsraden, zoals dat nu al gebeurt in bv Antwerpen.
- Schaf de compleet overbodige en nu al afgeslankte Senaat af. Die vergadert nog amper acht keer per jaar, maar de logistieke kosten om ze in stand te houden blijven dezelfde.
- Schaf de provincieraden af en geef haar taken door aan de gewestregeringen , de gemeenten en/of de intercommunales. Houdt desnoods alleen nog een gouverneur met zijn hofhouding voor de culturele aangelegenheden en eventuele rampen.
--
Met het geld dat men daarmee bespaart, kan men inderdaad ervoor zorgen dat de staatsschuld verkleint en dat mensen die werken straks wat gaan overhouden, zonder de BTW of iets dergelijks te moeten verhogen, zoals Van Prutseghem nu wil doen.
I.v.m. de eindeloze discussies die nu gaande zijn over de hervorming van o.m. de financieringswet, is de drang groot om de problemen over de volgende verkiezingen te heffen. Voor sommige zal dat nodig zijn, maar niet voor allemaal. Voor andere hoeft men zelfs niet eens te wachten tot de volgende verkiezingen noch op een eventuele Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement of een grondwetshervorming . Denk maar aan bv de Franse Gemeenschap.
Zorg ervoor dat het Waals en Brussels gewest de wat zij nu de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ noemen maar in feite de Franse Gemeenschap is, integreren in hun gewesten, net zoals Vlaanderen dat al gedaan heeft met de Nederlandstalige Gemeenschap. Dat zou voor beide gewesten (én voor België) minstens een halvering van de kosten betekenen. We spreken hier dan over miljarden euro. Dat kan zonder een nieuwe staatshervorming, want die Fédération heeft geen eigen inkomsten, staat niet eens in de Grondwet en is in feite dus illegaal. Maar ze heeft wel een politieke structuur zoals een gewest, minister-president en kabinetten inbegrepen.
Opmerkelijk in de zaak van die burgemeester van Teheran, die niet alleen een visum kreeg om een vergadering in Brussel bij te wonen, maar ook zijn verblijfskosten betaald kreeg, is dat het weer een Vlaming was, in casu Pascal Smet, de Brusselse staatssecretaris, die ontslag nam, niet de francofone hoofdverantwoordelijke minister Hadja Lahbib. Doet denken aan de zaak Dutroux waar twee Vlaamse ministers aftraden (Vande Lala en Declerck). Voor diezelfde Lahbib was het trouwens niet de eerste keer dat ze er de kantjes afliep. Denk maar aan haar reis naar de Krim op kosten van Rusland. Kan allemaal in dit land. Democratie op zijn Belgisch…
De zaak Lahbib doet denken aan die andere met Mark Eyskens als toenmalig minister van Buitenlandse Zaken, die ook een visum gaf aan een moslimterrorist en evenmin weigerde af te treden. ‘In een normaal land zou ik dat doen’, zei Eyskens toen, ‘maar in dit apenland niet’. Een uitspraak die hem is blijven achtervolgen.
