‘Hoe kan men zien wanneer er sleet komt op een stier? Als hij oude koeien uit de gracht begint te halen!’ Dat laatste kan men ook zeggen bij de traditionele Vlaamse partijen die een reeks overjaarse politiekers (m/v) als lijstduwers willen opstellen bij de verkiezingen van 9 juni. Dit alles bij gebrek aan vers bloed, terwijl onze jeugd voor het overgrote deel rechtser zal stemmen. Voeg daar nog bij dat de ouderdom om te mogen kiezen verlaagd is en men mag veronderstellen dat die oudjes het niet zullen redden. Het is trouwens mede hun schuld dat de problemen in dit ingewikkeld land niet meer op de traditionele manier (‘veel beloven en weinig geven’) kunnen worden opgelost. Dit land, dat niet meer zou worden uitgevonden als het niet bestond (dixit The Economist), kan niet meer gered worden door de overjaarse gepensioneerden die mee gezorgd hebben voor de neergang.
--
En dan nog dit:
Twee Schaarbeekse gemeenteraadsleden hebben laten weten dat ze de communistische PTB/PvdA verlaten en overstappen naar de PS. Hun namen: Fatima Ben Abdou en Abdelhakim El Karaoui. De overstap werd bevestigd door de voorzitter van de Brusselse PS, die luistert naar de naam Ahmed Laazouej.
I.v.m. de politieke evolutie in Vlaanderen zou ik willen verwijzen naar de reactie van onze vriend Jean op mijn blog van 13 dezer (‘Pacta servanda sunt’), waarin hij een lijst van tien punten aanhaalt die zouden moeten zorgen dat het in Vlaanderen weer een beetje normaal wordt. Daarin heeft Jean – die mijn blog al jaren volgt - grotendeels gelijk. Alleen kan dat niet allemaal meteen en zullen we het stap voor stap moeten aanpakken. En de eerste stap zullen de verkiezingen van 9 juni a.s. zijn, waarop we moeten trachten tot een Vlaamsnationale meerderheid te komen in het eigen parlement. N-VA en Vlaams Belang zullen met elkaar moeten samenwerken en met geen enkele andere partij, noch de traditionele noch de Groenen. Zoals ik al meer dan eens heb gesuggereerd, zouden ook de N-VA-kiezers – waarvan ± 3/4 in diverse peilingen te kennen heeft gegeven met het VB te willen samenwerken – bij die verkiezingen beter VB stemmen, al was het alleen maar regionaal, dit om te vermijden dat er N-VA-verkozenen straks hun woord niet zouden houden. Een ‘Lachaertje’ is snel gemaakt. Pas als er in het eigen Vlaamse parlement een meerderheid zal zijn van Vlaamsnationalisten die de Vlaamse soevereiniteitsverklaring zal afleggen, zullen we die eerste noodzakelijke stap gezet hebben en zullen we sterk genoeg staan om de confrontatie met onze francofonen aan te gaan vanuit een veel sterkere positie dan wat tot nu toe het geval was.
Het blijft rommelen bij Vooruit. Na ons mateke stapt nu ook Tom Meeus, alias 'Guust Flater', zoals ik hem noemde, uit de politiek.Tom, ooit voorzitter van De Lijn in Antwerpen, was feitelijk geen echte socialist en heeft misschien daarom nooit veel steun kunnen genieten van de partiij die hij officieel vertegenwoordigde. Zijn geplande kartel in Antwerpen met Groen mislukte en toen hij samen met de toen nog onafhankelijke Jinnih Beels overstapte naar de socio's, groeide die Jinnih hem boven het hoofd en moest hij op ons mateke niet veel meer rekenen en op Bart De Wever evenmin. Die gaven de voorkeur aan Beels. Van het plan van De Wever om straks met de socialisten verder te gaan, zie ik niet veel in huis komen. Zoals de zaken er nu voorstaan, zal het met Vooruit eerder achteruit gaan en het de N-VA al niet veel beter vergaan met hun Boerenkrijg...
Sofie Wilmès gaat zich weer met politiek bezig houden, nadat ze heel moedig ontslag had genomen als minister van Buitenlandse Zaken om thuis te zorgen voor haar inmiddels overleden echtgenoot, iets dat ik ook in een van mijn blogs had vermeld en gewaardeerd. Ze is op dit ogenblik zowat de populairste politicus/ca van Francofonië terwijl ze zo’n twee jaar niet eens actief is geweest in de politiek. Misschien juist daarom*. Menselijk gesproken is dat te begrijpen, maar politiek was het een kwestie van omhoog te vallen bij gebrek aan gewicht. Ze zat telkens op de juiste plaats om Reynders en onze nationale Charel te vervangen toen die hogerop carrière maakten. Vraag is waar en op welke lijst ze straks zal verschijnen: regionaal in Brussel, in Wallonië, federaal of Europees? Na het afhaken van onze nationale Charel zou ze de voorkeur geven aan Europa daar ze dan stemmen kan verzilveren in heel Franstalig België. Vlot tweetalig als ze is (Frans en Engels, maar geen fatsoenlijk Nederlands!) heeft ze de luxe van de keuze, ‘L’embarras du choix’ om het in haar eigen taaltje te zeggen.
--
* ‘Het zoete nietsdoen’. Doet me denken aan die quote – ik dacht - uit het Peter Principe: ‘Wie niets doet, maakt geen fouten. Wie geen fouten maakt, wordt bevorderd’...
--
En dan nog dit:
Momenteel lijkt men de drugscriminaliteit in Brussel niet onder controle te krijgen en heeft men in de eerste plaats meer politie nodig. Dat is heel eenvoudig en snel op te lossen door de zes politiezones te herleiden tot één, zoals dat in andere wereldsteden het geval is (denk maar aan New-York, tien keer groter dan Brussel). Dat schrijf ik in deze rubriek al enkele jaren. Met slechts één politiezone voor de hele stad kan men moeiteloos meteen meer mensen van de ene kant van Brussel naar de andere brengen. Dat zou bovendien een eerste stap kunnen zijn om van de negentien (19!) Brusselse gemeenten er straks nog één over te houden, waar alles veel efficiënter (én goedkoper!); zou kunnen geregeld worden.
Over de transfers zou ik elke dag wel een verhaal kunnen schrijven. Het voorlopig laatste in de reeks is het resultaat van een onderzoek door de - nota bene Franse - IESEG School of Management. Die is ook tot de conclusie gekomen dat er per Vlaming elk jaar 1.188 euro naar de andere twee regio’s vloeit. Niks nieuws onder de zon, ware het niet dat die managementschool ook eens gaan uitzoeken is wat dat per provincie betekent. Daaruit blijkt nl dat het vooral de provincies van het oude hertogdom Brabant zijn die de rekening betalen – inbegrepen Waals Brabant - en dat zelfs de Vlaamse provincies van West-Vlaanderen en Limburg niet alleen niets betalen, maar zelfs iets trekken. Dit verandert niets aan het totaalbedrag dat naar Wallonië gaat, in de eerste plaats naar Luik (‘de vurige stede’) en het Henegouwen van de heren Magnette en Di Rupo. Voor West-Vlaanderen is er het excuus van een vergrijzende bevolking, terwijl er wel 80% van de beroepsbevolking aan het werk is, waar men bij de ‘levensgenieters’ niet eens de 70% bereikt. En Limburg heeft het excuus dat de sluiting van Ford-Genk bovenop de mijnsluitingen van een veel recentere datum is dan in de Borinage, waar men nog steeds te weinig werkt en te dus ook te weinig bijdraagt.
Zo hoort men het ook eens van een andere kant en dan zelfs nog vanuit la douce France, waarnaar onze francofonen kijken als konijnen naar een lichtbak.
De uitspraken van Donald Trump over de NATO-landen die hun rekening niet voldoende betalen heeft zijn effect niet gemist. Men mag over ‘The Donald’ denken wat men wil, maar in deze zaak heeft hij volledig gelijk. Akkoorden zijn er om nageleefd te worden. ‘Pacta servanda sunt’, wisten de Romeinen al. Wat daar voor België, dat maar de helft bijdraagt van wat was overeengekomen, nóg bij komt, is dat de NATO hier zijn hoofdkwartier heeft, m.a.w. dat we er nog meer aan overhouden dan de andere landen. Op Luxemburg na (maar dat was volgens generaal De Gaulle geen land) zijn wij de slechtste betalers. Voeg daarbij dat we ook – op Slowakije na (het Wallonië van het vroegere Tsjechoslowakije) – de grootste staatsschuld hebben van heel Europa en dat – als het van Magnette en zijn ‘levensgenieters’afhangt – er gerust nog wat bij mag komen. Volgens de laatste berichten van de loopkrant van kanaal Z (Trends) blijft in Walloniëde werkloosheid stijgen.
--
Opmerkelijk in deze zaak is dat uitgerekend de buurlanden van Rusland méér bijdragen dan de afgesproken 2%. Zij hebben in de koude oorlog aan de lijve onderbonden wat het betekent bezet te worden door de Russen. In tegenstelling tot de Sovjet overheersing was die van Nazi-Duitsland zelfs een herademing.
Nu Audi-Vorst een e-model verliest en Arcelor-Mittal in Gent dreigt te gaan investeren in Duinkerke, loont het de moeite het nog maar eens te hebben over ‘degrowth’, door Magnette ooit ‘agrowth’ genoemd, zoals ik al eens vermeldde in mijn blog van 24 december ll.
Wat Magnette eigenlijk daarmee wil hebben is minder of geen economische groei maar wel hogere minimumlonen en andere uitkeringen. Het resultaat daarvan zal zijn dat we er allemaal armer op zullen worden en dat we steeds minder zgz ‘maakindustrie’ zullen kennen, uitgerekend de industrietak waarmee dit België zijn welvaart grotendeels mee heeft gecreëerd.
‘Degrowth’ is gewoon een andere term voor neo-communisme en is er mede de reden voor dat ik Wallonië, beheerst door de linkse partijen, onze DDR noem. Als Arcelor Mittal zijn activiteiten of een deel ervan zou verplaatsen naar Duinkerke, dan zal haar CO2-uitstoot vlak over onze grens ook ons land blijven beïnvloeden. Wij zullen er de nadelen van blijven behouden, maar de voordelen – zeker qua werkgelegenheid – ervan kwijt zijn. Dat laatste geldt trouwens voor alle industriële uitbatingen.
Als wij die hier beknotten of afbouwen, maar ze dat elders niet hoeven te doen, zal de wereld er niet CO-2 armer van worden.
Rekening houdend met wat we op politiek vlak nog allemaal mee gaan maken tot de verkiezingen van 9 juni, kan het geen kwaad dat ik nog eens de Senelle doctrine uitleg. Nota bene: Robert Senelle was geen Vlaming, laat staan een flamingant, maar een Franstalig Brusselse academicus en Grondwetspecialist. Als vrij objectieve buitenstaander gaf hij ons, Vlamingen, de volgende raad:
‘Als België onbestuurbaar zou worden, bijvoorbeeld omdat er geen federale regering meer kan worden gevormd, dan moet het Vlaams Parlement Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Dat is weliswaar niet volgens het boekje, maar democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams Parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk. En de wil van het soevereine volk is voor overtuigde democraten het enige wat telt’.
Als de Vlaamsnationalisten op 9 juni een serieuze meerderheid zouden halen in het eigen parlement, doen ze er dan ook best aan die soevereiniteitsverklaring af te leggen alvorens met de francofonen in debat te gaan over een volgende federale regering, die anders meer dan waarschijnlijk weer geen meerderheid zal hebben in Vlaanderen door het afhaken van traditionele partijen en groenen.
Er was vorige week in de nieuwsberichten nogal wat te doen over de priesterwijding van een getrouwde man met drie kinderen. De man in kwestie was echter al priester, zij het in de Chaldeeuwse kerk die deel uitmaakt van de Katholieke kerk, maar werkt volgens een oosterse ritus. Ze hebben ook een eigen kerkelijke organisatie en er geldt voor hun priesters geen celibaatsverplichting. Voor België was dat een primeur.
Buiten ons land zijn er al langer getrouwde priesters in de Katholieke kerk. Anglicaanse priesters hebben ook geen celibaat en konden dus steeds trouwen. Het is al meer dan eens gebeurd dat een Anglicaans priester overstapte naar de Katholieke Kerk. Als hij op dat moment getrouwd was - hetgeen in de Anglicaanse Kerk werd toegestaan – dan bleef hij getrouwd.
Een ander verhaal was dat van de Katholieke Kerk in Oekraïne toen die tijdens de Sovjet-bezetting daar verboden werd en ondergronds ging. Om niet op te vallen kregen de katholieke priesters daar ook de mogelijkheid te trouwen. Tenminste dat is wat ik ervan begrepen heb.
Om het tekort aan priesters in de Katholieke Kerk op te vangen, zou men dat celibaat beter afschaffen. Het zou als bijkomend voordeel hebben dat de kans op grensoverschrijdend gedrag bij de katholieke priesters waarschijnlijk een stuk kleiner zou worden. Het zijn tenslotte ook maar mensen.
Zoals ik in deze rubriek al meermaals geschreven heb, zou het meer dan wenselijk zijn dat de N-VA en het VB – als ze straks in het eigen parlement samen een serieuze meerderheid zouden halen – ze aan tafel gaan zitten met de andere regio’s om te bespreken wat ze voortaan nog samen zullen doen en wat niet. Ondertussen heb ik ontdekt dat dat helemaal niet moeilijk hoeft te zijn en dat ze dat zelfs kunnen doen binnen de bestaande Belgische wetgeving, want daar hebben we nog artikel 35.
Wanneer dit artikel 35 in werking zou treden zouden de gefedereerde regio’s niet meer, zoals nu, bij uitzondering het voor het zeggen hebben, maar zouden de regels worden omgedraaid en de overheid nog slechts enkele taken overhouden, in principe Buitenlandse Zaken, Defensie en – misschien – Justitie.
Als artikel 35 van kracht zou worden, zullen Vlaanderen, Wallonië en eventueel Brussel grotendeels bevoegd worden als onafhankelijke entiteiten, zal elke regio de tering naar de nering moeten zetten en zal er een einde komen aan de gedeeldeerantwoordelijkheden van de huidige chaos. Denk bv maar aan onze 9 ministers en staatssecretarissen voor het milieu…
Op vraag van voormalig Brussels staatssecretaris PascalSmet (‘Smetje’ voor de kenners) heeft de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) een studie van liefst 15 maanden afgewerkt over Brussel en is daarbij tot deconclusie gekomen dat Brussel boven zijn stand leeft en beter een voorbeeld zou nemen aan Antwerpen, met zijn stadsdistricten. Dat laatste is iets dat ik hier al enkele jaren schrijf.
Volgens de OESO moeten de gemeenschappen hun bevoegdheden overhevelen naar de stad en moet er een einde worden gemaakt aan de administratieve overlappingen van de negentien gemeenten, de zgz ‘baronieën’..
Voor de vele Brusselse gemeenten is dat echter een stap te ver en noemt men voorstellen in die richting ‘un fantasme flamande’. L’argent flamand blijft echter wel welkom…
Ondertussen heeft de stad wel een schuld staan van zo’n 10 miljard euro. Volgens een studie van de universiteit van Namen zou die tegen 2028 naar 17 miljard kunnen stijgen, driemaal de totale jaarinkomsten van de stad en hoopt men daar dat officieel België, maar in werkelijkheid Vlaanderen het gat wel op e.o.a. manier zal dichten.
Er zijn nog altijd goedgelovige Vlamingen die vinden dat Brussel bij Vlaanderen moet blijven. Ze vergeten er telkens wel bij te zeggen hoe dat in zijn werk zal gaan.
‘Als het Vlaams Belang federaal, en enkel en alleen federaal, eenmalig geen kieslijst neerlegt, kan er gestemd worden op partijen die in staat zijn om de democratie op federaal niveau te proberen (!) herstellen, zonder het juk van het cordon of van Waalse partijen die weigeren met het Vlaams Belang samen te werken Is dat democratisch? Neen, natuurlijk niet, zelfs verwerpelijk, maar het is de enige manier om deze opdracht met enig zicht op succes aan te vangen’
Beste mensen, de tekst hierboven is niet van mij, maat staat zo letterlijk in de februari-editie van Onaf, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) en komt van hun medewerker-bestuurslid Guy Dierick. Men zou het een variant kunnen noemen van de voorstellen, die ik in deze rubriek al enkele jaren doe, met dit verschil dat de tegenpartijen het VB geen alternatief bieden in het Onaf-artikel.
Als het VB federaal geen kieslijst zou neerleggen, zou – volgens mij – de N-VA dat als compensatie regionaal ook moeten doen. Dat zou dan wel als resultaat hebben dat het VB federaal en de N-VA regionaal geen enkele vertegenwoordiger meer zouden hebben na 9 juni. Verwachten dat alleen het VB, dat meer dan waarschijnlijk als grootste Vlaamse partij uit de verkiezingen zal komen, toegevingen moet doen, is een beetje te simplistisch. Het zou een teken van zwakte zijn t.o.v. de francofonen, terwijl Vlaanderen zich juist sterker zou moeten tonen wil het straks meer zelfstandigheid krijgen. Dat zal alleen kunnen als VB en de N-VA samen een Vlaamsnationale meerderheid halen in het eigen parlement. Met de traditionele partijen én Groen in de verdrukking, biedt die gelegenheid zich aan. Het zou onvergeeflijk zijn daarvan geen gebruik te maken.
Veel lezers zullen het zich misschien niet meer herinneren, maar in 2009 werd in Antwerpen een referendum over de Lange Wapper gehouden. Van de 388.089 kiezers brachten 133.288 een geldige stem uit (34.34 %). De rest stemde blanco door niet te komen opdagen of door een ongeldige stem uit te brengen. Van de geldige stemmen waren er 54.333 ja-stemmen (40,76%) en 78.955 nee-stemmen (59,24%).
De nee-stemmers vertegenwoordigden dus slechts 20,34% van het totaal ingeschreven kiezers maar behaalden toch de meerderheid!.
Iets identiek speelde zich dezer dagen ook af in Parijs, waar voor de tweede keer op een jaar tijd een referendum werd gehouden – de eerste keer over het beperken van de steps in de stad, de tweede keer over het verhogen van de parkeerkosten voor SUV’s (voor de niet-Parijzenaars!) – waarbij maar ± 20% kwam opdagen. Iets meer dan de helft daarvan (54%) stemde tegen en zo werd ook daar het referendum goedgekeurd met maar een fractie van het totaal aantal inwoners..
Dat noemen ze democratie!
--
Als men het Lange Wapper project in 2009 had goedgekeurd zouden de verkeersproblemen rond Antwerpen niet zijn opgelost, maar wel een stuk kleiner zijn geworden en had men alle verdere uitbreidingswerken, die nu nog moeten beginnen, rustiger kunnen aanpakken en met veel minder hinder voor het hedendaagse verkeer..
Ik denk niet dat we ons mateke gaan terugzien bij de verkiezingen van 9 juni, zelfs niet als lijstduwer op de Vooruit-lijst. Momenteel werkt hij o.m. als consultant voor Sue & The Alchemists, een Nederlands communicatiebedrijf dat werd opgericht door ex-politicus en oud-minister Klaas Dijkhoff (nota bene: VVD en dus liberaal). In die functie heeft hij een voordracht gegeven in het Amsterdamse congresgebouw op het ‘Behaviour Design Fest’, wat dat ook moge betekenen.
De Vlaamse pers, goed vertegenwoordigd, is daar op haar honger blijven zitten. Ze had gehoopt dat Transconnah zijn terugkeer naar de Vlaamse en Belgische politiek ging aankondigen, maar daar heeft hij het met geen woord over gehad. Hij beantwoordde zelfs geen vragen uit het publiek. Na het applaus was hij even snel weg als hij gekomen was.
Waarover hij het in Amsterdam dan wél had? Hij was er te gast als ‘politiek pionier’ en ‘briljant communicatiestrateeg’ en beschreef zichzelf als een ‘jong politicus’, wat hij daarna wel meteen corrigeerde tot ‘gewezen politicus’. Zijn meest opmerkelijke uitspraak was, dat hij in een vorig leven op zoek was naar zijn ‘muur van Trump’, maar dan op links.
Freya, in Wagner’s Ring de godin van de eeuwige jeugd, zou het bij de ‘Götterdämmerung’ van 9 juni wel eens zonder Siegfried moeten stellen…
Om ervoor te zorgen dat er op 9 juni een Vlaamsnationale meerderheid komt, moeten alle overtuigde Vlamingen, tot welke strekking of partij ze ook behoren, die dag best – al was het alleen maar gewesteijk - VB stemmen, zeker zolang Bart De Wever en Co daarmee niet uitdrukkelijk instemmen. Dat schrijf ik hier al een hele tijd en daar blijf ik bij. We moeten ervoor zorgen dat het VB regionaal ‘incontournable’ wordt. Dat zou niet alleen inhouden dat de nieuwe Vlaamse deelregering de Vlaamse soevereiniteitsverklaring zou kunnen afleggen, maar dat er tevens in eigen regio een einde komt aan het cordon sanitaire, een schande een democratie onwaardig. Mochten, bij een volgende bespreking met de francofonen – die er hoe dan ook moet komen - de andere regio’s het daarmee niet eens zijn, dan zal het huidige België tot stilstand komen, hetgeen geen ramp is want het werkt al lang niet meer. We zullen dan wel te maken krijgen met een permanente federale regering in lopende zaken, maar ook dat is niets nieuws in een land dat niet meer zou uitgevonden worden als het niet bestond.
Als die Vlaamsnationale deelregering er niét zou komen, riskeren we er een met de N-VA en alle overige partijen samen, wat helemaal niet zou werken. Dat zou pas een einde maken aan het verhaal van Vlaanderen...
Waar ze het allemaal vandaan blijven halen, weet ik niet, maar onze zgz ‘serieuze pers’ blijft maar speculeren op een volgende Vlaamse deelregering van de N-VA met één of meerdere traditionele partijen, desnoods zelfs met Groen, terwijl de simpelste geest na het boerenprotest weet dat dit voor Groen dodelijk zal zijn. Ook Vooruit wordt nog genoemd in een recente peiling van de Gazet van Antwerpen, mét of zonder ons mateke. En dat alles terwijl de N-VA waarschijnlijk zelf niet eens als eerste uit de bus zal komen op 9 juni. ‘Il faut le faire’, om het in de taal van Bouchez te zeggen, de man die al jaren zgz Nederlands leert maar waarvan we nog altijd het eerste woord moeten horen.
Knack kwam enkele weken geleden trouwens met een nieuw ideevoor de vorming van de volgende federale regering. Die stelt voor een ‘afspiegelingscoalitie’ te maken. Een Vlaamse en een Waalse regering vormen dan samen een regeerakkoord. Dat zou kunnen, maar wat met Brussel en het VB ? En wat met een Vlaamse regering als er een Vlaamsnationale meerderheid zou zijn in het eigen parlement? Hoe men het ook denkt te spelen, zolang de Vlaamse meerderheid in een minderheidspositie blijft hangen is hier van echte democratie geen sprake.
In deze woelige dagen, die ook onze buurlanden teisteren, moet men er wel rekening mee houden dat België een geval apart is, waar in de wetgeving zoveel uitzonderingen en achterpoortjes zijn en waar situaties bestaan die men in de meeste van onze buurlanden niet eens kent. Ik vind dat ik er best aan doe mijn lijst ‘Only in Belgium’ nog eens te publiceren. Die ziet er voorlopig ongeveer zo uit:
- De automatische index. ( bestaat ook in Luxemburg, Malta en Cyprus, maar die kunnen we bezwaarlijk echte landen noemen).
- De vastgelegde koopjesperiodes, met daaraan verbonden de sperperiode en de koppelverkoop.
- De kiesplicht voor het federaal, gewestelijk en Europees niveau (samen met Griekenland en Luxemburg).
- De werkloosheidsuitkeringen zonder beperking in de tijd. Meer nog: tijdens de werkloosheid kan men in België pensioenrechten blijven opbouwen, de zo genoemde ‘gelijkgestelde periode(s)’.
- Het bestaan van een kabinet voor elke minister, zowel federaal als regionaal en zelfs voor burgemeesters. In een normaal land heeft alleen de eerste minister een kabinet.
- Het bestaan van een alternatieve gewestelijke regering, de Fédération Bruxelles-Wallonie, (zgz van de Franse Gemeenschap), die grondwettelijk niet eens bestaat, maar wel een extra minister-president, een regering en een parlement heeft die allemaal door de staat betaald worden.
- Het recupereren van feestdagen die tijdens het weekeinde vallen.
- Het verbod van opkomst voor onafhankelijken bij sociale- of bedrijfsverkiezingen (zoals bv de ondernemingsraden).
- Het cordon sanitair rond een politieke partij, die echter wel mag meedoen aan verkiezingen en zelfs subsidies krijgt in verhouding tot het aantal stemmen dat ze haalt.
- De bedrijfswagens. Een vorm van gelegaliseerde belastingontduiking. Nergens rijden er meer en dit als compensatie voor loonsverhogingen die men niet geven kan wegens allerlei akkoorden tussen werkgevers en vakbonden i.v.m. de index en de loonnorm, het risico van verhoogde belastingen (we hebben al de hoogste ter wereld) en het verlies van concurrentiekracht t.o.v. de buurlanden, volgens de loonwet van 1996..
- Het afschaffen van de Rijkswacht, wat in geen enkel ander Europees land gebeurd is (gendarmes, marechaussees, guardia civil en carabinieri zijn blijven bestaan), waardoor bij rampen en aanslagen geen Plan B meer voorhanden is, ook al omdat de dienstplicht eveneens werd afgeschaft.
- De nationale sociale loonakkoorden (elders bestaan die ook, maar zijn ze sectoraal).
- Het uitbetalen van de werkloosheidsvergoedingen via de vakbonden aan hun leden, niettegenstaande een Nationale Hulpkas die het zelfde doet voor de niet gesyndikeerde leden,
- Het Noordzeestrand is Vlaams, de zee echter Belgische federale materie, waardoor de windparken in zee Belgisch zijn..
Volgens de laatste cijfers van de Nationale Bank nam de economische activiteit in Vlaanderen sinds 2019 toe met 6,5%, terwijl die in Wallonië slechts 1,9% bedroeg. De laatste 70 jaar deed de Vlaamse economie drie op de vier jaar beter dan de Waalse.
Mede als gevolg daarvan riskeert 11% van de Vlamingen armoede of sociale uitsluiting, het laagste van de Europese regio’s, terwijl dat percentage in Wallonië 28% bedraagt, een van de hoogste in Europa. De Walen schijnen zich daar weinig van aan te trekken. Zowel Di Rupo als Waals staatssecretaris Dermine (beiden PS) schreven er zelfs een boek over, waarin ze zeggen dat de oorzaak daarvan nog het gevolg is van de sluiting van de Waalse koolmijnen en de staalfabrieken.
Dat laatste wordt weerlegd door het Internationaal Muntfonds (IMF), dat stelt dat alle andere oude industriële bekkens in Europa beter geslaagd zijn in de transitie dan die uit Henegouwen en Luik. Waalse voorstellen van hogere belastingen op multinationals en hogere lonen zullen daarin geen verandering brengen, integendeel. De economische kloof tussen Vlaanderen en Wallonië zal er alleen maar groter door worden.
‘Als de boeren klagen, nadert het einde der dagen’ is een spreekwoord dat actueel lijkt. Dat einde geldt dezer dagen wel eerder voor de boerenstiel zelf dan voor de samenleving, al zal die er voor moeten betalen. De wereld blijft maar veranderen en die verandering gaat hoe langer hoe sneller, en op alle gebied. Dus ook in de landbouw.
De klimaatverandering is een feit en daar we er weinig aan kunnen/willen doen (schrappen wat niet past), zullen wij ons moeten aanpassen en dat ‘wij’ zijn wij allemaal, zowel de agrariërs als de rest. Om dat te realiseren zullen we geen gekke dingen moeten doen, er de tijd voor moeten nemen en vooral erop te letten alles zoveel mogelijk samen te doen. Een dialoog waarbij iedereen, ook de landbouwers, een stem moeten hebben.
--
Over onze boeren zijn er nogal wat mopjes in omloop, misschien niet erg gepast in deze tijd, maar toch nog eens enkele op zijn pallieters:
- De maand waarin de boeren het minst klagen? Februari, die heeft maar 28 dagen…
- Boeren hebben altijd geklaagd. Dan was het weer te droog, dan weer te nat, dan moesten ze te lang wachten op hun nieuwe Mercedes…
Nu de hoerakreten van de nieuwjaarsrecepties verstomd zijn, wordt het weer business as usual en zitten we nog altijd met dezelfde problemen die ervoor ook slecht of niet werden opgelost en die men liefst van al over de verkiezingen heen zou willen tillen. Denk maar aan de hervorming van de financieringswet, de begroting, de staatsschuld, de stikstofaffaire, abortus (nog maar eens) en nog van dat moois. Zowel federaal als regionaal blijven de hangijzers heet.
Kop van jut zijn in Vlaanderen in de eerste plaats de traditionele partijen én Groen die met een bang hartje de volgende politieke peilingen afwachten. Bij Open VLD was het op een haar na slaande ruzie en de partij moet het, net zoals Vooruit trouwens, doen met een trouw partijlid maar tweederangsfiguur als voorzitter. Bij cd&v is het al niet veel beter, zeker nu hun ‘verlosser’ zich opwerpt als ‘het enige alternatief voor de ‘extremen’. Na zijn dragqueen optreden is het maar de vraag wat hij daarmee bedoelt...
