Ooit heb ik eens een blog geschreven over het feit dat de Nederlanden, Nederland én Vlaanderen, samen beschikken over een hele reeks grote en kleine havens aan de meest bevaren zee ter wereld – de Noordzee – en dat Vlaanderen de mogelijkheid had om, samen met Nederland, de logistieke draaischijf van Noordwest Europa te worden.
Die mogelijkheid bestaat nog steeds en is zelfs actueler geworden na een gesprek tussen de CEO’s van de havens van Rotterdam, de North Sea Port (Gent en Terneuzen), de ‘Port of Antwerp-Bruges’ (Antwerpen en Zeebrugge), en - wat nieuw is - de haven van Duisburg in het Duitse Ruhrgebied, het natuurlijke achterland.
Boven vernoemde CEO’s willen het voortouw nemen om het investeringsklimaat te verbeteren, niet enkel voor de havens zelf, maar ook voor de aanwezige en toekomstige industrie. Ze roepen de Europese regeringsleiders op daarvoor een oplossing te vinden.
Het houdt trouwens niet alleen op bij de boven genoemde grote havens. De Nederlanden hebben daarenboven nog enkele kleinere havens die niet stil zitten. Denk maar aan Ieper, dat een nieuw Knokke lijkt te worden, Oostende dat zijn haven heeft heringericht en plant opnieuw ferries in te richten naar de U.K., Amsterdam en Den Helder.
We moeten dus nog niet wanhopen. Eerst even zien hoe we van dit België vanaf geraken…
Het blijft aftellen naar 9 juni en hopelijk naar de dag dat de Vlaamsnationalisten – de ‘gematigd rechtsen’ én de ‘minder gematigd rechtsen’ - dan een meerderheid zullen behalen in het eigen parlement. Voor Vlaanderen de eerste echte kans sinds 1830 om iets wezenlijk te veranderen in dit land dat niet meer zou worden uitgevonden als het niet bestond.
Ik blijf erbij dat we die meerderheid alleen zullen behalen als we ervoor zorgen dat het VB na 9 juni ‘incontournable’ wordt. M.a.w. dat er geen nieuwe Vlaamse regering zal komen zonder het Vlaams Belang. Daar we weten dat een overgroot deel van de N-VA-kiezers met het VB dan wél zal willen samenwerken, kunnen we het risico niet nemen dat De Wever & Co, die er nu geen uitspraak over durven doen, na 9 juni van gedacht zouden veranderen, raad ik sindsdien dan ook alle N-VA-kiezers, die het Vlaamse hart op de juiste plaats hebben, bij de volgende verkiezing voor het VB te stemmen, al was het alleen maar voor het gewest. Datzelfde raad ik trouwens ook de kiezers van de traditionele partijen aan, die Vlaanderen nog een kans willen geven.
Die traditionele partijen hebben ondertussen begrepen dat ze de kiezer niet meer zullen kunnen verleiden door te zeggen dat het met hen alles beter gaat worden. Die gelooft hen niet meer, evenmin als de waarschuwingen niet voor de ‘verkeerde partijen’ te stemmen. Verkiezingen wint men niet door te wijzen op de ‘gevaren’ van de andere partijen, maar door een eigen verhaal en dat hebben cd&v, Vooruit en Open VLD niet meer. Sinds de vorige verkiezingen hebben alle drie hun voorzitters er de brui aan gegeven en zijn ze vervangen door trouwe, maar onbelangrijke partijmilitanten, die niet tot de verbeelding van de kiezers spreken.
Ik heb in deze rubriek al een paar keer geschreven dat, moest heel Europa straks elektrisch rijden, we vijf keer meer elektriciteit nodig zouden hebben. Dat lukt niet, ook niet tegen 2030, omdat de elektrische auto’s maar een deel van het probleem blijken te zijn.
Men wil nl ook dat de verwarming van de gebouwen tegen die tijd grotendeels elektrisch zal zijn via op elektriciteit werkende warmtepompen en dat de datacentra, die als paddenstoelen uit de grond blijven rijzen en waarbij alle servers gekoeld dienen te blijven, de volgende jaren nog verveelvoudigd zullen worden. Denk maar aan de AI-toepassingen allerhande. Tenslotte heeft men ook steeds meer energie nodig voor het ‘aanmaken’ van de cryptomunten, een vorm van zwart geld die populair blijft ondanks de vele faillissementen.
In Noorwegen en Ierland staan er o.w.v. het koeler klimaat al enkele van die massieve servers, die er reeds met 20% van het totale energiegebruik gaan lopen.
Zaterdag 13 april plukte ik de eerste meiklokjes van het jaar. ‘aprilklokjes’, zeg maar (de echte naam is ‘Lelietjes van dalen’). De nog onbewerkte stukken in mijn tuin staan vol fleurige lichtblauwe vergeet-me-nietjes. Het is ooit anders geweest.
Ik herinner me nog dat in mijn kinderjaren (1940/50) men zei nooit bonen te planten vóór 10 mei. Als het weer gunstig was, kwamen die nl na 5 dagen boven en toen was de regel dat het tot 15 mei kon vriezen (tot vlak na de ‘ijsheiligen’). Bij ons in de familie is die 10de mei bekend gebleven, omdat die dag de Duitsers België binnenvielen en voor ons de Tweede Wereldoorlog begon. Mijn grootvader langs vaders kant, een zelfstandige schoenmaker, had – zoals velen toen – ook een eigen moestuin (‘groentenhof’ heette dat bij ons) en stond erop die tiende mei zijn bonen te planten, ‘oorlog of geen oorlog’, zoals hij het verwoordde.
Sindsdien is het klimaat wel degelijk veranderd. Mijn staaksnijbonen en labbonen (‘tuinbonen’ in goed Nederlands) heb ik nu al uitgeplant. ‘Het kan verkeren’, wist Bredero al.
Paarsgroen+ strompelt naar 9 juni. Onze eerder linkse media vinden dat de federale ploeg een goed parcours heeft gereden. De zevenkoppige regering met daarin vier ideologieën, twintig regeringsleden en achthonderd kabinetsmedewerkers (800!). overleefde enkele grote internationale crises, zoals Corona, de inval van Rusland in Oekraïne, de energiecrisis, de inflatieschok en een nieuwe bewapeningswedloop.
Probleem is, dat het daarbij niet ophoudt. Onze maakindustrie kreeg flinke klappen en dreigt er nog meer te krijgen. Er was het faillissement van Van Hool, er is nog het probleem voor Audi-Vorst, er hangen donkere wolken over de toekomst van Arcelor-Mittal met een mogelijke verhuis naar Noord-Frankrijk en Umicore dat met zelfde problemen zit.
Om een lang verhaal kort te maken: deze federale regering heeft voorlopig de meubelen gered, maar schuift alle nog hangende problemen – en dat zijn er niet weinig – door naar de volgende. Enkele voorbeelden blijven de overbevolking van de gevangenissen, de opvangcrisis op asiel, de problemen bij het Spoor, de Waalse (niet)werkzaamheidsgraad en het groeiende (ook grotendeels Waalse) probleem met de langdurig zieken.
En dat alles met een staatsschuld die – zonder sterk gewijzigd beleid - tegen 2029 liefst 45 miljard euro zal bedragen …
’t Pallieterke verschijnt elke week op donderdag. De teksten voor die week moeten vóór maandagavond ingeleverd worden en zo gebeurt het dat het nieuws dat pas na die maandagavond bekend geraakt, diezelfde week niet meer in het weekblad kan verschijnen. Dat is al meer dan eens gebeurd en was ook weer het geval deze week met de bevestiging dat ons mateke weer gaat meedoen met de verkiezingen.
Wie dat voorzien had ,was prof Rik Torfs, kerkjurist en ex-politieker, die het nog net op tijd een mailtje verstuurde waarin hij voorspelde dat Transconnah zijn terugkeer zou aankondigen. Waarop ’t Pallieterke, die het toen ook nog niet wist, gokte op: ‘he’s back bitches’, exact dezelfde uitspraak die ik woensdagavond als titel van mijn blog gebruikte. ‘He’s back, bitches’, was de uitspraak van ons mateke zelf toen hij op de (a)sociale media de terugkeer in de politiek van Brouckie de geldverbrander meldde.
Ondertussen krijgen de markten er in Oost-Vlaanderen een attractie bij, want ons mateke is zinnens ze allemaal af te doen. Op de openbare debatten zegt hij niet aanwezig te zullen zijn. We laten ons verrassen!
De uitspraak van CM-voorzitter Luc Van Gorp maandag in Het Nieuwsblad om euthanasie mogelijk te maken bij levensmoeheid van ouderen, heeft heel wat reacties teweeggebracht. Het opmerkelijkste daarbij is dat het hier gaat om een organisatie die zich (nog) christelijk noemt. Zelfs cd&v liet, bij monde van zijn ook niet onbesproken voorzitter, er zich negatief over uit.
Het is een feit dat we met zijn allen langer leven. De wetenschap en de geneeskunde hebben ons de laatste eeuw zo’n 30 jaar extra levensverwachting bezorgd. De helft van de mensen die de dag van vandaag geboren worden loopt het ‘risico’ 100 jaar te worden. Dat zou dan betekenen dat er straks evenveel mensen boven de 50 al onder de 50 zullen leven.
De vraag zal worden: ‘Wie zal dat betalen?’, zeker in een land als het onze met zowat de grootste belastingdruk van de wereld. En waar een deel van de oplossing – langer werken – niet alleen niet wordt aanvaard, maar zelfs het tegenovergestelde gebeurt als het van meneer Magnette en zijn PS zou afhangen. Tegenwoordig studeert men langer, begint men later te werken, maar wil men vroeger stoppen. Utopia ten voeten uit.
Vroeger zei men: 20 jaar groeien, 20 jaar bloeien, 20 jaar blijven staan en 20 jaar achteruitgaan. Een leven in vier kwartalen, zeg maar. Wie dat overleeft, heeft een leven gehad. Hoe gaan we dat 'kwintaal' straks noemen? De laatste rechte lijn?
Zoals halvelings gedacht, gewenst en gevreesd, gaat ons mateke dan toch deelnemen aan de verkiezingen van 9 juni, zij het op de lijstduwerplaats bij de Vlaamse verkiezingen in Oost-Vlaanderen. De media glunderen, al is het zeer af te wachten of de kaviaarsocialisten, die volgens de peilingen hadden afgehaakt, nog gaan terugkomen. Voor Vooruit is het in elk geval een opsteker, want met het partijmilitante ‘koopkrachtmiepie’ * dat nu voorzitter is, zouden ze het nooit redden. Dat laatste geldt trouwens ook voor Open VLD waar ‘his masters’ voice Tommeke het ook niet zal waar maken.
Vraag is maar wat Transconnah daar in het Vlaams parlement zal gaan doen. Gaat hij nog altijd van België het beste land ter wereld maken, alleen van Vlaanderen of allebei? In Oost-Vlaanderen krijgt hij in elk geval te maken met de liberale families Verhofstadt, De Gucht, Declerq, De Croo en Lachaert die er iets van kennen. Denk maar aan de installatie van Carina Van Cauter die er gouverneuse werd ondanks haar vierde plaats in de test die door de partij zelf was gevraagd. Il faut le faire…
--
* Het kind kan geen twee zinnen zeggen zonder het woord ‘koopkracht’ te gebruiken, terwijl haar eigen socialistische familie de grootste is in een federale regering en mede verantwoordelijk voor het weggeven van jaarlijks zo’n 12 miljard euro aan Vlaamse koopkracht via transfers naar Wallonië en het betalen van de Belgische staatsschuld, op Slovakije na de grootste van de E.U.
Maandag overleed in Bree Jaak Gabriëls, ooit voorzitter van de Volksunie, als opvolger van Vic Anciaux in 1986. Twee jaar later loodste hij zijn partij in de federale regering, maar stapte er weer uit als protest tegen de wapencontracten van het Waalse FN. Daarna probeerde hij de partij een meer liberale stempel te geven en toen ook dat niet lukte, stapte hij over naar de partij van Verhofstadt, die hem in zijn eerste .paarsgroene regering een ministerpost aanbood. Na de poging van Hugo Schiltz om eerder een linksere koers te gaan varen, met o.m. Bart Anciaux en Nelly Maes, werd Gabriëls' voorbeeld gevolgd door o.m. Bart Somers, Bart Tommelein en Quicky.
In Bree was Gabriëls burgemeester van 1976 tot 2012 en toen hij ook daar de verkiezingen verloor, stapte hij uit de politiek. Tussendoor werd hij In 2003 door de koning benoemd tot minister van staat.
Wat in Gabriëls druk politiek leven mij het meest opviel, was dat de Volksunie geen voordeel kon halen door uit een federale regering te stappen, iets wat later de N-VA ook is overkomen na Marrakech, én Wilders toen die in Nederland de regering van Rutte 3 liet vallen en daarna twee decennia niet meer meetelde. De les daaruit is, dat het kiesvee daarvan niet lijkt te houden en het geduld vraagt om weer mee te mogen spelen.
Ik geloof nooit dat we na 9 juni een Vivaldi 2.0 zullen meemaken. Niet dat men dat niet zou willen, maar het niet zal kunnen. Zowel de N-VA in Vlaanderen als de PS in Wallonië zullen zetels verliezen, om nog te zwijgen over Groen en Open VLD die mogen vrezen de kiesdrempel – zeker plaatselijk - niet te zullen halen. Nu de kaviaarsocialisten bij Vooruit blijkbaar hebben afgehaakt, moet men op die partij ook niet teveel meer rekenen. De slotsom is dat de 7 (zeven!) partijen die het huidige Vivaldi uitmaken geen meerderheid meer zullen hebben. Een Vivaldi 2.00 met acht of negen partijen misschien?
--
Een federaal alternatief zou zijn: N-VA en VB, als die samen ook de Vlaamse regeringsmeerderheid zouden hebben, aangevuld met PS en MR. Op die manier wordt er vermeden dat één partij zowel in de Vlaamse als de federale meerderheid zou zitten en zo gechanteerd zou kunnen worden zoals dat bij het huidige Vivaldi het geval is. Bij die volgende federale regering zal de partij met de meeste zetels (en niet de kleinste nummer 7 zoals nu) de premier leveren.
--
En wat als Waalse en/of linkse partijen niet het VB willen samenwerken? Dan valt België maar stil en gaan we voort met uitsluitend de gewestregeringen. Federaal wordt België dan een LLZ, een Land in Lopende Zaken.
Nu de lijstnummers voor de verkiezingen bekend zijn - met het Vlaams Belang als nummer één! – zijn we vertrokken in de laatste lijn voor 9 juni. Dat zou ook wel eens de laatste lijn voor Crootje kunnen zijn. Met zijn partij op apegapen zie ik niet in dat hij zichzelf zal opvolgen als premier. Het belangrijkste dat hij feitelijk nog moet doen, is een lijstje op te maken van de grondwetsartikels die de volgende regering in staat zou stellen ze te veranderen of af te schaffen. Maar zelfs als hij dat niét zou doen, blijft er voorlopig een lijst met 5 artikelen die in 2021 al door deze federale regering zijn goedgekeurd. Daarop staat o.m. ook het belangrijke artikel 195 dat zou toelaten om grondwetsartikelen te wijzigen zonder dat die vooraf voor herziening nog vatbaar moeten worden verklaard.
En dat is dan nog maar een eerste stap. Voorlopig willen de traditionele partijen niet horen van een volgende staatshervorming, een reden te meer om te hopen dat die partijen hier en daar de kiesdrempel niet meer zullen halen.
Voor Vlaanderen blijft het zaak op 9 juni een Vlaamsnationale meerderheid te halen in het eigen parlement, de conditio sine qua non om een eind te maken aan het ondemocratische cordon dat nergens anders nog bestaat (‘Only in Belgium’) en daarna in een sterkere positie de noodzakelijke gesprekken met de andere regio’s aan te gaan over hoe het verder moet met dit land dat nooit meer zou worden uitgevonden als het niet bestond (dixit The Economist).
In ‘De Afspraak’ van vrijdag was er een debat tussen Sander Loones (N-VA) en Egbert Lachaert (Open VLD) over de federale begroting en de staatsschuld. Veel wijzer is de kijker daarvan niet geworden, want het zal tenslotte na 9 juni zijn om te weten of er al dan niet nog met Magnette zal gepraat kunnen worden. Zoals de peilingen nu verlopen, ziet het er naar uit dat zowel N-VA als de PS van hun pluimen zullen verliezen, terwijl Open VLD al blij zal zijn overal de kiesdrempel nog te halen.
Loones heeft in dat debat wel een grote kans gemist om Lachaert eraan te herinneren dat die destijds tegenover zijn eigen blauwe achterban zijn woord niet gehouden heeft, wat tenslotte geleid heeft tot Paarsgroen i.pl.v. Paarsgeel. Het heeft daarna 3 jaar geduurd vooraleer hij aftrad – iets wat hij bij het ontstaan van Vivaldi meteen had moeten doen - en besefte dat hij bij die achterban het vertrouwen verloren had omdat hij juist zijn woord niet hield. Vertrouwen is iets dat je verdient als je je woord houdt en doet wat je belooft. Waarom zou hij dat straks wél doen mocht hij herverkozen worden?
‘De huidige taalgrens wordt als landgrens genomen voor een onafhankelijk Vlaanderen en Brussel maakt integraal en onlosmakelijk deel uit van het Vlaamse grondgebied’.
--
Bovenstaande is niet van mij, maar zou – volgens een reportage in ’t Pallieterke – het standpunt zijn van de VB-partijtop en niet alleen van Gerolf Annemans.
Territoriaal gesproken klopt het wel – het Brussels gewest ligt nu eenmaal in Vlaanderen - maar politiek gesproken is het vloeken in de kerk. Persoonlijk heb ook ik er geen probleem mee dat Brussel bij Vlaanderen zou blijven, maar dan wel onder bepaalde voorwaarden die ik hier niet voor de elfendertigste keer ga herhalen. De meest democratische oplossing zou, volgens mij, zijn dat we de Brusselaars die er officieel wonen, zelf laten kiezen. Als het daarna voor hen fout loopt – wat ik voorzie - zal het hun eigen schuld zijn.
Maar het huidige Brussel, met de 19 gemeenten, de 6 politiezones, het dubbel gewest-stad, de 186 nationaliteiten en de ongrondwettelijke Fédération Bruxelles-Wallonie, kan geen deel uitmaken van wat voor soort Vlaanderen ook. In het beste geval vormt het met Vlaanderen een confederatie – wat het ook met Wallonië zou kunnen én Vlaanderen zelfs met Nederland - maar geen Vlaanderen tout court.
Het Federaal Planbureau is een onafhankelijke Belgische instelling van openbaar nut. Het maakt studies en vooruitzichten over economische, sociale en milieubeleidskwesties’.
‘De opdracht van het Monitoringcomité bestaat erin regelmatig rapporten over de begrotingstoestand op te stellen ter voorbereiding van elke begrotingscyclus’.
--
De bepalingen hierboven zijn niet van mij, maar staan zo op het Internet. De reden waarom ik ze aanhaal is, dat volgens dat planbureau het Belgisch begrotingstekort bij ongewijzigd beleid in 2029 zal oplopen tot 39 miljard euro. Volgens het monitoringcomité zal dat echter tegen die tijd 45 miljard bedragen.
Wie moeten we nu geloven? Het is een zoveelste voorbeeld van overlappende bevoegdheden in dit land dat bulkt van dat soort instellingen en overbodige ambtenaren. Na de verkiezingen van 9 juni zal er hoe dan ook klaarheid moeten komen en kan men best één van die twee instellingen afschaffen, of misschien wel allebei. Iets wat men ook zal moeten doen met onze even overbodige senaat en de provincieraden. Om nog te zwijgen over de ongrondwettelijke Fédération Bruxelles-Wallonie. Voor dat laatste gedrocht heeft men zelfs geen grondwethervorming nodig, het kan met een gewone parlementaire meerderheid. Waarom heeft Francofonië een aparte Franse Gemeenschap nodig als Vlaanderen al enkele decennia haar Nederlandse Gemeenschap in het eigen gewest heeft geïntegreerd?
We zijn in dit ingewikkelde landje al heel wat gewend, maar een staking van onbepaalde duur in een overheidsdienst kan ik me niet herinneren en die is nu aan de gang in al onze gevangenissen. Ze is het gevolg van jarenlange verwaarlozing van ons rechtssysteem en de politiek van onze traditionele partijen. Toen Quicky vorig jaar besliste dat álle straffen, ook de kleinsten, uitgezeten zouden moeten worden, leek dat de efficiëntie zelf. Alleen had hij noch zijn kabinet, waartoe ook zijn opvolger al jaren behoorde, erbij stilgestaan dat er geen plaats meer was voor extra gevangenen, want dat alle beschikbare cellen reeds meer dan vol zaten. Men heeft moeten wachten tot dat leidde tot excessen, met als dieptepunt de marteling in de gevangenis van Antwerpen, waar men pas na drie dagen achter kwam, mede als gevolg van een cipiersstaking.
Sinds Van Thigchelt, de nieuwe Quicky, ervoor koos na één dag staking al de minimumbezetting op te dringen, zit het spel helemaal op de wagen. ‘The drup in the emmer’, zoals Theo Francken het zou zeggen.
Hoe het verder gaat verlopen, is nog koffiedik kijken. Een tijdelijk oplossing zou het inschakelen van meer enkelbanden kunnen zijn. Daarvoor heeft men alvast niet meteen extra cellen nodig, wél extra volk, wat de staatsschuld nóg wat verder zal opdrijven. Maar of die nu op 42 of 43 miljard euro zal stranden tegen 2029, wordt het probleem van de zoveelste ‘volgende regering’…
Het belangrijkste nieuws van dit Paasweekeinde waren dit jaar niet de klokken van Rome, maar de nederlaag van sultan Erdogan’s AK-partij bij de lokale verkiezingen in Turkije. Bij vorige verkiezingen had de verenigde oppositie al de meerderheid behaald in de grootste twee steden, Istanbul en Ankara, maar nu gebeurde dat in bijna alle steden langs de Middellandse Zee en zelfs in het Westelijke binnenland.
Reden van de zwaarste nederlaag van de sultan in 20 jaar was diens desastreus economische beleid dat leidde tot een officiële inflatie van minstens 70%, maar in werkelijkheid misschien wel meer dan 100%. Ter vergelijking: de officiële inflatie in Egypte, nog zo’n land met grote economische problemen, is 35%
Erdogan’s partij was trouwens niet de enige verliezer bij deze verkiezingen. Dat waren ook de vele Turken die ondertussen zijn AK-paradijs verlaten hebben en zich in het buitenland vestigden, ook bij ons. Zij blijven stemmen voor Erdogan, riskeren hier niets, zijn beschermd door onze Sociale Zekerheid en voor de meesten kan het geen barst schelen dat hun landgenoten in Turkije zelf verhongeren. Als we van hen al iets horen dan zijn het de ruzies en vechtpartijen tussen Turken en ‘Bergturken’ zoals de eersten de Koerden noemen.
Het wordt nu uitkijken naar het tijdperk ná Erdogan, dat officieel zal eindigen in 2028, maar wel eens vroeger gedaan zou kunnen zijn.
De huidige Paarsgroen+ regering wordt ook Vivaldi genoemd o.w.v. de vier kleuren van de deelnemende 7 (zeven!) partijen, waarbij men verwijst naar de bekende ‘Vier Seizoenen’ (‘Quattro Stagioni’) van de gelijknamige Italiaanse componist. Er is echter ook nog een andere gelijkenis. Antonio Vivaldi – de ‘rode priester’* - maakte nl zoveel schulden dat hij er aan ten onder ging en tenslotte berooid stierf. Dat zijn werken later toch bekend en beroemd werden was eerder een toevalstreffer. Op een gegeven ogenblik – zo’n 100 jaar na Vivaldi’s dood – vroeg een Piemontese abdij bij de bank een lening aan voor een verbouwing en gaf als borg haar bibliotheek. Daarin bleek het hele oeuvre van Vivaldi te zitten, waardoor het opnieuw bekend werd. Zoals gezegd een toevalstreffer waarop de volgende federale Belgische regering – als die er al zal komen – niet zal moeten rekenen .
--
* Dat rood had niets met politiek te maken. Vivaldi, die geboren was in Venetië, had een rosse haardos, wat ze in Italië ook wel eens ‘Venetiaans blond’ noemen.
Crootje laat geen gelegenheid voorbijgaan om er op te wijzen dat zijn Vivaldi regering voor meer jobs en welvaart heeft gezorgd. De cijfers geven hem daarbij gelijk, maar hij vergeet telkens erbij te zeggen dat dit ten koste is gegaan van een staatsschuld, die tegen 2029 geen 37 – zoals eerst gesteld – maar 43 miljard zal bedragen. 65% van die schuld ligt bij de federale overheid. Die laatste cijfers werden o.m. bevestigd door de nationale Bank en in de wekelijkse column van Rik Van Cauwelaert in De Tijd. O.m. daarom zal België meer dan waarschijnlijk kunnen fluiten naar de laatste schijf van het Europese relanceproject dat 850 miljoen euro bedraagt en zal de volgende federale regering verplicht worden elk jaar zo’n 5 miljard extra te besparen. Dat zou voor een deel kunnen mocht men de werkzaamheidsgraad tegen 2023 kunnen optrekken tot 80% zoals in Nederland, Duitsland en Scandinavië. Alleen Vlaanderen is daarnaar goed op weg, Brussel redt het misschien, maar Wallonië – dat momenteel op minder dan 70% staat – haalt dat nooit.
Dat het zover is kunnen komen ligt o.m. aan de automatische indexering (‘Only in Belgium’) die in de eerste plaats onze bedrijven schaadt omdat die meteen moesten bijpassen, ook als het minder goed ging, waardoor in de laatste twee jaar hun concurrentiepositie t.o.v. de buurlanden met zo’n dikke 17% verminderde. Daar bovenop bestond 30% van de extra werkgelegenheid bij de loontrekkenden uit jobs bij de overheid.
De Club-Med landen (Italië, Griekenland, Spanje, Portugal én Frankrijk) hebben momenteel hun begroting beter onder controle dan België. Dat zegt genoeg.
Ik heb in deze rubriek al meer dan eens verwezen naar de noodzaak van een Vlaamse soevereiniteitsverklaring mocht er na 9 juni een Vlaamsnationale meerderheid komen in het eigen parlement. Zo’n verklaring zou inhouden dat Vlaanderen binnen een aantal jaren onafhankelijk wil zijn. Volgens een deel van de N-VA’ers en zelfs van de Vlaams Belangers (denk o.m. maar aan Annemans) zou Brussel daar integraal moeten bij horen.
Met dit laatste kan men echter enkel akkoord gaan als dit zou leiden tot het terugbrengen van de 19 huidige Brusselse gemeenten tot één enkele, een grondige schoonmaak van de meer dan overbodige ambten en gemeentelijke organisaties, het samensmelten van gewest en stad tot één geheel en het reduceren van de zes politiezone’s tot één, zoals dat overal ter wereld gebeurt in wereldsteden.
Mocht de leiding van de N-VA toch beslissen na 9 juni in een soort Vivaldi II te stappen en er meer dan waarschijnlijk niet in slagen een soort confederalisme door te voeren, dan zal er niets anders opzitten dan te hopen op de verkiezingen van 2029 en zal men de N-VA daarvoor dan waarschijnlijk niet meer nodig hebben. Om een dergelijk uitstel van executie te vermijden zal een meerderheid van N-VA-kiezers die nu al in de diverse peilingen de wens te kennen heeft gegeven met het VB te willen samenwerken als beide partijen in het eigen parlement de meerderheid zouden behalen op 9 juni, op die dag best VB stemmen al was het alleen maar gewestelijk.
Dat Open VLD in slechte papieren zit is geen nieuws meer. Een zoveelste bewijs daarvoor is dat Alexia Bertrand, die oorspronkelijk in de Brusselse MR zat, naar Open VLD was overgestapt om de door Crootje ontslagen Eva De Bleecker te vervangen als staatssecretaris voor Begroting, wat we al wisten. Nu dreigt diezelfde Alexia opnieuw te zullen opduiken op de verkiezingslijst van de Brusselse MR en dus de stap terug te zetten. Reden daarvoor is dat de partij in Brussel anders riskeert niet meer aan genoeg verkozenen te geraken om een eigen fractie te kunnen vormen.
Datzelfde risico lopen trouwens ook de Open VLD zelf én Groen in verschillende Vlaamse regio’s. Als Vlaamsnationalisten kunnen we alleen maar hopen dat die trend zich doorzet naar 9 juni toe en dat tegen die tijd niet alleen Open VLD, maar ook Groen in Vlaanderen riskeert hier en daar de kiesdrempel niet te zullen halen, wat alleen maar gunstig zou zijn voor de Vlaamse zaak. Voeg daarbij nog de gestatige teruggang van Vooruit, waar Melissa De Praetere het tij niet kan keren en de onzekerheid die er heerst bij cd&v, waar de oudere kiezers – de meerderheid, zeg maar - het niet zien zitten met ‘Cindy Envy’ (dixit Kaaiman).
