Er zijn dezer dagen van13 tot en met 26 mei sociale verkiezingen in alle bedrijven met 50 of meer werknemers. Boven de 50 werknemers kiest men de vertegenwoordigers voor de comités voor veiligheid en hygiëne, voor die met meer dan 100 werknemers de vertegenwoordigers voor de Ondernemingsraden. Tot daar is alles vrij normaal, dat gebeurt zowat in alle democratische landen.
België zou echter België niet zijn als het er hier toch weer niet een beetje anders aan toe zou gaan. Om hier verkozen te worden moét men aangesloten zijn bij een vakbond. In Nederland bv, waar ik 27 jaar gewerkt heb, is dat niet zo en kunnen ook werknemers die niet gesyndikeerd zijn, opkomen voor de verschillende raden en – als ze verkozen worden – zetelen als onafhankelijken. Alleen bij ons kan dat niet. ‘Only in Belgium’.
--
En dan was er nog dat Eurosong festival. Ik volg dat al jaren niet meer, sinds zowat elk land met Engelstalige liedjes afkwam. Daar gaat men stilaan gelukkig weer van af, maar wat er nu vertoond wordt heeft nog weinig met mooie liedjes te maken. Denk maar aan die van destijds, zoals ‘Een Beetje’ van Mieke Telkamp en ‘Net als toen’ van Corry Brocken, die wonnen met een liedje in het eigen Nederlands. Dat ik dit jaar toch met Eurosong geconfronteerd ben, is vanwege de schandalen die er waren, waardoor Eurosong ook uitvoerig aan bod kwam in de radio- en Tv-journaals en het een zoveelste teken is geworden van de verloedering van onze leefwereld, waar men tegenwoordig min of meer gestoord moet zijn om in aanmerking te komen.
In verband met de mogelijke staatshervorming door een volgende federale regering, verscheen er in het laatste nummer van Onaf, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), een artikel over ‘Vlaams Manifest’ het nieuwste boek van Remi Vermeiren, oud-KBC topman en destijds voorzitter van het eerdere ‘Manifest van de Warande’, Hij geeft daarin een analyse van de economische en politieke kloof in België en kiest daarbij voor ‘een doorgedreven regionalisering’. Die beoogt zowel de eliminatie van het Belgisch democratisch deficit als een structurele oplossing voor de dreigende financieel-economische afgrond, waarbij elk gewest zijn eigen Sociale Zekerheid krijgt en de solidariteit op termijn wordt uitgedoofd. De Senaat wordt afgeschaft en Brussel wordt een volwaardig gewest waarin de bevoegdheden van de Vlaamse en Frans Gemeenschappen van kracht zullen blijven.
Het lijkt allemaal zo'n beetje op een confederalisme met een andere naam, maar dan beschreven door een Vlaamsgezinde oud-bankier i.pl.v. een politieker. Of er iets van in huis zal komen, valt nog te bezien, maar dat er iets moet gebeuren, staat buiten kijf.
‘België is een land dat geld uitgeeft zoals de VS, maar dan zonder de veiligheid van de dollar als reservemunt.’
Bovenstaand statement komt niet van mij, maar van het invloedrijk Amerikaanse nieuwsagentschap Bloomberg, zowat de Amerikaanse tegenhanger van de Britse Economist, die ooit stelde dat men dit land niet meer zou uitvinden als het niet bestond. Het duidt nog maar eens aan hoe lichtzinnig onze politieke partijen omgaan met hun verkiezingsprogramma’s
En dan spreken die buitenlandse agentschappen altijd alleen maar over België, nooit over Vlaanderen, Wallonië of het Brussels Gewest. Het Vlaams Gewest en het Brussels hoofdstedelijk Gewest zijn netto bijdragers van de beruchte transfers, het Waalse Gewest blijft een netto-ontvanger. Het bedrag van de Vlaamse transfers naar Wallonië neemt nog altijd toe, al daalt het gewicht ervan door de Vlaamse vergrijzing. Vraag is maar of dit land de pensioenen straks nog zal kunnen betalen…
N.a.v. O.H. Hemelvaart vierden de Christelijke vakbond en mutualiteiten hun jaarlijkse Rerum Novarum hoogdag, waarbij ze hun eveneens jaarlijkse zorgen uitspraken over de zorg en de politiek in dit land. Het zou allemaal beter moeten en als klap op de vuurpijl vragen ze een vijfde betaalde vakantieweek. Niet dat ze geen gelijk zouden hebben, maar ook zij houden er nog steeds geen rekening mee dat dit land op zijn tandvlees zit en zowat de grootste staatsschuld heeft van heel Europa.
Ondertussen gaat wel bijna iedereen op vakantie, zowel in binnen- als buitenland. De hotels aan onze Vlaamse kust zijn voor dit weekeinde allemaal volgeboekt en dat geldt ook voor de pret- en dierenparken, waar men vraagt met het openbaar vervoer en niet met de auto te komen daar de parkeerplaatsen er al vol staan. Er zijn al 12 extra treinen naar de kust ingelegd.
In Brugge waren er 45.000 bezoekers voor de jaarlijkse Heilig Bloed-feesten. Eveneens – terecht – duizenden deelnemers aan de vierdaagse van Kom Op Tegen Kanker. Tussendoor zijn er nog de voetbalmatchen met propvolle stadions.
En dat alles in een wereld waarin het bloedvergieten verder gaat in Gaza en Oekraïne. Crisis? Welke crisis?.
Woensdag hielden zowel de federale als de Vlaamse Kamer hun laatste zitting vóór de verkiezingen van 9 juni en zou het dus nog een rumoerige maand kunnen worden. De herzieningsverklaring van de Belgische Grondwet werd goedgekeurd, waarbij ook het bekende artikel 195, waarmee na de verkiezingen ook andere artikelen kunnen worden aangepast. Er mag dus gedroomd worden van een (voorlopig?) laatste staatshervorming waarbij o.m. de overbodige en dure senaat kan worden afgeschaft. Hoe het verder zal lopen, is nog koffiedik kijken, want die Senaat zelf zal daarover ook nog moeten beslissen op 17 dezer, en e.e.a. zal ook afhangen van de vorming van de deelregeringen, waarbij Vlaanderen alleen maar kan hopen op een ruk naar rechts. Alleen een Vlaamse deelregering gedomineerd door de Vlaamsnationalisten zal een garantie zijn dat er eindelijk tenminste eens iets zal gebeuren om de scheefgetrokken situaties in dit land recht te trekken.
Dinsdag 7 mei 2024 was het – dag op dag – 200 jaar geleden dat in Wenen de première doorging van Van Beethovens negende en laatste symfonie. De eerste acht daarvoor had hij geschreven en uitgegeven op 12 jaar tijd. Het zou twaalf jaar duren vóór Van Beethoven zijn negende, waaraan hij twee jaar had gewerkt, uitgaf. De reden daarvoor was dat de achterkleinzoon van de bakker uit Mechelen, die Ludwig Van Beethoven was, al bij het schrijven van zijn vijfde en zesde symfonie stillaan doof werd en hij tien jaar na zijn achtste – toen hij potdoof was - pas zijn negende begon te schrijven, nadat hij daarvoor een aanzoek had gekregen van het Britse Koninklijke Hof onder koningin Victoria. Zijn negende zou het meesterwerk onder zijn meesterwerken worden, met daarin – voor de allereerste keer in de geschiedenis van de klassieke muziek – een koor dat een boodschap aan de wereld bracht met de ‘Ode an der Freude’ van Friedrich Schiller (Alle Menschen werden Brüder’), een hymne die nu ook de hymne is van de Europese Unie is geworden.
Ludwig ‘Van’ Beethoven was geen Duitser – Duitsland bestond nog niet bij zijn geboorte in 1770 - maar een Duitstalige Brabander, geboren uit een Vlaams-Brabantse vader en een Duitstalige moeder, die in het Duits werd grootgebracht. Zijn geniale muzikaliteit had hij geërfd van zijn grootvader Louis, een zoon van de bakker uit Mechelen waar die afstudeerde aan het conservatorium en zijn hele leven in de muziek bleef, de laatste elf jaar als Kapelmeister in Bonn, dat toen in het keurvorstendom Keulen lag dat onder de Habsburgers ressorteerde. Toen Keizer Jozef II (de ‘Keizer Koster’) diens jongste broer als nieuwe keurvorst van Keulen benoemde, kreeg Ludwig Van Beethoven de kans in Wenen te geraken.
Zondag was er in Antwerpen op het Sint Jans Plein, een 505-concert voor menselijkheid, een gratis muziekfestival tegen zowat alles wat er tegenwoordig mis loopt of dreigt mis te lopen in deze wereld en dan hebben we niet alleen over Gaza en Oekraïne, maar over onze samenleving die aan het verloederen is als gevolg van een verregaande AI-digitalisatie, waarbij di ‘I’ steeds meer op Indoctrinatie lijkt dan Intelligentie, en drugsgebruik, plus de politiek die denkt de mensen te kunnen blijven voor de gek houden met veel beloven en weinig geven. Het ‘tsjintsjansplaain’, zoals de echte sinjoren het noemen, stond volgepakt met duizenden geïnteresseerden die pleitten voor een betere wereld en niet meer geloven dat de politieke partijen dat gaan kunnen oplossen met de traditionele beloften, waar later – als ze aan de macht zijn - meestal niet veel van in huis komt.
Het is trouwens haast aandoenlijk om te zien (en te horen) hoe onze media hun best doen om de traditionele partijen naar de mond te praten. Ze hebben toch zo hun best gedaan om het de mensen niet moeilijker te maken - de koopkracht, weet je wel - en er tegelijkertijd voor te zorgen dat bijna iedereen op vakantie of naar de festivals kan blijven gaan en geld uitgeven alsof er niets gebeurd is. Na ons de zondvloed!
I.v.m. het activeren van artikel 195 van de Belgische grondwet, waardoor alle artikelen bespreekbaar kunnen worden, waarbij Vlaanderen een soort voorafgaandelijke onafhankelijkheid beoogt, kan dit alleen via een ‘constitutioneel nulmoment', waarbij het Vlaams én het Waals parlement zichzelf soeverein verklaren. Voor Vlaanderen betekent dat de soevereiniteitsverklaring waarnaar ik al meermaals verwezen heb, mochten de twee Vlaamsnationalistische partijen op 9 juni samen de meerderheid behalen in het eigen parlement. In dat geval wordt het Belgisch grondwettelijk kader opgeheven en moeten Vlaanderen en Wallonië een eigen grondwet goedkeuren.
Volgens politicoloog Bart Maddens in de weekeindeditie van De Tijd, klinkt dit allemaal een beetje fantaisistisch, maar zou dit wel eens kunnen veranderen als straks blijkt dat het Belgisch systeem na 9 juni muurvast zou komen te zitten. En dat zitten we weer bij de Senelle-doctrine, die ik reeds meermaals vermeldde, o.m. nog in mijn blog van 11 februari ll en die inhoudt dat, als België onbestuurbaar zou worden, omdat er geen federale regering meer kan worden gevormd, dan moet het Vlaams parlement Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Dat is weliswaar niet volgens het boekje, maar democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk. En de wil van het soevereine volk is voor overtuigde democraten het enige wat telt.
Vrijdagavond maakte Anneliesje van Binnenlandse Dinges bekend dat de federale regering het artikel 195 van de Belgische Grondwet zou activeren alvorens het parlement te ontbinden en daarmee in feite álle grondwetsartikelen voor herziening vatbaar te maken. Voor mij een verrassing van formaat die ik niet verwacht had. De regering legt daarmee nl het kader vast waarbinnen het volgende parlement kan werken als het gaat over de grondwet. Dat artikel 195, waarover ik het vroeger al eens heb gehad, geeft de federale wetgevende macht het recht te verklaren dat er redenen zijn tot herziening van alle grondwettelijke bepalingen. Na deze verklaring zijn beide Kamers van rechtswege ontbonden.
Nu zal het niet zo’n vaart lopen dat eender welk artikel voor verandering vatbaar zal worden gemaakt. Telkens zal er daarvoor in het parlement (Kamer én Senaat) voor elk artikel een twee derde meerderheid moeten gevonden worden. En alleen de artikelen die de komende weken zullen worden aangeduid door een meerderheid in Kamer en Senaat zullen voor herziening vatbaar zijn.
In mijn vorige blog noemde ik België een kandidaat om een nieuw Libanon te worden. Dat was een beetje bij zijn haar getrokken, al is ook Libanon een land met verschillende volkeren en talen. Ik zou het misschien beter een nieuw Griekenland genoemd hebben.
Men herinnert zich nog wat Griekenland overkomen is, toen het gesjoemeld had met zijn begroting. Het land kreeg een ‘Troika’ op zijn dak: afgevaardigden van de Europese Commissie, de Europese Centrale Bank en het Internationaal Monetair Fonds, die enkele keiharde besparingen doorvoerde.
Het verschil met België zal echter zijn dat niet heel België, maar in de eerste plaats Vlaanderen de Belgische rekening zal voorgeschoteld krijgen. In Griekenland waren er alleen maar Grieken, hier hebben we te maken met overwegend rechtse, hardwerkende Vlamingen en linkse Waalse ‘levensgenieters’ (dixit Magnette), met daarbij het probleem van het Brusselse ‘hellhole’ (dixit ‘The Donald’), dat morst met een veelvoud aan overbodige ambtenaren in de 18 even overbodige gemeenten en 5 overbodige politiezones, plus een ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’, dat volgens de Belgische Grondwet niet eens bestaat.
Een volgende federale Belgische regering kan er dan alleen maar komen als we eerst ervoor zorgen dat we de interne Belgische keuken in orde brengen en dat elke regio de tering naar de nering zet, vóór de E.U. er zich mee moet bemoeien.
Als er één probleem is dat de hele verkiezingscampagne als een schaduw zal blijven volgen, dan zal het de enorme staatsschuld zijn waarmee België opgezadeld zit en die stilaan onbetaalbaar wordt.
Zoals ik reeds meermaals heb geschreven, heeft dit land – procentgewijs gerekend - nu al zowat de hoogste staatsschuld van Europa. Dat blijkt nogmaals uit een recent rapport van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO), waaruit blijkt dat België het enige OESO-land is, waar meer dan de helft van het loon moet worden afgedragen aan de fiscus. België komt in dat rapport in zes van de acht onderzochte types als slechtste land uit de bus, met een belastingdruk die een kwart hoger ligt dan het OESO-gemiddelde.
Met de energietransitie, de militarisering en de digitaliseringen die eraan komen zal er opnieuw geld nodig zijn die dit land dan maar weer zal moeten gaan lenen, waardoor die staatsschuld nóg groter zal worden. En dan maar janken op dat vermaledijde Europa die dit land daarvoor regelmatig op het matje roept en straks geen cent relancegeld nog zal afdragen.
Het Brussels energiebedrijf Energyvision, dat zelf al beschikt over zo’n 10.000 zonne-installaties in dit land, is afgekomen met een nieuw niet-alledaags elektriciteitscontract. Het wil gratis zonnepanelen plaatsen op huizen van gezinnen die eigenaar zijn van een eigen huis en nog geen zonnepanelen hebben. Die krijgen dan een contract met een vaste prijs voor een periode van tien jaar. Opmerkelijk is wel dat het voorlopig alleen geldt voor Vlaanderen en een digitale meter wel vereist is.
Als het allemaal klopt, zal wie geen al te groot elektriciteitsverbruik heeft, op zoek is naar een voorspelbaar tarief en zich geen eigen zonne-installatie kan veroorloven er alvast een alternatief in zien. Volgens ondernemer Maarten Michielssens, gesteund door o.m. Marc Coucke, is dit aanbod iets dat voorlopig nergens anders ter wereld bestaat. Een reden daarvoor is, dat alle producenten van groene energie op dagen met veel zon en/of wind te kampen hebben met overschotten die ze niet kwijt geraken en probeert Energyvision er zo een business van te maken en de overschotten door te spelen naar de consument die ervoor wil betalen.
Met een 1 Mei in volle kiescampagne was het een uitgemaakte zaak dat de linkse partijen hun ‘sociale eisen’ weer zouden uitschalmen. Dat is hun volste recht, al klonk e.e.a. flink vals na een legislatuur waarin in een door links geleide federale regering misschien wel e.e.a. op dat gebied verwezenlijkt heeft, maar niet genoeg en er wel voor gezorgd heeft dat de staatsschuld tot een ongekend hoogtepunt is geleid. ‘Na ons de zondvloed’.
Zoals ik al eens geschreven heb, zouden de traditionele partijen, de linkse voorop, maar ook Open VLD en cd&v, zo stilaan moeten begrijpen dat ze de kiezer niet meer zullen verleiden door te zeggen dat met hen alles beter gaat worden. Die gelooft hen niet meer, evenmin als hun waarschuwingen om niet voor ‘de verkeerde partijen’ te stemmen. Daarvoor heeft die kiezer geen stemtest nodig.
Verkiezingen wint men niet door te wijzen op de ‘gevaren’ van rechts, maar door een eigen verhaal, iets wat Vooruit, Open VLD en cd&v niet meer hebben. Zeker niet nadat ze uitgerekend in de voorbije legislatuur allemaal hun eigen voorzitters hebben moeten vervangen door tweederangs figuren, partijmilitanten die niet tot de verbeelding van de kiezer spreken.
Volgens de nieuwste analyse door De Tijd – uitgerekend op de dag van de arbeid! - hinkt de Belgische werkzaamheidsgraad steeds verder achterop in Europa. Landen zoals die van de Club Mediterranée zijn ons voorbijgestoken, met uitzondering van het armlastige Griekenland.
Uit dezelfde analyse blijkt trouwens nog maar eens dat Vlaanderen de 80% werkzaamheid nog zou redden tegen 2030, wat door Europa vooropgesteld werd. Het haalde in 2023 al 76,8 procent. Brussel raakt echter niet verder dan 66,5% en Wallonië zelfs nog een procent minder. Het zijn dus vooral die laatste twee regio’s die de Belgische groei afremmen.
Deze evolutie is niets nieuw; ik schrijf daar al enkele jaren over. Op 9 juni krijgen we de kans daar eindelijk iets aan te doen, een eerste stap te zetten zodat de Brusselse en zeker de Waalse regio de tering naar de nering zal moeten zetten. Dat kan alleen als een sterk Vlaanderen als één stem zal spreken na een akkoord tussen beide Vlaamsnationale partijen, die dan een soevereiniteitsverklaring moeten afleggen dat ze Vlaanderen ooit onafhankelijk willen zien worden.
In deze rubriek heb ik al meermaals geschreven dat ik niet geloof dat er ooit een Vivaldi II zal komen. De bevestiging daarvan door Bart De Wever op het verkiezingscongres van zijn partij in Gent is een bijkomend bewijs. Nu nog hopen dat hij zijn woord houdt. De 75% van zijn N-VA-kiezers, die al meermaals in de peilingen te kennen heeft gegeven dat ze bereid is om op Vlaams gebied samen te werken met het Vlaams Belang als beide partijen, N-VA en VB, de meerderheid zouden halen in het eigen parlement, heeft wel een stok achter de deur. Die kiezers doen er best aan op 9 juni voor het VB te stemmen, al was het alleen maar regionaal. Ze kunnen dan nog federaal en Europees voor de N-VA stemmen. Op die manier zal De Wever het zich niet kunnen veroorloven een ‘Lachaertje’ te doen.
Wat de Open VLD betreft wordt het een gegarandeerd een drama en niet alleen door de woordbreuk van Lachaert t.o.v. de diepblauwe achterban, maar ook door bv het opkomen van de nieuwe Brusselse partij van Els Ampe, die op enkele weken tijd 350 kandidaten – meestal liberaal, neem ik aan - vond om mee te doen.
Zonder N-VA en VB, met een Open VLD die in de touwen hangt, een Vooruit dat zijn Transconah-wonden likt, een Groen dat in Vlaanderen niet aanslaat en cd&v dat denkt stemmen te winnen door weer met haar Waalse familie aan te pappen, zit het laatste seizoen Vivaldi er op en zal die verzameling het hoogstens nog een tijdje uitzingen in Lopende Zaken.
Het zal misschien niet iedereen zijn opgevallen, maar er was vorige week nogal wat te doen over een hoorzitting met VRT-CEO Delaplace die moest doorgaan in het Vlaamse parlement, maar waar tenslotte niets van terecht kwam omdat de N-VA het daarmee niet eens was en Vlaams Belang evenmin, Beide partijen zonden hun kat, waardoor er niet genoeg aanwezigen waren en er niet over kon gestemd worden.
Nu gaat het er mij niet zozeer over wat daar tegen die CEO moest gesteld worden, Met de VRT zal het altijd wel iets zijn, de VTM is trouwens tegenwoordig al niet veel beter tenzij het om sensatie gaat. Belangrijk vind ik wel dat de twee Vlaamsnationale partijen voor één keer met elkaar akkoord gingen, iets wat we hopelijk in het vooruitzicht van de verkiezingen en meer nog daarna nog zullen meemaken. Meer dan ooit zullen we dan een Vlaamsnationale samenwerking nodig hebben om definitief een einde te maken aan een tijdperk van traditioneel partijoverwicht dat ervoor gezorgd heeft dat we dit land naar de bliksem helpen, met Vlaanderen als kind van de rekening.
Wij zijn niet het enige land waar de gewone burger straks geen fatsoenlijke auto meer zal kunnen kopen als er alleen nog elektrische zullen kunnen worden aangeboden, die drie keer meer kosten dan de vroegere modellen op benzine of diesel. Straks wordt een FIAT 500 – de ‘cinquecento’ – hier nog het standaardmodel.
Er is echter hoop dat men er iets op gevonden heeft. In Frankrijk, waar men streken heeft zonder regulier openbaar vervoer, is men begonnen met ‘solidaire garages’, waar men oude auto’s niet meer verschroot, maar een nieuw leven geeft. Op die manier kunnen mensen met een beperkt inkomen die op het platteland wonen en een wagen nodig hebben om zich naar hun werk te begeven, zich voor enkele duizenden euro’s toch nog een wagentje kopen dat in orde is en wordt goedgekeurd. Voor heel Frankrijk had de Franse regering voor 2024 gehoopt op 20.000 tot 25.000 ‘gerecycleerde’ auto’s, maar dat aantal is nu al bereikt en men mikt volgend jaar op meer dan 25.000.
Daarmee wordt in la douce France een vicieuze cirkel doorbroken. Geen werk betekent immers geen geld. Geen geld betekent geen auto. Geen auto betekent geen werk.
In Frankrijk zijn er al een honderdtal van die ‘solidaire garages’ en er zullen er nog bijkomen. Hopelijk maken we dat straks ook hier mee. Het zou ook een oplossing kunnen zijn voor garagisten die nu al niet meer aan personeel geraken dat voldoende elektrisch geschoold is.
.
-
En dan nog dit, n.a.v. de reacties op mijn vorige blog:
Die ‘Marokkaan’ van cd&v is een Irakees, door onze media een ‘tweetalige Brusselaar’ genoemd en volgens Kaaiman ‘dragqueen Cindy Envy’. Geweldig, zo’n partijvoorzitter!
‘België is geëvolueerd tot een land met drie duidelijk onderscheiden economieën. Er is de volwassen, door innovatie en kmo’s gedreven Vlaamse economie. Daarnaast heb je de sterk verstaatste Waalse economie die haar relance van kolen en staal nooit helemaal heeft waargemaakt en je hebt de Brusselse diensteneconomie. Hoe die laatste een voorspelde politieke doorbraak van de PvdA in het gewest moet doorstaan, is overigens een open vraag.’
Bovenstaande tekst is niet van mij, maar van Mw Claire Tildekaerts, alhoewel voormalig CEO van ‘Flanders Investment and Trade’ (FIT) niet meteen een Vlaamsnationaliste, en dateert reeds van enkele jaren geleden. Ondertussen is, volgens de laatste peilingen, de communistische PvdA/PTB inderdaad de grootste partij geworden in het Brusselse ‘hellhole’ (dixit The Donald) en komt het voor Brussel nooit meer goed als men daar niet drastisch ingrijpt en bezuinigt. Een slechte en kostelijke zaak voor België in het algemeen én voor Vlaanderen in het bijzonder als men deze situatie laat aanmodderen.
Trouwe lezers van mijn blogs weten dat ik een abonnement heb op o.m. The Economist. Het gebeurt zelden dat daar nieuws in staat over België, maar vorige week was dat uitzonderlijk wel eens het geval, i.v.m. de bijeenkomst van de National Conservative Conference (NatCom) in Brussel, die door drie Brusselse baronnen (officieel ‘burgemeesters’ genoemd) werd verboden om daarna – na klacht van de organisatoren bij de Raad van State - toch door te kunnen gaan. The Economist was het eens met die Raad van State en gaf Crootje zowaar een pluimpje omdat hij daartegen ook geprotesteerd had. Dat gebeurde pas nadat de Britse premier Sunak het verbod ‘extreem verontrustend’ had genoemd en nadat de Italiaanse collega Giorgia Meloni zei ‘verbijsterd’ te zijn, maar hij deed het tenslotte. Als het goed is, zeggen we het ook.
Ik schrijf al langer dat men van die 19 gemeenten districten moet maken en van Brussel één stadgewest, geen stad én gewest. Dit niet alleen o.w.v. de kosten, maar ook omdat die gemeenten steeds meer bestuurd worden door linkse moslims. Om even de woorden van Filip Dewinter te lenen: ‘Het zijn niet meer onze wetten die hun handleiding vormen: zij ageren als burgemeester volgens andere normen en regels. Hun grondwet is de Koran, hun strafwetboek de sharia. Hun kiezers zijn de moslims, hun ultiem referentiepunt is Allah.’
Om maar te zeggen, dat die moslimburgemeesters in Brussel, maar ook elders, hun macht misbruiken om alles wat in hun gemeente islamkritisch is te boycotten.
De stad Turnhout - voor mij de dichtstbij zijnde - komt niet zo vaak in het nieuws. Het is dan ook de kleinste centrumstad van Vlaanderen (een kleine 50.000 inwoners). Het heeft wel enkele primeurs, maar die zijn niet om opgewekt van te worden.
In verhouding tot het aantal inwoners heeft Turnhout nl in Vlaanderen de meeste van vreemde origine. 40% a.u.b., dat is percentsgewijs meer dan Antwerpen, aan wie het de eerste plaats moet laten voor de grootste Vlaamse werkloosheid. Turnhout, met 11% staat op die lijst tweede. Het een zal wel met het andere te maken hebben.
Bovengenoemde cijfers zijn er ook mede de reden voor dat heel wat ‘Binken’, zoals de echte Turnhoutenaars zich noemen, verhuizen naar de omliggende gemeenten Oud-Turnhout, Beerse, Vosselaar en Kasterlee.
De stad wordt sinds 2018 bestuurd door een centrumlinkse coalitie van Groen, Vooruit en N-VA die er de burgemeester mocht leveren: Paul Van Miert, neef van Karel Van Miert zaliger gedachtenis, ooit voorzitter van de Vlaamse socialisten. Of Paul dat zal blijven na de komende gemeentelijke verkiezingen, is zeer twijfelachtig, tenzij misschien in een andere coalitie. Het Vlaams Belang stond al sterk in Turnhout en zal er waarschijnlijk nog sterker worden, zoals op vele plaatsen in Vlaanderen trouwens. Ook in Turnhout bestaat er een kans op een Vlaamsnationale meerderheid, als de N-VA daarmee zou instemmen.
