"In één week kunnen we de zaak regelen. We hebben alles al in ons hoofd, we kennen de contouren van een akkoord, het is alleen nog een kwestie van politieke wil". Bovenstaand citaat gaat over de staatshervorming, verscheen in Knack en komt van niemand minder dan Joelle Milquet, de "madame non", die reeds twintig maanden alle voorstellen ter zake heeft geboycot en haar best heeft gedaan nog meer te federaliseren en minder te regionaliseren, waar ze ook maar kon. Daarbij dient tevens in acht genomen, dat de francofonen in dit land steeds één blok hebben gevormd bij beslissingen over staatshervorming en de wil van Milquet alleen niet voldoende zal zijn. Dat weet zij ook en laat haar toe bovenstaande te zeggen, met in haar achterhoofd dat haar francofonen partners (MR met Maingain op kop), de zaken toch wel zullen afschieten. Er zal de eerste twee, drie maanden in dit land helemaal niets meer gebeuren, omdat er weer verkiezingen aankomen. Op federaal vlak wil de Open VLD geen initiatief meer nemen i.v.m. de immigratiewetten, op regionaal vlak remt de SP.a de beslissing over de Antwerpse Oosterweelverbinding af (nota bene: een zaak waarbij duizenden arbeidsplaatsen gemoeid zijn, uitgerekend in deze crisistijd!). In het licht van een dergelijke impasse, hoort men weer stemmen om die verkiezingen allemaal te doen samenvallen. Zoiets zou helemaal niet nodig zijn, mochten de politieke partijen een begin van fatsoen ten toon stellen en hun afgevaardigden verplichten binnen eenzelfde niveau te blijven. Wie federaal verkozen is, blijft op het federale vlak. Wie regionaal verkozen is, blijft regionaal. Geen dubbele opkomsten meer, geen kandidaten die zeggen niet te zullen zetelen als ze verkozen worden. Zo was het bv correct dat Leterme en Vandeurzen vervangen werden door collega's uit het federale parlement (Van Rompuy en Declerck), maar was het niet correct dat Vervotje vervangen werd door Vanackere, die van het regionale niveau kwam. Het was vroeger ook niet correct dat mensen als Dewael, Leterme en Vervotte van het regionale vlak overstapten op het federale. Dat is gewoon kiezersbedrog. Tenslotte blijft er nog de kiezer over die op 7 juni de kans krijgt zich daarover uit te spreken en niet zou mogen stemmen voor mensen die op meer dan één lijst staan (van welke partij ook) of voor kandidaten die op voorhand zeggen hun plaats niet te zullen opnemen als ze verkozen mochten worden. Ons parlement zit nu reeds vol met opvolgers, waarvoor niet gekozen werd. Dat heeft met democratie nog weinig te maken.
Leterme is terug van weg geweest. De man denkt, dat hem niets meer overkomen kan, nu de Fortis commissie beslist heeft dat het niets kon beslissen. Reynders moest nl beschermd worden en daarvan kunnen nu ook Leterme en Vandeurzen profiteren. Leterme is meteen te zien in alle media. Hij gaat er weer tegenaan. Hij is een man met een opdracht, zegt hij. Hij gaat op 7 juni lijstduwer spelen op liefst twee lijsten. Waar hij voor staat? Wel, voor o.m. een staatshervorming! Ge moet maar durven. Twintig maanden heeft hij de tijd gehad iets te doen aan zijn verkiezingsbeloften van juni 2007. Wat is ervan gekomen? Niets, vele malen niets. Geen staatshervorming, zelfs geen begin ervan (de borrelnootjes, weet je wel). Geen splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde (de "vijf minuten moed"). Geen goed bestuur, geen sluitende begroting. Toen reeds de halve wereld toegaf dat 2009 een inkrimping van de economie zou geven, bleef hij als laatste vooropstellen dat er een groei was van 1,2%. Zijn kartel, waarmee hij enkele goede electorale resultaten had beleefd, ligt uiteen. Volgens Leterme (en de top van zijn partij) omdat N-VA eruit is gestapt. Die laatste partij kon ook niets anders, want CD&V hield zich niet aan de afspraken en de beloftes. Maar het ergste van al is, dat Leterme de eerste Belgische premier van een Vlaamse partij is, die een federale regering heeft gevormd met een minderheid in Vlaanderen, iets wat hijzelf vroeger zei nooit te zullen doen en te zullen bestrijden van de Noordzee tot voorbij Limburg. Leugenaar! Ook Guynocchio is terug. De man van de actieve welvaartstaat. De man van de sluitende begrotingen, die jaren later niet sluitend bleken te zijn, ondanks het versjachelen van overheidsgebouwen en het kapen van pensioenfondsen. De man die vergat geld opzij te zetten voor het opvangen van de kosten voor de vergrijzing en het saneren van de staatsschuld. De man die daardoor mee aan de basis ligt van het enorme deficit van dit land, dat nu geen geld meer heeft om een serieus herstelplan op poten te zetten. De man die, zonder enige bekende bij-job, er in slaagde een landgoed in Umbrië te kopen én restaureren en sindsdien daar ook eigenaar is van een serie Italiaanse oldtimers. Bovendien van appartementen aan de dure Normandische kust, van een gebouw met vier verdiepingen in Mariakerke en een boot op de Leie. Allemaal door aan politiek te doen. Wie het niet gelooft, kan informeren bij Knack, die heeft er vroeger een artikel aan gewijd. De leugenaars zijn weer onder ons en komen op bij de volgende verkiezingen. Zij rekenen erop dat het kiesVEE weer voor hen zal stemmen, want zij zijn goed voor de mensen. Enfin, dat zeggen ze toch zelf. Arme politieke partijen, die geen betere alternatieven hebben. Arme Vlamingen, die zich voor de zoveelste maal bij de bok laten zetten...
Het voorstel om mensen, die tijdelijk overschakelen op minder werken en zo hun werkgevers de kans geven niet tot ontslagen over te gaan, zouden dus misschien kunnen genieten van een extra premie van de Vlaamse regering. Ik schrijf wel "misschien", want, nadat de hele deelregering het daarover eens was, is Dirk Van Mechelen het kostenplaatje eens gaan uitrekenen en is hij achterovergevallen van het verschieten. Daar waar men uitging van een extra kost van zo'n 2 miljoen euro, zit de kans er in - als het echt crisis blijft - dat dit bedrag zou kunnen oplopen tot zo'n kleine honderd miljoen (94, om juist te zijn). Een verschil dus van 92 miljoen dure euro's. Open VLD is dan ook op de rem gaan staan en vraagt extra garanties alvorens er mee verder te gaan. In het beste geval wil men die premie maar tijdelijk uitbetalen, voor drie of maximaal zes maanden. Men wil nl niet vervallen in de fouten van de federale Belgische regering uit de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Toen heeft men allerlei extra uitgaven vastgelegd, die er mee voor gezorgd hebben dat we er tot op de dag van vandaag last van hebben. Denk maar aan bv het brugpensioen, dat er mee de oorzaak van is dat de werkzaamheid van de plus-50 jarige Vlaming tot de laagste van Europa behoort, wat er ook mee voor zorgt dat de kosten van de vergrijzing onbetaalbaar zullen worden. Maar er is meer. Rood en blauw lusten elkaar niet meer, zeker niet in Vlaanderen. De belangrijkste reden, waarom bv de S.P.a. niet mocht deelnemen aan de nieuwe federale regering, was omdat Open VLD dat niet wilde. Ook de discussie over de sans papiers kadert in dat thema. Open VLD voelt de adem van de echte blauwen (LDD) in de nek en durft vóór 7 juni daarover geen beslissing nemen. Vergeten we niet dat de lichtblauwen ook de verkiezingen van juni 2007 grotendeels verloren hebben na het overstag gaan voor het vreemdelingenstemrecht. Tegelijkertijd toont Open VLD ook, dat het een hypocriete verzameling is. Van de ene kant willen ze met rood niets meer te maken hebben, zeker niet in Vlaanderen, van de andere kant lopen ze als ratten achter rattenvanger Verhofstadt, uitgerekend de man die paars uitvond in België. Lowie Tobback krijgt nog gelijk, toen hij in 1999 stelde dat paars zou beginnen met rood en blauw en dat het bont en blauw zou eindigen.
Een kort berichtje in de krant van gisteren: in 2007 waren er in Vlaanderen bijna 12.000 btw-controles op nieuwbouw en verbouwingen. In Wallonië waren dat er amper 4.500, in Brussel - nóg straffer - 59 (negenenvijftig!). De controles in Vlaanderen brachten 8 miljoen euro op, die in Wallonië anderhalf miljoen, die in Brussel 102.000... Nu zouden die cijfers natuurlijk vergeleken moeten worden met het totaal aantal bouwwerken en verbouwingen die er in de diverse regio's plaatsgrijpen, maar voor Brussel zijn de cijfers echt erover. Als er één regio is, waar veel gebouwd wordt (zeker in verhouding tot de totale oppervlakte en het aantal bewoners), dan is het in het hoofdstedelijk gewest. Het duidt dan ook nog maar eens aan, hoe er daar gesjoemeld wordt met het staatsgeld. Straks staan ze weer te vragen voor bijkomende financiën. Vergeten we ondertussen immers niet, dat de opbrengsten van dergelijke controles, naar aloude slechte Belgische gewoonte, min of meer evenredig zullen verdeeld worden over alle regio's. Zoals dat o.m. ook nog steeds gebeurd met het geld dat geïnd wordt door de verkeersboetes, waarbij in Vlaanderen al zo'n kleine duizend flitspalen staan en in Wallonië een handvol. Die controles bij de bouwnijverheid zijn trouwens geen uitzondering. Nog niet zolang geleden werd al bekend, dat er in Wallonië veel minder gecontroleerd werd door de diensten van de belastingen (Reyndersland, weet je wel) en zo zijn er nog meer van die wraakroepende situaties. "Fiscale controle in België is een kansspel", wordt er wel eens gezegd. Dat klopt niet helemaal. In Vlaanderen kan je geluk hebben, in Wallonië tegenslag. Dat is een wereld van verschil. Een vennootschap in Vlaanderen heeft één kans op tien om gecontroleerd te worden. In Brussel is dat één op twintig. In Luik één op vijfentwintig, in Namen (Wallonië's hoofdstad) bijna één op vijftig! Vlaanderen wordt ook nog op een andere manier bij de aap gezet. Zo was er vorige week het bericht, dat het ziekteverzuim van politieagenten in Wallonië 50% hoger ligt dan in Vlaanderen. Deze situatie doet zich trouwens ook voor bij de NMBS, de Post, het onderwijs en zelfs in de privé. De ziekteverzekering betaalt dan ook meer ziekte- en invaliditeitsuitkeringen in Wallonië dan in Vlaanderen. Samengevat, als er moet betaald worden, staan de Vlamingen op de eerste rij. Als er moet getrokken worden zijn de Walen eerst aan de beurt. Dat allemaal via een bijna oneindige reeks verdoken transfers. En dan hebben we het nog niet gehad over de echte transfers, die van de 12 miljard euro per jaar. De vraag is maar, hoelang dit nog kan blijven duren. Met de financiële en economische crisis krijgt ook Vlaanderen stilaan het water aan de lippen. Moet dit land eerst helemaal failliet gaan vóór er meer rechtvaardigheid komt?
Onze onvolprezen diensten van Belastingen hebben het vaderland nog maar eens verrast met een nieuw geschenk. Het aangifteformulier, dat we dit jaar zullen ontvangen, zal nóg "eenvoudiger" zijn dan het vorige, dat al een "lottoformulier" werd genoemd. Dat "eenvoudiger" moet wel met een grove korrel zout genomen worden, want in feite is het omgekeerde het geval: het wordt nóg moeilijker. De codes zullen voortaan nl door de belastingsplichtige zelf moeten worden ingevuld. De uitleg, die bij het nieuwe formulier werd gegeven, stelt, dat men het gebruik van Tax-on-web wil aanmoedigen. Ook dat moet gerelativeerd worden. Het blijkt nl dat inderdaad al heel wat burgers dat systeem gebruiken, maar er geen voordeel uit halen. De meesten die het vorig jaar gedaan hebben, wachten negen maanden later nog altijd op de afrekening. Maar er is meer. Nog niet zo lang geleden werd gemeld, dat in België 40% van de bevolking nog niet is aangesloten op het internet. Het gaat vooral om kansarmen en senioren. Die mensen dienen hun aangifte meestal nog wel in op papier en worden nu de dupe van een steeds gecompliceerder systeem. Daarenboven zullen ze de ingevulde formulieren ook niet meer kunnen binnendragen op het dichtstbijgelegen kantoor van de Belastingen, maar het moeten opsturen via de post. Dat kost nog eens extra geld. De kans is dan ook groot, dat er nog meer fouten zullen zijn dan vroeger en dat er waarschijnlijk ook een deel aangiftes niet of te laat zal worden ingediend. Dat alles zal dan niet minder, maar méér werk met zich meebrengen. En zeggen, dat alles een stuk eenvoudiger en goedkoper zou kunnen. De meeste senioren zouden zelfs helemaal geen aangifte moeten maken. De Staat beschikt nl al over al hun gegevens. In Nederland gebeurt dat al, waardoor een hele rompslomp aan paperassen daar overbodig is geworden. In dat land, dat 50% meer inwoners telt, maar slechts de helft van onze ambtenaren, slaagt men erin de belastingsaangiften jaar na jaar eenvoudiger te maken. Hier gebeurt het tegenovergestelde. Eén dezer dagen "viert" Didier Reynders zijn tienjarig verblijf als minister van Financiën. Het enige wat daar speciaal aan is, is het feit dat men hem daar tien jaar heeft laten knoeien. Met als gevolg dat de wetgeving er zo gecompliceerd op geworden is, dat men er zelfs niet meer in slaagt een fatsoenlijk belastingsaangifteformulier uit te geven. Wat zal de volgende stap zijn: een blanco formulier?
In Oostenrijk is gisteren het proces begonnen tegen Josef Fritzl, de psychopaat die zijn dochter 31 jaar verkrachtte en haar 24 jaar opsloot in zijn kelder, waarbij hij bij haar zeven kinderen verwekte. Meer uitleg daarover in alle kranten en andere media. Wat wél speciaal mijn aandacht trekt, is het feit dat dit proces er komt binnen het jaar na het aan het licht komen van de feiten. En dat het nog deze week zal afgelopen zijn. Vergelijk dat eens met bv het proces Dutroux. Daarop hebben we acht jaar moeten wachten en nam het hele proces zo'n twee maanden in beslag. Dat laatste is trouwens geen record, want het proces Habran, zopas geëindigd in Luik, duurde een half jaar! De jury verbleef voor de uiteindelijke beslissing liefst zes dagen in een hotel. Dat is een termijn, waarop in Oostenrijk een heel proces gevoerd wordt. Staan ze in Oostenrijk zoveel verder als hier of is dit een achterlijk land? Op gebied van justitie kan op de tweede vraag positief geantwoord worden. Wij hebben hier in België een justitie die nog altijd werkt volgens de principes uit de tijd van Napoleon. Nadat hier een zaak is uitgeklaard, moet alles worden voorgelezen (dat kunnen duizenden bladzijden zijn). Dat wordt gedaan, omdat in de tijd van Napoleon de meeste gewone burgers analfabeten waren. Blijkbaar is men hier op justitie van mening, dat dat nu nog zo is. Politiek gesproken, zou men ze zelfs (gedeeltelijk) gelijk kunnen geven. Nog zo'n archaïsch overblijfsel uit de code Napoléon is, dat het Gerecht in België is ingedeeld in 27 gerechtelijke arrondissementen. Dat werd in de 19de eeuw gedaan, omdat men er van uitging, dat een burger binnen de 24 uur met een koets naar het gerechtsgebouw kon komen... Wat justitie betreft, is België inderdaad een achterlijk land. Als men trouwens leest en hoort, wat er tegenwoordig binnen ons Gerecht allemaal gaande is - in de Fortis affaire bv - dan vraagt men zich af, hoe het verder moet met mensen die toch verondersteld worden over andere mensen oordelen te moeten vellen. Bij het Hof van Beroep in Brussel lijkt het wel een krabbenmand, waar men het liefst van al nog elkaars ogen zou uitkrabben. Jammer, dat de Corsicaanse sergeant, die zichzelf tot keizer kroonde, dat niet meer heeft meegemaakt. Met zijn temperament zou hij daarvoor wel een radicale oplossing voor gevonden hebben...
Vorige week vrijdag had de regering Van Rompuy enkele economen en gouverneur Quaden van de Nationale Bank uitgenodigd voor, neem ik aan, een brainstorming over de huidige financiële en economische situatie Het toont aan, dat men er zich toch wat van aan gaat trekken, maar anderzijds ook, dat men zelf geen oplossingen (meer) ziet. Op vragen van het journaille aan de voordeur van de Wetstraat, wist "teflon" Reynders nog maar eens verwarring te zaaien, door uit te laten schijnen, dat er weer over de schrootpremie zou kunnen gesproken worden. Zijn collega's van het kernkabinet zijn het daar echter niet mee eens. Het resultaat is wel, dat heel wat mensen de aanschaf van een nieuwe auto uitstellen, omdat men hoopt zo'n schrotpremie te zullen krijgen, zoals dat in o.m. Duitsland en Frankrijk al gebeurd is. Hét Belgische probleem is, dat deze regering niet alleen met een gat in de begroting zit van zo stilaan een kleine 14 miljard euro, maar - en dat is de tegenstelling met onze buurlanden - daarenboven nog eens een staatsschuld torst die zo stilaan opnieuw de 100% van het BNP nadert. De jaren tachtig komen terug. Nu moeten we eerlijk zijn: het is niet de schuld van Van Rompuy (en zelfs niet van Leterme), dat dit land in een financieel moeras terecht is gekomen. Dat danken we de heer Verhofstadt en zijn paars/groene regeringen. Als die alle rentemeevallers en de economische groei van het begin van de eerste jaren van deze eeuw beter hadden benut, dan zou dit land er nu veel beter voor staan en zou er van een echt relanceplan sprake kunnen zijn. Het is dan ook onbegrijpelijk, dat een deel van onze eigen Vlaamse bevolking nog steeds achter die Verhofstadt staat, precies alsof die dit land zou kunnen redden. Hij zit niet meer in de federale regering en komt ook niet op om verkozen te worden in de regionale regering. Het wordt voor hem Europa, waar hij op de gemakkelijkste manier het meeste geld kan graaien. Ondertussen kan de huidige federale regering niet anders doen dat proberen de gaten te stoppen met allerlei lapmiddelen. De vraag is maar, waar we daarmee zullen uitkomen.
Nieuwe bezems vegen goed. Dat moet ook Guido De Padt gedacht hebben toen hij zopas minister van Binnenlandse Zaken werd. Dit in opvolging van Patrick Dewael, die de vlucht vooruit had gekozen, in de hoop dat men hem wat gerust zou laten in het schandaal rond de politiebenoemingen. Heel Patjes politieke loopbaan is trouwens zuiver op zijn carrière geprogrammeerd. Hij gaf zijn job als Vlaams minister-president al eens op om in de federale regering te treden, met in zijn achterhoofd in die regering Verhofstadt te kunnen opvolgen als die naar Europa zou trekken. Daar is allemaal niets van in huis gekomen en nu is Patje Brillantine (voorlopig?) kamervoorzitter. Zijn opvolger, Guido De Padt, mag ondertussen de rotzooi opruimen die zijn partijgenoot heeft aangericht. Zo wil De Padt nu eindelijk eens werk maken van de brandweerhervorming. Voor wie het nog niet wist, met die hervorming was Dewael al zes jaar geleden begonnen. Dat er niet meer van in huis is gekomen, komt doordat de Waalse broeders en zusters, die Dewael erg nauw aan het hart liggen, heel de tijd hebben dwars gelegen. Dewael zelf heeft daar nooit iets over verteld, De Padt doet dat wél. De hervorming brengt nl met zich mee dat er nogal wat lucratieve beheerspostjes zullen verdwijnen en dat is not done in Walenland. Ne touche pas à mon boulot. Het eenvoudigste zou zijn, dat men het hele brandweerverhaal zou splitsen, misschien met enkele bilaterale overeenkomsten voor de grensgebieden, maar ook dat zullen de Walen niet aanvaarden, evenmin als de andere splitsingen die zich wegens de heersende crisis steeds meer opdringen. Vorige week werd ergens rond Brussel het laatste zuiveringsstation van Vlaanderen in werking gesteld. Groot nieuws in deze moeilijke tijden. De afvalwateren in Vlaanderen zijn nu voor 100% onder controle, tenminste voor wat de hoofdwaterwegen en rioleringen betreft. Wat men er in de berichtgeving daaromtrent niét heeft bij verteld is, dat het in Wallonië niet zo'n vaart loopt. Dat heeft als gevolg dat een aantal waterlopen, die vanuit Wallonië Vlaanderen binnenkomen, nog steeds niét onder controle zijn en dat wij zullen moeten blijven opdraaien voor het opruimen van die Waalse smurrie. De federale farce blijft inderdaad wat ze is.
Na de actie van de drie CD&V-burgemeesters, die niet langer akkoord gingen met de eigen partij omdat die de Vlaamse beloftes niet nakomt, zijn ook de burgemeesters van 21 gemeenten uit de Rand rond Brussel bijeengekomen om actie te ondernemen. Bij de verkiezingen in 2007 hadden al enkele van deze gemeenten die stembusgang geboycot, omdat ze vonden (en nog steeds vinden) dat de (Belgische) grondwet bij hen niet wordt nageleefd. Voorlopig is er van een algemene boycot (nog) geen sprake. Slechts twee gemeenten hebben te kennen gegeven dat ze het wél zullen doen. Toch houden de anderen een stok achter de deur. Op drie maanden kan nog veel gebeuren. In de eerste plaats heeft men besloten volgende week aan tafel te gaan zitten met de gouverneur van Vlaams Brabant. Of dat veel gaat uithalen, is maar de vraag. Gouverneur De Witte is nl de broer van Jozef De Witte, hoofdinquisiteur van het beruchte centrum, dat rechtstreeks afhangt van het kabinet van de federale eerste minister. Alhoewel deze inkapseling gebeurd is onder Verhofstadt, hebben noch Leterme, noch Van Rompuy ook maar enige actie ondernomen om daaraan een einde te stellen, wat nog maar eens laat zien dat de tsjeven een partij zijn met twee gezichten. Regionaal zijn ze Vlaams, federaal zijn ze Belgisch. Als mogelijke troef kunnen de burgemeesters van de Rand echter hopen, dat gouverneur De Witte mee zou kunnen spelen, omdat hij een SP.a-lidkaart op zak heeft en deze partij nu in de federale oppositie zit. Veel meer moet er trouwens niet van verwacht worden. Dat laatste kan trouwens ook gezegd worden van burgemeester Michel Doomst, ook niet toevallig een CD&V-er, die, sinds hij ook verkozen is tot volksvertegenwoordiger (grotendeels o.w.v. zijn verzet in de Rand), nog amper in beeld komt als er harde taal gebruikt moet worden... De burgemeesters willen ook een onderhoud met de minister(s) van binnenlandse zaken én met de Raad van Europa. Dat laatste doet wel wenkbrauwen fronsen, want het is uitgerekend die Raad van Europa die de Vlamingen al meer dan één keer gediscrimineerd heeft. Heel de Brussel-Halle/Vilvoorde kwestie is trouwens een zaak van discriminatie en de gediscrimineerden zijn, voor de verandering, nog maar eens de Vlamingen. Zij kunnen nergens over de taalgrens gaan stemmen voor hun eigen, Vlaamse partijen, terwijl de francofonen dat wél kunnen in de Rand, die Vlaams grondgebied is. Dat noemen ze hier democratie...
Marc Grammens is de zoon van de onvergetelijke Flor Grammens, die destijds Vlaanderen doorkruiste en overal de Franstalige verkeersborden en straatnamen overschilderde (en daarvoor werd aangehouden, maar niet veroordeeld: hij handelde nl volgens de wet!). Zoon Grammens staat ook al vele jaren in de Vlaamse branding, eerst als journalist bij De Linie, later vooral door het uitgeven van zijn eigen, eenmansblad, het Journaal, waarin hij de Vlaamse zaak en de sociale verworvenheden verdedigt. Marc werd dezer dagen gelauwerd met de Prijs voor de Vrijheid, die jaarlijks wordt uitgereikt door de liberale denktank Nova Civitas, ooit gesticht door Boudewijn Bouckaert, de éminence grise van LDD. N.a.v. een interview in 't Pallieterke ter gelegenheid van dit gebeuren, vertelde Grammens enkele interessant dingen. In feite, zegt hij, staan we met de onafhankelijkheid van Vlaanderen nog nergens, omdat we dat met de Walen nooit geregeld krijgen. Zij leven van Vlaanderen en willen niets anders. Zelfs een aanhechting bij Frankrijk zou voor Wallonië een slechte zaak zijn, want de regio zou meteen tot een van de armsten van de hectagoon worden. Parijs wil België wel en zal met plezier onze energiesector, onze banken en onze high tech overnemen. Als Frankrijk iets wil hebben, is het echter Vlaanderen, niet Wallonië. De enige oplossing voor een Vlaamse onafhankelijkheid, nog steeds volgens Grammens, is een EVO, een "Eenzijdige Verklaring van Onafhankelijkheid". Anders zal het nooit lukken. Het grote probleem daarbij is de houding van Europa, die gegarandeerd negatief zal zijn. Dat weten we uit het recente verleden. Grammens blijft dan ook voorstander van een voorlopig voortbestaan van een soort confederaal België. Hij stapt daarmee in de voetsporen van Geert Bourgeois en - rechtuit gezegd - daarmee kan ik ook leven. Ondertussen kunnen we de tegenstanders wel al een voorsmaakje geven, bv B-H/V splitsen in het huidige parlement en laten verstaan dat we anders een EVO zullen betrachten. Ondertussen kan er ook werk gemaakt worden van een neutralisatie van Brussel, dat in de Vlaamse invloedsfeer moet blijven. Een WalloBrux heeft geen toekomst. Om nogmaals Marc Grammens te citeren: "Een zelfstandig Brussel kan niet bestaan. WalloBrux is pure propaganda en inbeelding. De Vlamingen moeten alleen wat geduld hebben en ondertussen geen enkele toegeving doen". Beter zou ik het niet kunnen zeggen.
De regering Van Rompuy is een passieve bedoening. Over geen enkel belangrijk nationaal punt wordt iets beslist. Men laat alles op zijn beloop, zodat we hier wel degelijk kunnen spreken van een regering van lopende zaken. Het zal de eerstvolgende maanden niet beteren, want veel heeft te maken met de verkiezingen van 7 juni a.s. De Franstalige partijen MR en PS strijden om de suprematie van Wallonië. CD&V is als de dood om op 7 juni ook federale verkiezingen te moeten houden. De partij weet, dat ze t.o.v. haar kiezers haar woord niet heeft gehouden (ze zou niet in een regering stappen zonder staatshervorming). Al wat regering en de onderscheidene politici nog doen is reageren op wat de media uitbrengen. Dat werd nog eens duidelijk op de onderzoekscommissie over Fortis. Yves Leterme verklaarde daar, dat hij eerst niet wou reageren op wat er allemaal verteld werd in de wandelgangen, maar hij dat wél deed, toen de verdachtmakingen in de media verschenen. Patrick Dewael hield zich op de vlakte, omdat hij beter niet meer in beeld wil komen zolang het onderzoek over de politietop niet is afgerond. Hij hoeft zich trouwens niet nodeloos bang te maken. De zaak Koekelberg blijkt op de lange baan te zijn geschoven, met de bereidwillige medewerking van de heren De Gucht en Stefaan Declerck. Misschien als een soort tegenprestatie, omdat De Guchts affaire met de Fortis aandelen van diens schoonmoeder ook al een stille dood lijkt te sterven. Ook de hele opgeklopte zaak rond de scheiding der machten wordt straks waarschijnlijk begraven, meerderheid tegen minderheid. Na de vaudeville met advocaat Van Buggenhout, zit die affaire feitelijk ook muurvast en hebben de partijen van de meerderheid er zich de facto van verzekerd, dat de regering Van Rompuy de deadline van 7 juni zal overleven. Wat er daarna zal gebeuren, blijft koffiedik kijken. Wie leeft zal zien.
De Standaard is met een speciale uitgave van liefst 15 edities over Europa begonnen. Gratis en voor niks bij de krant. Aan de eerste uitgaven te zien, gaat het om het Europa volgens De Standaard. Allemaal dus met een korrel zout te nemen en gezien van het politiek-correcte oogpunt. Dat bleek al meteen in het eerste nummer, waarin een overzicht stonden van de "kleine" volkeren in Europa. De Standaard noemt ze de "Europese volkeren zonder aparte staat". Dat is netjes politiek-correct gesteld. Op die manier kunnen ook Vlamingen (én Walen) erbij. In totaal gaat het om zo'n 30 bevolkingsgroepen. Buiten de Schotten, Catalanen en Basken, waarover ik het al had in mijn blog "un estat Catalán", gaat het ook om o.a. de Sarden, de Corsicanen, de Bretoenen, de Lappen (politiek-correct:"Saamen") en ga zo maar voort. Men zou het ook kunnen hebben over de ethnische minderheden, maar dan had De Standaard er de Vlamingen niet bij kunnen zetten. Wij zijn nu eenmaal geen minderheid, zoals de andere 29 vermelde groepen. Of, hoe men de geschiedenis (en de berichtgeving) kan vervalsen. In hetzelfde nummer wordt ook gesteld, dat de naam "Europa" afkomstig is van de Griekse mythologie, van Zeus die verliefd werd op een Fenicische prinses met de naam Europa. Die mythe klopt, maar de naam Europa is door de Grieken waarschijnlijk overgenomen van nóg oudere overleveringen. Voor zover ik het ooit geleerd heb, komt de naam "Europa" van de Assyriërs. Zij noemden ons continent "Ereb", wat in hun taal "avondland" betekende, het land dat ligt aan de kant waar de zon onder gaat (het Westen, dus). Enfin, dat Europa verhaal à la De Standaard zal ik wel bijhouden, al was het maar voor mijn nog schoolgaande kleinkinderen, maar ik zal er hen meteen de correcties bij vertellen. De kinderen krijgen tegenwoordig op school al genoeg onzin te horen, dat De Standaard daar nog een schepje bovenop moet doen.
Ondanks de financiële en economische crisis, lijkt het erop dat men in dit land op federaal niveau niets ander te doen heeft dan commissies te houden. Eén voor de affaire aan de politietop, één voor de banken, één voor de affaire Fortis en één voor de scheiding der machten. Voor elk wat wils, maar meer dan waarschijnlijk zal het - zeker op korte termijn - alleen bij blabla blijven. In de Fortis-zaak over de schending van de scheiding der machten, is er minstens één aan het liegen en dan nog onder eed. Hoofdverdachte is op dit ogenblik teflon minister Reynders, die zelf - natuurlijk - van niets weet. Met de getuigenis van tante Laurette komt hij echter wel in nauwere schoentjes. Vraag is, of men daarover verder zal durven gaan. De kans blijft immers groot, dat het straks e.o.a. kabinetschef zal zijn, die ervoor zal opdraaien. Ondertussen is er wel een zoveelste akkoord tussen Fortis, de federale regering en PNB Paribas, waarbij de Fransen voor een zacht prijsje met onze grootste bank gaan lopen. De Vlaming, die er momenteel nog even directeur mag spelen, zal waarschijnlijk volgende maand zijn post mogen afstaan aan een Fransman, net zoals dat ondertussen ook gebeurd is bij Dexia. Vive la France! O, ja, er is ondertussen ook nog een politieke peiling geweest naar de kiesintenties van de Vlamingen. Ik heb daarover al meer dan eens mijn scepsis over uitgesproken. Dat is nu niet anders, zeker als daar een instituut als de VRT mee tussenzit. We staan nog drie maanden van de verkiezingen. Dat is, in politieke termen, nog een eeuwigheid. Tenslotte nog dit. De meeste peilingen worden tegenwoordig online gedaan. Als men dan hoort, dat 40% van de Belgen nog geen internet heeft, kan men zich afvragen, wat die peilingen inderdaad waard zijn, vooral dan in een land waar iedereen verplicht is te gaan stemmen, ook zij die geen internet hebben.
Vorige week donderdag 5 maart 2009 is er iets sensationeels gebeurd bij de TV-zender RTBf. 's Avonds werd daar nl een programma uitgezonden over de Waalse collaboratie tijdens Wereldoorlog Twee. Het was de allereerste keer dat dit gebeurde na die oorlog, dus na bijna 64 jaar! Tot nu waren was het bij onze francofonen bon ton om ervan uit te gaan dat de collaboratie met de Duitsers een exclusieve Vlaamse zaak was. Zij, de francofonen, moeten zo allemaal een beetje verzetstrijder geweest zijn. Niet, dus. De grootste Belgische collaborateur en inciviek was nl Léon Degrelle, een volbloed Waal en partijvoorzitter van Rex. Hij ging zover in zijn pro-Duitse overtuiging, dat hij met een eigen Waals Legioen naar het Oostfront trok. In tegenstelling tot de Vlaamse Oostfronters, die werden ingedeeld in Duitse regimenten, hadden de Walen dus een eigen Legioen. Degrelle begon "zijn" oorlog als onderofficier bij de artillerie en eindigde hem als hoger officier bij de Wehrmacht. De man is op het einde van de oorlog naar Spanje kunnen vluchten, werd daar beschermd door het Franco regime en kreeg er de Spaanse nationaliteit. Degrelle heeft zijn Nazi-overtuiging nooit verloochend. Op zijn vraag, werd de asse van zijn stoffelijk overschot uitgestrooid in Berchtesgaden, de plek waar de Führer ooit zijn buitenverblijf had, zoals de VRT-kijkers van "plat préféré" zich zullen herinneren. Op geen enkel ogenblik heeft het officiële België geprobeerd Degrelles uitlevering te vragen, wat tot de verdenking leidde, dat de man iets teveel wist van de Belgische politiek en dus schadelijk zou kunnen zijn voor het toen nog unitaire bestel. De uitzending van vorige donderdag op de RTBf, waarvan ik - door de poststaking - jammer genoeg te laat op de hoogte was, werd gerealiseerd door Philippe Dutilleul, dezelfde journalist die ook al de uitzending "Bye,bye, Belgium" voor zijn rekening nam en tevens een boek over België geschreven heeft, zoals ik al meldde in mijn blog van 5 maart *. In de uitzending over Degrelle van vorige donderdag kwamen familieleden, vrienden en kennissen van "le beau Léon", zoals hij genoemd werd, uitgebreid aan het woord. Toen Maurice de wilde over dezelfde Degrelle destijds op de BRT een programma maakte, wilde niemand daarvoor in beeld komen. Dat was toen nog taboe in Wallonië. Nu dus niet meer. Het worden harde tijden voor de Waalse diehards, die steeds de doorsnee Vlaming verweten een "Boche" te zijn. Ook de francofoon in de straat weet nu dat die leugen doorprikt is. Het heeft wel bijna 64 jaar moeten duren, vóór de waarheid op de RTBf zijn rechten kreeg.
* Het boek van Dutilleul heet "Un Asile de flou nommé Belgique" (een wazig toevluchtsoord genaamd België"). Het werd uitgegeven door Buchet-Chastel.
"Volem un Estat Catalán" ("Wij willen een Catalaanse Staat"), was de hoofdslogan van een bijna spontane optocht van Catalanen gisteren in hartje Brussel. Ik zeg "bijna spontaan", omdat deze optocht niet uitging van politieke partijen, vakbonden of andere officiële organisatie. Ze was ontstaan uit de "vox populi", een oproep via kranten en internet. Toch was er heel wat volk op de baan, meestal Catalanen, maar ook Vlaams-nationalisten, die er als de kippen bij waren om niet alleen die Catalanen te steunen, maar ook tegelijkertijd hun eigen streven naar onafhankelijkheid kracht bij te zetten. Catalonië is een kleine welvarende streek in het noord-oosten van Spanje. Het Catalaans is een taal, die zo een beetje het midden houdt tussen het Italiaans en het officiële Spaans, dat men daar Castiliaans noemt. De Catalanen hebben het niet zo erg met die van Madrid, "la ciudad de cortes". Een van de meest bekende Catalaanse gezegdes is trouwens: "Di ponent, ni bona vent ni bona gent": "Uit het westen (komt) noch goede wind noch goed volk"! Men kan er de situatie er zo'n beetje vergelijken met die in Italië tussen Rome en Milaan ("Milano lavora, Roma consuma"), iets dat ook geldt in ons eigen land, tussen Antwerpen en Brussel ("Antwerpen werkt, Brussel feest"). Zoals ik hierboven reeds aanstipte, waren ook de Vlaams-nationalisten van de partij om het Catalaans onafhankelijkheidsstreven te steunen. Het wordt hoog tijd dat er wat meer werk gemaakt worden van de regio's, nu de staten steeds meer verwateren en overgaan in Europa. Dat geldt niet alleen voor Vlaanderen en Catalonië, maar ook voor landen zoals bv Baskenland en Schotland, waar ook een steeds groeiend streven naar onafhankelijkheid bestaat. Tenslotte er even op wijzen, dat de Catalanen in hun streven al veel verder staan dan de Vlamingen. Zij zijn, politiek gesproken, baas in de eigen regio. Zij hebben al een soort "Forza Cataluña", die eendrachtig achter hun beweging staat. Onze "Forza Flandria" staat eigenlijk nog nergens. De traditionele Spaanse partijen hebben in Catalonië niet veel te vertellen, dit in tegenstelling tot onze tsjeven, collaboralen en socio's die nog steeds voor België kiezen, als het hen goed uitkomt en er zich niet voor schamen hun Vlaamse beloftes te verloochenen zoals het hen uitkomt. Vergeten we tenslotte niet dat Catalanen, Schotten en Basken in hun land slechts minderheden zijn. Wij, Vlamingen, zijn een meerderheid. De enige meerderheid in een zgz democratisch land, die het niet voor het zeggen heeft. We kunnen daar echter iets aan doen. Eerst B-H/V splitsen en dan, op 7 juni, niet meer stemmen voor de traditionele partijen, die ons toch in de steek laten. En zeker niet voor de groenen, die Vlaamsvijandig zijn.
Voor het verkeer rond Antwerpen dreigt de complete paralysie, nu het Lange Wapper project voor de zoveelste keer wordt uitgesteld. Daarmee was men begonnen in 2005 en toen waren alle partijen van de toenmalige meerderheid binnen de koekenstad ermee akkoord, ook de Groenen. Toen deze laatsten bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen uit de boot vielen, werden ze ineens tegenstanders van het project. Dat project heeft trouwens meer downs dan ups gekend. Zo werd er tenslotte maar één kandidaat bouwer weerhouden, wat niet alleen een einde maakte aan de concurrentie, maar ook aan de controle op de kosten. Die werden in eerste instantie geraamd op 1,85 miljard euro, maar zijn ondertussen al een paar keer "aangepast" en bedragen nu zo'n 2,2 miljard. Zoals met de meeste van dergelijke projecten in dit land, is de kans groot, dat we straks misschien wel over 3 miljard zullen mogen praten. Dat alles natuurlijk in de veronderstelling, dat er van heel die Oosterweel verbinding ooit echt iets in huis zal komen. De belangrijkste officiële reden van het nieuwe uitstel is een vergelijkende studie met een paar nieuwe projecten, waarbij er één zit dat goedkoper zou zijn. Dat is echter maar gezichtsbedrog, want in dat geval, zal er tol moeten geheven worden, niet alleen op de Lange Wapper, maar ook voor de Kennedy-tunnel. Daarmee is de Vlaamse deelregering, die een belangrijk deel van de kosten zal moeten dragen, het niet eens. De échte reden van het uitstel is echter 7 juni 2009, de dag van de regionale verkiezingen. Er dreigt nl ook nog een referendum over de Oosterweelverbinding, waarvoor al meer dan 50.000 handtekeningen zijn opgehaald en waardoor burgemeester Janssens en zijn krimpende SP.a vrezen stemmen te zullen verliezen. Dat het verkeer op de Antwerpse ring straks helemaal vast komt te lopen, lijkt Janssens een kleiner risico dan minder stemmen te behalen voor het Vlaamse parlement. Tussen haakjes: dat parlement, waarin hij nu ook zetelt, maar alleen komt opdagen tegen 16.00 uur om op zijn knopje te drukken, waarna hij weer verdwijnt (zonder zelfs zijn collega's een goede dag te zeggen)... Ondertussen heeft het hele Lange Wapper verhaal al hopen geld gekost. 5 miljoen euro daarvan zijn gegaan naar het studiebureel van de groep C van de heer Slangen, de man achter de schermen bij Open VLD. Slangen zelf heeft ondertussen wel ontslag genomen bij dat bureau, maar ondertussen zijn de centen toch maar lekker binnen. Groep C is tot op heden dan ook de enige overwinnaar in de zaak, dit ten koste van de Vlaamse Gemeenschap in het algemeen en Antwerpen en zijn haven in het bijzonder. Tenslotte nog dit: ter ontlasting van het verkeer rond en door Antwerpen zou men ook de grote ring ten westen van de stad kunnen doortrekken en zo de E34 vanuit Eindhoven/Turnhout en een groot gedeelte van de Antwerpse Kempen een snellere verbinding kunnen geven met Brussel. Daarvoor liggen er in Ranst al 40 jaar landhoofden kant en klaar. Maar daarover schijnt niemand wakker te liggen. Waarschijnlijk is dat een te simpele oplossing, die electoraal niet zo renderend is...
Het is me daar een zootje in Gent. Uitgerekend in de stad, waarin de TV-serie "Flikken" werd opgenomen, blijkt de politie haar boekje flink te buiten zijn gegaan. Voor zover ik weet, was men gestopt met die TV-serie. Misschien kan er nu toch nog een extra uitzending bij. Deze keer dan met de politiecommissaris in de hoofdrol. In de zaak van commissaris Peter De Wolf (ik schreef haast "Peter en de wolf", maar dat is een muzikale compositie van Prokofief en die is bedoeld voor kinderen), is het haast niet te vatten dat het hoofd van de stadspolitie, dronken achter het stuur, vluchtmisdrijf pleegt en dan nog een enscenering opzet om niet "gepakt" te worden. Dat hij daarbij hulp kreeg van ondergeschikten, tot daar toe. Maar dat zijn "vriendin", toevallig een gemeenteraadslid van dezelfde stad, het spelletje nog zou meespelen, is helemaal comedia dell' arte. Tussen haakjes: die vriendin was van de SP.a, de partij van de meerderheid in Gent, die ook de burgemeester levert. Daaruit kan verondersteld worden dat de (nieuwe) commissaris ook de juiste partijkaart had en dat burgemeester Termont al leukere tijden heeft meegemaakt. Kortom: "Flikken" op zijn best! Voor wat justitie betreft, blijft Gent trouwens de toon aangeven. Nu blijkt immers, dat de gangsters, die in Gent waren vrijgekomen "wegens procedurefouten", eigenlijk niet vrij mochten. Het beroemde Hof van Beroep van de stad is daar zijn boekje te buiten gegaan. Ge weet wel, datzelfde Hof van Beroep dat destijds de verenigingen van het Vlaams Blok veroordeelde. In politieke processen blijkt dat Hof een stuk sterker te staan dan wanneer het om echte criminelen gaat. Nota bene: al die processen van de mensensmokkelaars en drugsbaronnen die nu zijn vrijgelaten, moeten worden overgedaan. Dat gaat dus een smak extra geld kosten. Wie gaat dat betalen? Zeker, als men er rekening mee houdt, dat de meeste van de "ontsnapten" (met dank aan advocaat Rieder en het Hof van Beroep) ondertussen met de noorderzon vertrokken zijn en zich hier waarschijnlijk nooit met zullen laten zien. Tussendoor was men in Gent ook vergeten een veroordeelde moordenaar op te sluiten. Toen de man nu ook een vrouw met de dood had bedreigd, kwam men er achter, dat hij al vijf maanden in de cel had moeten zitten. Kortom, Gent is wel degelijk dé flikkenstad. Nergens doet men beter. Knappe lui bij de VRT, die dat natuurlijk al lang door hadden!
Maandag heeft Laurette Onkelinx, federaal minister van Volksgezondheid, beslist dat het vaccin tegen baarmoederhalskanker vanaf 2010 gratis zal worden verstrekt in Vlaanderen, en alleen in Vlaanderen. De Franse gemeenschapsminister, ene Cathérine Fonck (PS), zou nl geen vertrouwen hebben in dat vaccin. Die heeft zelfs niet helemaal ongelijk. Ook mét het vaccin blijven af en toe uitstrijkjes nodig. Het vaccin zou maar een bescherming geven van 70%. In principe hoeven koppels, die zich aan hun eerste liefde houden en niet vreemd gaan, trouwens geen schrik te hebben dat de vrouw dat type van kanker krijgt. Het is nl een gevolg van een liederlijk leven. Wat speciaal is aan het besluit van tante Laurette, is niet zozeer de geneeskundige kant van de zaak, wel de politieke. Na het apart vrijschelden van de radio en TV belasting, het oprichten van de zorgverzekering en de jobkorting, is dit een zoveelste bewijs dat we in dit land te maken hebben met twee volkeren die steeds verder uit elkaar groeien. In Wallonië blijkt men er tegenwoordig steeds meer van overtuigd, dat het met België vroeg of laat gedaan zal zijn. De laatste twee weken verschenen er liefst vier boeken over. Over één ervan had ik het reeds in mijn blog van 19/02 (Geen dialoog, maar actie!). Dat was het boek van Claude Demelenne, die Kris Peeters gelijk gaf toen die besloot te stoppen met de dialoog. Ook Philippe Dutilleul, de maker van de beruchte TV-uitzending "Bye,bye,Belgium" heeft er een boek over uitgegeven. Drie van de vier boeken werden trouwens uitgegeven bij Franse uitgevers, wat betekent dat men ook in la douce France onze boedelscheiding volgt. Wie ook genoeg heeft van de dialoog, is de CD&V. Bij monde van Marianne Thyssen, heeft die gezegd niet verder mee te doen met de besprekingen daaromtrent, die waren opgestart door Herman Van Rompuy. Haar vertegenwoordigers, Hugo Vandenberghe en Mia Deschamphelare waren trouwens niet opgewassen tegen gehaaide tegenstrevers als Philippe Moureaux en FDF-er Maingain. CD&V had zijn B-ploeg ingezet en heeft die nu dus teruggetrokken. Het wordt nu wachten op de volgende stap, de splitsing van B-H/V in het parlement, zoals beloofd door Vlaams CD&V fractieleider Caluwé. In de marge van bovenstaande was er de kritiek van Rudy Aernoudt, van LiDé, die in een artikel in De Standaard mocht komen vertellen dat al die Vlaamse huizen kosten op het sterfhuis zijn. Waar houdt "Arnoed" zich mee bezig? Heeft hij nog geen werk genoeg in Wallonië om zijn armlastig partijtje daar van de grond te krijgen? De Vlaams-Waalse kloof wordt met de dag breder. Als federale ministers nu al wetten gaan maken voor de afzonderlijke regio's, dan vraag ik me af, waarom dit land niet beter meteen gesplitst wordt. Wat we zelf doen, doen we immers beter!
In De Standaard van gisteren verscheen er een column van belgicist Marc Reynebeau, die nog maar eens het Vlaams Belang in 't algemeen en Filip Dewinter in het bijzonder op de korrel nam. Moeders mooiste vindt het niet kunnen dat het VB terug naar de oude bokshandschoen grijpt en van de bestrijding van de oprukkende Islam een erezaak maakt. Om zijn betoog tegen deze laatste wat te omkaderen, spreekt Reynebeau dan natuurlijk over de "asielzoekers", terwijl het in feite gaat om economische gelukzoekers. In een tijd waarin de staat geen geld meer heeft en zijn schulden met de dag ziet toenemen, is dat inderdaad hét thema om voor te kiezen. Dewinter en het VB hebben groot gelijk dat ze terug naar hun core business gaan. Het succes van Wilders, maar ook van de partij van wijlen Georg Haider (waarover ik in De Standaard nog altijd de eerste letter moet lezen) en zelfs van uiterst rechts in Israël, sporen daartoe aan. Dat zal superbelg Reynebeau ook niet ontgaan zijn en vandaar zijn vlucht vooruit. Als hij niet alleen Belgisch, maar ook democratisch zou denken, zou hij er in de eerste plaats mee voor moeten zorgen dat het VB een kans krijgt om mee te doen in de politiek van dit landje, al was het maar alleen in Vlaanderen. De geschiedenis heeft geleerd, dat een ingesloten vijand, die geen uitweg geboden wordt, extreem gaat reageren. Het is misschien een beetje ver gezocht, maar bij zo'n situatie denk ik altijd aan de "bevrijding" van Berlijn door de Russen op het einde van de Tweede Wereldoorlog. Toen sneuvelden daar 50.000 Duitsers. Aan Russische kant vielen er acht keer meer: 400.000! Had men de Duitsers een kans gegeven te kunnen ontsnappen, dan had het Rode Leger het leven van een paar honderdduizend van haar eigen mensen kunnen redden. Blind fanatisme voorkwam dat. Hetzelfde gebeurt bij ons, gelukkig op een bloedloze wijze. Het VB heeft geen andere keuze dan er keihard tegenaan te gaan. Als ik het daar voor het zeggen had, dan beloofde ik de kiezer nog veel meer. Met de wetenschap dat ik daarna toch niet mag meedoen en er dus geen rekenschap over moet geven, geeft dat geen problemen. Reynebeau heeft het in zijn artikel over de wanhoop van het VB. Juister lijkt zijn eigen wanhoop, omdat hij - terecht - vreest dat Dewinter en Co zullen terugkomen. Tot spijt van wie 't benijdt.
In vroegere blogs heb ik al enkele malen gesteld, dat we beter géén staatshervorming krijgen dan een slechte. Die stelling wordt vandaag nog eens bevestigd in een column van Bart Maddens in De Standaard. Maddens is politicoloog aan de K.U.Leuven, heeft een gezonde Vlaamse reflex en een scherpe pen. Als er niets beters uit de bus kan komen, kunnen we beter geen staatshervorming krijgen, stelt Maddens. Vlaanderen is goed bezig. Zie maar naar de actie i.v.m. de KBC, de jobkorting, de zorgverzekering en ga zo maar door. Zeker het gebruik maken van het blokkeringsmechanisme door "neen" te zeggen tegen de federale regering i.v.m. de lastenverlaging voor de 50-plussers, was een schot in de roos. Vlaanderen heeft bewezen, dat het België niet nodig heeft en desnoods op zijn eigen benen kan staan. Natuurlijk zou het meer dan wenselijk zijn, dat de regio meer beslissingsrechten zou hebben, meer verantwoordelijkheid. Die krijgt ze momenteel niet, maar dat zou wel eens kunnen veranderen. Zoals ikzelf in deze rubriek al enkele keren genoteerd heb, zit het federale België straks op droog zaad. Daarbij komt nog dat ook Wallonië straks weer riskeert in geldnood te komen. Dit ondanks het feit dat ook deze regio heel wat geld krijgt sinds het Lambermontakkoord. Naar het schijnt wil de Franstalige onderwijsminister Dupont nog maar eens 40 miljoen euro in de bodemloze put van het Waalse onderwijs storten. Nota bene, een onderwijs dat nu al het duurste (én het slechtste) is van heel de eurozone. Om maar te zwijgen van de kosten voor ambtenaren en aanverwanten, waartoe 40% van de Waalse bevolking behoort. De kans is dan ook groot dat, na Lambermont, de francofonen straks weer vragende partij zullen zijn om nóg meer geld te krijgen. Alles wat Vlaanderen dan moet doen is de taktiek van madame Milquet overnemen en telkens "non" zeggen, tenzij de belgofonen met de gevraagde toegevingen over de brug komen. En daar hoort Brussel-Halle/Vilvoorde niet bij. Als de Vlaamse partijen nog eens vijf minuten moed hebben, kan die zaak nog vóór de volgende verkiezingen gratis en voor niks in het federale parlement geregeld worden. Wait and see, inderdaad!
