Ik ben vanaf februari van dit jaar met pensioen. Ik heb de rit uitgedaan, ben 65 geworden op 6 februari. De laatste zevenentwintig jaar reed ik op elke werkdag 100 km heen en terug. Als er iets is, waarmee ik me de dag van vandaag kan troosten, dan is het dat ik dat grote aantal kilometers niet meer hoef te doen. De 0,1488 euro die men per gereden kilometer van de Belastingen mag inbrengen (nog een regel van onder Dehaene die niet slecht was), is helemaal niet interessant meer sinds de brandstofprijzen door het dak geschoten zijn. De gekte rond die prijzen heeft niets te meer te maken met vraag en aanbod, maar louter met speculatie. China, weet ge wel en het Midden Oosten en de oorlog in Irak. Dat laatste heeft er zelfs helemáál niets mee te maken. Sinds de eerste Golfoorlog (in Irak zelf spreekt men van de tweede, hun eerste was tegen Iran), werden de "barrels" van dat land niet meer meegeteld. Nu is men daar ook al meer dan een jaar aan het pompen, weliswaar met enkele tussenpauzes wegens bomaanslagen, maar samen met de extra output van de Opec landen, wordt er heel wat meer olie opgepompt dan enkele jaren geleden. Er wordt met de olie dus zwaar geld verdiend, door de olieproducerende landen, die doen alsof hun neus bloedt (wat dacht ge van Rusland?), maar ook door allerlei speculanten en, last but not least, de Europese regeringen die alle brandstoffen zwaar belast hebben en bij elke verhoging meer geld in het laatje krijgen. Erger nog, het grootste deel van de kostprijs aan de pomp gaat naar de regeringen, ook naar de onze die zo in geldverlegenheid zit. Zijn er dan geen alternatieven? Natuurlijk zijn er die, maar die brengen niet zoveel op. Om te beginnen is er de bio-diesel, waarmee een schuchter begin is gemaakt, maar die vandaag de dag nog duur uitvalt en daarbij enkele neveneffecten heeft, waarover stil gezwegen wordt (minder power, hogere filtervervuiling en geen weet hoe de motor op lange termijn eruit zal zien). Een tweede alternatief is rijden op waterstof. De oplossing op alle gebied: milieuvriendelijk en oneindig aanmaakbaar. Reeds in de jaren zeventig van de vorige eeuw reden er al experimentele auto's op waterstof, dat is nu zo'n dertig jaar geleden. Men had er zelfs geen nieuwe motoren voor nodig. Waarom blijft dat project zo hangen? Heel eenvoudig: "men" en dat zijn de regeringen en de olieconcerns, verdient er niets aan. Als het niet in hun kraam past, kan zelfs het milieu de pot op! Tenslotte is er ook de brandstof voor de verwarming die onbetaalbaar wordt. Daarvoor zijn echter wél alternatieven: aardgas en, in sommige gevallen, elektriciteit. Wie de dag van vandaag nog een nieuwe "mazout"installatie laat monteren, moet wel gek zijn.
Het was gisteren exact zes maanden geleden dat een vloedgolf na een zeebeving in de Stille Oceaan ten Westen van het eiland Sumatra, de hele regio overspoelde en er honderduizenden slachtoffers maakte. Waarschijnlijk de ergste natuurramp ooit, althans in mensenlevens. Onze pers blijft de getroffen regio Zuid-Oost Azië noemen, maar feitelijk is dat niet correct. Als men een kaart van Azië neemt, ziet men dat het eerder Zuid-West Azië zou moeten zijn. De Maliven eilanden, die ook getroffen werden, liggen zelfs in het uiterste Westen van het continent. Maar dat is maar om het kind een naam te geven en is dus bijzaak. Erger is dat er e.e.a. schijnt fout te lopen met de reconstructie van de getroffen gebieden in het algemeen en met de gelden die werden toegezegd en/of gegeven in het bijzonder. Als zelfs officiële hulpinstanties om controle vragen van buitenuit, dan wil dat toch iets zeggen. Een Nobelprijswinnaar uit Nigeria, ik ben de brave man zijn moeilijke naam vergeten, maar die moet terug te vinden zijn (Nigeria heeft niet zoveel Nobelprijs winnaars), heeft ooit eens berekend wat hulporganisaties zijn land hadden toegezegd en wat er effectief was aangekomen. Dat was ± 10%! Hopelijk zal het in de door de tsunami getroffen gebieden wel iets beter gaan. Het efficiëntste zou zijn dat het geld daar ter plaatse aan de authoriteiten zou gegeven worden en dat die de problemen van hun eigen bevolking daarmee konden oplossen. Dat blijkt niet zo simpel te zijn want er zou ter plaatse nogal wat corruptie heersen Vooral over Indonesië, dat het zwaarst getroffen was, maakt men zich daarover grote zorgen. Ik denk niet dat de Westerse wereld dat daar ooit serieus opgelost krijgt en men die lui daar beter hun eigen potje laat koken. Het land telt meer dan 3000 (!) eilanden, heeft een bevolking van meer dan 100.000.000 (!) en heeft, na het bekomen van zijn onafhankelijkheid twee dicaturen gekend, die van Soekarno en die van Soeharto. Eisen dat men daar nu eens snel de puntjes op de "i" moet zetten, is een onmogelijke zaak. De vraag blijft dan natuurlijk: moeten wij aan zo'n landen steun geven, ook bij zo'n natuurramp. Het antwoord is ja, maar met in het achterhoofd de wetenschap dat we de zaak daar niet in handen zullen hebben.
Wie dit jaar op vakantie trekt naar Spanje, Portugal of Zuid-West Frankrijk, moet er degelijk rekening mee houden dat er in die streken weinig of geen neerslag is gevallen tijdens de voorbije winter en lente en dat het daar wel eens een heel "droge" vakantie zou kunnen worden. Zonder water komen te zitten in een zuiderse zomer is nu precies niet wat men onder vakantie zou kunnen verstaan. Ik heb negen jaar in het zuiden gewoond en kan erover meepraten. Wat de neerslag betreft, staat Italië er veel beter voor. Daar heeft het in dezelfde periode zelfs overvloedig geregend en is er hoegenaamd geen probleem met de watervoorziening. Er is voor de toeristen misschien zelfs nog een tweede voordeel: de prijzen in de winkels zullen zeker niet gestegen zijn, eerder gezakt. Dat voordeel is er dan ook alleen maar voor de buitenlandse toeristen. Voor de Italianen zelf is het op dit ogenblik kommer en kwel. Volgens de laatste officiële cijfers is het verbruik van de Italianen in de maand april gezakt met gemiddeld bijna 4%. Dat is sinds de Tweede Wereldoorlog nog nooit voorgevallen. In Zuid-Italië en op de eilanden spreekt men zelfs van het dubbele. Zelfs de voedingswaren ontsnappen niet aan de trend en dat is alarmerend. Italianen zijn nl dol op hun voeding en het is zowat het laatste waarop ze zullen besparen. Dat gebeurt dus nu wel. De situatie is zo erg, dat de Italiaanse regering besloten heeft de voorziene prijsverhogingen voor treintickets en elektriciteit voorlopig uit te stellen. Wat trouwens die elektriciteit betreft, is het op te merken dat Italië geen kerncentrales heeft en een groot deel van zijn elektriciteitsbehoefte dan ook moet invoeren uit Frankrijk, waar die elektriciteit wél uit kernernergie wordt opgewekt. Een lot dat ook België te wachten staat als het in 2015 uit de kernenergiesector zou stappen zoals beslist werd door Verhofstadt I. Sinds 2001 tot op de dag van heden zijn er in Italië twee miljoen werkplaatsen bijgekomen en is het Brutto Nationaal Product er sindsdien niet meer gestegen. Men vraagt zich daar dan ook af waar de problemen vandaan komen. Dat Europa en de Chinese import met de vinger gewezen worden is er een logisch gevolg van. Maar daarmee is er nog geen oplossing. Italië is natuurlijk België niet, al zijn er enkele vergelijkingen mogelijk. Ook België heeft een Noord en een Zuid die erg veel verschillen, ook wij hebben teveel politieke partijen en ook hier heeft men steeds gedacht dat het niet op kon. Mocht de recessie van de eerste drie maanden van 2005 zich hier in het tweede kwartaal doorzetten, dan kunnen ook wij ons ernstige zorgen gaan maken.
"Soaps" zijn "in". We hebben reeds grote aantallen landgenoten die zich vergapen aan "De Pfaffs" en "De Planckaerts", maar die moeten het stilaan afleggen tegen de langstlopende soap uit onze geschiedenis, deze van "De Coburgers", die reeds 175 jaar aan de gang is. Juist ter gelegenheid van die heuglijke 175ste verjaardag, had het VBO (Verbond van Belgische Ondernemingen) een galadiner gegeven en was daar zo ongeveer iedereen uitgenodigd, die iets met het belgicisme te maken had, tot Delphine toe. Delphine, ge weet wel: die onechtelijke dochter van Albert II, de hoofdman van de Coburgers die elk jaar rond Kerstmis zijn "waarde landgenoten" erop komt wijzen de wetten en de moraal na te leven. Alhoewel ze een uitnodiging had gekregen, werd Delphine dus geweigerd bij dat galadiner en dat is haar (én haar moeder) in het verkeerde keelgat geschoten. Ik ga me verder niet met deze anekdote bezig houden omdat die overal in de media in het lang en het breed wordt uitgesmeerd. Waarover ik het wél wil hebben is het feit dat Delphine wel degelijk een Coburger is. Haar gelijkenis met Albert II en enkele andere telgen van dat roemrijke geslacht is té opvallend. En eigenlijk heeft dat kind helemaal geen geluk gehad. Want er loopt daar in de familie nog iemand rond die wél als Coburger erkend is geworden, maar waarvan iedereen kan zien dat het er géén is. Vader én moeder van Italiaanse afkomst. Alleen daarom is het een schande dat Albert Second het ene kind wél erkent en het andere niet. Men zou voor minder gefrustreerd door het leven lopen. Tenslotte zou de beste oplossing zijn, dat men die hele monarchie opdoekt. De grote verdedigers ervan, de echte belgicisten, worden zo stilaan een uitstervend ras. De jeugd komt niet meer opdagen om de leden van het Hof te verwelkomen, tenzij ze daartoe verplicht wordt. In de politiek zijn het tenslotte alleen nog de Walen en hun francofone vrienden, uitgerekend zij die het koningshuis weg wilden hebben na de Tweede Wereldoorlog, die er nu voorstanders van zijn. En dat is alleen, omdat onze zuiderburen weten dat het koningshuis een der laatste bindmiddelen is om dit apenland (dixit Mark Eyskens) aaneen te houden. Als België zou verdwijnen, is Wallonië zijn Vlaamse kip met de gouden eieren kwijt en daarvoor is het bereid zelfs de Coburgers te blijven steunen. De vraag is alleen: hoe lang nog?
Tot voor enkele maanden zag het er naar uit dat we de dollar zo stilaan konden vergeten. Het Amerikaanse handelstekort en de schuldenlast, niet in het minst o.w.v. de oorlogen in Afghanistan en vooral Irak, leken de "greenback" de das te gaan omdoen. De euro, die maar bleef stijgen, zorgde er wel voor dat het steeds moeilijker werd om Europese producten uit te voeren, maar anderzijds zijn er nogal wat zaken die wereldwijd in dollars betaald dienen te worden, in de eerste plaats de olie, en dat zorgde ervoor dat we met onze euro's toch nog goed zaten. In deze situatie lijkt een verandering te komen en dit om verscheidene redenen: - Er is natuurlijk de weerslag van de referenda in Nederland en Frankrijk waarbij de nieuwe Europese grondwet werd verworpen. Het vertrouwen in een sterk Europa, en dus ook in een sterke Europese munt, kreeg daardoor vooral buiten ons continent toch heel wat klappen. - Daarbij komt nog dat de meeste Europese landen nu al jaren geplaagd zitten met weinig groei en grote werkloosheid, twee factoren waar men blijkbaar geen raad mee weet, waarvoor in elk geval niet voldoende inspanningen worden geleverd om er iets aan te doen en waarvoor ook geen garantie is dat er in de toekomst iets zal veranderen. - En dan is er de factor Azië, waar de meeste landen hun munteenheid gekoppeld houden aan de dollar en op die manier die munt blijven steunen. Dit gebeurt door massaal dollars te blijven opslaan die zij dan aan de States weer uitlenen, waardoor ze feitelijk niet anders kunnen dan de Amerikaanse munt te blijven steunen door dik en dun. 70% van de buitenlandse leningen van de U.S.A. komen van Aziatische centrale banken. De hoop dat de wereldeconomie in de nabije toekomst zou gaan steunen op meer dan één munt (dollar, euro, yen), wordt steeds kleiner, waardoor de kans groot is dat de dollar het alleen zal blijven doen. Een sterkere dollar zal er wel voor zorgen dat de Europese uitvoer weer goedkoper zal worden, maar de vraag is hoeveel goedkoper dat zal zijn als de olieprijs blijft stijgen zoals dat de laatste maanden het geval is. Een steeds duurdere olie maakt immers de Europese output ook duurder, ook al gaat het vandaag de dag meer over speculatie dan wat anders. Sinds januari 2005 is de dollar 12% gestegen t.o.v. de euro en 7% t.o.v. de yen. De vraag is nu hoe dat verder gaat evolueren. Door de globalisering hebben we er tenslotte allemaal mee te maken.
In de marge van de afwijzing van de Europese grondwet door de Fransen is het op te merken dat deze gewaar worden dat ze stilaan hun "grandeur" aan het kwijtspelen zijn. Dat geldt zeker voor hun taal, die nog wel belangrijk is, maar zeker niet meer wat ze geweest is. Ook in Vlaanderen gaat het Frans achteruit, al willen sommigen dat niet gezegd hebben. Zo zijn er nog steeds initiatieven - onlangs nog door een directeur van een school uit de Westhoek - om te proberen kinderen al vanaf het kleuter- en lager onderwijs Frans te laten leren. Als ik me niet vergis zijn er ook zo'n initiatieven in Gent, waar er nog steeds een sterke franskiljonse aanhang is. Om kinderen een tweede taal te leren, doet men er best aan te wachten tot ze hun eerste taal, hun moedertaal, volledig onder de knie hebben. Wie twee of meer talen tegelijk leert - dat kán - zal ze misschien wel vlot kunnen spreken, schrijven is echter iets heel anders. Het zal altijd oppervlakkig blijven en het gevaar is dat ze tenslotte geen enkele taal goed zullen beheersen en dat ze gaan "papegaaien". Het Frans is officieel de tweede taal in België, in werkelijkheid is ze hier nog altijd de belangrijkste taal. De meeste Belgische wetten en verordeningen worden eerst in het Frans opgesteld en daarna in (slecht) Nederlands vertaald, wat eigenlijk een schande is en blijft. Buiten het officiële Belgische circuit is niet meer Frans, maar Engels dé wereldtaal, de "lingua franca", geworden. Engels is grammaticaal ook veel eenvoudiger dan Frans, dat niet alleen een heleboel extra leestekens heeft, maar daarenboven een hoop tijden, die in de meeste andere talen niet meer voorkomen: de passé simple en de subjonctifs bv. In de luchtvaart en de informatica, twee troeven voor de toekomst, is het practisch nog alleen Engels dat gebruikt wordt en dat in heel de wereld. Ongeveer één miljard mensen hebben Engels als moedertaal en nog eens een miljard gebruiken ze als tweede taal. Daar kan het Frans niet meer tegenop. Zelfs in de diplomatie, vroeger hét paradepaardje van de Frans taal, wordt ze steeds meer verdrongen door het Engels. Kinderen in Vlaanderen het Frans als tweede taal te blijven opdringen is dan ook een slechte zaak voor hun toekomst. Nu reeds wordt voor vele leuke jobs gevraagd dat men Engels als moedertaal zou hebben, wat ook een discriminatie is, maar wat voor vele Vlaamse kinderen een hinderpaal in hun carrière zal vormen als ze verplicht worden eerst Frans te moeten leren, wat ze meestal zelf niet willen. Een andere reden om Frans niet meer als tweede taal te leren is, dat de Walen ook niet voor het Nederlands kiezen maar de keuze hebben een andere tweede taal te leren en dat is dan ook meestal Engels. --- In de marge van bovenstaande nog een leuke, echt gebeurde mop uit de tijd van Charles De Gaulle: Tijdens zijn eerste statiebezoek aan Frankrijk had President John Kennedy zijn vrouw bij, Jacqueline Bouvier, die van Franse afkomst was. Toen ze uit het vliegtuig stapten en door "Grand Charles" begroet werden, zei de first lady in het Frans tot de president: "Mijn grootouders waren Fransen". Waarop De Gaulle, die nooit om een antwoord verlegen zat, antwoordde: "De mijne ook"!
Voor mensen die nog echt geïnteresseerd zijn in sport, is bij de topsport nog weinig interessants te beleven. Of het nu voetbal, wielrennen, formula 1 of iets anders is, van zodra het woord "topsport" gevallen is, praat men bijna uitsluitend nog over centen. Een dieptepunt was vorig weekeinde de Formula 1 race in Indianapolis, USA, waar waarschijnlijk de laatste race in dat land zal gereden zijn. Ook de soap rond Tron Sollied bij Brugge is een triestige zaak. Persoonlijk heb ik die Sollied trouwens altijd een triestige figuur gevonden. Iemand uit een land waar men een Germaanse taal spreekt (Noorwegen), die zeven jaar in Vlaanderen verblijft en nog steeds geen fatsoenlijk Nederlands spreekt, is voor mij een dommerik (zijn Engels is trouwens al niet veel beter). Hét dieptepunt voor mij persoonlijk is de afgang van S.K. Lierse. Lierse was al sinds enkele decennia dé leverancier van talent van eigen bodem. Er is zo goed als geen eerste klasse club die geen ex-Lierse speler in dienst heeft (of had) en dan tellen we de velen die in het buitenland spelen niet eens mee. Om er maar enkele op te noemen: Jan Ceulemans, Dany Verlinden, Gert Verheyen, Nico Vandekerkhof, Hoefkens, Cavens, Hagedoren, Huysmans, Huyseghems, Stijn Janssen, Bob Peeters en ga zo maar door, het zijn er tientallen. Op een gegeven ogenblik kreeg het Lierse bestuur het idee een nieuwe, grote, dure tribune te bouwen. Toen is de miserie begonnen. Voorzitter Gaston Vets, die zelf zo'n 700.000 euro eigen kapitaal in de club pompte, moest allerlei kunstgrepen uithalen om de club financieel boven water te houden. Zijn laatste zet was de zaak door te geven aan een nieuwe privé investeerder, een zekere Theyskens, die liefst 3 millioen euro in de verlieslatende club stak en daarmee de controle ervan overnam. Tot daartoe leek alles prima. Tot nu blijkt dat die mijnheer Theyskens natuurlijk ook appelen voor zijn geld wil, lees Lierse hogerop wil brengen (topsport) en dan nog maar eens in dezelfde ziekte vervallen is van zoveel omhoog gevallen zakenlui die denken iets van sport te kennen: buitenlanders kopen! Sinds het einde van vorig seizoen heeft de man al acht nieuwe spelers aangeworven: twee Kroaten, twee Brazilianen, een Colombiaan, een Algerijn, een Oekraïner en een Fransman. Dat voor een club die zich ooit de "trots van Vlaanderen" en er prat op ging zowat de beste jeugdwerking van het Belgisch voetbal in huis te hebben. Arme trainer die van zo'n hutsekluts een ploeg moet maken die potten moet breken. Arm Vlaanderen dat zijn eigen talent laat verloren gaan o.w.v. de moneten. Arm België dat niet voor niets internationaal niets meer voorstelt. Waar moet men getalenteerde eigen spelers gaan vinden als ze in de thuisploegen geen kans meer krijgen, zoals trouwens Aimé Antheunis het zelf ook reeds verwoord heeft.
Naar aanleiding van het voorstel van Vlaams mobiliteitsminister Kathleen Van Brempt over een maximumsnelheid van 80 km/uur voor vrachtwagens, is er nog maar eens een discussie op gang gekomen over het verkeer op de Belgische wegen. Ik ga me niet uitspreken of dat verlagen van 90 naar 80 km/uur nu al dan niet veel problemen gaat oplossen. Persoonlijk denk ik eerder van niet. Wie gaat dat allemaal in 't oog moeten houden? Verder is het zo in dit land dat er veel te veel wetten zijn. Ondanks Van Quickenborne en zijn lovenswaardige inspanningen raken we er niet vanaf, gewoon omdat er veel sneller nieuwe wetten bijkomen dan er oude kunnen worden afgeschaft. De oorzaak van het teveel aan wetten in België is het gevolg van het teveel aan politiekers, die allemaal wel eens willen scoren en waarvan zeker de aanstormende jeugd à la Van Brempt, Bruno Tobback e.a. duidelijke voorbeelden zijn. Het verkeer in België loopt langzaam maar zeker vast. Dat komt o.m. door het centrale knooppunt rond Brussel dat in feite nog een regeling is volgens de regels van de centralisatiepolitiek van de negentiende eeuw. Ook rond Antwerpen, dé industrie- en havenstad van het land, wordt er niets opgelost. Na twee jaar grote miserie door de werken aan de Antwerpse ring, zal die verkeersader eind dit jaar wel in een betere staat verkeren, maar er zal geen extra meter bijgekomen zijn, waardoor de problemen van vóór de werkzaamheden er ook ná die werkzaamheden zullen zijn. Zolang men de Liefkenshoektunnel niet tolvrij maakt, zal van daaruit geen verlichting van de verkeersdrukte komen en zelfs als men hem wel vrij zou maken, is er geen adequate aansluiting naar Gent. Dat geldt trouwens ook voor de aansluiting met de nieuwe Scheldetunnel die Nederland in Zeeland heeft aangelegd. Tenslotte, voor wat Antwerpen betreft, is er niemand meer die nog durft spreken over een doortrekken van de E34 van Ranst naar Kontich, een traject van om en bij de 12 km dat ervoor zou zorgen dat alle verkeer vanuit de Nederlandse regio Noord Brabant, maar ook vanuit de eigen Kempen naar Brussel, Wallonië en Frankrijk, niet meer over de Antwerpse Ring zou moeten passeren. In Wallonië heeft men dan weer geen verstand van wegeniswerken. Nogal wat herstellingen worden er slecht uitgevoerd en moeten om de zoveel jaar weer worden herhaald en anderzijds schijnt men er het woord "planning" nog te moeten uitvinden. Wat anders gedacht van het feit dat men twee jaar na elkaar zowel grote wegeniswerken uitvoert aan zowel de E25 (van Luik naar Bastenaken/Aarlen) als aan de E411 (van Brussel naar Aarlen), zodat er de hele zomer grote verkeersproblemen zijn, die vermeden hadden kunnen worden als men het ene jaar één autosnelweg had gerepareerd en het andere jaar de andere. Kortom, dit land heeft geen verkeersplanning en dat grotendeels door het overaanbod van politiekers. Zoals men in de keuken zegt: "teveel koks bederft het eten".
Wat een referendum al niet teweeg kan brengen! Het is niet voor niets dat politici in het algemeen en de onzen in het bijzonder er allergisch voor zijn. Uitspraken als "Ik weet wat goed is voor de mensen" (Stevaert) en "De mensen snappen dat toch niet" (Dehaene) maken duidelijk dat onze politici denken dat zij en zij alleen het liever voor het zeggen hebben en alles boven de hoofden van hun medeburgers willen beredderen. In België heeft deze mentaliteit zeker te maken met het feit dat men in de politieke wereld er als de dood voor is dat de twee landsgedeelten verschillend zouden stemmen, zoals ze tegenwoordig verschillend reageren op bijna alle mogelijke gebeurtenissen. Het enige officiële referendum dat ooit in België gehouden werd, dat van de koningskwestie, werd gewoon een ramp. De grote Vlaamse meerheid kreeg ook toen zijn zin niet en moest buigen voor het Waalse straatgeweld. Het was een voorbeeld hoe democratie in dit landje (niet) werkt. Europa heeft nu van hetzelfde laken een broek. In tegenstelling tot België hebben de meeste andere landen geen grote problemen met etnische samenstellingen en kan een eventueel kleine minderheid een referendum daar niet doen omkeren. Men zegt nu dat het niet goed gaat met Europa. Daarmee bedoelt men dan in de eerste plaats met politiek Europa. Er is geen reden om aan te nemen dat het met economisch Europa slecht zou gaan. Zolang we de grenzen met elkaar open houden, de euro in stand houden en een vrij verkeer van mensen en handel blijven toelaten, kan elke Europeaan zich verder ontwikkelen zoals hij dat wil. Het politieke Europa was zichzelf echter voorbijgehold en heeft nood aan bezinning, waarbij het zou moeten ontwikkelen in de diepte en niet in oppervlakte. Het was onoverzichtelijk geworden. In dat opzicht gezien is het misschien nog niet zo'n slechte zaak dat Groot Brittanië tijdens de tweede helft van 2005 het voorzitterschap zal waarnemen. De Angelsaksers zien Europa in de eerste plaats als een economische vrije handelszone en zullen trachten allereerst daarin wat orde te scheppen. De opmerking van Blair dat het waanzin is dat de Europese landbouw zevenmaal meer geld krijgt dan onderzoek, ontwikkeling en onderwijs, is iets om over na te denken. Blair mag dan wel een socialist zijn, zijn partij is "over there" baas kunnen blijven omdat het de Thatcher politiek is trouwgebleven, ook op Europees vlak. Hij heeft nu zes maanden de tijd om te laten zien dat er ook een ander Europa kan zijn, een Europa voor de burgers, zonder teveel belastingen en zonder onnodige inmenging in de dagdagelijkse beslommeringen van iedereen. De beste boswachters zijn ex-stropers, zegt men. We zullen zien of dat ook voor Europa gelden zal.
De vaudeville rond de luchthaven van Zaventem heeft nog maar eens duidelijk gemaakt dat Vlaanderen van Brussel niets te verwachten heeft. Men had die stadsregio nooit het statuut van een gewest mogen geven, de zoveelste toegeving van de klassieke Vlaamse partijen aan de Belgische francofonie, waardoor Vlaanderen definitief het voordeel van zijn meerderheid is kwijtgeraakt. Wij zijn het enige volk ter wereld dat in een democratisch bestel zijn recht van meerheid uit handen heeft gegeven. Een triestig record. Toch is alles op te lossen, ook het probleem Brussel. Iedereen weet dat het Vlaanderen is dat deze Belgische staat financieel recht houdt. Vlaanderen steunt zowel Wallonië als Brussel. Het zou dan ook volstaan de geldkraan dicht te draaien en heel die veredelde Brusselse gemeenteraad, die zich het "Brussels Gewest" noemt, ligt op de kortst mogelijk keer op apegapen. Om verder Baas Ganzendonk te blijven spelen, rekent men daar uitsluitend op geld uit Vlaanderen. Met een werkloosheidspercentage van meer dan 20%, grotendeels te wijten aan het feit dat de franstalige Brusselaars geen Nederlands willen spreken, zou de hoofdstad blij moeten zijn een werkgelegenheidspool zoals Zaventem bij de hand te hebben. Het is trouwens eveneens belachelijk dat een inwoner van de hoofdstad van een tweetalig land de taal van de meerderheid van dat land niet wil spreken. Hij zou fier moeten zijn tweetalig te zijn. Gewoon domme mensen, noem ik ze. En daar houdt het niet mee op. Alle wegen van dit land leiden naar Brussel en door Brussel, spoorwegen inbegrepen. Het minste dat er daar gebeurt, ligt het verkeer plat. Ik begrijp bv ook de firma's niet die zich rond Brussel gaan vestigen. Hun werknemers staan in de file, hun leveranciers staan in de file en de afgewerkte producten staan in de file. Als men al die files bij elkaar telt, het hele jaar door, dan vraag ik me soms af hoe die nog winst kunnen maken. Vroeger was er het excuus dat men dicht bij Brussel wou zitten omdat daar alle beslissingen werden genomen. Dat houdt in deze tijd van de elektronica geen steek meer, maar toch blijft men het doen, niet te geloven. Hopelijk zorgt de huidige heisa rond Zaventem voor een doorbraak, anders ziet het er steeds somberder uit voor Vlaanderen.
De eerste drie maanden van dit jaar is onze economie niet meer gegroeid. Zoiets is vroeger nog gebeurd, maar dat is toch al weer een heel tijdje geleden. Erger is, dat het er naar uitziet dat er ook de volgende maanden weinig of geen groei zal zijn en dat we wel degelijk in een recessie zijn aanbeland. Daarvoor zijn wel verschillende factoren verantwoordelijk, maar het valt niet te ontkennen dat de naam "China" bij de meeste problemen vermeld staat. De brandstofprijs wil maar niet zakken en dat geldt ook voor de prijzen van ruwe materialen (in de eerste plaats staal) en dat heeft meestal te maken met de grote vraag vanuit China waar men bezig is dat erg grote land drastisch om te bouwen van een landbouw naar een industriegebied. Tegelijkertijd is het echter ook zo dat Europa het steeds slechter doet. Het is erg leuk te kunnen stellen dat wij hier wat meer willen zijn dan louter een grote economie. Europa moet en zal ook een sociale dimensie behouden. De vraag is alleen, wat mag die dimensie kosten. Steeds meer verdienen en steeds minder werken, kan sociaal lijken maar lost deze problemen niet op. Het zwaartepunt van de wereldeconomie verschuift langzaam maar zeker naar het Oosten. De huidige groei van dat Oosten (niet alleen China, maar ook India, Japan en de zogenoemde "Aziatische tijgers") bedraagt momenteel 55% van de wereldhandel. Het percentage van de Atlantische wereld (West Europa en Noord Amerika) bedraagt nog ± 25%, waarvan slechts 7,4% voor West Europa. De rest wordt verdeeld onder Latijns Amerika (8,5%), het vroegere Oostblok (8,8%) en het deel van Afrika ten zuiden van de Sahara (2,5%). In een vorig artikel vertelde ik al dat men zelfs al tomatenconserven vanuit China invoert in Italië, hét land van de "pomodori", maar daar houdt het niet bij op, China exporteert nu ook andere conserven, appelen, zelfs kamerplanten. Buiten de textiel en de schoenen, waarmee de Europese markt overspoeld wordt, concureert China zelfs onze beschermde werkplaatsen uit de markt (HLN 17.06.05)! Het opnemen van China in de wereldhandelsorganisatie (WTO) gaat ervoor zorgen dat wij tegen 2008, wanneer dit officieel wordt, er iets aan gaan moeten doen. Wát dat juist gaat worden, besef ik momenteel ook niet, maar het is verhelderend dat zelfs "boekhouder" Leterme begrepen heeft, dat de bomen niet meer tot in de hemel groeien. Het is absurd in de huidige context nog extra voordelen te willen die onze concurrentiepositie alleen maar zullen verzwakken. De mensen die tegenwoordige om de haverklap het werk neerleggen, soms voor heel pietluttige dingen, zouden beter tweemaal nadenken alvorens ze nog zoiets doen. Ik vrees echter dat de vakbonden aan die kant doof zullen zijn. Er is nog meer slecht nieuws: Volgens Paul Becue, van Euler Hermes, blijkt dat in België 1,2% van de bedrijven failliet gaat, tegenover een gemiddelde van slechts 0,8% over de hele wereld. Het aantal faillissementen daalt sinds jaren al in de hele wereld, maar neemt bij ons toe en niemand schijnt daarvoor een verklaring te hebben. Waar we ook mee moeten ophouden (en ook dat heeft Leterme gezien) is met ons veel te open immigratiebeleid. In een land als het onze, waar het momenteel bergaf gaat en geen reden is om te denken dat het morgen beter zal gaan, moet men geen extra mensen laten bijkomen die niets bijbrengen aan onze economie. We worden er met zijn allen alleen maar slechter van. Kortom, het is vijf voor twaalf en hoog tijd dat het economisch roer wordt omgegooid. Leterme heeft daarvoor al een aanzet gegeven. De vraag is nu of men hem gaat volgen en wie dat gaat doen.
Na de beschamende nederlaag in het dossier van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde had de Vlaamse regering, als een doekje voor het bloeden, enkele maatregelen bekend gemaakt voor de vervlaamsing van de Brusselse Rand. Eén daarvan was dat men de franstalige scholen, die door Vlaanderen worden gesubsidieerd(!), daar eens zou gaan inspecteren. Alleen dat bericht al deed de franstalige politici steigeren (voor mij hoefde men dat helemaal niet te doen; beter was geweest die scholen niét te subsidiëren, want de franstalige doen dat ook niet op Waals grondgebied). Dat zo'n inspectie geen kwaad zou kunnen, bewijst het schandaal van de "Madeleine Jacquemotte" school in Elsene, waar nu blijkt dat één op de drie ingeschreven leerlingen niet eens bestaat! Mede als gevolg daarvan zal de school een pak subsidies moeten terugbetalen én zal er op het einde van dit schooljaar een 20-tal leraars mogen vertrekken. Die probleemschool in Elsene, die o.m. in de belangstelling kwam door het brutale gedrag van de (meestal alochtone) leerlingen, waarvan er ondertussen al een tweehonderd zijn doorgestuurd, is wel geen school die voor de Vlaamse subsidies in aanmerking komt, maar het zou me niks verwonderen als er niet meer van die gevallen zouden zijn. Het is nl al jaren een publiek geheim dat het franstalige landsgedeelte er niet in slaagt het juiste aantal leerlingen op te geven en men dan ook redelijk mag veronderstellen dat er daarin gefraudeerd wordt, zeker zolang er niet serieus gecontroleerd mag worden. "Het franstalig secundair onderwijs is het duurste van Europa". Die uitspraak komt niet van mij maar van Henri Capron professor aan de ULB en staat in het ondertussen berucht geworden rapport van Alain Destexhe, MR senator. Dat rapport bestaat al langer en werd door de PS, meester in Wallonië, uitgespuwd tot er de fameuze vraag naar het Marshall Plan kwam van Di Pippo, waaruit bleek dat Destexhe gelijk had. Note bene: niettegenstaande het feit dat het secundair onderwijs bij onze zuiderburen het duurste van Europa is, is het verre van het beste. --- In de marge van bovenstaande nog enkele faits divers die aanduiden hoe er in Wallonië met geld wordt gesmeten: - De grote prijs Formula Uno van Francorchamps, waarvoor men de anti-tabaks reclamewet heeft moeten wijzigen (omdat de Walen het wilden), heeft vorige jaar, toen hij weer plaats vond, de regio met een schuld van één miljoen euro opgezadeld. Niettegenstaande dat, gaat die grote prijs ook dit jaar gewoon door. Wordt waarschijnlijk bijgepast door de Waalse deelregering (als men de voetbalsport subsidieert, kan men moeilijk bij de andere sporten achter blijven, niet?). - Volgend jaar start de Giro, de ronde van Italië, in Wallonië en blijft er liefst vier dagen. Dat kost handenvol geld en brengt - zeker op langere termijn - driemaal niks op. Vorige jaar was het trouwens de Tour die er startte en daarover hoor je niks meer. "Il faut que la Wallonie se sent aimée"!
Dat er een toenadering is tussen CD&V en de SP.a, zoals verteld in mijn vorig artikel, blijkt ook uit het standpunt van de christen-democraten, die de nieuwe wet op de homo-adoptie mee zouden goedkeuren. Dit is des te opmerkelijk, omdat die partij vroeger al - tegen de wil van een deel van haar kiezers - de wet op het homo-huwelijk goedkeurde, met daarbij de voorwaarde dat ze de adoptie niét zou goedkeuren. Het (grotendeels gelovige) deel van de achterban wordt dus nog eens tegen de schenen gestampt en zal dat bij een volgende verkiezing zeker niet in dank afnemen. Of die homo-adoptiewet er zal komen, is op die ogenblik trouwens iets twijfelachtiger geworden. De reden daarvoor is dat de Waalse ex-PSC, die zich nu CDH noemt, ondanks het feit dat ze het woord "christelijk" uit haar naam heeft geschrapt, toch van mening is dat een kind een vader én een moeder nodig heeft en dus niet akkoord gaat met de gang van zaken. Mede als gevolg daarvan is nu ook de MR, de Waalse liberalen, van standpunt veranderd. Evenzeer als de CDH niet meer op één lijn zit met het CD&V, is de MR liberaler als de VLD, nog maar eens een bewijs dat Vlaanderen en Wallonië compleet uit elkaar groeien. De kern van de zaak is, dat het huwelijk is iets tussen man en vrouw, met de bedoeling te zorgen voor een nageslacht. Een homo-huwelijk is iets pervers, in de betekenis van tegennatuurlijk. Zoals Paul Belien het stelt: het is geen alternatieve vorm van het huwelijk, het is een perverse vorm ervan. Voor de adoptie geldt hetzelfde. Het is lulkoek te beweren dat het voor het kind niets zou uitmaken: een kind heeft zowel een vader als een moeder nodig om zich normaal te kunnen ontwikkelen. Alle andere systemen doen het kind tekort, waarvoor het later meer dan waarschijnlijk een prijs zal betalen. --- Tenslotte nog dit voor de mensen die zich nog christelijk voelen: de Belgsche bisschoppen hebben zich in deze zaak nog maar eens van hun lauwe zijde laten zien, daar waar ze stellen dat ze "niet twijfelen aan de oprechtheid van het verlangen van homoseksuele koppels naar kinderen en zij zich niet verder willen mengen in een debat over de eventuele consequenties". Als ge het mij vraagt, een laffe houding die nogmaals laat zien dat we hier te maken hebben met een "lijdende kerk", geen "strijdende kerk". Benedictus XVI zal er het zijne over denken!
Peilingen zijn natuurlijk maar peilingen en het zou niet de eerste keer zijn dat een peiling er glad naast zat. Maar als álle peilingen gedurende een zekere periode hetzelfde zeggen, zel er wel iets van kloppen: de VLD krijgt klappen en niet weinig. Eigenlijk is het allemaal niet verwonderlijk als men ziet hoe de eigen leiding er een potje van gemaakt heeft en tegen alle logica in blijft geloven in het eigen groot gelijk. Ondertussen ziet men dat socialisten en christen democraten het steeds beter met elkaar kunnen vinden en dat men gewoon zit te wachten op een gelegenheid om Verhofstadt II een voetje te lichten om dan samen te gaan regeren. "We liggen in het midden van het bed", zei Stevaert toen hij nog stuntte en hierin had hij gelijk. Toch zal een nieuwe rooms-rode regering geen voortzetting zijn van het huidige belgicistische beleid, gelukkig maar. Reden daarvoor is dat de vooruitgang van de CD&V bijna uitsluitend te danken is aan het hoger percentage van kartelpartner NV.A en die er hoe dan ook voor zal zorgen dat er geen terugkeer kan zijn naar de loodgieterspraktijken van de oude CVP. Het lijkt een beetje tegendraads, want het was toch de partij van Geert Bourgeois die haar regeringsdeelname afhankelijk maakte aan de oplossing voor Brussel-Halle-Vilvoorde. Men vraagt zich trouwens af, of er wel een partij verantwoordelijk wordt gesteld voor het B-H-V debacle. Want voor de VLD kiezers zijn er nog een rits andere redenen om af te haken. Denk maar aan DHL, het vreemdelingenstemrecht, de snel-Belg-wet, het geruzie onder elkaar, de arrogantie van De Gucht, het idiote gedrag van Bart Somers en ga zo maar door. Van Spirit schiet ook zo goed als niets meer over. Bertje Anciaux, die zich zoals steeds maar om één zaak bekommert, nl weer verkozen worden en ministertje spelen, heeft ondertussen ook al ontdekt dat zijn toekomst in een samenwerkeing met de "tsjeven" ligt. Volgens hem komen er teveel liberale kantjes aan de VLD, maar dat is natuurlijk lulkoek: we hebben nooit een linksere liberale partij gehad in dit land. De reden waarom de andere nitwits van Spirit zijn afgestraft ligt hem hoofdzakelijk in het feit dat voorzitter Lambert zijn woord niet hield i.v.m. het referendum over de Europese Grondwet. Voor die ene keer dat ze een mening hadden die verschilde van grote broer (nou ja) SP.a, moesten ze die herzien. Voor zijn partij (sic) stemt men niet meer. Of er een rooms-rode regering komt is echter nog niet zeker, omdat men er niet zeker van is dát er een volgende regering komt. Zelfs Di Pippo twijfelt ter aan!
De vrees bestond dat, na het vertrek van Steve Stunt uit de Belgische politiek, het voor een tijdje gedaan zou zijn met het spuien van originele ideeën. Die vrees blijkt ongegrond. De fakkel werd intussen overgenomen door Di Pippo uit Bergen (Mons pour les Belges). Hij stelt voor dat er een Marshall Plan komt voor Wallonië. Om het in Stevaert termen te zeggen: alles gratis, maar dit keer alleen voor de Walen. Wallonië krijgt jaarlijks reeds 11,3 miljard euro van Vlaanderen (dat zelf geld tekort heeft), heeft er de laatste 10 jaar nog minstens 3 miljard bovenop gekregen van Europa (die dat misschien nog eens gaat overdoen), maar geraakt maar niet uit het slop. Het heeft zo'n beetje weg van de Westerse steun aan de derde wereld, waar men ook maar geld blijft geven en er nergens enige vooruitgang lijkt. Di Pippo weet dat ook, de man is niet perfect, maar zeker niet dom. Hij zegt dus nu dat het hem in de eerste plaats niet om het geld gaat. Waarom noemt hij het dan een Marshall Plan? Als hij inderdaad niet dom is, weet hij dat het Amerikaanse plan om Europa na Wereldoorlog II er terug bovenop te helpen, in de eerste plaats een centenkwestie was. De Vlaamse regeringspartijen, zowel rode als blauwe, hebben al meteen positief gereageerd, zoals het Vlaamse slaven past. De roden moeten wel omdat de PS ook in een volgende Belgische regering "incontournable" zal zijn en zij op die manier weer het maximum profijt halen uit een minimale kiezerssteun. De blauwen (voor zover die nog blauw zijn) moeten ook, omdat nog eens duidelijk blijkt, dat Di Pippo de Belgische politiek in zijn macht heeft en hij Verhofstad met één knip kan laten vertrekken naar zijn Toscaans buitenverblijf. Bij die laatste partij zitten volgens mij een hele groep masochisten die gezworen hebben er volgende keer niét meer bij ter zijn. Ze hebben nog Dedecker, maar hoe lang nog? Di Pippo heeft ook nog iets zinnigs verteld. Hij zei nl dat, als er geen extra hulp komt voor Wallonië, het zeer moeilijk, misschien onmogelijk wordt een volgende Belgische regering te vormen. Daarin heeft hij gelijk en zo is er voor Vlaanderen misschien toch nog enige hoop.
Sinds het begin van dit jaar werden, in het kader van de wereldhandel,de invoerrechten voor textiel afgeschaft. Het onmiddelijk gevolg daarvan was, dat de hele wereld meteen overspoeld werd door Chinese textielproducten, die ginder voor een appel en een ei in elkaar gesmeten worden en daarna letterlijk in heel de wereld worden gedumpt. Voor het Westen betekent dit een aderlating, voor concurrerende derde-wereld landen een ramp. De Verenigde Staten, alert als steeds als het om de centen gaat ("the business of the U.S.A. is business"), namen meteen tegenmaatregelen en draaiden de invoerkraan bijna dicht. Ook de Europese Unie moest iets doen en stuurde Peter Mandelson, Europees commisaris voor handel, naar China om daar e.e.a. te regelen. Dat deed Peter ook en gisteren, 10.06.05, kon hij met fierheid mededelen, dat er met China een akkoord was bereikt over de beperking van de textielquota voor wat de invoer in Europa betrof. Die beperking houdt in dat China, dat nu reeds onze markt overspoelt met textiel, er zich toe verbindt de aantallen die het nu invoert, slechts met maximaal 10% per jaar te verhogen en dit tot 2008, het jaar dat China officieel lid wordt van de WTO, de wereldhandelsorganisatie, waarna er geen beperkingen meer mógen zijn. Dit is een belachelijke regeling waarover we helemaal niet blij moeten zijn. Over hoogstens drie jaar is het amen en uit met wat nog overblijft van onze textielindustrie. Wie nog in die business zit, krijgt in feite drie jaar de tijd om zijn zaak, hopelijk zonder te veel geldverlies, op te doeken. Als men de dag van vandaag de concurrentie al niet meer aan kan, is het over drie jaar helemaal afgelopen. Uitstel van executie, dus. --- Nu kan men misschien zeggen dat onze textielindustrie al op sterven na dood is, maar daar houdt het niet mee op. Volgens de Italiaanse krant "La Repubblica" van donderdag 9 juni, gaan we hetzelfde meemaken met de schoennijverheid. De invoer van Chinese schoenen in Italië, nota bene: hét Europese land bij uitstek van de schoennijverheid, is op één jaar tijd met 700%(!) procent gestegen. Een eerste directe gevolg daarvan is, dat de prijzen er met 28% zijn gedaald. Dat kan voor de consument als muziek in de oren klinken, maar voor Italië betekent dit wél, dat er daar 40.000 arbeidsplaatsen op de tocht staan. En niemand maakt mij wijs dat die Chinese schoenen van een betere kwaliteit zullen zijn. Dat geldt trouwens ook voor hun textielproducten. "Het Laatste Nieuws" pakte een tijdje geleden uit met een test op een serie Chinese textielproducten: overal was wat op aan te merken. Ze mogen dan al goedkoop zijn; men zal ze snel aan spullenhulp kunnen meegeven. Misschien is dat ook de bedoeling... --- Voor de grootste twijfelaars tenslotte nog dit: in datzelfde Italië kan men tegenwoordig al Chinese tomatenconserven kopen! Ondanks het feit dat die van de andere kant van de planeet moeten komen, blijken die toch nog goedkoper te zijn. "Spaghetti con sugo di pomodoro alla cinese!"
Ons pensioenstelsel werkt volgens het herverdelingssysteem : de overheid betaalt de gepensioneerden met het geld dat het afneemt van de beroepsactieven. Zolang het aantal actieven stijgt of gelijk blijft, is er niets aan de hand. Daalt dit aantal dan gaat een steeds kleiner wordende groep (actieven) steeds meer moeten betalen om aan een steeds groter wordende groep (gepensioneerden) steeds minder voordelen te geven. Als die situatie zo blijft doorgaan of nog verergert, riskeert men dat het systeem in elkaar gaat storten, iets wat tot de mogelijkheden blijft behoren als men er niets aan blijft doen.
In Nederland en in enkele Angelsaksische landen heeft men eenzelfde systeem, met dit verschil t.o.v. het onze, dat het geld voor de pensioenen niet zomaar lukraak uit de staatskas wordt gegraaid als men het nodig heeft, maar dat het vroeger belegd werd, waardoor de staat dus geen extra geld moet uittrekken, tenzij misschien in uitzonderlijke gevallen.
Een heel ander systeem, dat tegenwoordig opgang vindt en reeds toegepast wordt in de meeste landen van Zuid-Amerika, maar ook in Australië, Oost-Europa en zelfs in Zweden is dat van het kapitalisatiestelsel. Het is een systeem waarin de actieve bevolking geld opzij zet waarmee later hun pensioen zal betaald worden. Dit geld is een percentage van het loon en komt op een persoonlijke pensioenrekening van de werknemer.Aan het einde van zijn loopbaan krijgt de werknemer dan een bedrag dat rond de 70% van zijn laatste loon ligt. Mocht het gespaarde bedrag hoger uitvallen, dan kan de werknemer dat verschil opnemen als hij met pensioen gaat.
Raar maar waar, dit systeem werd reeds in 1980 uitgedokterd door de toenmalige minister van sociale zaken in de Chileense regering van niemand minder dan Augusto Pinochet, ge weet wel, de generaal die Allende ten val bracht en door onze correcte politici nog steeds wordt uitgespuwd (vraag het maar aan Louis Michel die een kapitaal verspeelde door te trachten hem in Groot-Brittannië te laten aanhouden!). De man kwam donderdag 9 juni naar Brussel om er deel te nemen aan een colloquium over pensioenen, maar deze gebeurtenis werd in onze media doodgezwegen.
Dat dit pensioenstelsel ook door het sociaal democratische Zweden in 1998 werd overgenomen, toont duidelijk aan dat het werkt. De Scandinaven maakten er wel een gemengd systeem van waarin herverdeling en kapitalisatie naast elkaar zijn blijven bestaan. De Zweden moeten 18,5% van hun inkomen opzij zetten. Daarvan wordt 16% door de staat gebruikt om, via herverdeling, de huidige gepensioneerden te betalen, terwijl de overige 2,5%gestort wordt op een persoonlijke rekening van de werknemer. Tegen 2030 zal zo slechts 16,5% van de Zweedse inkomens naar pensioenlasten gaan, terwijl dit 26% zou zijn als het oude systeem (dat wij in België nogsteeds hebben) was blijven bestaan.
En de Zilvervloot?, hoor ik al zeggen. Dat is praat voor de vaak. Een staat die een schuld heeft van bijna 100% van zijn Bruto Nationaal Product, kán geen geld opzij zetten. Dat weet Vande Lanotte ook, maar hij denkt dat de Belgen het geloven!
President Bush en prime minister Tony Blair zijn het eens geworden om eens wat concreets te gaan doen aan de armoede van het armste continent, Afrika en gaan de G8 voorstellen de schulden die de Afrikaanse landen hebben (en die ze waarschijnlijk toch nooit zullen kunnen terugbetalen) kwijt te schelden. Dit is een prachtig idee, maar daar moeten wel enkele kanttekeningen bij, iets wat Bush en Blair trouwens zelf al gedaan hebben. De miserie is voor de meeste Afrikaanse landen begonnen met de onafhankelijkheid in de jaren zestig. Heel wat Afrikanen dachten dat ze na de onafhankelijkheid een luilekkerleven zouden hebben, net zo iets als ze dat van de blanke kolonialen gezien hadden. Dat daarvoor moest gewerkt worden, was iets dat ze op sommige plaatsen zelfs nu nog niet schijnen gesnapt te hebben. Het werd dus pakken wat kon en als het niet kon, een robbertje uitvechten, eerst met de blanken, daarna onder elkaar. Het resultaat is dat (vooral zwart) Afrika één grote puinhoop is geworden die op een normale manier niet meer kan hersteld worden. Ook niet door het kwijtschelden van de schulden. De vraag die immers moet gesteld worden is: "wat ná de schuldkwijtschelding?". Het antwoord zal zijn: "wij hebben opnieuw geld nodig". Wie gaat dat geven, wat zijn de garanties dat ook dát geld niet in een bodemloze put terecht komt? Een vuistregel zou moeten zijn dat geen cent meer zal gegeven worden aan landen die oorlog voeren, burgeroorlog inbegrepen. Ook geen voedselhulp meer, hoe wreed dat ook mag klinken. Dat voedsel komt immers eerst terecht bij de plaatselijke machthebbers, die het zelf aanslaan en de surplus verder verkopen, meestal om er wapens mee te kopen, waarmee ze verder oorlog kunnen voeren. Door aan oorlogvoerende partijen voedsel te geven, houden we die oorlogen mee in stand. De Afrikanen moeten ophouden elkaar een kopje kleiner te maken, iets waarin ze bewezen hebben zeer bedreven te zijn. Ze moeten terug gaan zaaien en maaien, ongeacht of ze met de toestand in hun land tevreden zijn of niet. Ze moeten leren begrijpen, dat er nog andere onderhandelingstactieken zijn dan met de wapens. Als ze dat niet willen doen, heeft het geen enkele zin ze nog maar wat ook te geven. En de correct politieke wereld moet ophouden het Westen de schuld van alles te geven. Zelfs áls dat zo was, brengt dat nu geen zoden aan de dijk.
De referenda in Frankrijk en Nederland hebben meteen voor een Europese crisis gezorgd. Toch is alles relatief, ook zo'n crisis, want de meeste Europeanen zien nu met andere ogen tegen dat soort Europa aan. Het Europa dat almachtig werd, dat met niemand nog rekening diende te houden. Het mooiste bewijs daarvan was het feit dat men er niet eens aan gedacht had een plan B op te stellen "voor het geval dat". Men was zo arrogant te stellen dat de Europese burger het maar moést slikken. Zelfs na het Franse débacle beweerde men hooghartig dat de Fransen het later maar eens moesten overdoen. Nu blijkt dat de kloof tussen de Europese politici en hun burgers nooit zo groot is geweest en dat niet alleen in België. Overal waar de parlementen het op hun eentje mochten beslissen kwamen Stalinistische monsterscores uit de bus; bijna iedereen was akkoord ook al kenden de meeste van die politici de nieuwe grondwet evenmin als de burgers. Het frappantste is nog dat uitgerekend in de landen waar men een referendum hield, de mensen wel degelijk goed geïnformeerd werden en men dus met recht en reden een grondwet verworpen heeft die Europa de voorrang gaf op de nationale wetten. Nu zowel Groot Brittannië als Tsjechië het bij hen voorziene referendum in de ijskast hebben gezet, kan men redelijk aannemen dat die nieuwe grondwet dood en begraven is en dat men inderdaad verder zal moeten met de vroeger bestaande regels. Dat betekent op zijn beurt dat er minder zal kunnen beslist worden op politiek gebied, maar dat is juist wat de meeste burgers willen: minder (vooral nieuwe) regeltjes. Europa moet een economische reus zijn en (hopelijk) blijven. Politiek kan daarbij best achterwege gelaten worden. Verhofstadt jankt dan wel dat we dan nooit een wereldmacht zullen worden. Dat hoeft ook niet, want dat betekent dat we ons extra moeten gaan bewapenen om God weet waar conflicten te moeten gaan uitvechten. Laat dat maar aan de Amerikanen, die het hier in de Balkan ook voor ons hebben opgelost. En als die Amerikanen het morgen niet meer willen doen, dat de betrokken partijen het dan maar zelf uitvechten. Het enige dat een economisch sterk Europa dan moet doen is geen cent meer geven aan landen of volkeren die oorlog voeren. De nu nog bestaande oorlogen blijven duren omdat het Westen zogezegd de sukkelaars in die landen wil blijven helpen, terwijl het de strijdende partijen zijn die ervan profiteren en zo de conflicten laten voortduren. --- In de marge van de referenda is het opmerkelijk dat arrogante De Gucht niet de enige is die voor zijn postje moet vrezen. In Frankrijk heeft men Laurent Fabius, oud eerste minister, uit de socialistische partij gezet omdat hij, tegen de wil van die partij in, zijn kiezers gezegd had neen te stemmen. Wedden dat Fabius bij de presidentsverkiezingen van volgend jaar zelf zal opkomen als onafhankelijke of met een nieuwe partij en dat daardoor de Parti Socialiste er nu al een kruis over mag maken? Mei 1968 is achterhaald. Mei 2005 zal nog een tijdje nazinderen.
Koning Albert II brengt dezer dagen een officieel staatsbezoek aan China. China is "in", een economische reus die aan het ontwaken is. Er zijn meer dan één miljard Chinezen, die nog voor een appel en een ei werken en niemand wil de gelegenheid missen om die enorme ontwikkeling mee te maken. Albert heeft in zijn zog trouwens een volle vliegtuiglading zakenlui mee en zijn reis is in feite al de tweede handelsmissie op korte tijd, na deze van Prins Filip met o.a. het incident over de heer Morel (de rolstoelpatient, vader van Marie Roze van het Vlaams Belang) en de uitspraak van "de taaie" over datzelfde Vlaams Belang. Over die eerste handelsmissie is niet veel meer vernomen, buiten de hoger vernoemde incidenten dan, zodat men men rustig kan stellen dat ook in China niet alles goud is dat blinkt. In het nummer van twee mei 2005 verscheen in het Amerikaanse "Newsweek" trouwens een speciaal rapport over China, waarin uitdrukkelijk wordt gewaarschuwd dat er daar heel wat met vuur gespeeld wordt. China is inderdaad "the place to be" voor investeringen en zaken. De rush er naartoe zou echter best vergeleken kunnen worden met de vroeger gold rushes, waarin fortuinen werden gemaakt en ... verspeeld. Volgens Henry Blodget, de Newsweek reporter die het artikel schreef, is de veiligste manier van zaken doen met China, naar daar te gaan, zich daar te vestigen, de taal te leren en er een strategie uit te bouwen over enkele decennia. Dat is niet zo eenvoudig. Zelfs als men het dan niet maakt, kan men nog altijd zijn kennis kwijt aan anderen, wat ook geld opbrengen kan. Om even terug te komen op vader Morel: die reist al enkele decennia voor Alcatel naar het grote land en is er zowaar ereburger geworden van de stad Shangai. Dat is daar een prestatie die kan tellen en Alcatel zal dat wel heel wat opbrengen. Een reden te meer om in te zien hoe belachelijk het was dat onze kroonprins zich juist daarover druk maakte. Tenslotte mag niet uit het oog verloren worden dat China stilaan een zeer controversieel land aan het worden is: méér dan één miljard inwoners, een economie die puur kapitalistisch lijkt en een politiek systeem dat nog altijd echt communistisch is. Er zal niet veel nodig zijn opdat één vonk daar een onnoemelijk chaos zou kunnen teweeg brengen. Denk bv alleen maar eens aan de verschillende beurzen die daar reeds bestaan (Shangai, Shenzhen) en die niet te stuiten lijken. Vergeten we echter niet dat we dat al eens hebben meegemaakt in Japan op het einde van de jaren tachtig van vorige eeuw. De Nikkei index staat op dit ogenblik nog op slechts één vierde van toen...
