"De hoge olieprijzen zijn één grote zeepbel, die gevoed wordt door speculatie. Vroeg of laat spat die zeepbel uiteen en keldert de olieprijs". Bovenstaande komt niet van mij maar van Steve Forbes, Amerikaanse miljardair, eigenaar en hoofdredacteur van het gelijknamige zakenblad ("Forbes", dus). Hij deed tweemaal mee aan de race naar het Witte Huis, maar sneuvelde telkens in de primaries, een bewijs dat je zelfs in Amerika niet álles met geld kopen kan. Volgens Forbes zullen we over een jaar nog slechts de helft van de olieprijs van vandaag betalen. Hij noemt wat nu gebeurt grotendeels speculatie, vooral vanwege beleggingsfondsen die olievoorraden opkopen omdat ze geloven dat die zullen blijven stijgen. De man heeft zeker niet helemaal ongelijk. Het is al langer bekend dat het niet de vraag uit China en India is, die de prijzen omhoog blijft drijven. Ook Chinezen en Indiërs hebben geen onuitputtelijke geldbeugels. Er is op dit ogenblik natuurlijk de natuurramp in New Orleans, maar zelfs bij een vorige orkaan, die maar half zo krachtig was, gingen de olieprijzen al omhoog nog vóór men wist dat er schade kon zijn. Dat doen ze bv ook telkens er in Irak een aanslag op een olieinstallatie wordt gepleegd en dit ondanks het feit dat de Iraakse olievoorraden vóór de Amerikaanse inval nooit werden meegeteld. Alles wat uit Irak komt, is in feite een extra aanvoer tegenover de jaren daarvoor. Dat alles neemt niet weg, dat de olieverbruikende landen een serieuze verwittiging hebben gekregen, dat de olie niet onuitputtelijk is en dat er naar andere vormen van energie dient uitgekeken te worden. Dat kan zo maar niet meteen, tenzij door besparingen: men kan minder gaan rijden en minder gaan stoken. Men kan overschakelen van huisbrandolie op gas en zelfs op elektriciteit, als die verstandig is aangelegd. Maar men moet ook eindelijk eens werk gaan maken van het verkeer op waterstof. Al sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw weet men dat dit vrij eenvoudig kan, met haast dezelfde motoren die dan op de koop toe nog milieu vriendelijker worden. Tenslotte moet men, in ons land, af van de kernenergiestop. Zeker sinds de totale overname van Electrabel door Suez weet men dat het hypokriet is hier de kerncentrales te sluiten om daarna stroom uit Frankrijk te importeren die ook uit kerncentrales komt (en dan nog op een steenworp van onze grens). Die laatste maatregel is haast kosteloos. Hij vraagt alleen wat politieke wil, maar die schijnt er in dit land niet veel te zijn. Of moeten we wachten tot de volgende verkiezingen?
Het nieuwe voetbalseizoen is begonnen. In de eerste klasse spelen, volgens Het Laatste Nieuws van woensdag 31 augustus, nog 104 Belgen en reeds 94 buitenlanders. Dat cijfer moet ondertussen al worden bijgesteld, want diezelfde laatste dag van augustus kochten Zowel Anderlecht als Brugge, Standard en Lierse nog snel een extra buitenlander, zodat er nu minimum 98 buitenlanders spelen. Het aantal Belgen blijft misschien wel hetzelfde, maar voor de nieuwe aanwinsten wenkt meer dan waarschijnlijk meteen een vaste plaats in de kern, zodat men er van kan uitgaan dat, in het beste geval, er nog eens vier Belgen naar de bank zullen verwezen worden. Dat begrip "Belgen"moet daarenboven nog zeer ruim genomen worden, want er loopt er een aantal bij dat gegarandeerd de dubbele nationaliteit heeft en dat waarschijnlijk weer naar de oude stal zal terugkeren van zodra het niet meer opbrengt (denk maar aan Josip Weber, de Kroaat die Belg werd, zo in de Belgische nationale ploeg verzeilde, daar niets uitspookte en tenslotte - na een kwetsuur - terug naar Kroatië trok waar hij weer Kroaat werd). In de landen met de grote voetbalcompetities, Italië, Spanje en Engeland zijn er tenminste beperkingen voor spelers van buiten de Europese Unie, een reden trouwens waarom voetballers (en anders sporters, denk maar aan Tschmil) eerst Belg proberen te worden. Dat is nl de nationaliteit waar men het gemakkelijkst aan geraken kan. Eens Belg (denk ook maar aan Strupar), kunnen ze voor veel geld verkocht worden aan een van de rijke competities. Pure mensenhandel, maar dan wel gelegaliseerd. De hoofdprijs in dit melodrama gaat naar Herman Wijnants, lid van de technische commissie en het uitvoerend commité van de Belgische voetbalbond. Op reeds herhaalde klachten van bondstrainer Aimé Antheunis dat hij geen serieuze nationale ploeg meer opgesteld krijgt omdat de Belgische voetballers in hun eigen competitie geen kans meer krijgen (zeker niet de aanvallers), antwoordde Wijnants dat Antheunis niet moest zagen, want "dat er in onze competitie genoeg Belgen over blijven voor de nationale ploeg". Gelijk heeft hij. Er kunnen er nog zelfs nog 78 afvallen, dan blijven er nog 22 over, genoeg voor een elftal plus de bankzitters en dan kunnen die allemaal in de nationale ploeg spelen... Zou Wijnants zich al eens afgevraagd hebben, waarom er op de oefeninterland tegen Griekenland slechts 15.000 toeschouwers waren, waarvan dan de helft nog niet (of niet het hele ticket) betaald had)?
Jean Caude Van Cauwenberghe, minister president van de Waalse deelregering, heeft e.e.a. ingevuld voor wat betreft het realiseren van het fameuze "Marshall Plan" voor Wallonië, waarover Elio di Rupo het al eens heeft gehad. Het meest positieve van het bekendmaken van dit plan is, dat men nu ook in de Waalse PS toegeeft dat Wallonië zo niet verder kan, dat het zijn hand in eigen boezem mag steken en dat ze zelf ook iets zullen moeten doen om te vermijden dat Wallonië helemaal een puinhoop wordt. Dat is dan het goede nieuws. Het minder goede nieuws is dat nog geen anderhalf miljard geen bedrag is waarop de naam "Marshall Plan" kan gekleefd worden. 1,4 miljard euro in VIER JAAR is des te belachelijker, als men weet dat het Waals gewest ELK JAAR zo'n 12 miljard extra krijgt van Vlaanderen, plús daarenboven nog eens ettelijke tientallen miljoenen uit de pot van de Europese Unie. Tegenover het jaarlijkse bedrag van de noord-zuid transferts en dat Europees geld is het budgetteren van nog geen anderhalf miljard op 4 jaar een lachertje. Dat is nog niet alles. We zullen onze Waalse vrienden voorlopig maar het voordeel van de twijfel geven, want, met de PS als uitdeler van dat te investeren geld, valt het te betwijfelen wie dat geld, ten eerste, gaat krijgen en of daar, ten tweede, effectief iets positiefs mee zal gedaan worden. Er is daarvoor geen enkel precedent en persoonlijk ben ik van mening dat het nooit iets zal worden met Wallonië zolang de marxisten van di Rupo en Co er de baas zullen blijven. Een andere voorwaarde opdat er iets zou kunnen lukken is, dat het zo stilaan moet gedaan zijn dat men in Wallonië om de haverklap gaat staken, meestal voor zaken die het sop van de kool niet waard zijn. Toevallig was er vandaag wéér zo'n staking. Het personeel van Sonaca, een high tech bedrijf in de luchtvaartindustrie, legde het werk neer en kwam op straat om te protesteren tegen de hoge brandstofprijzen. Is dat een reden tot staken? Nog een geluk dat George Marshall zelf dit niet meer moet meemaken...
Toen ik op 11 juni in een artikel over het textielakkoord met China schreef, dat dit maar iets tijdelijks was en dat het voor deze industrie bij ons maar uitstel van executie zou zijn, kreeg ik daarop enkele reacties van mensen die me vroegen hoe ik zoiets kon weten. Wel, eerlijk gezegd, ik kon dat niet weten, maar baseerde mij op wat ik daarover gelezen had in de binnen- en buitenlandse pers. Ik lees erg veel kranten en tijdschriften, (geen boeken). In de uitgave van "Vacature", een bijlage die 's zaterdags gevoegd wordt bij de kranten die aanleunen bij Het Laatste Nieuws én bij de groep waartoe de Gazet Van Antwerpen behoort (en die ik iedereen aanbeveel te lezen), verscheen zaterdag 27 augustus een bijdrage over dit probleem. Daarin stelt Herman Van de Velde, gedelegeerd bestuurder van de gelijknamige lingerieproducent exact hetzelfde als wat ik vroeger schreef, nl : "Een nieuwe quotaregeling kan hoogstens voor enkele jaartjes uitstel van executie zorgen" (Vacature onder de titel "Kosten de Europese textielquota ons echt jobs?". Het artikel van Vacature komt als reactie op het naleven van akkoord dat Europees commissaris Peter Mandelson begin juni met China sloot om dus de invoerquota te beperken tot 2008, jaar waarop alle invoerbeperkingen zouden moeten worden opgeheven. Als gevolg van dat akkoord, dat door de Europese Unie (voorlopig?) wordt nageleefd, zitten duizende tonnen textiel uit China geblokkeerd in de Europese havens, o.m. in Antwerpen en klagen de Europese winkelketens erover dat ze hun wintercollectie niet zullen krijgen en dus ook niet zullen kunnen verkopen. Als dat waar is, wat we kunnen aannemen, dat betekent het dat bijna de hele voorraad Europese kleding nu reeds uit China komt en dat we eind juli al de quota bereikt hadden die normaal voorzien waren voor een heel jaar. De invoer van sommige producten zou dit jaar reeds tot vijfmaal gestegen zijn tegenover een paar jaar geleden. Als de quota in 2008 volledig wegvallen zal dit betekenen, dat er ± 50.000 jobs in de textiel verloren zullen gaan, alleen al in België. In 2005 zullen dat er ± 200.000 zijn voor heel Europa. Door de huidige blokkering van de quota vallen in China ondertussen bedrijven stil, waarvan het personeel gewoon op straat wordt gezet zonder enige noemenswaardige compensatie. Puur rauw 18 eeuws kapitalisme, waartegen een sociale samenleving als de onze nooit zal kunnen concurreren. Dit alles onder de hoede van een communistisch systeem. Probeer het maar bij te houden.
Enfin, niet heel Binnenlandse zaken natuurlijk, voorlopig alleen maar de minister, voor zover bekend. De zaak wordt met de mantel der liefde dichtgedekt en de kritiek op Dewael is op één hand te tellen. De tijden zijn veranderd, zegt men en men moet er maar mee leren leven. Wat moeilijker aanvaardbaar is, is het gedrag van de "koeketien" (dat is Meetjeslands voor concubine / maîtresse!). Een journaliste die vreemd gaat met een minister, dat kan nog, maar dan moet ze die bezigheid niet gaan verwarren met haar eigen job. Een interview met de man waarmee ze slaapt over zijn eigen politiek is helemaal niet meer kosher. Het is trouwens nog maar eens een bevestiging van mijn blog van 18 augustus over het feit dat politici en journalisten het minst betrouwd worden door de man in de straat. En dan weer een journaliste van de VRT, de officiële staatsomroep die meer dan eender welke andere omroep neutrale berichtgeving zou moeten rondsturen, maar het daar blijkbaar moeilijk mee heeft. Greet Op de Beeck, zoals de schoonheid heet, is trouwens niet de eerste die op dat gebied een scheve schaats rijdt bij de VRT. Nog niet zolang geleden werd de rubriek "Villa Politica" gepresenteerd door Annemie Neyts, die toen (en waarschijnlijk ook nu nog) de partner was van de veiligheidsadviseur van Verhofstadt. In Villa Politica interviewde zij bijna elke week de baas van haar man. Zoiets kan nooit objectief gebeurd zijn, ook al vond men het toen bij de VRT niet nodig haar de andere job te geven die Greet Op De Beeck nu wel krijgt. Als ik me niet vergis, is Annemie Neyts tegenwoordig woordvoerdster van e.o.a. minister. Woordvoer(d)(st)er van een minister of andere hogere politicus is een job die sinds Verhofstadt tot lucratieve baantjes kan leiden. Verhofstadts eerste woordvoerder zit nu ook al in het parlement. Of Christl Stubbe, ex van mijn dorpsgenoot Hans Otten, het ook zover zal brengen, is nog af te wachten. Ook zij is uit de journalistiek gepromoveerd tot woordvoerdster van, ik dacht, Bart Somers.Of diens carrière hogerop gaat lopen, is de dag van vandaag nog een groot vraagteken...
Frank Vandenbroucke, de huidige minister in de Vlaamse regering, o.m. belast met Onderwijs, heeft reeds een lange weg afgelegd. Waar is de tijd toen hij, als voorzitter van de SP het Augusta geld wou verbranden en daarna wijselijk een tijdje uit de politiek verdween en maar terug ging studeren, in Oxford nogwel. Of toen hij plots minister van Buitenlandse Zaken werd, waarbij buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders zich afvroegen of ze niet per abuis met de loopjongen aan 't praten waren? Frank had ondertussen zijn les geleerd en toen hij in de regering Verhofstadt federaal minister werd van Sociale Zaken en Volksgezondheid nam hij die taak ernstig op. Zo ernstig dat hij er door de Waalse socialisten (eigen volk eerst!) werd uitgepest. Want Van Den Broucke had besloten een einde de maken aan een reeks schandalige onregelmatigheden die zich vooral aan Waalse kant voordeden (denk maar aan het verschil in de hospitalisatiekosten). Hij was niet de enige die op die manier van een grote portefeuille beroofd werd. Denk maar aan Verwilgen die het, na zijn voorzitterschap in de zaak Dutroux, ook meende en echt zinnens was de chaos bij justitie eens grondig aan te pakken. Verwilgen werd - met de zwijgzame hulp van Verhofstadt zelf, die in hem een rechtstreeks concurrent zag - door de PS op een zijspoor gezet ten voordele van Demotte en weet dat hij bij de eerste gelegenheid helemaal niets meer zal overhouden. Het is niet voor niets dat hij wanhopig op zoek is naar e.o.a. Europees of mondiaal mandaat zodat hij de kleingeestige Belgische politiek de rug kan toekeren. Frank Vandenbroucke daarentegen heeft nog strijdlust over. Hij verkoos zelf over te stappen naar de Vlaamse regering en kreeg daar dus o.m. Onderwijs. Ook in deze sector nam hij zich voor er zijn tanden in te zetten en dat deed hij ook hier zeer serieus. Het parlementair jaar begint pas in oktober, maar het schooljaar in september en de minister heeft dus een groot stuk van de zomervakantie opgeofferd om tijdig met een degelijk plan af te komen ter verbetering van dat onderwijs dat zo dikwijls onder vuur ligt, dit niettegenstaande het overal geprezen wordt (zeker in het buitenland). 600 miljoen euro extra krijgt het onderwijs (een kleine 25 miljard oude Belgische frankskens). Daarmee gaat hij eindelijk enkele ergerlijke discriminaties wegwerken, zoals die tussen de onderwijsnetten en de diploma's van hoge scholen en universiteiten. Verder een lange termijn investering om ook de minder begaafden mee op te trekken, inclusief een hele groep kinderen van allochtonen, waarvan hij hoopt dat ze zo goede Vlamingen zullen worden. Tenslotte houdt hij nog een dikke 200 miljoen extra over voor de lonen, zeg maar de nieuwe CAO). Nu zou je denken: daarmee moet toch iedereen het eens zijn. Mis, de vakbond is het daarmee niet eens, is zelfs boos en zegt nu reeds in het najaar acties te zullen starten. Dat allemaal omdat de minister eerst naar de pers is gestapt in plaats van eerst met hen te komen praten (in oktober!). Want de vakbond is baas en wil baas blijven. Er is dat mopje van de leraar die zei leraar te zijn geworden om vier redenen: kerstmis, pasen, juli en augustus. Met die meer dan 200 miljoen gaan ze er in elk geval nog beter op worden. Is dat niet voldoende en moet daarvoor het hele systeem weer ontwricht worden?
De wereldjongerendagen in Keulen zitten erop en ik denk dat paus Benedictus XVI daar niet rouwig om zal zijn. De man bleef wel vriendelijk lachen maar soms kon men toch zien dat enige verbazing hem niet vreemd was. Hij heeft het ook allemaal heel diplomatisch aangepakt, zoals het iemand van zijn stand en afkomst past. Over de hete hangijzers heeft hij geen woord teveel gezegd en daarnaast heeft hij er de nadruk op gelegd dat het katholieke geloof niets is uit de supermarkt, waarvan iedereen neemt wat hem aanstaat. Het probleem met het katholiek geloof is, dat 95% van de huidige gelovigen van buiten Europa komen en dat de meeste van die mensen hun geloof nog zeer au serieux nemen, iets wat van de Europeanen heel wat minder kan gezegd worden. In Europa is er dan ook een tendens dat alles moet kunnen, ook binnen het geloof en daaraan kan een paus nooit toegeven. De Kerk is een hiërarchisch gebeuren en geen republiek. Iemand en dat is in dit geval de paus, heeft als plicht te zeggen hoe het moet en van de rest wordt verwacht dat ze zal luisteren, hoe moeilijk dat voor sommigen ook is. Denk maar aan de supporters van Johannes XXIV (doordenkertje). Dat Benedictus XVI het niet gemakkelijk zal hebben, heeft hij grotendeels aan zijn voorgangers te danken en dan in de eerste plaats aan Johannes XXIII. Die doorbrave man heeft met zijn concilie de Kerk voorbijgestoken. Teveel veranderd in te korte tijd. Paus Paulus VI, die eerst enthousiast de erfenis van zijn voorganger uitvoerde, was de eerste die begon te beseffen dat niet alles kon en ging daarom, tegen het einde van zijn bestuur, op de rem staan. Dat bleek echter niet zo eenvoudig te zijn. Paus Johannes Paulus II kwam, gelukkig, uit een conservatief katholiek land en heeft getracht de Kerk een nieuwe dimensie te geven. Daarin is hij geslaagd voor wat de landen buiten Europa betreft, echter niet in Europa zelf. Hier zijn nog teveel mensen die denken dat wij de navel van die Kerk zijn, terwijl we in feite maar een kleine minderheid uitmaken. Als het miljoen jongeren dat naar Keulen afzakte ook na deze bewonderenswaardige vierdaagse zich zou houden aan wat Benedictus XVI hun heeft voorgesteld en tegelijkertijd aan wat Johannes Paulus II hun zei niét te doen, is er ook voor de Europese katholieke Kerk nog toekomst. Het wordt echt koffiedik kijken.
Ik moet stilaan opletten, dat ik niet te verwaand word. Na de bevestiging door James Shikwati, een econoom van een Afrikaanse denktank uit Kenia, dat ontwikkelingshulp niet werkt, iets dat ik vroeger ook steeds beweerd heb, krijg ik nu de steun van niemand minder dan Philippe Muyters, de gedelegeerde bestuurder van Voka, de Vlaamse patroonsvereniging, i.v.m mijn standpunt dat de kernenergie moet blijven. Muyters zegt, zeer terecht, dat onze regering moet ophouden met haar kortzichtig en hypocriet beleid inzake de energievoorziening. Stoppen met de kernenergie en tegelijkertijd stroom uit Frankrijk afnemen, waar die alleen uit kernenergie wordt ontwikkeld en dan nog vlak over onze grens (in Chooz en Gravelines), is inderdaad een staaltje van pure schijnheiligheid. Toen de regering Verhofstadt 1 indertijd besliste tegen 2015 uit de kernenergie te stappen en van dan af onze eigen kerncentrales te gaan sluiten, was die beslissing niet genomen na wijs beraad, maar uitsluitend om de groene regeringspartner te plezieren. Verhofstadt had de groenen toen nodig, wilde hij een regering vormen zonder de CVP, zijn doodsvijand. Als het toen nodig was geweest zou hij zelfs een coalitie aangegaan zijn met Amada of Jahjah, gegarandeerd. Wie weet wat hadden we dan meegemaakt. Sinds Verhofstadt 2 liggen de groenen eruit, geveld door hun eigen verwaande hoop dat ze de 5% drempel zouden halen, maar de beslissing om uit de kernenergie te stappen is nog steeds niet herroepen. Het kan dus nog altijd en dit ondanks het feit dat er in eigen land geen alternatief voorhanden is, dat zelfs de vervangende windmolenparken worden afgekeurd en dat de Kyoto regel nooit zal kunnen gehaald worden met de bestaande structuren. Heel dit verhaal toont trouwens nog eens duidelijk aan dat het Verhofstadt alleen om het redden van zijn eigen job te doen is. Dat werd nog eens duidelijk toen, bij het declareren van de eigen vermogens van politiekers bleek, dat onze eerste minister geen andere inkomsten had. Zelfs landen als Finland en Zweden, toch bekend o.w.v. hun zorg voor het milieu, hebben weer voor kernenergie gekozen. Zweden, dat ook besloten had uit de kernenergie te stappen, heeft de beslissing om een eerste kerncentrale te sluiten ongedaan gemaakt en diezelfde centrale zelfs gemoderniseerd. Finland heeft een nieuwe kerncentrale besteld. Kernenergie blijkt immers veruit de minste vervuilende energie te zijn, waarbij zelfs het bewaren van het kernafval gemakkelijk te doen blijft met de vandaag voorhanden zijnde technieken. Bij ons gebeurt er niets, driemaal niets. Het wordt dan ook wachten tot de volgende regering die, waarschijnlijk zonder liberalen (die bij ons die naam niet meer waard zijn), zal moeten beslissen de Scandinaven te volgen. Het alternatief zal immers zijn volledig afhankelijk te worden van ... kernenergie, maar dan uit Frankrijk, waarbij hier een hoop geld en werkgelegenheid zal verloren gaan.
Ons Gerecht heeft weer toegeslagen! Een zware crimineel, al enkele keren veroordeeld voor moord, overval en gijzeling, mag af en toe op familievisite. "penitentiair verlof" noemt men dat, of "uitgangspermissie". De bedoeling van zo'n regeling is dat men een veroordeelde de kans wil geven zich voor te bereiden om zich terug te integreren in onze samenleving. Tot daar is alles vrij normaal, zelfs aan te bevelen. Anders wordt het wanneer die veroordeelde een zware crimineel is, die moord, overval en gijzeling op zijn geweten heeft en die politie en Gerecht reeds een tiental jaren bezighoudt. Bij hem ging het niet meer om een tweede kans, maar om een derde, misschien wel vierde kans. Om te beginnen hebben wij in België de wet Lejeune. Die wet laat toe dat een veroordeelde, die zich tijdens zijn gevangenschap voorbeeldig gedraagt, vrij kan komen na één derde van zijn straf te hebben uitgezeten. Dat is een heel genereuze wet. In Nederland bv komt men in eenzelfde geval pas vrij na twéé derden van de straf te hebben uitgezeten. Maar hier kan het nóg straffer. Farid Bamouhammad, door wie hem kent "le fou" (de gek) genoemd, een Fransman van nationalteit en waarschijnlijk met Noord-Afrikaanse roots, kreeg ergens eind jaren negentig een celstraf van liefst dertien jaar voor overval en moord. Als hij zich daarna in de gevangenis correct had gedragen en de wet Lejeune voor hem van toepassing werd, kon die gek na vier jaar en vier maanden vrijkomen. "Iemand" zorgde er echter voor dat hij reeds na amper twee jaar vrij kwam. Die iemand overtrad daarbij de wet, maar geen haan die erover kraaide en zelfs nu, na zijn zoveelste nieuwe brutale gijzeling, wordt die vraag niet gesteld. De man (of vrouw) die Bamouhammad onwettig vrij liet zou zich, volgens mij, daarvoor moeten verantwoorden. Evenals diegene die zo'n crimineel een uitgangspermissie geeft om alleen de vrijheid in te trekken. Ik kan nog begrijpen dat mensen die letterlijk dag en nacht met criminelen bezig zijn, op de duur de zaken iets anders gaan bekijken dan de doorsnee burger, maar als men daarbij zijn gezond verstand dreigt te verliezen, kan men er best mee ophouden. --- In de marge van bovenstaande trouwens nog dit: ook hier ging het weer om een "multicultureel" huwelijk, het zoveelste dat spaak is gelopen en waarbij de allochtone partner dacht de zaken op zijn manier te mogen interpreteren en uit te voeren, ook al had de Islam hier niets mee te maken: het eerste wat Farid vroeg was alcohol!
In het journaal van 19.00 uur van gisteren, 17 augustus, kwam Sigried Spruyt nog eens vertellen over een zoveelste Europese enquête, waaruit bleek dat politici en journalisten, de minst vertrouwde personen zijn. Waarschijnlijk om dat allemaal nog eens in de verf te zetten, kregen we in datzelfde nieuws een verhaal dat ook in de kranten al was verschenen en waarin gesteld werd dat in België 1 kind op 8 leeft in een gezin waarin niemand werkt. De VRT zou de VRT niet zijn als ze er geen gelijkgezinde duider bijhaalde en dat was in dit geval een professor aan de VUB. Die man herhaalde de cijfers, zei dat België daarmee zeer slecht scoorde en voegde daar, aan het einde van zijn betoog, nog aan toe dat mensen in een gezin waarin niet gewerkt wordt, nogal vijandig staan tegenover het gezag en bij ons in zo'n geval meestal te vinden waren bij de kiezers van het Vlaams Blok. De geleerde professor zei wel degelijk "Blok", waarschijnlijk wist hij niet eens dat die partij ondertussen Vlaams Belang heet... Als de cijfers van die enquête juist zijn, wat ik niet ga betwisten, dan weet iedereen die een beetje het nieuws volgt, dat de werkloosheid in Wallonië het dubbele en in Brussel het driedubbele van dat van Vlaanderen bedraagt. Dan weet hij ook dat die werklozen uit Wallonië niet voor het Belang kùnnen stemmen en de meerderheid van de werkloze Brusselaars (meestal werkloos omdat ze het vertikken Nederlands te spreken) het niet zal doen. Kortom, een volkomen scheefgetrokken verhaal, zowel wat de enquête als de duiding betreft. Economie en werkgelegenheid in België is geen unitair verhaal meer, maar de VRT denkt dat haar Vlaamse kijkers zo dom zijn dat nog niet door te hebben. Bij de volgende verkiezingen zal die verkrampte nieuwsdienst weer verwonderd staan kijken bij de zoveelste overwinning van de Vlaamse nationalisten. Dat ze daar zelf mee de oorzaak van zijn, zullen ze pas beseffen de dag dat ze worden buitengestampt. Dat dit niet te lang meer moge duren!
In oktober 2002 kreeg ik een bekeuring thuis omdat ik, volgens de plaatselijke politie, door een oranjelicht was gereden. De man die het proces verbaal opmaakte, was zo eerlijk erbij te schrijven dat het hard stond te regenen en daardoor herinnerde ik me de zaak. Ik weigerde die boete te betalen, omdat het veiligste wat ik toen - in de gietende regen in een file - kon doen, doorrijden was. Als ik geremd had, zou ik de achter mij rijdende wagen tegen mijn achterbumper gekregen hebben. Komisch genoeg, gebeurde dat één maand later op hetzelfde kruispunt, maar dan bij droog wegdek. Blijkbaar was de politie het tenslotte met mij eens, want ik heb van die zaak tot op heden niets meer gehoord. Jammer genoeg zijn er heel wat bona fide automobilisten die dikwijls voor een bagatel zware boetes dienen te betalen en waarbij hun klachten niet aanvaard worden. Het was voor mij dan ook een openbaring dat er eindelijk iemand is opgestaan die het (verkeers)licht heeft gezien. Zijn naam: Hans Monderman een Nederlandse verkeersspecialist uit Friesland. Zoals de meeste van de modale automobilisten was hij waarschijnlijk ook al dat betuttelen van het verkeer beu, maar hij deed meer: hij vond er wat op. Zijn filosofie is zoveel mogelijk verkeerlichten en borden, zelfs voetpaden en fietspaden afschaffen. Weg met de drempels en de bloembakken! Enfin, het beetje het tegenovergestelde van de Stevaert doctrine. De man gaat er gewoon van uit dat onduidelijkheid in het verkeer álle weggebruikers (dus ook fietsers en voetgangers) tot voorzichtigheid aanzet. In het stadje Drachten, in Friesland, werden 14 van de 17 verkeerslichten weggehaald. Men kan er nu driemaal sneller doorheen en toch is het een stuk veiliger geworden: sindsdien vielen er geen doden meer, wat voorvoor wél gebeurde. Monderman is intussen wereldwijd gerespecteerd, geeft adviezen en interviews over de hele wereld, zijn ideeën werden door de New York Times briljant genoemd en hij kreeg zelfs een uitnodiging van de burgemeester van Londen. Hij gaat er gewoon van uit dat we nu verzuipen in wetgeving en repressie, waardoor eigenlijk niemand nog weet of voelt waar zijn eigen verantwoordelijkheid ligt. Zijn ideeën hebben er trouwens ondertussen ook al voor gezorgd dat er ook bij ons, in Oostende, een stadswijk wordt heringericht volgens het Monderman principe, de volkswijk Conterdam. Ook daar geen stoepen meer, geen fietspadsen, geen echte rijweg, geen bloembakken waaraan men zich kan kwetsen, geen drempels waarop men zijn auto kan stukrijden en ga zo maar door. Als dat nu allemaal gaat lukken, kunnen we die 1200 dure flitspalen gaan afbouwen. Misschien ze daarna maar aan Wallonië cadeau doen, kwestie van hun geldelijke verliezen van de verkeerstransfers te kunnen compenseren... Wonderman, die Monderman!
Vorige week was het weer zover. Er kwam nog maar eens van ik weet niet waar een oproep om onze kinderen vlugger vreemde talen te laten leren. Alhoewel het onderwijs in Vlaanderen bij de Europese top behoort, was er e.o.a. enquête die wist te tonen dat onze kinderen na het lager onderwijs een zekere achterstand telden op de meeste andere Europese landen voor wat het onderricht in vreemde talen betrof. Meteen hoorde men al hier en daar dat onze kleinsten niet snel genoeg Frans zouden moeten kunnen leren. Dit is volledig fout. Om te beginnen blijft het het belangrijkste dat onze kinderen als besten uit het middelbaar en hoger onderwijs komen, niet uit het lager onderwijs, want dat is maar momentopname. Door het feit dat het nu al zo is, bewijst men dat die zogezegde achterstand met glans overbrugd wordt in het secundair onderwijs. Ten tweede is het verkeerd een klein kind een tweede taal te laten leren alvorens het zijn eigen taal onder de knie heeft. Het is pas als men de eigen taal echt meester is, dat men de structuur van een taal begrijpt en dan ook gemakkelijker een vreemde taal zal leren. Ook dat is bij ons al overvloedig bewezen. Nu kan men komen aandraven met het verhaaltje van de tweetalige kinderen die thuis ouders hebben van een verschillende taalgroep of in het buitenland wonen. Dat bestaat en die hebben het natuurlijk gemakkelijker, maar meestal is die dubbele talenkennis maar oppervlakkig. Ik spreek hierbij van ondervinding, want wij woonden negen jaar in Italië, waar wij met de kinderen Vlaams bleven spreken en zij met alle andere mensen Italiaans. Dat bleek later geen pluspunt te zijn. Helemaal absurd wordt het, als men elke gelegenheid waarop over het taalonderricht gesproken wordt, aangrijpt om te proberen uitgerekend het Frans er als tweede taal door te drukken. Frans is de dag van vandaag niet meer zo belangrijk, misschien nog in Brussel, maar de rest van de wereld leert Engels als tweede taal. In de informatica, de luchtvaart, het zeewezen en ga zo maar voort, wordt nauwelijks nog Frans gesproken. Dit is dan ook de zoveelste poging om, via de taal, ons Vlamingen in de verdediging te drukken. Het kan echter nóg absurder: er zijn er die vinden dat we nu zo snel mogelijk met zijn allen Chinees moeten gaan leren! Nu is het wel zo dat er meer dan één miljard Chinezen zijn en dat dat land in volle expansie is, maar daarom is Chinees nog geen wereldtaal. Er zijn op de wereld nog altijd meer mensen die Engels als eerste of tweede taal hebben en die taal is een stuk gemakkelijker, als was het alleen al maar omwille van het geschrift. Zie je al Amerikanen, Britten, Frans en Duitsers Chinees gaan leren? Nee toch! Wij Vlamingen, die verondersteld blijven slaaf te blijven voor eeuwig en drie dagen, zouden dat moeten gaan doen. Hou er mee op, mensen, wees Vlaming die God Vlaming schiep en begin eerst uw eigen taal goed te beheersen. De Vlaamse taal is wonderzoet, voor wie haar geen geweld aandoet!
De olieprijzen blijven stijgen tot nooit gekende hoogten. Op het huidige peil (bijna 67 dollar per vat) kost dit de Belgische Staat 3 miljard euro extra, wat staat voor 1% van ons BNP. De vraag is, hoe komt dit? Dat de prijzen de laatste tijd zo onredelijke blijven stijgen is puur een kwestie van speculatie. Er is momenteel genoeg olie, ook al is er meer vraag uit China en India. Het minste dat er echter de dag van vandaag gebeurt, is genoeg om de prijzen verder de hoogte in te jagen. Een stoute uitspraak van een authoriteit in één of ander olie producerend land, een oorlogsdreiging of zelfs nog maar een tropische storm die over de Golf van Mexico waait, volstaan om een vat olie weer enkele dollars duurder te maken. De vraag is, of deze waanzin nog lang gaat duren. Ook al is de voorraad niet oneindig, er zal voor de volgende decennia zeker nog olie genoeg zijn op deze wereld. Alleen zal het steeds kostlijker worden om hem op te pompen. Alleen al als gevolg daarvan, is het logisch dat de olie nooit meer echt goedkoop zal worden. Toevallig las ik één dezer dagen bij een doktersbezoek een artikel uit een National Geographic van vorig jaar dat over het olie thema handelde en feitelijk ging over gebeurtenissen in 2003, dus twee jaar geleden. Toen reeds zei men dat de olie steeds zeldzamer en duurder zou worden. Dat het nu herhaald wordt is dan feitelijk dan ook geen verrassing. Alleen hebben een groep beursgieren een middel gevonden om nog sneller nog rijker te worden en is het niet meer normaal dat geen enkele officiële instantie daartegen wat kan doen. Misschien ook daartegen iets wíl doen, omdat - zeker in Europa - de staten in feite veel meer aan de olie verdienen dan wie ook, producerende landen inbegrepen. Als men ziet dat zelfs bij ons Guy de Leugenaar nog maar eens zijn woorden wou inslikken en een belachelijke kleine prijsverlaging, die hij beloofd had, wou uitstellen omdat mijnheer met vakantie was, begrijpt men hoezeer de nationale regeringen aan die olie-inkomsten gehecht zijn (minister Reynders, onze hele straffe op financiën, wou van de vermindering helemaal zelfs niet horen). Niettemin wordt het hoog tijd, dat men zich eens serieus bezig houdt met de alternatieven voor olie en dan bedoel ik niet de windmolens. Die zijn voor Don Quichote. Auto's op waterstof bv, waarvan men al dertig jaar weet dat ze ermee kunnen rijden en bovendien milieu vriendelijker zijn. Ophouden met huizen te verwarmen met stookolie; elk alternatief is beter. En ga zo maar door. Wie de dag van vandaag brandstof blijft verspillen, weet dat het hem steeds meer geld zal kosten en dat hij daar zeker niet beter van zal worden.
Er is dezer dagen nogal wat heisa geweest omwille van het feit dat de Franse nutsgroep Suez, die met 50,08% al hoofdaandeelhouder was van het Belgische Electrabel, nu ook de resterende aandelen wil opkopen. Vooral politici en vakbondsmensen van linkse stempel zien daarin het gevaar dat onze elektriciteit duurder zal worden. Dat ook Vande Lanotte als minister van Overheidsbedrijven daarin meespeelt, is een beetje lachwekkend. Hij zou in zijn positie beter moeten weten, tenzij hij zich al aan het inleven is in zijn toekomstige job als voorzitter van de SP.a, waarin hij zich linkser zal moeten opstellen. Als de elektriciteit in België op korte termijn duurder zou worden, dan heeft dan niets te maken met het al dan niet overnemen door Suez van de Electrabel aandelen. Suez had het reeds voor het zeggen en had dat al kunnen doen. Dat ze dan niet doet of zal doen is eenvoudig omdat ze voor die elektriciteit in België al meer krijgt dan bv in haar eigen land, Frankrijk. Het duurder worden zal alleen te maken hebben met de gekke prijzen van de oliemarkt en zelfs dat is nog relatief, want voorlopig wordt slechts één derde van de Belgische energiecentrales "gestookt" met aardgas. Als die aardgas, zoals men verwacht, 17% duurder zal worden, dan betekent dat voor de elektriciteit slechts één derde van 17%. Wat in heel die heisa om niks niét gezegd wordt is, dat Suez in Frankrijk bijna uitsluitend stroom maakt via de kernenergie. Bij ons is dat nog 2/3, maar daarin zou verandering kunnen komen als de Belgische regering blijft bij de beslissing van Verhofstadt 1, die het programma van Agalev uitvoerde en tegen 2015 onze eigen kerncentrales zou beginnen sluiten. Op dat ogenblik zou Suez kunnen beslissen alleen nog stroom uit Frankrijk te laten komen omdat die goedkoper zal uitvallen tegenover de alternatieven hier, maar zelfs dán zou die nog goedkoper kunnen zijn dan de onze. Om er maar op te wijzen hoe hypokriet die houding van de regering Verhofstadt was en is. Na Sabena en DHL kunnen die centrales ook maar beter sluiten: "Eigen centrales laatst"! --- In de marge van bovenstaande toch even opmerken dat het waanzin is om de dag van vandaag nog te beginnen met stookolie. Ik herinner me een oud mensje uit de buurt dat me vijf jaar geleden zei dat het schande was dat de "mazout" zo duur geworden was. Dat was toen 12 fr/liter... Vandaag de dag is het zowat het dubbele en het kan nóg duurder worden, als hij al beschikbaar zal zijn.
Met flitstransfer bedoel ik hier niet een snelle transfer, maar wel de fameuze waarbij, buiten de ± 12 miljard euro die Wallonië sowieso elk jaar krijgt, ook nog eens een flinke brok duiten uit de verkeersboetes van Vlaanderen naar Wallonië doorstromen. Aan dit schandaal, dat getuigt van een ergerlijke discriminatie, komt niet alleen geen einde, integendeel: het wordt nog uitgebreid! Er komen nl dit jaar nog eens 110 nieuwe flitspalen bij in Vlaanderen, waardoor tegen het einde van dit jaar we "gezegend" zullen zijn met liefst 1200 van die dingen. Op zich zelf zou dat niet erg zijn, want ondertussen is het wel bewezen dat de veiligheid op de weg er door verbetert, maar België zou België niet zijn als het allemaal normaal verliep. Om te beginnen, schandaal nummer één, schat men dat er in Wallonië slechts 14 van die flitspalen staan, waarvan men dan nog niet eens zeker is dan ze werken, laat staan dat men weet of de overtreders daadwerkelijk worden beboet. In Vlaanderen is dat wél zo. In 2003 betaalden de Vlamingen bijna 150 miljoen euro (!) aan boetes via die flitspalen. De opbrengst van die boetes gaat naar de diverse politiezones en wordt niet regionaal maar federaal berekend. Dat houdt in dat de Vlaamse politezone's, die 83% van de boetes inden, slechts 3,26 euro per inwoner krijgen en de Waalse zone's, waarin amper 5% geïnd werd, liefst 6,52% bekomen. Dat is schandaal nummer twee! Van discriminatie gesproken, maar ook van lafhartige onbekwaamheid van onze Vlaamse zgz "volks"vertegenwoordigers, die dat allemaal zomaar laten gebeuren. Er is trouwens nog meer. Schandaal nummer drie. Renaat Landuyt, Vlaams socialist die dank zij het dictaat van de PS mee minister mag spelen in deze voor Vlaanderen zo noodlottige regering, heeft er niet beter op gevonden dan 5,5 miljoen euro van de geïnde boetes uit die kas te halen en te gebruiken om sinterklaas te spelen bij de federale politie, justitie en zijn eigen departement. Eigenlijk gaat het hier om diefstal, alhoewel een socialist dat natuurlijk zo niet zal aanvoelen ("het geld halen waar het zit", weet u wel). Zelf zal ik het nooit wagen een flitspaal in brand te steken of met verf te bekladden, zoals dat al een paar keer rond Leuven gebeurd is, maar telkens àls zoiets gebeurd, kan ik er wel eens om glimlachen. Een staat die er niet in slaagt de discriminaties binnen zijn eigen grenzen weg te werken, verdient niet beter.
Vlaams minister van Welzijn, Inge Vervotte, is een bezige bij. Zelfs tijdens de parlementaire vakantie blijft ze ideeën spuien. Haar laatste is een voorstel om dementerende ouderen zo lang mogelijk thuis te houden. Daarvoor wil ze extra geld uittrekken. Het zal allemaal wel goed bedoeld zijn, maar dit is géén goed idee. Om te weten wat het betekent dementerende ouderen thuis te verzorgen, moet men het zelf hebben meegemaakt. Dat zal voor Vervotte wel niet het geval zijn; ze is daar nog te jong voor. In mijn familie hebben we het wél meegemaakt en ik kan rustig zeggen, dat het niet om te doen is. Er is natuurlijk veel verschil tussen dementeren en dementeren. Dat gaat van eerst iets, later alles vergeten tot alzheimer en Co. Van het ogenblik, dat men echter alles vergeet en/of alzheimer heeft, is het onbegonnen werk iemand thuis te blijven verzorgen. Het worden dan dagen van 36 uur, zoals een Amerikaan die het had meegemaakt ooit in een boek beschreven heeft. Men heeft geen ogenblik rust meer. Dementerende mensen kan men nooit meer één ogenblik alleen laten, tenzij men ze dan zou vastbinden, zoals dat wel eens in opvangcentra gebeurt (meestal door gebrek aan personeel). En dan is er nog het probleem van de zinnelijkheid, niet eenvoudig voor wie zo'n toestanden niet gewend is. Ik kan Vervotte best begrijpen waarom zij met een dergelijk voorstel afkomt. De bevolking vergrijst en er komen steeds meer dementerende ouderen, mensen die gewoon zichzelf overleven. Dat kost de gemeenschap enorm vcel geld en het moet ergens ook betaalbaar blijven. Toch denk ik dat de meeste mensen liever nog een aanzienlijke bijdrage zullen geven om hun beminde familieleden een goede verzorging te garanderen en zelf ook nog een leven te kunnen hebben, dan wat subsidies te krijgen om géén leven meer te hebben. Een verblijf in een rust- en verzorgingstehuis die naam waardig kost tegenwoordig om en bij de 1500 euro per maand. Dat kan met de meeste pensioentjes niet betaald worden en dus moet er worden bijbetaald. Wie zijn naaste familie lief heeft, moet het daarvoor over hebben, hoe erg dat ook moge zijn. Als Vervotte dan toch geld over heeft voor thuisverzorging, dan kan ze die best geven als hulp aan hulpbehoevende maar (nog) niet dementerende ouderen, die het thuis nog wel even kunnen uithouden als er iemand hen komt helpen. Dan gaat ze beter eens praten met een zekere Rudy Demotte, die juist de steun aan dié thuisdienst wil terugdraaien...
Over de zogenoemde Kyoto richtlijn is het laatste woord nog niet gevallen. Na de beroemde milieu conferentie in de Japanse stad met die naam, heeft het enkele jaren geduurd alvorens men op enige toepassing van de genomen akkoorden kon komen, omdat vooral de U.S.A. niet wilde tekenen. Dat doen de Amerikanen nog niet omdat, zeggen ze, het helemaal niet bewezen is dat de aarde opwarmt door het zogenoemde broeikasteffect. Ondertussen zijn er ook al belangrijke wetenschappers die zeggen dat de opwarming van de aarde niet (alleen) het gevolg zou kunnen zijn van het gebruik van bepaalde chemische stoffen tijdens de laatste decennia, want dat die trend zich al heeft ingezet van bij het begin van de industriële revolutie, in de negentiende eeuw,toen men op grote schaal begonnen is met het verbranden van hout en steenkool. Die brandstoffen worden nog steeds op grote schaal verbruikt en dat zal er niet op beteren, als men voortgaat met het sluiten van kerncentrales, zoals men dat ook in België van plan is. Toch zijn er al enkele landen, die daarop terugkomen (Finland bv) en die ontdekt hebben dat de kernenergie de properste brandstof is die we momenteel voorhanden hebben om aan onze energiebehoeften - die blijven stijgen - te kunnen voldoen. Gernot Patzelt, die tot oktober 2004 het instituut voor hooggebergtevorsing van de Universiteit van Innsbruck leidde en die algemeen aanzien wordt als een specialist ter zake, werd kortgeleden door de Süddeutsche Zeitung (krant van 05.08.05) aan de tand gevoeld over het probleem van het smelten van de gletsjers. 150 jaar geleden bleken de Beierse gletschers nl tien keer groter te zijn dan nu. Aan de noordkant van de Beierse Alpen zou men in de zomer liefst 35 miljoen liter water PER DAG verliezen, doordat zelfs de hoogste top van dat gebergte, de Zugspitze, in de zomer onder de vorstgrens komt te liggen, wat dus betekent het ijs ook daar blijft smelten. In tegenstelling tot wat men zou verwachten, vindt Patzelt het smelten van de gletsjers een normaal natuurverschijnsel. Hij beweert dat er nog tijden zijn geweest, bv tijdens de Romeinse bezetting, dat er in Beieren nauwelijks gletsjers waren. Hij gelooft dat de huidige gletsjers niet helemaal zullen verdwijnen en misschien op een gegeven ogenblik wel eens terug zouden kunnen aangroeien. Nog steeds volgens Patzelt bestaat er niet zoiets als de eeuwige sneeuw en hebben er de laatste 10.000 jaar veel gletsjers bestaan die kleiner waren dan de huidige. Wij maken waarschijnlijk niet meer mee te weten te komen wie gelijk heeft, maar er zijn nog heel wat recente fenomenen waarvan we de lange termijn werking niet kennen (denk maar aan de microgolf, om er maar eentje te noemen). Ondertussen kan het wel geen kwaad spaarzaam te zijn met wat we hebben en het milieu zo vriendelijk mogelijk te houden.
De titel van dit artikel komt niet van mij maar van een zekere James Shikwati, een (zwarte) Afrikaans econoom die aan het hoofd staat van een Afrikaanse denktank die regelmatig publiceert in de meest gerenommeerde buitenlandse kranten. "Eigen lof stinkt", zegt men wel eens, maar mijn neus krulde toch even toen ik het artikel over Shikwati las, want in grote lijnen komt zijn stelling overeen met wat ik in mijn blog van 9 juni reeds stelde en waarbij ik schreef dat men geen cent meer zou mogen geven aan landen in oorlog, voedselhulp inbegrepen, hoe wreed dat ook mocht klinken. Shikwati gaat zelfs nog verder dan wat ik stelde: hij wil hebben dat de Afrikanen eindelijk eens gaan leren voor zichzelf te zorgen. Met onze westerse noodhulp bevorderen we alleen de corruptie in Afrika en moedigen we de Afrikanen aan zich als bedelaars te gedragen. De weinige ondernemers die Afrika nog telt kunnen niet op tegen al wat daar gratis wordt weggedeeld en gaan er meestal aan failliet, waardoor er nóg meer miserie onstaat.. Alleen de regimes, de dictators en de ambtenaren zullen "hun" geld missen, schrijft Shikwati. Sinds de jaren zestig van de vorige eeuw zijn al vele miljarden euro in Afrika gestopt. Die zijn allemaal opgemaakt, verdwenen of geïnvesteerd in projecten die ondertussen ook reeds verwoest of verwaarloosd zijn. De schuldkwijtschelding die er aankomt voor een deel van de Afrikaanse landen kan een eerste stap zijn naar een (on)zeker herstel, maar wat daarna? Vergeten we niet dat er op het Afrikaanse continent ook landen zijn met enorme bodemschatten en uiterst vruchtbare gronden. Zelfs in die landen (denk maar aan Kongo bv) lijdt men honger en leeft men in de miserie. Het is een spiraal van armoede, geweld en ziekten, waar men nooit uit geraken zal als men voortdoet zoals men nu bezig is. Tenslotte, hoe men het ook tracht op te lossen, blijft er in Afrika het probleem van de koloniale grenzen, waardoor de meeste landen niet zijn ingedeeld volgens hun etnische grenzen. Dit zal blijven zorgen voor conflicten, waardoor de plaatselijke bevolking nooit de kans zal krijgen een eigen landbouw en economie op te starten. De oorlog in Soedan, die decennia lang heeft aangesleept (nóg zo'n land dat etnisch verdeeld is) en nu leek opgelost, kan waarschijnlijk binnenkort opnieuw beginnen nu de leider van het zuiden "verongelukte" in een helicopter crash. De laatste in de rij is dan een staatsgreep in Mauretanië, waar militairen van de afwezigheid van de plaatselijke dictator (die was naar de begrafenis van koning Fahd van Saoedi Arabië) gebruik hebben gemaakt om een staatsgreep te plegen. De zoveelste. Wie is de volgende aan de beurt?
In Leuven is er een grote heisa ontstaan naar aanleiding van een verbod van het gemeentebestuur om na middernacht nog alcohol te verkopen in de nachtwinkels. Niet minder dan 39(!) van die winkels hebben samen een klacht bij het gerecht neergelegd omdat ze vinden dat ze gediscrimineerd worden t.o.v. van café's en andere horecazaken, iets waarin ze feitelijk nog gelijk hebben ook. De kans dat hun klacht zal aanvaard worden is dan ook groot. Ik heb me al lang afgevraagd waar die nachtwinkels goed voor zijn. Voor werkende mensen is het niet altijd logisch dat normale winkels al om 18.00 uur sluiten zodat ze bijna verplicht zijn alles tijdens het weekeinde te kopen. Maar na 18.00 uur is het nog een tijdje avond, geen nacht. Die nachtwinkels worden uitgebaat door bijna uitsluitend vreemdelingen en zo te horen zijn ook hun klanten grotendeels vreemdelingen. Dat kan men uitmaken uit de interviews die ik hierover gezien en gehoord heb op de TV: in Leuven sprak 9 op de 10 nachtwinkeluitbaters geen Nederlands. Ook dát is België 2005. Het ontstaan van de nachtwinkels is een fenomeen dat er gekomen is na de immigratiegolf die ons land gekend heeft (en nóg kent). Als we er van uitgaan dat nogal wat van die zgz "asielzoekers" hier geen werk hebben en dus tijd zat hebben, kan men zich afvragen, waarom die persé 's nachts aankopen gaan doen. Misschien omdat ze hier illegaal zijn, of omdat ze zich in criminele milieus ophouden? Het zou geen kwaad kunnen eens een onderzoek in te stellen naar de klanten van de nachtwinkels. Misschien zou men ontdekken dat bij die groep mensen niet alles "kosher" is, evenmin als dat het geval is bij de OCMW trekkers die driemaal per jaar terug gaan naar het land waaruit zij gevlucht zijn omdat zij zogezegd voor hun leven moeten vrezen. Het begint trouwens lachwekkend te worden als men ziet hoe Koen Dassen, hoofd van de Belgische veiligheidsdienst, bijna moet gaan bedelen om bij het Antwerpse OCMW gegevens over hun steuntrekkers te krijgen. Dat OCMW dat, nota bene, een schuld heeft van minstens een kwart MILJARD euro, geld dat gewoon verdwenen is, meent dat het zijn "klanten" moet beschermen. Dat datzelfde OCMW met geld van de belastingbetaler smijt zonder daarover enige rekenschap te moeten geven, vindt men de normaalste zaak van de wereld (de "Vogels" doctrine, zullen we ze maar noemen). Het is trouwens niet alleen belangrijk te weten waarom vreemde leefloners, met een maandelijkse cadeau van ± 600 euro , driemaal per jaar een vliegreis van 2000 euro kunnen betalen. Men zou ook eens kunnen controleren waar leefloners, die met een nieuwe BMW of Mercedes rondrijden, het geld voor de aankoop en het onderhoud van zo'n wagen halen, ook als ze niét over en weer vliegen naar het vaderland waaruit ze zijn gevlucht. Of staat OCMW voor "Onze' Centen Moeten Weg"?
De laatste 33 jaar van mijn loopbaan heb ik doorgebracht bij DAF-Trucks, eerst in de Belgische vestiging van Oevel/Westerlo, later op de hoofdzetel in Eindhoven, Nederland. Eind der jaren tachtig had DAF de Britse vrachtwagenproducent Leyland overgenomen en besloot het bedrijf in 1989 naar de beurs te gaan. Alle medewerkers kregen aandelen ter waarde van 500 gulden, ik dus ook. Toch besloot ik die meteen terug van de hand te doen. Ik kreeg er nog 54 gulden per aandeel voor, wat al 4 gulden minder was dan wat er bij het begin van de beursgang voor betaald werd. Toch deed ik nog een goede zaak, want de oude DAF zou na amper iets meer dan drie jaar later failliet gaan en toen waren die aandelen helemaal niets meer waard. Van aandelen en beurzen had ik geen verstand. De reden waarom ik mijn aandelen toen zo snel verkocht was, omdat een "specialist" van de Gazet Van Antwerpen, waarop ik toen geabboneerd was, een artikel geschreven had onder de hoofding "DAF voor een korte rit". Daarmee voorzag hij het faillissement niet; hij ging ervan uit dat er nog weinig toekomst was voor het zware wegvervoer in Europa. Van een misrekening gesproken: sindsdien heeft het vrachtvervoer zich steeds verder uitgebreid en is o.a. DAF, herrezen uit zijn asse, zij het met staatssteun van o.m. de Nederlandse regering en de Vlaamse deelregering, florissanter geworden dan ooit tevoren. Dé reden waarom er zo'n explosie van vrachtverkeer is gekomen, is te zoeken aan de andere kant van de wereld, in Japan. Het waren de Japanners ("Japanezen" noemt Willy Claes ze) die het bevoorradingssysteem "just on time" uitvonden. Daardoor werden de meeste onderdelen-depots opgedoekt en werden de vrachtwagens in feite rijdende onderdelen-magazijnen. Later is er, na de ondergang van het Oostblok, nog de uitbreiding naar Oosteuropa bijgekomen en dat alles maakt dat men de dag van vandaag kilometers lange files van vrachtwagens kan zien rijden. Door de toename van die trucks en het gebrek aan goed geschoolde chauffeurs (men heeft er steeds tekort) zijn er ook steeds meer ongevallen waarin deze mastodonten betrokken geraken, die meestal spectaculair zijn en daarom dan ook het nieuws halen. Er komt steeds meer kritiek op de aanwezigheid van de vele vrachtwagens in het verkeer, maar ze uitsluiten is onmogelijk. Onze hele economie zou stilvallen. Het enige wat men kan doen is ervoor zorgen dat de vervangingstransporten per schip en trein worden uitgebreid en dat is mede de taak van de overheid. Maar zie je dat al gebeuren? Neem nu bv het openen van het Deurganckdok in de Antwerpse haven. Als dat op volle toeren zal draaien - en dat kan binnen enkele jaren -dan zal de capaciteit ervan verdubbelen, t.t.z. van 6 naar 12 miljoen containers. Om die aan en af te voeren is voorlopig nog niets extra voorzien. Het tweede treinspoor naar de haven komt er, misschien, pas over enkele jaren. Als men ziet hoe vol het verkeer rond de metropool nu al loopt, kan men zeker zijn dat dit over een korte termijn helemaal dichtslibt. De fameuze wegwerkzaamheden aan de Antwerpse ring zorgen er wel voor dat het wegdek daar fel zal verbeterd zijn, maar zorgt er niét voor dat er méér vervoer over zal kunnen rijden. Als men in dit najaar, na een politieke vakantie van twee maanden (!), eindelijk zou gaan praten over de grote knelpunten van het ogenblik, dan zou men niet alleen mogen stilstaan bij de einde loopbaan discussie en het betaalbaar houden van de sociale zekerheid, maar ook over het levensvatbaar houden van onze wegen- infrastructuur. Als straks de economie ineen zou stuiken omdat het verkeer niet meer door dit land geraakt, dan geraken de andere problemen ook niet meer opgelost.
