Gisteren, 03.01.2024, viel mijn PC uit. Na controle door mijn systeembeheerder, die snel ter plekke was, bleek de schijf beschadigd te zijn, nog steeds een gevolg van de blikseminslag die ik op 11 september heb meegemaakt.Deze PC zal vervangen moeten worden en ik hoop dat ik einde dezer week weer normaal zal kunnen werken. Ondertussen heb ik een laptop kunnen lenen, waarmee ik alleen het SeniorenNet kan bereiken. Het is even wennen, want het is de allereerste kleer dat ik met zo'n laptop werk en mijn eerste blog zal dan ook voor morgen zijn, hoop ik.
---
Toch even reageren op het bericht dat Theo Francken in zijn eigen gemeente een kartel gaat vormen met Open VLS. Dat wordt dan waarschijnllijk 'the drup in the emmer'!
Januari 2024 zou wel eens een interessante maand kunnen worden in de Belgische politiek. Niet zozeer omdat België de eerste zes maanden het voorzitterschap van de E.U. waarneemt – dat is alleen interessant voor federale ministers die de E.U.-vergaderingen zullen voorzitten en zo hopen op e.o.a. Europese beloning als het straks hier niet meer zal lukken. Crootje op kop, zoals ik reeds schreef in mijn Nieuwjaarsblog.
Januari is traditioneel ook de maand van de Nieuwjaarscongressen der diverse partijen. Dat zou dit jaar wel eens interessant kunnen worden, met een Open-VLD die op apegapen ligt, een Vooruit die haar Messias kwijt is en een Groen met haar niet tot de verbeelding sprekende voorzitters (mv). Bij cd&v, de partij van de oudere generaties, houden ze hun hart vast op wat hún Messias nog uit zijn mouw zal schudden, na zijn dragqueen prestatie en zijn AI-stunt met Jean-Luc Dehaene. De vaststelling ‘Is dit AI of is erover nagedacht’, is hier wel degelijk op zijn plaats.
Dan zijn er de Vlaamsnationalisten van wie ik hoop dat ze elkaar niet teveel in het haar zullen zitten, want we zullen ze nodig hebben na 9 juni, allemaal.
Tenslotte is er nog de PvdA, het vroegere Amada, die ik niet als een Vlaamse partij beschouw, maar als een Belgische, ondergeschikt aan de belangen van het linkse Wallonië, Europa’s laatste DDR.
Bij de nieuwjaarsboodschappen van onze Filip en de Nederlandse Willem Alexander viel het op dat de onze het nog maar eens had over de vele spanningen in de Belgische politiek. Voor de media is dat dan steeds een verwijzing naar het oprukken van de rechtse partijen, waarbij men nu meestal verwijst naar ‘het gevaar’ uit Nederland. Willem Alexander maakt zich daar veel minder zorgen over; ‘Er maar één Nederland’, zei hij. En dat is inderdaad het grote verschil: België zijn twee landen, twee volkeren die steeds verder uit elkaar groeien en waarvan het ene deel steeds meer naar rechts zwenkt en het tweede steeds linkser wordt.
--
De nieuwe Kaaiman heeft nog niet veel potten gebroken, wat gezien de feestdagen eigenlijk ook geen verrassing is. Leuk vond ik wel al zijn beschrijving van enkele politieke families in het Gentse, waarbij volgende uitspraak: ‘De families Verhofstadt en Van den Bossche kan je bezwaarlijk vooraanstaand noemen, de familie De Clercq is het geweest, maar is het niet meer en de familie De Gucht is wel vooraanstaand, maar niet van Gent’. Dat laatste geldt ook voor de familie De Croo, zou ik erbij voegen…
--
Het aantal werklozen in België is – volgens Belga - eind vorig jaar gezakt tot ± 272.000, het laagste cijfer in vijf jaar. Naar slechte gewoonte maakt Belga geen gewag van de werklozen per regio, zodat we er bijna zeker van kunnen uitgaan dat er in Vlaanderen (en misschien Brussel) minder zullen geweest zijn en in Wallonië meer. En dan hebben we het nog niet over de langdurig zieken die in het ‘gezonde’ Wallonië veel talrijker aanwezig zijn dan in het dichtbevolkte Vlaanderen.
En daarmee zit 2023 erop. Een vrij beroerd jaar en 2024 voorspelt niet veel beter. Voor wat België betreft krijgt het land dan nog zes maand het voorzitterschap van de E.U. erbij en de vrees bestaat dat dat door onze politiekers eerder misbruikt dan gebruikt zal worden. De vorige keer dat België het voorzitterschap had, zat het land in Lopende Zaken en dit keer zullen er op het eind ervan verkiezingen zijn, zowel federaal, regionaal als Europees. Als gevolg daarvan zullen heel wat van onze politiekers, Crootje op kop, er alles aan doen om een Europees mandaat in de wacht te slepen en worden sommige moeilijke dossiers nu al over de verkiezingen geheven. ‘Na ons, de zondvloed’.
Zelfs daar houdt het niet bij op. Officieel hebben we momenteel zelfs (even?) geen gouverneur van de Nationale Bank (NBB) meer .De huidige, Pierre Wunsch, tweetalige Brusselaar (MR) die het niet slecht deed, zag de verlenging van zijn mandaat niet bevestigd door Brouckie, die er niet mee akkoord gaat dat de MR dwars blijft liggen over de beperking van de ereloonsupplementen voor artsen. Door die blokkering worden echter ook alle andere dossiers die bij Wunsch op tafel liggen niet verder afgewerkt.
Ook de opvolging van Hans Dhondt (cd&v) als hoofd van de Bijzondere Belastinginspectie (BBI), die met pensioen gaat, is niet geregeld. Daar komt nu tijdelijk een interim-topman, want anders kan het Belgikske zelfs geen belastingen meer heffen (‘Voor ’t Belgikske nikske’, een Vlaamse betogingsslogan, had dan werkelijkheid kunnen worden!)
In mijn blog van 29 dezer (‘Land van het jaar’), had ik er reeds over dat de eerste plaats voor 2023 Griekenland was, een verrassing, al ging het vooral om de vooruitgang die dat land gemaakt had, niet zijn huidige status. Dat België op die lijst niet eens voorkomt, betekent dat het land hoegenaamd geen vooruitgang heeft geboekt in 2023. Een andere index, de ‘democratie-index, vindt men nl ook terug en daar komt België wél op voor, zij het pas op plaats 34.
Strikt genomen is de huidige federale Belgische regering democratisch verkozen en kan die blijven functioneren zolang ze een meerderheid in het parlement heeft. Door een gebrekkige werking functioneert onze democratische echter verre van optimaal. Dat komt o.m. omdat er nergens geschreven staat dat er een meerderheid moet zijn in beide landshelften, waardoor Vlaanderen als grootste bevolkingsgroep een minderheid in het parlement is, maar wel de rekeningen mag betalen. En dan zich maar afvragen waarom dit land niet werkt.
Het wordt dan ook hoog tijd dat men aan die toestand een einde maakt en begint met het cordon sanitair af te schaffen. Bij een meerderheid van Vlaamsnationalisten in het eigen parlement bij de volgende verkiezingen is de tweede stap een soevereiniteitsverklaring. Dat betekent nog niet meteen een Vlaamse onafhankelijkheid, maar wel een stap in de goede richting en een teken aan de Franstaligen dat het menens zal zijn.
Ons eerste kindje was een dochter die ik Lutgarde noemde. Niet zomaar toevallig, Lutgarde was ook de naam van mijn oudere zus, die stierf als kind, op haar achtste, als gevolg van het wegnemen van haar amandelen en poliepen tijdens de oorlog, wat niet goed verlopen was.
De naam Lutgarde bleef zo in de familie.
Ik wist toen reeds dat de Heilige Lutgardis de patroonheilige van Vlaanderen was. Verder stond ik daar niet bij stil, tot ik een dezer dagen in ‘De Canon van Vlaanderen’ - een boek dat ik kreeg voor mijn Kerst – las waarom juist Lutgardis de patroonheilige van Vlaanderen geworden is. Zij en geen ander.
Lutgardis was een eenvoudige kloosterzuster die eenvoudig wou blijven en zeker geen abdis wilde worden . Daar een van de voorwaarden om abdis te worden – we spreken nu over de late middeleeuwen – was dat men Frans moest kennen, weigerde Lutgardis die taal te leren en werd ze dus nooit abdis. Lijkt wel een Peter Principe-verhaal avant la lettre.
--
Dat Peter Principe, bedacht door de Canadese psycholoog Laurence J. Peter, stelt nl dat ‘elke werknemer in een hiërarchie stijgt tot hij zijn niveau van onbekwaamheid bereikt. Dan wordt hij/zij een ‘PQ-nul’ (promotie-quotiënt zero) en daar is niet iedereen gelukkig mee. Wie niet boven zijn onbekwaamheidsniveau wil geraken, doet er dan ook best aan iets te verzinnen waardoor men niét ‘doodgepromoveerd’ wordt. Voor Lutgardis gebeurde dat door te weigeren Frans te spreken. Ze werd daardoor patrones van Vlaanderen sinds ergens in het begin van de negentiende eeuw, als protest van de opkomende Vlaamse Beweging tegen het toen nog officiële Franstalige België.
The Economist kiest sinds 2103 elk jaar een ‘Land van het jaar’. Daarmee bedoelt het blad niet het land dat er best voorstaat, maar het land dat in één jaar de grootste vooruitgang heeft geboekt. Tot ieders verrassing blijkt dat in 2023 Griekenland te zijn.
Na jaren van pijnlijke herstructurering, werd de Griekse centrumrechtse regering (de ‘populisten’, weet je wel) herkozen in juni van dit jaar. Haar buitenlandse politiek is pro-Amerika, pro-E.U. en wantrouwig t.o.v. het Rusland van Poetin. De Griekse regering heeft bewezen dat een land kan terugkomen van de rand van het faillissement, dat het daarvoor wel de nodige hervormingen en de sociale contacten moet doordrukken en daarna toch de verkiezingen kan winnen.
Op de tweede plaats na Griekenland komt Zuid-Korea, gevolgd door de USA. Luxemburg eindigt vijfde, Nederland pas 22ste en van het land dat niet meer zou uitgevonden als het niet bestond, geen spoor…
--
Opmerkelijk was wel dat uitgerekend in de week dat bekend werd dat Griekenland het best gepresteerd had in 2023, de man die destijds de Grieken op hun plaats zette, Wolfgang Schäuble, de vroegere Duitse minister van Financiën onder Merkel, overleed (81). Hij werd ook wel eens de man van ‘die schwarze Null’ genoemd, omdat hij niet wou dat zijn land de begroting niet in evenwicht had. Eind 1990 overleefde hij een aanslag door een geestelijk gestoorde, wat hem niet belette zijn termijn uit te doen in een rolstoel.
Bij de weekeindeditie van Kerstmis van De Standaard zat een aparte katern van liefst 64 bladzijden met een terugblik op 2013. Bij de voorbeschouwing door hoofdredacteur Karel Verhoeven stelt die vast dat de kiezers iets anders verlangen, iets dat drastischer is en wilder, iets dat voor hen vecht. Steeds volgens Verhoeven is de vraag voor 2024 waarom dat streven aan de populisten gelaten wordt.
Daarop is het antwoord eenvoudig: omdat de partijen die het de laatste decennia in dit land voor het zeggen hebben gehad, er een knoeiboel van gemaakt hebben. Het woord Vlaanderen komt trouwens in heel het voorwoord van Verhoeven niet één keer voor. En in de 64 bladzijden die de terugblik ‘rijk’ is, krijgt men niets te lezen over de Vlaamse Beweging, over onze welvaart die de traditionele partijen aan het verkwanselen zijn. Over onze meerderheid die in de politiek tot een minderheid herleid is.
De Vlaamse kiezer krijgt in 2024 een unieke kans om terug te vechten, als hij/zij zijn/haar stem weer niet weggooit aan Belgicistische constructies die maar één doel hebben en dat is dit land, dat nooit meer zou uitgevonden worden als het niet bestond, in stand te houden zoals het nu is.
In 2024 zal zowat de helft van de huidige wereldbevolking naar de stembus trekken, een kleine twee miljard mensen in meer dan 70 staten. Nooit eerder gebeurd in onze geschiedenis. Of dit een triomfantelijk verhaal voor de democratie zal betekenen is een ander verhaal. In heel wat landen zal de democratie geweld worden aangedaan, in Wit-Rusland bv maar ook in het Rusland van Poetin die in eigen land waarschijnlijk een derde opeenvolgende ‘overwinning’ zal boeken bij gebrek aan tegenstanders die ofwel geen toelating kregen om mee te doen, in de gevangenis zitten (zoals Navalni) of er helemaal niet meer zijn, zoals Jevgeni Prigozjin, die ‘vakkundig’ verongelukte.
De meeste kiezers zullen er zijn in Azië, in landen zoals Bangladesh, India en Indonesië, al is men ook daar niet zeker of het allemaal koosjer zal verlopen. De meeste verkiezingen zullen plaats vinden in Afrika, alhoewel ook daar de meeste kiezers nu al zeggen dat het er niet democratisch zal verlopen.
Goed nieuws komt er wel uit Mexico. Het door interne drugsoorlogen geplaagd land krijgt een eerste vrouwelijke president, want de twee kandidaten zijn allebei van het vrouwelijk geslacht
De verkiezing die echter de meeste aandacht zal krijgen wordt die in de U.S.A. waar de kans bestaat dat ‘The Donald’ zal terugkeren, wat zijn invloed zou hebben op de rest van de wereld. Bij de E.U.
en meer bepaald in ‘hellhole city’ houden ze hun hart vast…
Het Vlaamse politieke landschap ziet er niet fraai uit. Open VLD vreest, terecht, de ondergang. Groen vreest de kiesdrempel, cd&v de irrelevantie en N-VA dat het ook deze keer geen verandering zal kunnen verwezenlijken zonder het VB. Dat een hoop burgerpartijen samenklitten met voormalig Open VLD-lid Els Ampe zal haar vroegere partij nog meer pijn doen. Dat, terwijl ‘Straffe’ Hendrik Bogaert, nog even Kamerlid voor cd&v, met zijn nieuwe partij Redelijk Rechts aan de volgende verkiezingen niet eens zal deelnemen.
En dan maar hopen op een politieke vernieuwing, die er niet zal komen omdat de Franstalige partijen dat niet willen. Er zal voor de Vlaamsnationalisten niets anders opzitten dan samen te werken, zeker als ze de meerderheid gaan behalen in het eigen parlement en als voorwaarde voor verdere federale besprekingen een eind maken aan het cordon sanitaire. Èn eisen dat voortaan de regio’s verantwoordelijk zullen zijn voor hun eigen budget en begroting. Als dat niet zou lukken wordt België een land van door- en doodlopende zaken.
‘Vrede op aarde aan de mensen van goede wil’ heeft zelden zo cynisch geklonken als dit jaar. Een snelle militaire operatie in Oekraïne, die zes dagen zou duren, zit al in zijn achttiende maand van regelrechte oorlog. In het Midden-Oosten bekampen joden en moslims elkaar nog maar eens en die houden daarmee ook niet op o.w.v. Kerstmis. ‘Oog om oog, tand om tand’ is daar het motto.
In eigen land ligt een politicus van een partij die nog nooit mocht meespelen onder vuur omdat hij goede banden zou hebben (gehad?) met een Chinese spion, dat terwijl een Belgische ex-premier wiens partij momenteel zowel in de federale als in de regionale regering zit, vrijuit zijn voorkeur voor China op Tv mag komen vertellen.
De uitspraak van Julius Caesar, meer dan 2.000 jaar geleden, ‘Se vis pacem, para bellum’ (Als je vrede wil, bereid je voor op de oorlog), doet het nog steeds en dat geldt ook voor Europa.
--
Bovenstaande houdt er me niet van tegen mijn lezers een Zalige Kerst toe te wensen.
