De vergadering van de ministers van Financiën van de eurozone, voorzien voor vandaag, is uitgesteld tot volgende week. Een slecht teken, zeker voor de Grieken. Als het met Griekenland slecht afloopt, zal dat ook geen deugd doen aan de rest van de eurozone, maar vroeg of laat zal die bittere pil toch moeten worden doorgeslikt. Ik denk niet dat Griekenland nog te redden is en dat hebben de Grieken in de eerste plaats aan zichzelf te danken. Nu hebben hun politiekers de boter gegeten, maar toen het Europese geld vlot binnenkwam, dacht zowat elke Griek dat luilekkerland gearriveerd was. Ze meenden zich alles te kunnen veroorloven en waren bereid daarvoor zwaar te frauderen. Dat frauderen gebeurde op alle niveaus van de Griekse samenleving. Nu Europa in het algemeen en Duitsland in het bijzonder de schuld geven, is er dan ook ver over. We zullen het in de eurozone zonder de Grieken ook wel redden. Dat is trouwens ook de mening van harde tante Neelie Kroes (71)*, Europees commissaris, die daarvoor al wel werd teruggefloten, maar die gelijk had. De waarheid kan nog altijd pijn doen. Zelfs mocht Griekenland de volgende schijf van de toegezegde Europese lening krijgen, dan is dat maar uitstel van executie. Binnen de huidige Europese context komt dat land er nooit meer bovenop. Al het geld dat we Griekenland nog geven, zijn we ook kwijt. Een privé bedrijf dat niet efficiënt werkt, gaat failliet. Officieel is altijd de stelling geweest, dat een staat niet failliet kan gaan. Als het geld op is, drukt men er bij of verhoogt men de belastingen. Voor de landen binnen de eurozone gaat dat niet meer. Het wordt nu uitkijken wat er ons allemaal te wachten staat, mocht Griekenland uit de euro stappen (of eruit gezet worden) en misschien zelfs uit de Europese Unie. En zeggen dat 'tragedie' een Griekse uitvinding is, net als trouwens 'democratie'...
* Neelie Kroes heb ik ooit zelf in levende lijve meegemaakt, toen ik bij DAF Trucks in Eindhoven de afdeling Bezoeken deed en haar bij een bezoek aan de fabriek (mee) mocht rondleiden. Ze was toen, ergens in het begin der jaren tachtig, staatssecretaris voor Verkeer in het eerste kabinet van Agt en heette toen nog Neelie Smit-Kroes. Smit was de familienaam van haar eerste man, een officier bij de Nederlandse marine, waarvan ze later scheidde. Nog later hertrouwde Neelie, die steeds tot de liberale partij heeft behoord, met niemand minder dan de socialistische burgemeester van Rotterdam, Bram Peper, van wie ze later ook scheidde. Of dit vóór of na diens financiële schandalen was, weet ik niet zo precies meer. Enfin, Neelie is een kleurrijke figuur die voor onze tante Laurette niet moet onderdoen.
