De vergadering van de ministers van Financiën van de eurozone, voorzien voor vandaag, is uitgesteld tot volgende week. Een slecht teken, zeker voor de Grieken. Als het met Griekenland slecht afloopt, zal dat ook geen deugd doen aan de rest van de eurozone, maar vroeg of laat zal die bittere pil toch moeten worden doorgeslikt. Ik denk niet dat Griekenland nog te redden is en dat hebben de Grieken in de eerste plaats aan zichzelf te danken. Nu hebben hun politiekers de boter gegeten, maar toen het Europese geld vlot binnenkwam, dacht zowat elke Griek dat luilekkerland gearriveerd was. Ze meenden zich alles te kunnen veroorloven en waren bereid daarvoor zwaar te frauderen. Dat frauderen gebeurde op alle niveaus van de Griekse samenleving. Nu Europa in het algemeen en Duitsland in het bijzonder de schuld geven, is er dan ook ver over. We zullen het in de eurozone zonder de Grieken ook wel redden. Dat is trouwens ook de mening van harde tante Neelie Kroes (71)*, Europees commissaris, die daarvoor al wel werd teruggefloten, maar die gelijk had. De waarheid kan nog altijd pijn doen. Zelfs mocht Griekenland de volgende schijf van de toegezegde Europese lening krijgen, dan is dat maar uitstel van executie. Binnen de huidige Europese context komt dat land er nooit meer bovenop. Al het geld dat we Griekenland nog geven, zijn we ook kwijt. Een privé bedrijf dat niet efficiënt werkt, gaat failliet. Officieel is altijd de stelling geweest, dat een staat niet failliet kan gaan. Als het geld op is, drukt men er bij of verhoogt men de belastingen. Voor de landen binnen de eurozone gaat dat niet meer. Het wordt nu uitkijken wat er ons allemaal te wachten staat, mocht Griekenland uit de euro stappen (of eruit gezet worden) en misschien zelfs uit de Europese Unie. En zeggen dat 'tragedie' een Griekse uitvinding is, net als trouwens 'democratie'...
* Neelie Kroes heb ik ooit zelf in levende lijve meegemaakt, toen ik bij DAF Trucks in Eindhoven de afdeling Bezoeken deed en haar bij een bezoek aan de fabriek (mee) mocht rondleiden. Ze was toen, ergens in het begin der jaren tachtig, staatssecretaris voor Verkeer in het eerste kabinet van Agt en heette toen nog Neelie Smit-Kroes. Smit was de familienaam van haar eerste man, een officier bij de Nederlandse marine, waarvan ze later scheidde. Nog later hertrouwde Neelie, die steeds tot de liberale partij heeft behoord, met niemand minder dan de socialistische burgemeester van Rotterdam, Bram Peper, van wie ze later ook scheidde. Of dit vóór of na diens financiële schandalen was, weet ik niet zo precies meer. Enfin, Neelie is een kleurrijke figuur die voor onze tante Laurette niet moet onderdoen.
Geregeld duiken er in onze media verhalen op over het feit dat heel producten en diensten in dit land duurder zijn dan in de ons omliggende landen. Dat is nu weer het geval, in de eerste plaats over de kostprijs van elektriciteit en aardgas voor vooral de kleine verbruiker én over de grote prijsverschillen van dagdagelijkse producten in de supermarkten. Het eigenaardige bij die vaststellingen is niet alleen dat ze regelmatig terugkomen, waardoor men weet dat er ondertussen niets aan gedaan werd, maar ook dat men bijna nooit de hele waarheid vertelt. En de hele waarheid niet vertellen, is ook een vorm van liegen. Zo stelt men steeds, dat de elektriciteitsprijs voor vooral de kleine verbruiker in België hoger ligt dan in de landen rondom ons, met uitzondering van Duitsland en dat hetzelfde gebeurt met de aardgasprijs, maar dan met uitzondering van Nederland. Dat is wel juist, maar men vergeet er telkens bij te vertellen waarom dat zo is. In Duitsland bv komt dat, doordat men daar acht kerncentrales heeft gesloten, waardoor de prijs voor de elektriciteit er met 8% is gestegen. In Nederland is de aardgasprijs inderdaad hoger, maar het gaat daar dan wel om eigen gas, gas dat ter plaatse wordt gewonnen. De bijdrage van de Nederlandse aardgasconsument komt daar het hele land ten goede en moet niet betaald worden aan het buitenland zoals dat bij ons het geval is. Wat de supermarkten betreft, weten we ook al langer dat er een gemiddeld verschil is van 10% met Duitsland en Nederland en iets minder met Frankrijk. Als excuus wordt o.m. verteld, dat onze supermarkten hun producten duurder zouden moeten inkopen. Wie gelooft zoiets in de geglobaliseerde markt van vandaag? Carrefour en Delhaize zijn twee internationale spelers die hun waren in België niet duurder gaan betalen als ze die elders goedkoper kunnen vinden. Als er al een verschil is, dat heeft dat te maken met de extra kosten die men hier heeft, in de eerste plaats de lonen en komen we zo (weer) terecht bij onze index. Wat baat het ons een index te hebben die de lonen telkens automatisch aanpast, als daardoor even automatisch alle producten telkens duurder worden? In België blijven de lonen systematisch stijgen boven de inflatie, waardoor alles steeds maar duurder wordt (het zgn 'tweede ronde effect'. Dit in tegenstelling tot bv Duitsland, waar al vele jaren de lonen iets minder stijgen dan de inflatie. Nu kan men daarover zoveel (a)sociaals vertellen als men wil, feit is wel dat de Duitse economie blijft groeien en de onze zo goed al stil staat. Tenzij men 0,1% groei vooruitgang wil noemen...
Vreselijk, wat er daar allemaal gebeurt in Syrië. Op ongeveer een jaar tijd zijn er al zo'n zesduizend mensen doodgeschoten door de eigen politiediensten en het leger. De wereld staat erbij en kijkt ernaar, gewoon omdat het moordende regime van Assad gesteund wordt door Rusland, China en Iran. Rusland en China o.w.v. hun wapenleverancies, Iran omdat Assad een Sjiïet is, die een schakel vormt tussen Iran en de eveneens Sjiïetische Hesbollah in Libanon. De situatie in Syrië is zo'n beetje het spiegelbeeld van het Irak onder Saddam Hoessein. In Irak heerste een Soennietische minderheid over een Sjiïetische meerderheid en waren de afrekeningen tussen de twee groepen niet minder brutaal dan nu in Syrië, waar een Sjiïetische minderheid van de Alawieten sekte, nog geen 10%, heerst over een Soennietische meerderheid van meer dan 60% van de bevolking. De twee moslimgeloofschappen haten elkaar. Men kan het een beetje vergelijken met wat bij ons gebeurde in de zestiende eeuw tussen protestanten en katholieken. In het Midden-Oosten loopt men zo'n vier eeuwen achter, ook op dat gebied. De Soennieten maken in de hele wereld zo'n 80% uit van alle moslims, de Sjiïeten niet eens 20%. Buiten Soennieten en Sjiïeten zijn er in Syrië ook nog andere minderheden, zoals bv de Christenen, feitelijk de oorspronkelijke bewoners van het land, zoals dat in bijna alle landen van het Midden-Oosten het geval was. Ze maken nog 12% uit van de bevolking uit en worden door Assad gedoogd, zoals dat vroeger in Irak onder Saddam ook het geval was. Als er aan het Assad regime een einde zal komen, iets wat waarschijnlijk is, dan gaan ook de Christenen in Syrië mee het gelag betalen, net zoals dat in Irak gebeurd is, waar de meesten ondertussen het land ontvlucht zijn. De Arabische lente mag dan al voor een democratisering zorgen, op menslievendheid hoeft men daar niet te rekenen.
Dat DL in de titel heeft niets te maken met Devos Lemmens, maar wel met de familie De Leeuw, die van Rudy, ons wel bekend via de diverse acties van het ABVV. In mijn blog van 30 januari ('De nationale sta(l)king'), noemde ik De Leeuw nog een dikgevreten salonsocialist. Dat was er misschien iéts over, maar niet te ver, want nu blijkt dat hij - via zijn familie -ook een vennootschap heeft opgericht die sinds halfweg de jaren zeventig in Aalst eigenaar is van een niet onaardig onroerend goed. Dat werd door de vennootschap in 2000 omgebouwd tot twee winkelpanden en zes appartementen en - volgens berichten op Twitter - heeft ze daarvoor zelfs meegeprofiteerd van de notionele intrestaftrek. Op zichzelf is dat laatste geen misdrijf, het is een van de vele Belgische wetten die hun doel voorbij zijn geschoten (aanvankelijk dacht men dat de notionele intrestaftrek de staat een half miljard euro per jaar zou kosten; het zijn er meer dan 4,5 miljard geworden!). Wat natuurlijk wel tegen de borst stoot is, dat die Rudy De Leeuw, met de bereidwillige medewerking van onze rode Tv, de laatste maanden niet van het scherm weg te branden was om allerlei volgens hem scheve toestanden t.o.v. de werkende mens aan te klagen. Dat verhaaltje over die sterke schouders die meer lasten zouden mogen dragen, weet je wel. Hij mag nu wel zeggen dat die notionele intrestaftrek, als die er al was, werd aangevraagd door een boekhoudkantoor en dat hij sinds juli 2011 ontslag heeft genomen uit de raad van bestuur van de vennootschap, dat betekent nog altijd dat hij meer dan tien jaar wél in dat bestuur heeft gezeten en dus wel degelijk wist waarmee hij bezig was. Ondertussen zal hij wel de centjes binnenrijven die het onroerend goed hem opbrengt, heeft hij ook nog eigendom buiten de vennootschap én zijn waarschijnlijk riante wedde als voorzitter van de rode vakbond, het vehikel waarmee hij zgz tegen de kapitalisten ten strijde trekt. In dezelfde blog van 30 januari schreef ik ook dat hij een van die zgz 'geboren leiders' was, die zien naar waar de menigte loopt en die dan voorop gaan lopen. Ook dat verhaal blijkt te kloppen. Het werd bevestigd in het interview dat Karel Van Eetveld gaf aan het VVB-maandblad 'Doorbraak' van februari. Van Eetvelt, de voorzitter van Unizo, zegt daarin o.m. dat hij met De Leeuw wel eens een pint gaat drinken en samen gaat eten en dat hij economisch gevormd is, maar dat hij geen greep heeft op zijn eigen organisatie. Hij voegt er nog aan toe, dat De Leeuw toch aan het hoofd van de vakbond wil blijven en dat hem dat in een moeilijke tot onmogelijke onderhandelingspositie zet. Als de Twitter verhalen kloppen, zal dat laatste er niet op beteren.
Volgens de Grondwet zijn alle Belgen gelijk voor de wet. Dat dit een lachertje is, weten we al langer. Onze francofonen leggen die wet naast zich neer als ze niet in hun kraam past. Denk maar aan de wapenwet of dat ingangsexamen voor artsen en tandartsen. Uitgerekend deze week bleek, dat we niet alleen een tekort krijgen aan tandartsen, huisartsen, kinderartsen en spoedartsen, maar dat er nu ook in ons 'Arm Belgische Leger' (ABL) een tekort aan artsen dreigt. Niemand die daar blijkbaar wakker van ligt. Met de nieuwe pensioenwet, al gestemd eind december, maar nog steeds dagelijks actueel, lijkt het dezelfde kant op te gaan, met dit verschil dat het nu eens niet gaat om een communautaire tegenstelling, maar om een verschillende behandeling van doelgroepen. Na het laatste kabinetsoverleg heeft men beslist dat de wet zal blijven zoals ze in december was gestemd: dus iedereen zal moeten werken tot zijn 62ste, met uitzondering (hier gaan we weer) van de politie, het leger en bepaalde functies bij de NMBS. Dus wéér niet iedereen gelijk voor de wet. Als men bij de brandweer, de cipiers, de loodsen en andere rattenvangers zal moeten werken tot 62 en als compensatie vanaf een zekere ouderdom een lichtere job zal worden aangeboden, waarom zou dat dan ook niet kunnen bij het leger, de politie en de NMBS? Waarom zouden mensen in die beroepen de laatste vijf tot tien jaar bv geen administratief werk kunnen doen? De vraag stellen, is ze beantwoorden. Dé oplossing ligt in Zweden, waar iedereen zo lang of zo weinig kan werken als men wil. Ik ken er de juiste cijfers niet van, maar nemen we aan, dat men daar een pensioen krijgt na 40 jaar werken, dan kan men er ook stoppen na bv 35 jaar of na 45 jaar. Wie stopt na 35 jaar zal één achtste minder pensioen krijgen dan gepland, wie langer werkt zal eerst en vooral langer loon krijgen en daarna een hoger pensioen. Zo'n logische oplossing lijkt te eenvoudig voor dit gecompliceerde land, waar men liefst van al de zaken zo ingewikkeld maakt, dat men van het bos de bomen niet meer ziet. Tot dat bos ooit eens afbrandt en er niets van overblijft...
Er heerste begin dezer week een lichte euforie bij de Vlaamse deelregering. Volgens de jongste cijfers van het Vlaamse Agentschap voor Internationaal Ondernemen FIT (Flanders Investment Trade), waren er in 2011 meer buitenlandse investeringen dan verwacht. De prestaties van de goede jaren 2006 en 2007 werden zelfs bijna geëvenaard. Na de sombere berichten over de ontslagen bij Bekaert, Crown Holdings, Duracel, Euroclear en andere Comet's, was dit nog eens goed nieuws. Toch meldde hetzelfde rapport, dat het aantal investeringen in de Logistiek fors daalde. Uitgerekend in een marktsegment waarvoor in Vlaanderen nog heel wat toekomst zou zijn weggelegd (zie mijn blog van 5 dezer: 'Flanders Logistics'). En die daling wordt nu bevestigd. Een pas opgericht samenwerkingsverband van zes containerreders heeft nl beslist de Antwerpse haven niet langer te beschouwen als een prioriteit en voortaan voorrang te zullen geven aan de havens van Hamburg, Rotterdam en Southampton. Daarmee wordt de Antwerpse haven met één klap gedegradeerd tot regionale haven. Zeg maar: tweederangs haven, in elk geval voor wat de belangrijke containertrafiek betreft. Men zal zich misschien afvragen, hoe zoiets mogelijk is. Zopas werd de Westerschelde nog uitgediept om de grootste containerschepen tot in de haven te kunnen laten varen zonder rekening te moeten houden met het getij. Er is pas een enorm, nieuw dok bijgekomen en er wordt een nóg groter dok gepland. Er zijn akkoorden met Europa en Nederland, waarbij Vlaanderen althans zijn deel heeft nageleefd. Waar liep het dan fout? Wel, om te beginnen verkeert ook de internationale scheepvaart in een zware crisis. Dat geldt echter voor alle havens. Wat er specifiek voor Antwerpen bij komt, is dat die containerreuzen met hun immense ladingen de haven nu wel binnen kunnen, maar dat die duizenden containers er zo maar niet uit geraken, zeker niet via de weg. De rederijen zien ook wat elke vrachtrijder (én elke automobilist) dagelijks ervaart op de Antwerpse Ring, waar alle wegvervoer vanuit de haven over moet. Met het Lange Wapper project was er hoop op vrij korte termijn van deze bottleneck vanaf te geraken. Met de nieuwe politieke akkoorden die er sinds de Antwerpse volksraadpleging gesloten zijn (een raadpleging, waaraan slechts 40% van de Antwerpse kiezers deelnam), is er geen zinnig mens die op vijf jaar na kan zeggen wanneer de Oosterweelverbinding er nu zal komen. De ontsluiting van Antwerpen als containerhaven heeft daarmee voorlopig zijn hoogtepunt bereikt en dat danken we aan de verenigde Vlaamse politieke partijen*, Vlaams Belang inbegrepen. Toen in het begin van het Masterplan de SP.a van Patrick Janssens vóór was, stemde het VB als oppositiepartij tégen en dat was haar volste recht ('The opposition has to oppose'). Nadat eerst SP.a en daarna N-VA kazak draaiden, heeft het VB de kans gemist te laten zien ook pragmatisch te kunnen zijn als het nodig is en niet meteen te blijven tegenstemmen omdat het zijn eigen standpunt(en) er niet voor 100% in kan terugvinden. Een teruggang van Antwerpen is een stap terug. Niet alleen voor Antwerpen zelf, maar voor de hele regio. Zoals ik vroeger over deze zaak al eens schreef, na die volksraadpleging: in Antwerpen won Nimby**. Én kwelgeest Lange Wapper.
* De enige tegenstemmers vinden we terug van wat overblijft van de Antwerpse Open VLD, nadat hun eigen schepen Van Campenhout overstapte naar de tegenstanders van het Lange Wapper project.
Bij CD&V zit men met een ei, en nog geen kleintje. Dat ei heet 'gemeenteraadsverkiezingen' en moet worden uitgebroed op 14 oktover van dit jaar. Tijdens een late nieuwjaarsreceptie van CD&V in de Antwerpse Zuiderkroon, beweerde Wouter Beke dat de partij de co-piloot is van de regering Di Rupo en dat de Vlaming daarbij twee keer wint: hij krijgt een sterker Vlaanderen in een bestuurbaar land. De CD&V-ers moeten alleen meer moed en vertrouwen durven te tonen. Nog steeds volgens Beke zijn de komende lokale verkiezingen voor de partij immers een thuismatch. Als we er van uitgaan, dat het gemeentelijk niveau het enige is waar de tsjevenpartij nog vrij sterk staat, heeft hij gelijk. De vraag is maar, of dat na 14 oktober nog zo zal zijn. Een thuismatch is niet altijd de garantie dat men gaat winnen. Een thuismatch verliezen is zelfs helemaal geen goede zaak. En er zijn duidelijke tekenen, dat heel wat CD&V-ers er niet erg veel meer in geloven. Om te beginnen in de eigenste stad waar Beke zijn oproep deed, heeft de partij zichzelf al electoraal opgeheven. Ze zal er de lijst van socialist Janssens steunen. De partij krijgt als enige tegenprestatie dat enkele van haar huidige kopstukken in de koekenstad hun postje zullen mogen behouden. Dit alles onder voorwaarde dat die zgz 'stadspartij' van Janssens zou winnen, want dat is helemaal niet zeker. De doorsnee christelijke Antwerpenaar zie ik trouwens niet zomaar voor de 'sossen' stemmen, enkel om de postjes van de heren Van Peel en Heylen 'droog' te houden. Een tweede teken aan de wand is de oproep van de partij, om met een soort publiciteitskaravaan de boer op te trekken, met als voornaamste doel een 'duurzamere' relatie met de 'migrantengemeenschappen' op te bouwen. Daarvoor zou de partij in oktober uitpakken met 'bontgekleurde' lijsten. Met quota wil men nog niet uitpakken, maar dat kan altijd nog in een volgend stadium. Dan zullen Jan en Marie moeten wijken voor Ahmed en Suleima. CD&V beweert van zichzelf nog altijd dat het een volkspartij is. De vraag is maar: van welk volk?
In moeilijke economische tijden zoals nu, met een regering die wanhopig op zoek is naar geld om het steeds groter wordende gat in haar begroting dicht te kunnen rijden, zou een bedrag van, zeg maar, 15 miljard euro goed van pas kunnen komen. Nu blijkt er zo'n bedrag te zijn. Het is nl de inhoud van het Zilverfonds, ooit opgericht door professor Vande Lanotte, minister van Begroting in de regering van de actieve welvaartstaat onder Verhofstadt. Als ik me niet vergis was Vande La ook toen vice-premier. Het was de bedoeling dat het Zilverfonds zou gespijsd worden met de overschotten op de begroting, diezelfde begroting waarvoor Vande Lanotte toen verantwoordelijk was. Daarbuiten hoopte men ook op eenmalige inkomsten. Het geld van het Zilverfonds moest in de eerste plaats dienen voor het opvangen van de extra kosten die de toenemende vergrijzing van de bevolking met zich zouden meebrengen. Momenteel zit er in dat Zilverfonds zo'n 15 miljard euro, ongeveer de helft van wat men gehoopt had erin te kunnen brengen. Het probleem is, dat men er niet bij kan. De overheid heeft het nl geïnvesteerd in ... overheidsobligaties. M.a.w. ze heeft dat geld aan zichzelf uitgeleend. In gewone mensentaal: men heeft het geld opgesoupeerd. Niet waar, zeggen de 'specialisten', zoals alle obligaties hebben ook deze van het Zilverfonds een vervaldatum en daarin hebben ze nog gelijk ook. In dit specifiek geval hebben ze wel een probleem: door het feit dat de overheid het geld aan zichzelf heeft uitgeleend zou, als men de 15 miljard zou inzetten, de staatsschuld meteen met eenzelfde bedrag verhogen... Daar houdt het trouwens niet bij op. Er bestaat ook een hele administratie die dat Zilverfonds beheert en dus nog extra geld kost, alhoewel daar zo goed als niets gebeurt. Slapende ambetantenarij, zeg maar, die al meer dan tien jaar betaald wordt om, ja, om wat te doen? Knappe koppen, die dat allemaal hebben uitgedacht. De knapste, Vande Lanotte himself, was niet voor commentaar ter zake bereikbaar, toen een ploeg van Ter Zake hem daarover wilde interviewen. Raar, hé?
Zoals ik al eens schreef, hielp de mogelijkheid tot technische werkloosheid mee dit land door de crisis te loodsen. Dat was echter niet de enige reden. Een andere was het feit, dat we ons wagentje aan dat van locomotief Duitsland konden hangen, waardoor we een beetje konden meegenieten van het tweede Duitse Wirtschaftswunder. Dat gebeurde vooral door het aanmaken van halffabrikaten, die dan naar Duitsland uitgevoerd werden om daar te worden ingebouwd in een van hun succesproducten. Wij zijn nl meesters in het maken van dingen die niet af zijn. Niet alleen in de economie, maar ook - en vooral - in de politiek. Neem nu de pensioenen. Na alle heisa die er over die zgz 'hervorming' al is geweest, gaat men het akkoord daarover nog maar eens aanpassen. Het zal nu een soort pensioen à la carte worden. Leuk voor wie van de nieuwe achterpoortjes kan genieten, maar het geheel wordt nog maar eens onoverzichtelijk. Hetzelfde was al eens gebeurd bij de discussie over de belasting op de bedrijfswagens, bij het verhaal van 'Straffe Hendrik' en het nog straffere verhaal van Maggie De Block. Om nog maar te zwijgen over dat van de vennootschappen, dat ook al terug naar af moet. Eens een wet maken, die meteen waterdicht is, blijkt hier in dit land niet te kunnen. Het blijft allemaal half werk, halffabrikaat. De senaat zou worden afgeschaft. Men zal er niet meer voor kunnen kiezen. Maar ook dat is maar de helft van het verhaal, want die senaat zal er nog wél zijn, zij het in afgeslankte vorm, een halve senaat, zeg maar. De structurele kosten blijven en het enige verschil is, dat niet meer de kiezer, maar de politieke partijen er de postjes zullen uitdelen. 'Wat we zelf doen, moeten we zien beter te doen', wie zei het ooit weer? Dag, Jan. Onze interne, Vlaamse staatshervorming maakt er al evenmin ernstig werk van als de federale. De provincies, die men - net als de senaat - had willen afschaffen, blijven bestaan. Ze zullen nu wel worden afgeslankt, gehalveerd dus. Dan werd er gesteld dat de provincies geen persoonsgebonden materies meer zouden behandelen. Ook daarvan is men nu halvelings afgestapt door een aantal uitzonderingen te maken, helemaal op zijn Belgisch. Kortom, de federale ziekten en gebreken komen ook op het regionale vlak terug boven water. Op die manier wordt Vlaanderen een België in het klein, een half België. Een halffabrikaat.
'Verhofstadt is met afstand de slechtste mens die ik ooit heb ontmoet. Hij wordt alleen gedreven door drang naar macht. Of beter, de illusie van macht, want de PS trok in feite aan de touwtjes'. Ik ben nooit een fan van Verhofstadt geweest, om het zachtjes uit te drukken, maar bovenstaande komt niet van mij. Het is een uittreksel uit een interview dat Hugo Coveliers gaf aan Doorbraak, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging en dit n.a.v. het feit dat hij ermee stopt en op pensioen gaat. Het bevestigt wel wat ik in deze rubriek al meer dan eens geschreven heb, nl dat de regeringen Verhofstadt een ramp zijn geweest voor dit land in het algemeen en voor Vlaanderen in het bijzonder. Coveliers voegt er in hetzelfde interview trouwens aan toe dat Verhofstadt in 1999, in een recordtijd van veertien dagen alles waar hij voor stond verkwanseld heeft aan een anti-CVP regering. Drie zgz burgermanifesten had hij geschreven waar heel wat Vlamingen, ook buiten zijn eigen partij, in geloofden. Toen hij de kans kreeg ze te verwezenlijken, al was het maar gedeeltelijk, heeft hij het tegenovergestelde gedaan en in feite de PS incontournable gemaakt. De vruchten daarvan plukken we nog elke dag. De PS heeft het nog steeds voor het zeggen in dit land. In hetzelfde maandblad van februari wordt e.e.a. trouwens bevestigd in een interview met Karel Van Eetvelt, gedelegeerd bestuurder van Unizo. Die zegt dat de belastingaftrekken van Di Rupo en de manier waarop ondernemingen worden aangepakt, te sterk geïnspireerd zijn door de Waalse visie op het ondernemen, terwijl de Vlaamse economie de motor is van de federale welvaart. Dat de Vlaamse partijen in de federale regering dat allemaal zomaar aanvaarden en mee onderschrijven, laat trouwens zien dat ze het ofwel nog steeds niet gesnapt hebben, ofwel bereid zijn hun eigen regio voor de zoveelste keer aan zijn lot over te laten. Dat durven ze dan nog 'verantwoordelijkheid nemen' te noemen.
De ontslagen bij Bekaert en Crown Cork hebben nog eens pijnlijk duidelijk gemaakt, dat er feitelijk geen enkele traditionele industrie nog veilig is in Europa en dat wij daarop geen uitzondering vormen. Aanmoedigingen vanwege de overheid om bedrijven hier te houden, blijken tenslotte weinig uit te halen. Anderzijds zorgen nieuwe initiatieven wel voor alternatieven, die soms spectaculair kunnen zijn - denk maar aan die digitale fabriek die op een snelle en duurzame wijze allerlei precisieonderdelen 'print' in 3D - feit blijft, dat dergelijke high tech bedrijven weinig mensen nodig hebben en dan nog meestal zeer hoog opgeleide. De toekomst van Vlaanderen ligt in onze ligging. Die is centraal in Europa en kan niemand ons afnemen. Met de luchthavens van Zaventem, Oostende en Deurne en de zeehavens van datzelfde Oostende, Zeebrugge, Gent en Antwerpen als aanvoerpunten kunnen wij een centrum worden van opslag, overslag en transport. E.e.a. werd deze week bevestigd n.a.v. een duurzaamheidsverslag van de Antwerpse haven. Daaruit blijkt dat deze werk biedt aan liefst 7% van alle werkende Vlamingen of zo'n 145.000 mensen. De arbeidsproductiviteit ligt er 50% hoger dan in de rest van onze economie. In het licht hiervan is het eveneens duidelijk dat er daar dringend werk dient gemaakt te worden van de verkeersstromen rond de Scheldestad. Het heeft geen zin dokken bij te bouwen als de aangevoerde waren, in de eerste plaats de containers (Antwerpen is - na Rotterdam - de tweede grootste containerhaven van Europa), niet tijdig uit de haven geraken. Het gekrakeel rond de Oosterweelverbinding heeft het probleem van de mobiliteit in en rond Antwerpen allen maar groter gemaakt en niemand weet wanneer dat eindelijk zal opgelost geraken. Een dergelijke impasse kan Vlaanderen veel duurder komen te staan dan enkele klassieke fabriekssluitingen.
Wat is het verschil tussen een specialist en een manager? - Een specialist is iemand die veel weet over weinig, steeds meer komt te weten over steeds minder en tenslotte alles weet over niets. - Een manager is iemand die weinig weet van veel, steeds minder komt te weten van steeds meer en tenslotte niets weet van alles. Tot daar het mopje. In werkelijkheid weet de manager tegenwoordig ook heel wat, bv hoe hij belastingsgeld kan uitsparen via management-vennootschappen. Volgens het handelsinformatiebureau (oef!) Graydon, zouden er in dit land meer dan 25.000 van die vennootschappen zijn en dan spreken we nog maar over vennootschappen waar CEO's van bedrijven bij betrokken zijn. Als we er ook de bestuurders bijnemen, komen we aan een getal van 45.000. Meestal mensen die hun loon via zo'n constructie incasseren en daarbij minimaal 15% aan belastingen uitsparen. Nogal wiedes, dat de staat op die manier aardig wat belastingsgeld aan zijn neus voorbij ziet gaan. Even echter heel duidelijk dit: wettelijk is er niets mis met die vennootschappen. Ze zijn volledig legaal en in orde met de Belgische wetgeving. Als er daarbij iets niet koosjer zou zijn, dan heeft dat eerder met die Belgische wetgeving te maken dan met de vennootschappen zelf. In de huidige politieke context lijkt het echter niet te rijmen met de geest van de besparingen waarmee de armlastige regering Di Rupo bezig is. In werkelijkheid gaat het om het klassieke spel van achterpoortjes en gaatjes in de wetgeving, een typische Belgische specialiteit, waarop de huidige staatssecretaris van Fraudebestrijding, John Crombez, waarschijnlijk zijn tanden zal stuk bijten. Dat heeft niet alleen te maken met de oppositie die er al is vanwege Uni-zus-en-zo en de Federatie voor Vrije en Intellectuele Beroepen (oef/bis), maar zelfs vanwege de Raad van State die zegt dat Crombez' actie ongrondwettelijk kan verklaard worden. En er is meer. Het zgz ontduiken van belastingen via de management-vennootschappen blijkt niet alleen te gebeuren door verfoeilijke rechtse kapitalisten, maar evenzeer door (ex?) partijgenoten van dezelfde Crombez. Figuren zoals bv Luc Vanden Bossche (vader van de grotendeels mislukte Copernicus revolutie en van Freya, ex-bestuurder van Brussels Airport), Chokri Mahasine (festivalorganisator, geplaagd door de wind) en Norbert De Batselier (ex-voorzitter van het Vlaamse parlement en huidig directeur bij de Nationale Bank), in tempore non sospecto allemaal lid van de partij van de werkman. Nogmaals, ook zij hebben daarbij wettelijk niets verkeerd gedaan, maar de 'perceptie', weet je wel, is niet in hun voordeel. En het kan nóg erger. Niemand minder dan Johan Vande Lanotte, rood boegbeeld, veelvuldig en ook huidig federaal minister, zelfs mentor van dezelfde Crombez, blijkt een verzamelaar te zijn van een serie van die venootschapsconstructies. Het zit er dan ook aan te komen, dat er van een serieuze aanpak van deze zaak niet veel in huis zal komen. Hoogstens wat gerommel in de marge, wat bijschaven met punten en komma's, met het maken van uitzonderingen (nog zo'n Belgische specialiteit!) en wat cosmetische aanpassingen. De verklaring van Crombez' voorganger, Carl Devlies (CD&V), dat zijn opvolger het gemakkelijker zal hebben, omdat die niet meer met Reynders te maken heeft, lijkt me dan ook meer dan voorbarig.
Bij de economische crisis van 2008 en daarop volgende jaren, kwam België er al bij goed vanaf. Mede door zijn systeem van tijdelijke werkloosheid - iets wat o.m. door Duitsland en Nederland werd overgenomen (én verbeterd, maar daarover hoort men hier weinig*) - waren er bij ons relatief minder afdankingen en faillissementen. Elk systeem heeft echter ook zijn grenzen. Op dit ogenblik maken we dan ook zowat het tegenovergestelde mee: terwijl de industrie over de hele wereld (ook in Europa) weer aantrekt, de obligatiemarkten zich ontspannen (dank zij de tussenkomst van de Europese Centrale Bank) en de beurzen blijven stijgen, gaat het met dit land helemaal niet goed. Bij Bekaert kunnen ze er van meespreken. Ook daar profiteerde men tot voor kort nog van de technische werkloosheid (plus de steun vanuit Vlaanderen en de voordelen van de notionele interestaftrek), maar dat bleek niet langer houdbaar. Zo'n zeshonderd banen zullen er verloren gaan. Bij Crown Holdings in Deurne bij Antwerpen gaat het bedrijf zelfs helemaal dicht. Dat maakt op één week tijd zo'n duizend rechtstreekse banen die verloren gaan, om nog te zwijgen over de 'collateral damage', de onrechtstreekse jobs die mee zullen verdwijnen. Daarbij houdt het niet op. Nooit waren er in een maand januari zoveel faillissementen als dit jaar, terwijl de officiële cijfers van de werkloosheid voor het eerst sinds augustus 2010 weer stijgen en het land nu ook officieel in een recessie zit, omdat de laatste twee trimester negatief waren. Tegen de achtergrond van al deze onheilsberichten moet de regering Di Rupo nog deze maand aan Europa gaan vertellen hoe ze denkt haar financiële problemen op te lossen. Dat de 0,8% vooropgestelde economische groei al lang voorbijgestreefd is, weten we al. Hoeveel de krimp (want dat wordt het) zal zijn, is nog koffiedik kijken. Feit is wel, dat er de volgende weken nog zeker drie miljard euro extra zal moeten gevonden worden om minstens de Europese boete van zo'n driekwart miljard euro te ontlopen.
* In Duitsland en Nederland werd de technische werkloosheid gekoppeld aan een verplicht te volgen her- of bijscholingscursus, terwijl bij onze technische werklozen daar niets tegenover stond.
Als we Elio il primo en Alberto il secondo mogen geloven in hun wederzijdse bewierokingen tijdens de nieuwjaarsreceptie op het paleis, dan loopt alles in deze regering op wieltjes en is de verstandhouding nu optimaal. Zou het? Bij de zoveelste heisa over de opvang van asielzoekers tijdens de eerste echte vorst van deze winter, was daarvan niet veel te merken. Deze miserie geraakt maar niet opgelost, niet op straat maar ook niet in het parlement, omdat deze regering er al even weinig aan doet als haar voorgangers. En de hoofdschuldige in deze zaak is niet Maggie De Block, maar - zoals de N-VA het stelt - de PS. De allereerste problemen ter zake kwamen er, toen Marie Arena (PS) het nog voor het zeggen had en weigerde haar budget aan te passen. Later maakte Courard, ook al PS, er een potje van. Als gevolg van alle PS remmanoeuvers werden de zgz asielzoekers (de meesten zijn dat niet) in hotels ondergebracht. Dat nieuwtje ging als een lopend vuurtje de wereld rond. Economische gelukzoekers, die in andere landen niet werden aanvaard stroomden (en stromen nog) naar België. Zo vraag ik me bv af, of het feit dat er zoveel moeders met kinderen bij zijn, maar zonder vader, allemaal geen opgezet spel is. Dat de vader er niet bij is, vindt men blijkbaar normaal. Geen mens die er een vraag over stelt. En er is meer. Een ander excuus voor wat er bij Fedasil misloopt, zou het feit zijn dat de grote baas er vertrokken is en er nog steeds geen opvolger is. Dat is flauwe kul, want als dat waar zou zijn, zou het hele land niet meer kunnen functioneren. Niet alleen Fedasil zit zonder grote baas, dat geldt ook voor de Rijksdiensten voor Pensioenen, voor die van de Sociale Zekerheid en die van de Kinderbijslag, voor de Hulpkas voor Ziekte- en Invaliditeitsuitkeringen én voor de FOD's van de Kanselarij, de Economie en de Mobiliteit. Die eventuele opvolgers konden toen door de regering Leterme niet benoemd worden, omdat ze in lopende zaken was en nu niet omdat de PS dwars ligt. Bij al die diensten zijn het de adjuncten die momenteel de topambtenaren tijdelijk vervangen en dat gebeurt bovendien nog zonder dat die daar extra voor worden betaald. Gratis dus. De reden, waarom die nieuwe benoemingen er nog steeds niet zijn, is, omdat de PS vindt dat e.o.a. van haar kandidaten niet de functie krijgt die hij zou willen hebben (de man zou zelfs gesolliciteerd hebben naar twee functies) en daarom krijgen ook de anderen hun speeltje niet. Dorpspolitiek op het hoogste niveau. De enige serieuze benoeming die tot nu toe wél doorging sinds Di Rupo aan de macht is, nl die van Catherine De Bolle als nieuwe chef van de federale politie, werd ondertussen al opgeschort, omdat twee medekandidaten er tegen in beroep zijn gegaan. En van die twee is er ook al minstens één een mannetje van de PS. Maar voor de rest loopt het allemaal goed in de ploeg Di Rupo. Volgens Markske, pardon: Wouter Beke, komt dat omdat ze daar allemaal hun verantwoordelijkheid opnemen...
Over onze index zal er dit jaar nog veel inkt vloeien, gewoon omdat Europa hem weg wil én omdat hij in werkelijkheid niet helpt. België is het enige land van de EU dat hem nog heeft. Nederland heeft hem al afgeschaft in 1982. Toen lag de werkgelegenheidsgraad bij onze noorderburen 2% lager dan bij ons, nu ligt die daar zo'n 15%(!) hoger. Dat de afschaffing van de index onze koopkracht zou aantasten, is nog zo'n fabeltje. In de Scandinavische landen, in Nederland en Oostenrijk - toch vergelijkbare landen - is de koopkracht meer gestegen dan bij ons en dit zonder index. Door de automatische koppeling van de inflatie aan de lonen, zoals dat bij ons gebeurt, stijgen de lonen, waardoor de inflatie weer toeneemt, het leven weer duurder wordt, daardoor de index opnieuw stijgt en dat gaat zo verder als een soort perpetuum mobile. In technische termen noemt men dat een 'tweede ronde effect'. Het resultaat daarvan is echter, dat de prijsstijgingen bij ons dubbel zo groot worden. Wie dat niet gelooft, rijdt maar eens een keer naar Nederland en vergelijkt daar in eender welk grootwarenhuis de prijzen met die van hier. Zij zijn dooreengenomen 10% lager. Als men dan hoort vertellen, dat er bij ons in de grootwarenhuissector dit jaar waarschijnlijk 4.000 jobs minder zullen zijn dan vorig jaar, omdat men hier op elke 50 euro die men verkoopt slechts 0,75 euro winst kan maken, dan heb ik daar mijn bedenkingen bij. Er wordt door onze vakbonden en linkse partijen regelmatig op gehamerd, dat men de energieprijzen moet aanpakken. Dat die te hoog zijn is inderdaad juist, maar dat zou niet zo zijn, als het indexsysteem deugdelijk werkte. Het zou nu nl zgz niet werken o.w.v. de inflatie, terwijl het juist ontworpen was - dacht ik toch - om ons tegen diezelfde inflatie in te dekken. De oplossing voor dit alles is een soort indexering, ja, maar dan op Europees vlak. Op die manier stijgen de kosten van lonen en prijzen overal gelijkmatig en zou er geen concurrentievervalsing zijn zoals nu gebeurt. En zou het voor geen enkele vakbond nog lonen daartegen in opstand te komen...
Er komt dit jaar op de Olympische Spelen een discipline bij: het indexspringen. Net zoals bij het veldrijden gaan wij daar alle medailles winnen, met mathematische zekerheid nog wel. De tegenstand zal nóg zwakker zijn dan in Koksijde. Bij mijn weten is België nl het enige land in de E.U. dat nog een index heeft. Het buitenland weet niet eens meer wat index betekent, laat staan wat een 'indexsprong' is. Ik had er zelf eerst geen erg in, maar het idee om de indexsprong ter sprake te brengen, iets waarvan we trouwens al eens een precedent hebben meegemaakt onder het zalige beheer van schuldenmaker Martens (CVP), kwam niet van Quicky noch van Kris Peeters, maar van niemand anders dan onze kersverse minister van Financiën, Steve Vanackere, zelf ook al afkomstig uit het ACV. Datzelfde ACV dat de indexsprong wil bestrijden van De Panne tot in Maasmechelen. Dat laatste in overeenstemming met wat Yves Leterme, ook al een ACV-er, ooit vertelde over een Belgische regering zonder Vlaamse meerderheid. Of nieuwe ACV-baas Leemans ook zijn woord zal opeten, zoals Leterme dat heeft gedaan, valt nog af te wachten. Alle gekheid op een stokje: waar maakt men zich in dit land toch allemaal druk over? De vakbonden staken tegen de nieuwe regering o.w.v. de geplande besparingen en maken in de eerste plaats een breekpunt van een zaak die niet eens voorkomt in het regeerakkoord. Het is trouwens al de tweede keer dat zoiets gebeurt. De eerste keer was er de grote heisa, toen 'Straffe Hendrik' Bogaert (die zijn bijnaam klaarblijkelijk 'geleend' heeft van een andere Hendrik) de federale topambtenaren eens aan de tand wilde voelen over hun kennis van de tweede taal. Dat gaat nu niet meteen door, omdat het niet in het regeerakkoord staat, maar dat was dan tenminste nog een poging om een tien jaar oude reeds gestemde wet eindelijk eens toe te passen. Met de indexsprong, niets van dat alles. Zelfs niet als de index in zijn totaliteit zou verdwijnen. Liever ons verder uit de markt concurreren dan nog maar te spreken van het overstapje dat de indexsprong zou zijn. Als er dan straks o.w.v. de steeds groter wordende concurrentie op de buitenlandse markten toch jobs verloren zouden gaan, dan zal het wel weer aan de werkgevers liggen, zeker? 'Den boas is ne smeirlap'' mag dan al een slogan uit de negentiende eeuw zijn, bij onze vakbonden is hij nog altijd actueel, zelfs als de schuld van het ongenoegen elders ligt.
Vandaag zullen we het dus (weer) geweten hebben. Het land moet plat: de openbare sector, de industrie, het verkeer, de scholen en, als het even kan, ook de havens en (sommige?) industriezones. Waarom dit allemaal op een dergelijke schaal moet gebeuren, blijft mij en ieder gezond nadenkend mens een raadsel. De staking gaat officieel tegen de besparingsplannen van een regering, waarvoor meer dan 500 dagen is onderhandeld door de verschillende traditionele partijen, waarin ook vakbondsmensen zitting hebben. Ze zitten ook mee in het parlement en zelfs in de huidige regering (Vanackere bv is een ACV-er). En nu ineens blijkt, dat ze niet genoeg inspraak hebben gehad. Morgen zou het weer business as usual moeten zijn en dan pas zal blijken, dat dit de meest nutteloze staking was van de laatste zestig jaar. De enige aanvaardbare uitleg voor deze staking lijkt me die van de 'geboren leiders' te zijn, die zien naar waar de massa loopt en dan voorop gaan lopen,. De vakbondsleiding is voorbijgestoken door het fanatiekste deel van haar achterban en kan zich binnen de eigen organisatie geen verder gezichtsverlies veroorloven. Daarbuiten is ze die al lang kwijt. Men moet een vel hebben zoals die van de dikgevreten salonsocialist Rudy De Leeuw om de onzin te blijven uitkramen zoals hij dat de laatste tijd doet. Nadat hij vroeger al eens een nationale staking had georganiseerd tegen het generatiepact dat hij voordien zelf mede ondertekend had, leidt hij ook nu weer een staking voor pea-nuts. Het gekende monkey verhaal. Uitgerekend vandaag is er is er in Brussel ook een algemene vergadering van de E.U. Als die daar te horen krijgen waarom men hier een land lam legt, is de kans groot dat het aantal Belgenmoppen dezer dagen nog gevoelig zal toenemen. En dan zijn er hier nog die durven stellen, dat België een voorbeeld zou zijn voor Europa...
Als het met de interne keuken van een land de verkeerde kant uit gaat, dan zoekt het heersende systeem meestal een vijand in het buitenland. Op die manier worden de binnenlandse problemen geminimaliseerd en wordt de aandacht van de eigen zorgen afgeleid. In de huidige, moeilijke Belgische financiële situatie is dat niet anders. Onze 'vijand' zit in het buitenland. Erger zelfs: wij hebben meerdere buitenlandse vijanden. Het doet me denken aan een uitspraak van de vroegere, legendarische Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken, Jozef Luns, die ooit verklaarde dat 'Nederland een klein land was en daardoor zoveel buitenland had'. Daar België nog iets kleiner is, hebben wij zo nóg meer buitenland. We zullen dan maar best zwijgen over Luxemburg*, zeker? Onze eerste vijand, althans volgens Di Rupo, Magnette, Giet (spreek uit: 'zjiejè') en hun volgelingen, is Europa dat veel te rechts is, veel te liberaal. Van alle Europese premiers zijn enkel Di Rupo en de Deense eerste minister links. Om het even bij Di Rupo te houden, die zou in principe dan ook tégen de Europese raad van ministers moeten zijn en vóór de Europese Commissie, maar dat is dus blijkbaar niet zo. De man (sic) is dan ook helemaal niet consequent en men kan zich terecht afvragen of hij de ernst van de situatie wel helemaal begrijpt. Als stichtend lid, als klein land en als thuishaven van de E.U. heeft België er alle belang bij zich achter de Commissie te scharen, quod non. Ook het IMF heeft nu de boter gegeten. Een delegatie ervan bracht een bezoek van vier dagen aan dit land en verklaarde, bij monde van delegatieleider Eric De Vrijer (what's in a name!) o.m. dat de regering hier moet beseffen, 'dat er aan de inkomstenkant niets meer te rapen valt'. M.a.w. dat nieuwe belastingen, dé natte droom van de PS, niet (meer) kunnen in een land waar ze al bijna de helft van het bbp uitmaken. Verder zijn er natuurlijk de Amerikaanse ratingbureaus, die niet deugen. Dat België, na Griekenland, Italië en Portugal, de hoogste schuldgraad heeft van de hele eurozone, so what? De omvang van de Belgische schuld die dit jaar nog geherfinancierd moet worden, bedraagt 19% van onze hele economie... Met onze schuldgraad van bijna 100% zouden we dan ook best heel nederig blijven en dat laatste geldt in de eerste plaats voor onze eerste pippo. De vraag is maar, of hij dat zal aanvaarden, hij die al een hele tijd gewend is in zijn partij en zijn regio de eenoog te zijn die koning is.
* Generaal De Gaulle, die ook als Franse president niet hoog opliep met Europa (toen nog met zes), beviel ooit van de volgende uitspraak: 'Frankrijk en Duitsland, ja. Dat zijn grote landen. Nederland is een klein land, België is ook een klein land. Luxemburg is zelfs geen land. En dan zijn er nog de Italianen. Vandaag gaan ze akkoord en morgen zijn ze weer Italiaan'.
In de hele heisa over de nationale vakbondsstaking van maandag, is de nieuwjaarsreceptie van de PS bijna onopgemerkt voorbijgegaan. Toch werd daar iets zeer belangrijks verteld. Thierry Giet, plaatsvervangend voorzitter - partij bloempot, zeg maar - is geen politiek zwaargewicht en wat hij daar verklaarde zal hij wel niet zelf op papier hebben gezet. Hij zei nl dat de regering Di Rupo geen verdere besparingen meer mag doorvoeren. Als dat echt het standpunt van de PS zou zijn, dan zou het zeer binnenkort met die regering wel eens gedaan kunnen zijn. De waarheid is nl dat er extra zal moéten bespaard worden. Om te beginnen moet er bij de begrotingscontrole van februari al anderhalf miljard euro gevonden worden voor het geld dat nu op vraag van Europa bevroren op de Belgische begroting staat. Bovendien weet men nu al dat dit niet voldoende zal zijn en dat er dus nog extra geld zal moeten gevonden worden. Dat vraagt niet alleen Europa, maar ook het IMF dat daarover zopas nog een persbericht de wereld heeft ingestuurd. Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is (voor Di Rupo althans) heeft, na Moody's en Standard & Poors, nu ook het derde ratingsbureau, Fitch, de rating van België van AA+ naar AA gebracht, mét daarbij een negatief advies. Excuus-Truus minister Vanackere, die maar blijft beweren dat het allemaal niet zo ernstig is, kreeg bovendien eergisteren op een vergadering met zijn EU-collega's te horen, dat de Belgische begroting een 'borderline' geval is. Kantje boord, zeg maar. En er is nog meer. Op vraag van Merkel*, hebben Duitsland, Spanje en Italië al aanvaard om een schuldenrem in hun Grondwet op te nemen, de zgn 'golden rule'. CD&V heeft nu een wetsvoorstel klaar om dat ook in België te doen. Dat zou betekenen, dat het dan ook hier amen en uit zal zijn met het maken van schulden à volonté en dat men de tering naar de nering zal moeten zetten, wat voor de PS het equivalent is van vloeken in de kerk. Men kan zich terecht afvragen, of de hele huidige vakbondsagitatie niet met opzet is opgestart om Di Rupo een excuus te geven straks zonder gezichtsverlies af te treden en dit nog vóór de volgende begrotingscontrole, omdat daar zal blijken dat er nóg meer zal moeten bespaard worden, hetgeen de PS dus niet wil. Deze partij heeft de laatste decennia steeds trouw de eisen van haar rode vakbond ondergaan en uitgevoerd. Nu ze dat niet meer openlijk kan o.w.v. het zgz 'premier dividend', zit ze in een voor haar onmogelijke situatie. Ze is m.i. dan ook op zoek naar een vlucht vooruit om er op die manier van onderuit te geraken. Het zal dát zijn of op ramkoers gaan met haar rode achterban.
* Het artikel van Di Rupo in Der Spiegel, waarover zoveel te doen was, blijkt daar op bladzijde ... 95 gestaan te hebben, wat het al een heel stuk minder relevant maakte. Mietje had voor de ontmoeting met Grietje trouwens afgezien van zijn rood strikje. Hij droeg er een zwart, alsof hij naar een begrafenis dacht te gaan...
'Verloren maandag' is een bijna uitsluitend Vlaamse traditie, die vooral in de regio Antwerpen wordt gevierd. Ik schrijf 'bijna' want, naar 't schijnt, kent men deze gewoonte ook in Doornik, net over de taalgrens. Die dag, op de maandag na de eerste zondag na Driekoningen (oef!), worden dan bij de plaatselijke bakkers worstenbroden en appelflappen gebakken. Heerlijk, zeker als men die vers uit de oven eten kan. Dit jaar krijgen we een tweede verloren maandag, een 'verloren maandag/bis', zeg maar. Die zal 'gevierd' worden over het hele Belgische grondgebied met een nationale staking van de vakbonden, een staking die nu al kan beschouwd worden als de meest idiote in haar soort. Ze is er nl op gericht het hele land lam te leggen, omdat de vakbonden zgz niet genoeg inspraak hebben gehad in het regeerakkoord van Di Rupo and his boys (and girls). Een staking tegen een regering die eindelijk nog eens geleid wordt door een rode PS-er, krijgt dus de wind van voor door voornamelijk de eigen rode vakbonden. Il faut le faire, om het even in de tweede taal van Di Rupo te houden. En om daar even op door te bomen: in Di Rupo's moederland hebben ze de maffia, wij hebben de vakbonden. Aanstaande maandag dus geen worstenbroden noch appelflappen. Alleen geween en tandengeknars. In de eerste plaats bij de bedrijfsleiders en alle mensen die gewoon hun ding willen doen: gaan werken. En bij de hogeschool- en universiteitsstudenten, die maandag examens hebben. Volgens een on-line enquête is 89% van de Belgen er niet voor te vinden. De reacties op een eigen twitter-actie van het ABVV zijn voor het overgrote deel negatief, iets wat de simpele rode zielen helemaal niet verwacht hadden in het streven naar hun groot gelijk. Maar de vakbonden zetten door. Ze gaan maandag desnoods met een kanon op een mug schieten. Op de verkeerde mug dan nog, want zij treffen in de eerste plaats de bedrijven en de werkende mensen en niét die regering die aan de basis ligt van hun ongenoegen. Als anti-publiciteit voor hun eigen winkel kan dat tellen. 2012 wordt voor de Chinezen het jaar van de draak. Wij moeten ons tevreden stellen met de 'rode' poon. Lekker, zeker als die geserveerd wordt 'à la niçoise', maar dan ook weer niet om er zich een heel jaar aan op te trekken. Ondertussen moeten we zien het verder te rooien met het rode strikje.
