Het gaat niet goed met onze vakbonden. Ze mogen dan nog steeds veel
leden hebben, het lijkt er steeds meer op dat hun greep op wat er in dit landje
gebeurt en nog te gebeuren staat, steeds zwakker wordt. Eén uitleg kan zijn dat
het ACV, toch nog altijd de grootste bond, een serieuze financiële aderlating
heeft moeten ondergaan met het Arco/Dexia debacle, maar er is meer aan de hand.
Neem nu de herrie bij Ford Genk. Na maanden van onrust en acties werd er
een zeer kleine meerderheid (54%) bereid gevonden om nog tijdelijk voort te
werken, op basis van een akkoord tussen directie én vakbonden. Bij de
toeleveranciers ligt voorlopig echter nog alles plat, zodat ook diegenen die
willen werken, het voorlopig niet kunnen. Bijkomende vraag is, hoe lang de werkweigeraars
het gaan volhouden, want zij krijgen op dit ogenblik helemaal niets meer, zelfs
geen stakingsgeld. Er zal m.i. nog veel moeten gepraat worden alvorens men de
situatie daar onder controle zal krijgen.
En
dan is er de NMBS, waarover eindelijk een beslissing is gevallen in het
kernkabinet en die voortaan nog uit twee eenheden zal bestaan (plus een interim
aanwervingsdienst) en niet meer uit drie zoals sinds enkele jaren het geval was,
iets dat niet werkte. Of het nu zal werken is nog zeer de vraag, want de NMBS
zal voortaan in feite uit twee en een halve eenheid bestaan, weer zon
oplossing à la belge. De vakbonden zijn het daarmee trouwens niet eens en het
ABVV dreigde al met acties, waarbij de reizigers waarschijnlijk nog maar eens
de dupe zullen worden. Dit alles terwijl zowel de regering als de vakbonden
zeggen dat zij in de eerste plaats de belangen van die reizigers voor ogen
hebben. Probeer er maar eens aan uit te kunnen. Ik heb zo het idee dat de
hoofdreden van al dat gehakketak het feit is dat de Spoorwegen, eens de nieuwe
structuur er zal zijn, niet meer de Nationale Maatschappij der Belgische
Syndicalisten zal zijn en dat daar het schoentje wringt. De NMBS is altijd door
de vakbonden als hun speeltuin beschouwd. Zij deelden er de lakens en de
postjes uit. Er zal nu moeten bespaard worden op die postjes, te beginnen met
de topjobs, maar ook verder in de kaders en dit pikken de vakbonden niet. Alle
andere argumenten dienen maar als rookgordijn.
Waar is de tijd toen er door de vakbonden bijna elk jaar gedreigd werd
met een hete herfst, als de zaken niet liepen zoals zij het wilden? Die
periode lijkt nu achter de rug. Het Inter Professioneel Akkoord (IPA), waarover
altijd zo veel te doen was, is in sourdine voorbereid en zal waarschijnlijk
stoemelings worden gesloten. De vraag is maar, of er dit jaar wel eens geen hete
lente zal komen. Met een ACV dat op zijn centen moet letten is de kans klein
dat men daar een vakbondsfront voor zal vinden. Anderzijds wordt het voor de
rode vakbond steeds moeilijker om verzet te plegen tegen een regering die door
gelijkgezinden gerund wordt. De man achter het nieuwe NMBS-plan, Paul Magnette,
is dan uitgerekend nog de coming man van de PS. De syndicale soep zal dan
straks waarschijnlijk ook niet zo heet gegeten worden als ze werd opgediend.
Dat is althans te hopen voor de treinreizigers, maar ook voor de werknemers van
de betrokken maatschappijen.
|