|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Rudy De Leeuw, tot nader order nog altijd
een van de twee bloempotten die dienst doen als voorzitter van het ABVV, heeft
in een lang interview in De Standaard van dit weekeinde van zich afgebeten, na
de (terechte) kritiek die hij en zijn organisatie kreeg toen die zich
distantieerde van de eerder overeengekomen afspraken in de zgz groep van
tien. Volgens de man, wiens familie zelf profiteert van de notionele
intrestaftrek waartegen De Leeuw zich afzet als hij zijn rood petje op heeft,
heeft zijn vakbond zich niet teruggetrokken, maar alleen voor een time-out
gevraagd. Voor de leken op gebied van de basketsport: time-out is daar een
spelonderbreking.
Het interview van anderhalve bladzijde, foto
niet meegeteld, brengt feitelijk weinig nieuws. De Leeuw en zijn Franstalige
co-voorzitster hebben zich gedragen als volwaardige geboren leiders. Zij
hebben gezien in welke richting de massa liep en zijn dan voorop gaan lopen.
Mocht dit de eerste keer zijn dat zoiets gebeurt, zou men het nog door de
vingers kunnen zien. Bij het ABVV is het echter al de derde keer op zes jaar.
Des Guten zuviel, dus.
Het is niet dat De Leeuw over heel de lijn
ongelijk heeft. Het is voor een vakbond onverteerbaar dat ze geconfronteerd
wordt met een loonstop van twee jaar en een loonbevriezing van zelfs zes jaar.
Verder heeft hij overschot van gelijk waar hij aan de kaak stelt, dat het een
schande is dat de non-profit wordt uitgesloten bij de lastenverlagingen voor
bedrijven. Deze zaken waren echter al bekend tijdens de onderhandelingen. Als
De Leeuw ook toen al zo overtuigd zou geweest zijn van zijn gelijk, dan had hij
(én zijn francofone collega) dat akkoord van de groep van tien niet moeten
goedkeuren. Dat wél doen en het daarna herroepen (en dit voor de derde keer al)
verdient geen time-out, maar een rode kaart voor onbetrouwbaarheid. En hoezeer
die kleur hem ook lief is, in dit geval betekent het dat hij niet verder kan
meespelen.
Vervolg op 21 dezer.
|
