|
In mijn blog van donderdag had ik het nog
over Verhofstadt, die ik met Don Quichote(e) vergeleek. Ik was dan ook blij
verrast, toen ik in de weekeindeditie van De Standaard een soort interview las met
Europese collegas van hem, die er zowat dezelfde mening op nahouden. Collegas
nota bene van zijn eigen blauwe fractie, waarvan hij de leider is die het
helemaal niet met hem eens bleken te zijn. Guy doet alsof hij de eigenaar van de
fractie is, was de sprekende titel van het interview. De leider, zoals ik al
schreef, die voorop loopt en niet ziet dat men hem niet meer volgt.
In 2009 slaagde Verhofstadt er nog in twee blauwe
Europese Commissarissen (Rehn en De Gucht) en twee vicepresidenten (Neelie
Kroes en Siim Kalas) in de Commissie te laten benoemen. Dat was een hele
prestatie en het is waarschijnlijk daarom dat hij daarna dacht oppermachtig te zijn
geworden. Daarbij maakte hij echter twee denkfouten. In de eerste plaats zijn
aandrang om met Euro-obligaties te beginnen, waarbij Grieken, Portugezen en
Spanjaarden opnieuw onvoorwaardelijk zouden kunnen gaan lenen op de
internationale markten, maar Duitsers, Nederlanders en Finnen om het daarbij
te houden de kosten zouden moeten betalen. Transfers zoals in België, zeg
maar. Nogal wiedes dat bv de Duitse liberalen, die zowat het tegenovergestelde
willen, het daarmee niet eens zijn. Een tweede pijnpunt is zijn meer dan goede
verstandhouding met Rode Rudy*, Daniel Cohn-Bendit, de flamboyante leider van
de Europese groenen in het Europese parlement, nog zo iets waar heel wat liberalen van huiveren. De kans
is groot dat de Finse, Estse, Deense en Roemeense liberalen tegen de
verkiezingen van 2014 uit de liberale fractie stappen, terwijl de Duitse
vertegenwoordiging dreigt weg te smelten.
Dat alles is slecht nieuws voor de
grootgrond- en huizenbezitter uit Umbrië, Normandië, Gent en Mariakerke, want
hij loopt met het idee zich kandidaat te stellen voor niets minder dan de
Europese topjob: die van voorzitter van de Europese Commissie. Jammer genoeg
dreigt hij een generaal zonder troepen te worden en zo win je geen veldslagen,
zelfs niet voor de Europese Commissie. Hoogmoed komt ten val, of zoals Friedrich von Hayek (° 1899), Oostenrijks Nobelprijs economie 1974 (samen
met de Zweed G. Myrdal) en een lichtend voorbeeld voor de Verhofstadt van de
drie eerste burgermanifesten, het ooit kernachtig uitdrukte: Wie zijn
principes verloochent, gaat naar de hel.
Zon vaart zal het meteen wel niet lopen, maar een Europese topjob zit
het meer dan waarschijnlijk niet in voor wie al te veel tegen andermans schenen
schopt.
*
Verhofstadt en Cohn-Bendit hebben in 2012 samen een boek uitgegeven (Voor
Europa), iets wat men hem vanuit liberale hoek erg kwalijk heeft genomen. Een
Europees fractieleider kan niet zomaar een boek schrijven ten persoonlijke
titel als dat over zijn eigen parlementair werk gaat
|
