Toen roodgroen vorig jaar de gemeenteraadsverkiezingen in Gent won, kon hun geluk niet op. Gent zou een droomstad
worden, dé stad van de toekomst. Volgens het nieuwe bestuursakkoord, waarbij
ook de liberalen betrokken werden om te vermijden dat de familie Declercq
moeilijk zou doen in de oppositie, zouden er in de Arteveldestad overal nieuwe
bus- en tramlijnen komen, wandelpaden, fietspaden en tunnels, minstens zes
nieuwe wijkparken en een groot park op minder dan 400 meter wandelen van
elk huis. Etcetera, etcetera, etcetera
De realiteit pakt lichtjes anders uit.
Blijkt nu dat er een vlucht uit de stad plaats vindt, vooral van jonge gezinnen
met kinderen. Gent is helemaal niet kindvriendelijk. Er zijn te weinig crèches,
te weinig scholen, te weinig parkeerplaatsen, te weinig van alles. Dat terwijl
men de mensen vertelt dat er in een stad veel meer mogelijkheden zijn. Wat er
is, is dan nog te duur. Zelfs de Gentse Feesten, waaraan de stad vorig jaar
flink haar broek gescheurd heeft, bleken te duur voor de modale Gentenaar. In
2011 vertrokken er uit de stad meer blanke gezinnen dan er sinds 1974 ooit
vertrokken waren. Gent heeft geen tekort aan flats, wel aan gezinswoningen, die
daardoor onbetaalbaar worden. Dat is misschien niet alleen zo in Gent, maar het
is wel merkwaardig dat dit juist gebeurt in een stad waar het bestuur er prat
op gaat dat de stad groen zal worden en op mensenmaat. Het lijkt er steeds
meer op dat groen de kleur van het dure leven wordt (denk maar aan de groene
stroom), zoals rood de kleur van het gevaar blijft. Te mijden dus.
In de marge van bovenstaande,
waarover een vertrekkend gezin haar verhaal plaatste op facebook, nog dit: hoe
slagen al die Turken, Bulgaren, Roma en andere Balkanezen die Gent rijk is,
erin in zon stad de touwtjes aan elkaar te blijven knopen? Sturen die hun
kinderen wel naar school of krijgen die misschien voorrang? Hoe betalen die de
huur die voor echte modale Gentenaars niet meer te betalen is? Betalen die
überhaupt wel iets in Termontograd?
|