Het gaat niet goed met Frankrijk en het is niet de eerste keer dat dat moet worden vastgesteld. Heel wat Fransen hebben dik spijt dat ze bij de laatste nationale verkiezingen voor Hollande hebben gekozen i.pl.v. Sarkozy. ‘Monsieur normal’ bakt er niets van. Het land, de tweede economie van de E.U., slaagt er maar niet in de Europese doelstellingen te halen en nog maar één Fransman op zes staat achter Hollande. Mede daardoor had de man, pas vijf maand geleden, al eens zijn regering herschikt onder de leiding van Manuel Valls, een sociaaldemocraat (een min of meer rechtse socialist) die er in de eerste plaats voor moest zorgen dat er wat meer bespaard en wat harder gewerkt werd in de hexagoon. Daar lijkt weinig van in huis te komen en de schuld daarvan zou liggen bij de linkervleugel, waarvan minister van Economie, Arnaud Montebourg, de spreekbuis is. Die Montebourg spaart zijn kritiek op de eigen regering niet en ‘Manuel from Barcelona’ mag zijn werk nog eens overdoen. Montebourg en enkele van zijn linkse medestanders gaan er waarschijnlijk uit en vandaag nog krijgen we te horen wie er in hun plaats in de regering Manuel II zal innemen en zal mogen helpen de Franse meubelen alsnog te redden.

   Terwijl in zowat de hele Westerse wereld men zo stilaan genoeg heeft van staatskapitalisme en men van banken en maatschappijen onder staatscontrole vanaf wil, gebeurt in Frankrijk net het tegenovergestelde. De laatste zaak was de overname van de grote trein- en windmolenproducent Alstom door het Amerikaanse GE. Uitgerekend Montebourg gaf daarvoor de toestemming, maar alleen nadat GE akkoord was dat de Franse staat, mits betaling, 20% van de aandelen kreeg. Ongeveer hetzelfde was begin van dit jaar al gebeurd met Peugeot-Citroën, nadat een Chinese investeerder daar mee instapte. Buiten de spoorwegen en de post, die in Frankrijk voor 100% staatseigendom zijn, heeft de staat ook meer dan 80% in de nucleaire reactoren en de elektriciteitproductie én deelnames in zo’n twintigtal andere bedrijven. Of het in die sectoren daarom beter zal gaan, is maar zeer de vraag.

   Net zoals destijds Mitterand (met zijn nationalisaties en o.m. de invoering van de 35-urige werkweek) zal ook Hollande verplicht worden zijn politiek te herzien. L’histoire se répète. Met de schaduw van de controlerende E.U. achter zich, iets waar Mitterand vroeger nog geen last van had, zit er voor Hollande niets anders op. Manuel zal het moeten oplossen en de uitleg van zijn naamgenoot in ‘Faulty Towers’ (‘I know nothing’) zal hem daarbij niet helpen.