De aanstelling tot Europees commissaris van Marianne Thyssen is voor zowat al onze media een afknapper. Als we Europa een beetje vergelijken met onze eigen politieke instellingen, heeft ze nu een post als staatssecretaris, niet als minister. Zoals ik gisteren reeds schreef kan het echter even goed opgemaakt spel geweest zijn van haar eigen CD&V, waarbij zijzelf misschien niet eens op de hoogte was. Het blijft voor haar niettemin een leuke fin de carrière na 23 jaar aanwezig te zijn geweest op het Europees toneel en financieel zal ze niets tekort komen, integendeel.
Iets anders stelt zich de kwestie voor Kris Peeters. Die heeft het spel wél meegespeeld. Reeds tijdens de verkiezingscampagne naar 25 mei toe had hij - niet bewust van de aanwezigheid van een micro - zich laten ontvallen dat een overstap van Vlaams minister-president naar federaal premier voor hem een degradatie was. Eens begonnen met de besprekingen voor de Zweedse coalitie zal hij ook wel ervaren hebben dat onderhandelen met francofonen toch iets anders is dan onder Vlamingen. Komt daarbij dat hij – voor mij eerder verrassend – het Frans toch niet zo goed onder de knie bleek te hebben. Hij spreekt stukken beter Frans dan Di Rupo Nederlands, maar een Vlaming wil toch altijd dat wat hij doet, goed doen. Een Nederlander die twee woordjes Frans spreekt, zegt dat hij de taal kent (ik heb dat meermaals meegemaakt tijdens mijn 27 jarig verblijf bij DAF in Eindhoven). Een Vlaming die fatsoenlijk Frans spreekt – zoals bij Peeters het geval is – zal meteen toegeven dat hij de taal nog niet genoeg beheerst. Zo zijn wij nu eenmaal: te weinig lef, behalve na de nodige pintjes.
Ik denk dat Kris Peeters een zware last van zijn schouders heeft voelen vallen, toen hij verzaakte aan het Belgisch premierschap. En niet in de eerste plaats o.w.v. dat Frans. De uitdagingen waarvoor de centrumrechtse regering komt te staan zijn enorm. Er is niet alleen de verplichting om een kleine 20 miljard euro extra te vinden, er wachten grootschalige belastingsverschuivingen, problemen met de index, de pensioenen, de loonkloof, de btw, een begrotingstekort dat maar niet onder controle lijkt te geraken, een verlies in concurrentiekracht en ga zo maar voort. PS en cdH, die mee verantwoordelijk zijn voor alles wat in dit land de laatste decennia is misgelopen, hebben zich netjes teruggetrokken achter hun regionale muren en hopen de verdere gang van zaken van daaruit nog wat moeilijker te maken, hierin gesteund door de vakbonden die op 23 dezer al eens een eerste keer zullen komen dreigen in Brussel.
Volgens het Peter Principe klimt elke werknemer in een hiërarchie gewoonlijk op tot hij zijn niveau van incompetentie bereikt heeft. Het valt nog te bezien welke andere functie Peeters zal aanvaarden, maar het ‘Peeters Principe’ lijkt erop, op tijd te kunnen stoppen vóór dat incompetentieniveau bereikt wordt.
|