|
Tot aan het dilemma over de job van de Belgische eurocommissaris, die later maar een tweederangsbaantje bleek te zijn (wie had ooit de naam van Thyssens voorganger gehoord: Lásló Andor?), werd door CD&V steeds gesteld dat de naam van de toekomstige federale eerste minister iets zou geweest zijn dat als allerlaatste op de agenda van de Zweedse coalitie stond. Iedereen nam aan dat Kris Peeters de nieuwe federale premier zou worden, iets dat min of meer al was overeengekomen met de N-VA bij de vorming van de Vlaamse deelregering. Sinds Marianne Thyssen de Europese job kreeg, moest CD&V vanwege de MR de claim op het premierschap laten vallen en werd overeengekomen dat die dan te beurt zou vallen aan iemand van de liberale familie. Dat werd dan waarschijnlijk een keuze tussen Didier Reynders en Charles Michel. Tot een opiniepeiling in zowel Vlaanderen als Wallonië uitwees dat Maggy De Block in beide landsgedeelten een stuk populairder was dat de twee Waalse coryfeeën, waarbij vooral Michel een slechte score haalde. Opeens vindt men nu bij CD&V dat de invulling van wie Belgische premier wordt niet meer kan wachten tot het einde van de besprekingen, maar dat het wenselijk zou zijn dat de liberalen nu al een kandidaat naar voor zouden schuiven. Die wens werd, nota bene, door Kris Peeters zelf verwoord tegenover de pers…
Alhoewel men in dit land al niet meer opkijkt van de laatste tsjeventruuk, zit hier meer achter dan een gewone politieke vaststelling. Om te beginnen is het traditie dat de partij die de federale premier levert, verondersteld wordt extra toegevingen te doen, die ze niet zou doen zonder de topjob, wat voor de andere partijen goed uitkomt. Ten tweede hoopt men heimelijk bij CD&V dat de liberalen er onder elkaar niet uit geraken en dat die straks misschien toch zullen accepteren dat de nieuwe premier een CD&V’er mag zijn. Dan komt Kris Peeters weer in beeld en heeft zijn partij een minister meer in het volgende kabinet. En er is nog meer.
Stel, dat men er niet uit geraakt, dan doemt weer het spookbeeld op van een nieuwe tripartite, ongeacht met hoeveel tegenzin men daaraan zou beginnen. Lukt ook dat niet, dan gaan we misschien voor het breken van het record van de 541 dagen, mits het risico dat men er helemaal niet meer uit geraakt. Voor veel Vlaamsnationalisten is dit hoegenaamd geen doembeeld, want het zou betekenen dat de houdbaarheidsdatum van België een stuk wordt ingekort. In heel de bovenstaande discussie wordt de N-VA, de grootste partij in Vlaanderen én België, zelfs niet vernoemd. Werkt die partij alleen achter de schermen of is er iets meer aan de hand?
|
