Volgens een recente publicatie van de Oeso, geven de Belgische overheden jaarlijks 30,7% van het bbp uit aan sociaal beleid. Daarmee staat dit land op de derde plaats in de hele wereld, na Frankrijk en Finland. Zo te zien, mogen we zeker niet klagen zoals vakbonden en linkse partijen dezer dagen doen. Een goede sociale zekerheid steunt op de bijdragen van werkende mensen, jong en oud. Het komt er dan ook op aan zoveel mogelijk mensen aan het werk te hebben en te houden en daar knijpt hier het schoentje. In België zijn er liefst 4,5 miljoen uitkeringsgerechtigden. Dat is, om nog maar eens te vergelijken, een half miljoen meer dan in Nederland, land dat echter 6 miljoen inwoners méér telt en waar de mensen het dus automatisch ook met minder steun moeten doen, zoals bijna overal. Hier beseft men echt niet hoe goed men het heeft.
In het licht van bovenstaande is het dat ook gewoon potsierlijk als men de uitleg van onze vakbondsleiders hoort. Het ergst van al is nog die Leemans van het ACV, die niet vraagt maar eíst, anders wil hij met zijn syndicaat zelfs niet aan de onderhandelingstafel komen. Nota bene: datzelfde syndicaat dat 800.000 Arco-coöperanten en sympathisanten wat wijs had gemaakt omtrent de belegging van hun spaarcenten. Centen waarvan ze nog minder zeker zullen zijn als verenigd links erin zou slagen de centrumrechtse regering te doen vallen, gewoon omdat dan de kans groot is dat er dan geen federale regering meer zal zijn. Dat alles terwijl CD&V, de politieke familie zeg maar, nu mee in die regering zit.
En het kan nog erger. Thierry Bodson, de voorzitter van het Waalse ABVV, zegt dat zijn vakbond pas zal ophouden met staken als de indexsprong en de verhoging van de pensioenleeftijd uit het regeerprogramma zullen geschrapt zijn. Op te merken trouwens dat de voorzitter van diens politieke familie, Di Rupo, in De Standaard van maandag nog verklaarde klaar te zijn om weer mee te kunnen regeren! Zijn ‘bien sûr’ klinkt daarbij al even onwezenlijk als zijn deelname aan de betoging in Brussel, waarin betoogd werd tegen besparingen die voor 70% al waren opgestart tijdens Di Rupo’s eigen bewind. Waarmee de man zichzelf buiten spel zet, voor zover hij straks nog serieus zal genomen worden.
Die trouwens niet aflatende welles-nietes polemiek in de media over elk besluit dat centrumrechts nog maar denkt te nemen, herinnert me aan een tekst van Don Quichot uit het wereldberoemde werk van Cervantes: ‘ Laat de honden blaffen, Sancho’, zegt Don Quichot op een gegeven ogenblik tot zijn knecht, ‘het is een teken dat we vooruitgaan’…
|