|
Albert Frère, de rijkste man van België, treedt af als CEO en bestuurder, zeg maar als grote baas van zijn eigen GBL-holding. De man is 89 en alhoewel hij ooit gezegd heeft nooit met pensioen te gaan, ziet het er toch naar uit dat hij het iets kalmer aan gaat doen. Petje af voor iemand die een heel leven hard heeft gewerkt en die zich als zoon van een veredelde schroothandelaar (in Wallonië heette dat toen een ijzerwarengroothandel) toch zo heeft opgewerkt. Al was dat niet altijd volgens het boekje.
Om het zover te kunnen brengen heeft de man meer dan eens gebruik gemaakt van zijn goede relaties met een aantal Belgische, voornamelijk francofone en belgicistische politici, die daarvoor ook wel tijdig beloond zullen geweest zijn. Dat zijn zaken die hier nu eenmaal gebeur(d)en en die in de eerste plaats nog niet zo erg zouden zijn, mocht het land er zelf ook beter van geworden zijn. Jammer genoeg is dat niet het geval.
Frère verkocht het Belgische Petrofina aan Total, Royale Belge aan Axa en het energiebedrijf Tractebel aan Suez en is er mede verantwoordelijk voor dat al die Belgische maatschappijen in Franse handen zijn gevallen en er mee voor zorgen dat dit land daardoor aan Frankrijk financieel schatplichtig blijft. Datzelfde Frankrijk dat momenteel ook een deel van onze banken beheert maar het zelf economisch slecht doet en waarvan men niet verwacht dat het op korte termijn zal verbeteren. Een van de redenen waarom België bij de laatste Europese tussenkomst trouwens niet op het strafbankje is terecht gekomen, is juist het feit dat Frankrijk het nóg slechter doet en dat men dat land niet op de vingers durft tikken. Bij een nog steeds mogelijke splitsing van de eurozone zou dit er wel eens mee voor kunnen zorgen dat België – als het dan zelf niet zou gesplitst worden - zal verhuizen naar de mediterrane zone i.pl.v. naar de Noord-Europese. Voor Vlaanderen zou dat een ramp zijn.
Frère verkocht ook de bank BBL aan ING, dat was dan eens niet aan de Fransen, wat kan beschouwd worden als de uitzondering die de regel bevestigt. Tenslotte slaagde hij erin het verlieslatende Cockerill-Sambre (door ’t Pallieterke ‘Cockerill-Sombre’ genoemd) kwijt te raken, waarbij hij wel zijn centen redde, maar de miljardenverliezen bij de Belgische staat terechtkwamen. Toch kreeg hij in België nog de titel van baron, al was dat een stuk minder dan die van het Franse Grand Croix de la Légion d’Honneur, die hij van Sarkozy ontving, daarbij de bevestiging dat hij veel meer voor dat land betekende dan voor zijn eigen geboorteland, waar hij wel de lusten kreeg maar niet de lasten moest dragen. De hoofdzetel van zijn holding bevindt zich trouwens in Zwitserland…
In verhouding tot dat van Frère, stelt het fortuin van bv een Marc Coucke niets voor. Toch was er over laatstgenoemde een hele heisa omdat hij teveel zou verdiend hebben. De winsten van eerstgenoemde vindt men in dit land schijnbaar normaal…
|
