|
Terwijl het aftellen wordt naar een reactie van de sociale partners op de correcties die de federale regering maakte op hun akkoord, dat eerder als een ultimatum werd gepresenteerd, blijven in Wallonië de lijken uit de kast vallen. Na de waarschijnlijke malversaties van de twee MR kopstukken Kubla en Dedeckèr (het accent is van mij), heeft er zich, na de socialist Mathot, een tweede rode partijgenoot gemeld in het denk-rechts/leef-links circuit. De man heet Luc Joris, zoals zoveel huidige Walen waarschijnlijk van Vlaamse origine, onbekend voor het grote publiek, zeker het Vlaamse, maar een intimus van Di Pippo, die momenteel weer partijvoorzitter is van de PS en burgemeester van de eerste Waalse stad die zich culturele hoofdstad van Europa mag noemen, maar wel met een voetbalploeg die zopas failliet werd verklaard.
Die Luc Joris zat in de Raad van Bestuur van de Nationale Maatschappij van Belgische Syndicalisten (NMBS), was ook bestuurder bij wapenfabrikant FN (100% in handen van het Waalse gewest!), plus twee investeringsmaatschappijen die ook al afhangen van de Waalse overheid (SRIW en Sogepa). Geen kleine garnaal dus. De reden van zijn vertrek bij al deze instellingen is, omdat de man ook een zaak had opgericht in Luxemburg (Bremco Management) die zich bezig hield/houdt(?) met ‘consultancy’ in de financiële sector. In eenvoudige mensentaal betekent dat, dat het andere bedrijven vertelt hoe ze aan de Belgische fiscus kunnen ontsnappen. Dat terwijl het vooral zijn partij, de PS, is die ijvert voor een vermogenstaks, die taks die men zopas in Frankrijk nog heeft afgeschaft wegens niet rendabel…
Daarmee verdwijnt een zoveelste vertrouweling van Di Pippo van het politieke toneel. Didier Bellens, de oude baas van Belgacom, die de Staat enkele miljoenen euro’s per jaar kostte en Edmée De Groeve, die was moeten opstappen na klachten over schriftvervalsing en verduistering, waren hem al voorgegaan*. Allemaal echte socialisten die, zoals Di Pippo, erg begaan zijn met het lot van de Waalse arbeiders, die het alles behalve breed hebben. Nog maar goed dat Vlaanderen hen elk jaar zo’n 12 miljard euro (het kan ook meer zijn) bezorgt om de pijn te verzachten.
* Geen vertrouwelinge van Di Pippo, maar ook wel van de PS, is Anne-Marie Lizin, ooit voorzitster van de Senaat en burgemeester van Hoei, die uit haar vorige functies al was moeten opstappen wegens allerlei onregelmatigheden en een té kwistig gebruik van overheidsgeld. Zij werd zopas daarvoor zelfs veroordeeld, zij het (voorlopig?) voorwaardelijk. Dat laatste doet echter niets af van de gretigheid waarmee de Waalse socialisten met andermans geld blijven omgaan. Het verhaal van de hond en de worst…
|
