Volgende week begint de begrotingscontrole van de regering Michel. Dat zal geen makkie worden, nadat gebleken is dat er een dik miljard euro extra zal moeten gevonden worden, waarvoor CD&V niet verder wil besparen en N-VA geen extra belastingen wil. De excellenties gaan vergaderen op een geheime plaats en hopelijk helpt dat om de gemoederen binnen en buiten het kabinet te bedaren. In deze tijd van digitalisering en nooit geziene communicatie mogelijkheden is het maar de vraag of dat gaat lukken.
Ondertussen voelt zowat iedereen zich in dit landje tekort gedaan: Justitie, dat zopas nog massaal (en waardig) betoogde, de ambtenaren, die dat iets minder waardig deden, de zorgsector, het onderwijs en defensie. Allemaal sectoren die zich bedrogen voelen en hun problemen blijkbaar alleen maar kunnen oplossen met extra geld, minder werken of beide*. Niet dat deze groepen allemaal ongelijk hebben, maar het is een beetje simpel om alleen de huidige federale regering daarvan de schuld te geven, wel de traditionele partijen die zowel in die regering als in de oppositie zitten. Zij hebben de zaken laten aanmodderen met het resultaat dat we nu kennen.
De hoofdschuldige van de financiële achtergang van dit land heet Guy Verhofstadt. Toen hij in 1999 aan de macht kwam in een periode van hoogconjunctuur, had hij de kans de tering naar de nering te zetten zonder dat het land daarvoor veel moest inleveren. De man had trouwens zelf een handleiding geschreven hoe dat kon gebeuren, via zijn drie eerste burgermanifesten. Na ettelijke jaren gedwongen in de oppositie te hebben gezeten, was zijn afkeer t.o.v. de toenmalige CVP echter zo groot dat hij bereid was al zijn principes overboord te gooien en een pact aan te gaan met de duivel, in dit geval de PS. Als kers op de taart was hij dan nog bereid het gauchistische programma van die PS uit te voeren. Toen zijn politiek rijk ten einde kwam, was het geld op en de hoogconjunctuur voorbij. Het werd daarna alleen nóg erger omdat de PS bleef meedoen en degenen die na Verhofstadt kwamen, nog steeds dachten dat de bomen tot in de hemel groeiden. Buiten wat knip en plakwerk gebeurde er niets. Mocht de E.U. niet bestaan, dan zaten we nu aan een volgende devaluatie. Daar dat laatste niet meer kan, wordt het pompen of verzuipen.
* De eerste prijs in de schaamteloze politieke graaicultuur gaat wel naar een delegatie van ereleden en gewezen leden van het Vlaamse parlement die protesteert tegen de afschaffing van hun vaste internetvergoeding van 500 euro per jaar en hun gratis abonnement op De Lijn. Om hun gelijk te halen, ‘eisen’ ze een bijeenroeping van de zeven parlementen van dit land. Vroeger zei men dat dergelijke mensen ‘rijp waren voor Geel’. Tegenwoordig hebben we daar een nieuwe speciale afdeling voor in Gent…
|