|
Rechtuit, ik word er een beetje moe van om in elk Tv-journaal, elk radiobericht en elke krantenbladzijde te moeten lezen, wat er niet klopt aan de beleidsverklaring van de regering Michel, wie er wat verliest of minder gaat krijgen en dergelijke zaken meer. Niet dat de klagers allemaal ongelijk zouden hebben, verre van zelfs, maar zo goed als niemand komt met een alternatief af, tenzij die van Groen en van de PvdA die zeggen het geld te halen waar het zit. Dat hebben ze ooit al eens voorgedaan in Rusland en enkele andere landen, maar de gevolgen ervan waren niet denderend, weten we ondertussen. De beste quote die ik de laatste week ter zake gelezen heb, kwam trouwens van de nieuwe Nobelprijswinnares voor literatuur, Svetlana Aleksijevitsj, die stelt dat echte communisten degenen zijn die Karl Marx hebben gelezen, de echte anticommunisten zij die Karl Marx hebben begrepen. Zij kan het weten, want ze heeft het zelf meegemaakt in de Sovjet Unie.
Zelfs onze vriend Bart Maddens, politicoloog aan de KULeuven en meer dan Vlaamsgezind, vindt de gang van zaken in dit land niet zoals hij gehoopt had na het aantreden van de N-VA als federale regeringspartij. Net als vele andere Vlaamsgezinden had hij gehoopt dat er iets anders uit de bus zou komen dan wat we tot nu toe te zien kregen, maar ook hij biedt geen alternatief, tenzij misschien uit die regering stappen, de socialisten er weer in laten (Maddens is eerder linksgezind) om dan van op de zijlijn bakken kritiek te kunnen uiten die echter weinig zullen uithalen. We moeten voorlopig tevreden zijn met een verbod op onverdoofd slachten op tijdelijke slachtvloeren, (misschien) met een hardere aanpak in de faciliteitengemeenten en vooral met het benoemen van nogal wat Vlaamsgezinden op een hele rits plaatsen in het federale raderwerk, die vroeger in handen waren van belgicisten en/of lamme goedzakken.
Om in dit land wezenlijk iets te veranderen, zal het initiatief niet uit het federale niveau moeten komen, maar uit het Vlaams parlement dat Vlaanderen moet uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande van het Nederlandstalig grondgebied, als een eerste stap naar confederalisme en/of onafhankelijkheid*. Zolang men in het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, er echter niet in slaagt daarover een consensus te bereiken en een Vlaamsnationale meerderheid te behalen, is het onbegonnen werk dat te eisen van een Vlaamsnationale partij, die op federaal gebied moet regeren met dezelfde partijen die dat weigeren te doen, met daarbovenop nog een francofone partner.
* De zgz Senelle doctrine. Brusselaar Robert Senelle was een Belgisch grondwetspecialist die op het einde van zijn leven (hij stierf in 2013) resoluut de Vlaamse kaart trok. Zijn doctrine wordt o.m. uit de voeten gedaan in ‘De Ordelijke Opdeling van België’, het boek van Gerolf Annemans en Steven Utsi (op blz 165 in cursiefjes).
|
