|
De dramatische gebeurtenissen in Parijs hebben nogal wat neveneffecten en dan heb ik het niet direct over de afgelaste sportgebeurtenissen. Wat die laatste betreft, blijf ik erbij dat er daarbij óver gereageerd is. Als men elke voetbalmatch kan laten afgelasten na één telefoontje met vals alarm, dan houden we er best helemaal mee op.
Wat wél terecht afgelast wordt zijn twee grote milieubetogingen in Parijs t.g.v. de internationale klimaatconferentie die daar gaat plaats vinden. Die kun je moeilijk vergelijken met de interesse voor een voetbalmatch. Er werd al gesproken over een half miljoen betogers, waarbij gegarandeerd weer groepjes groene diehards die in de schaduw van zo’n betoging voor aardig wat geweld en schade kunnen zorgen.
In eigen land heeft het ABVV zijn geplande acties tegen de regering Michel afgelast. Dat is een wijs besluit, dat tegelijkertijd kan verdoezelen dat die acties – zeker in Vlaanderen – op weinig sympathie kunnen rekenen.
Ook mede door het Parijse drama heeft de Belgische begroting haar Europees examen overleefd. Terwijl dit land vorig jaar nog bij de slechtste leerlingen van de klas was, zou het nu in de middenmoot zitten. Dit alles is met een korreltje zout te nemen, daar de milde beoordeling die er nu is, in de eerste plaats bedoeld is om Frankrijk ter wille te zijn. Daar hebben ze nu andere hoofdbrekens dan de centenkwesties en dat zal niemand betwisten. Feit is wel dat straks, als de storm hopelijk zal gaan liggen zijn, la douce France er financieel en economisch er minstens even belabberd zal bij staan als vóór de ramp.
Het is opmerkelijk dat in de toenemende discussies over het opdoeken van de zes Brusselse politiezones en het laten opgaan in één, niemand in de media verwijst naar de Brusselse brandweer die al járen is één gemaakt (én werkt!), alhoewel dat – volgens mijn bescheiden mening – een belangrijk argument met een precedent is.
Tenslotte heeft men bevestigd dat Abdelhamid Abaaoud, het vermoedelijke brein van de laatste terreurdaden in onze contreien, nu wel echt het leven heeft gelaten bij de bestorming door de Franse politie en het leger van dat appartement in Saint Denis. Dit was dermate verwoest dat men er alleen nog restjes terug gevonden heeft van twee van de drie die er het leven lieten. Met de mogelijkheden die er de dag van vandaag zijn op gebied van herkenning door DNA, is dat toch opgelost geraakt. Mocht dat niet het geval geweest zijn, dan eindigde die ‘Molenbekenaar’ zoals Zapata, de Mexicaanse vrijheidsheld, die in 1919 in een hinderlaag van het Mexicaanse leger viel en zodanig verminkt werd dat hij onherkenbaar was, waarna hij een legende werd. Wie dat verhaal niet kent, verwijs ik naar de uitstekende zwart-wit film ‘Viva Zapata’ van Elia Kazan uit 1952 met de toen nog jonge Marlon Brando.
|
