|
Vandaag is er een staking van het overheidspersoneel. Het is de eerste van een nieuwe serie die misschien wel enig reden tot bestaan kan hebben, maar die feitelijk bijna allemaal passen in het kader van de syndicale verkiezingen ergens in mei. Dit laatste is ook de belangrijkste reden waarom de grote vakbonden zo goed als alle er nu aankomende stakingen en betogingen apart houden. Ze willen in de eerste plaats zichzelf promoten.
Men kan zich zo stilaan wel gaan afvragen of de mensen al dat staken en betogen niet moe worden. Dat duurt nu zowat een twee jaar al en wat heeft dat opgebracht? Zo goed als niets. Dat geldt trouwens ook voor andere betogingen en straatprotesten.
Neem nu die fameuze ‘mars tegen terreur en haat’ van 17 dezer. 7.000 deelnemers. Dat lijkt een hele hoop, ware het niet dat daarvoor was opgeroepen door zo’n 150 organisaties, die zelf op voorhand gehoopt hadden op zo’n 15.000 deelnemers, wat ook al aan de magere kant was. De initiatiefnemer was trouwens de schimmige, eerder linkse ‘Hart boven Hard’, niet eens een overheidsorganisatie. Een week later organiseert diezelfde groep weer een straatbetoging, nu tegen de aankoop van de nieuwe militaire vliegtuigen. Die zullen de staat enkele tientallen miljarden euro kosten (te betalen op enkele tientallen jaren tijd, maar dat ‘vergeet’ men erbij te zeggen). Nu kwamen er nog slechts 150 betogers opdagen, voor de VRT genoeg om er een reportage over te maken (duizenden Vlamingen op het zangfeest krijgen die aandacht niet).
Men moet geen politiek analist zijn om te zien dat al dat betogen en staken de mensen niet meer aanspreekt. Dat geldt stilaan ook voor de verkiezingen en niet alleen hier.
Zo hebben we dit weekeinde nog meegemaakt dat de grote overwinnaar van de eerste ronde van de Oostenrijkse presidentsverkiezingen de kandidaat is van het extreemrechtse FPÖ, de partij van wijlen Jörg Haider, die zijn partij groot maakte en daarna in de vernieling stortte (doet denken aan Hugo Schiltz) en die ervoor zorgde dat big Loulou Michel de Belgen toen afraadde nog naar Oostenrijk te gaan skiën. Die partij maakt nu kans daar de nieuwe president te gaan leveren. In de eerste ronde haalde hij meer dan 35%, terwijl de peilingen hem er maar 20% gaven… In de eindronde moet hij het zelfs niet eens opnemen tegen een kandidaat van de socialisten of christendemocraten die ook daar traditioneel de lakens hebben uitgedeeld sinds WO II. Zijn tegenkandidaat is een oude ex-leider van de groenen, partij waarmee hij gebroken heeft (nog zo’n teken des tijds), waardoor hij nu opkomt als onafhankelijke. Ook hij kreeg meer stemmen dan de traditionelen.
Links wil de problemen van vandaag blijven oplossen met de remedies van gisteren. Dat slaat niet meer aan en is de reden waarom het niet meer lukt.
|
