|
Op verscheidene plaatsen blokkeren truckers de autosnelwegenovergangen naar Frankrijk. De stelplaats van de TEC in Charleroi blijft nog steeds geblokkeerd, zodat er geen bus buiten kan. De cipiers blijven staken. In Henegouwen gaan 150 middelbare scholen voor twee tot drie dagen dicht en bij de NMBS heeft een zoveelste gesprek met de directie voorlopig nog steeds niets opgelost en dreigt er vanaf zondag weer een staking, deze keer voor een hele week.
Welkom in Wallonië, het landsdeel met het dubbel aantal werklozen van Vlaanderen, waar één op vijf kinderen woont in een gezin waarin niemand werkt (in Brussel is dat één op vier!*) en waar nergens méér werkloze gezinnen zijn in heel Europa, zelfs niet in Griekenland. Voor de rest wordt er gestaakt tegen de dood op, ‘omdat men niet wil dat er iets verandert’. M.a.w. ze willen er ook morgen liefst niet werken. Nergens merkt men dat duidelijker dan in West-Vlaanderen, waar in vele sectoren een tekort is aan arbeidskrachten en waar men beroep moet doen op Noord-Fransen, die wél bereid zijn naar hier te komen, soms zelfs van veel verder en dit ondanks het feit dat die ook geen Nederlands spreken. En Wallonie on parle le français, en Flandre on travaille…
Gaat het hier dan zó slecht? Helemaal niet. Zoals reeds gemeld zijn er sinds het aantreden van de regering Michel in dit land 65.000 arbeidsplaatsen bijgekomen. In het laatste verslag wordt dit door de Nationale Bank (NBB) bevestigd, die erbij zegt dat het aantal nieuwe arbeidsplaatsen tegen 2018 zal stijgen met nog eens 140.000 jobs. Nog te weinig t.o.v. de buurlanden en mede dank zij de lage olieprijs en dito rente, de taxshift en de indexsprong, maar toch niet slecht voor een regering waartegen socialisten en Walen nu al wekenlang staken en dreigen ermee door te gaan tot ze valt.
Zitten we dan op rozen? Ook niet, want de lonen gaan hier weer stijgen. Dat danken we aan onze onovertroffen index die we als enig land in Europa (en misschien wel in de hele wereld) nog hanteren en die binnenkort weer gaat stijgen. Als dat weer gebeurt, betekent dat automatisch dat lonen en uitkeringen zullen stijgen, maar ook de prijs van onze producten, zodat onze concurrentiepositie t.o.v. onze buurlanden verslechtert. I.pl.v. van te staken, hebben de Duitse vakbonden enkele jaren geleden, nota bene: onder een linkse regering, een collectieve loonstop aanvaard, wat hen een concurrentievoordeel gaf t.o.v. de andere E.U.-landen. Die landen kunnen niet meer, zoals vroeger, hun munten devalueren en trekken zo t.o.v. Duitsland steeds aan het kortste eind, zeker voor wat de export betreft. Zo’n overeenkomst tussen regering, werkgevers en vakbonden vond ook plaats in Nederland, toen Wim Kok daar de socialistische vakbond leidde. In België blijkt dat niet te kunnen en in Wallonië is dat zelfs niet bespreekbaar.
Ik heb Wallonië wel eens bestempeld als ‘onze DDR’. ‘Ons nieuw Bokrijk’ lijkt me stilaan gepaster…
* De situatie in Brussel verschilt met deze van Wallonië, doordat in de hoofdstad het percentage van laaggeschoolden veel hoger ligt, daar waar men er juist meer jobs heeft voor hooggeschoolden. De meeste van die laatste groep zijn dan ook Vlaamse pendelaars, die niet alleen hoger geschoold zijn, maar daarenboven doorgaans ook een grotere taalvaardigheid hebben dan hun Brusselse en Waalse collega’s.
|
