|
Vorige week heb ik me het nieuwste boek van Gerolf Annemans aangeschaft (via ’t Pallieterke, De Standaard boekhandel had het niet liggen!): ‘Quid nunc?’ (wat nu?). Het is een vervolg op wat dezelfde Annemans vijf jaar geleden schreef, samen met Steven Utzi ‘De ordentelijke opdeling van België’. Een boek dat ook bij mijn collectie behoort en waaruit ik heel wat interessante zaken heb kunnen filtreren die ergens in mijn blogs van pas kwamen. Ik hoop dat het nu niet anders zal zijn, al heb ik er in deze periode van het jaar minder tijd voor (grote tuin) en beslaat het nieuwe boek 243 bladzijden zonder de eindnoten. Het is duidelijk dat Annemans, de éminence grise van zijn Vlaams Belang, sinds hij in het Europarlement zit daar ruimschoots de tijd heeft om iets interessants te doen dat te gelijkertijd in de Vlaamse politiek van pas kan komen.
Het is nog te vroeg om een globaal oordeel te vellen over het nieuwe boek, maar in ‘t kort kan ik al zeggen dat het een antwoord is op het confederalisme, zoals dat door de N-VA wordt voorgesteld. Het boek is als het ware een antwoord daarop en de Latijnse titel, alsmede de veelvuldige Latijnse gezegden en benamingen zullen wel degelijk bedoeld zijn als antwoord op wat de ‘Grote Leider’, zoals Kaaiman De Wever noemt, over hetzelfde onderwerp al verteld heeft.
Ikzelf geef toe tot nu toe een stille minnaar te zijn geweest voor dat confederalisme, omdat ik dacht dat het een tussentijdse stap voorwaarts zou kunnen zijn naar een onafhankelijk Vlaanderen. Annemans weerlegt die thesis en geeft daarbij een overvloed aan juridische teksten en vaststellingen die moeten bewijzen dat we met een confederalisme à la N-VA alleen maar van de regen in de drup komen. Hij verwijst ook wel regelmatig naar Hendrik Vuye, de N-VA grondwetspecialist, leraar in die materie aan de universiteit van Namen, die zijn taak als fractieleider in de Kamer ruilde voor die van een soort studax om samen met Veerle Wouters e.e.a. op poten te zetten en zo de partij klaar te stomen voor de volgende verkiezingen, waarbij dan eindelijk weer de communautaire kaart zou getrokken worden. Aan Vuye dus om er een confederalisme 2.0 van te maken die voor 100% kan voldoen aan wat Vlaanderen nodig heeft.
Daar ik, zoals gezegd, nog maar pas aan Annemans’ turf begonnen ben, is het nog te vroeg daarover nu meer kwijt te raken. Wel heb ik de indruk dat het boek geen lectuur is voor Jan met de pet en het wenselijk zou zijn straks ook een gevulgariseerde en kortere versie ervan te maken, een soort pamflet, zodat e.e.a. voor iedereen verstaanbaar wordt. Een dergelijke degelijke korte versie zal trouwens ook van pas komen om naar de aanloop van de volgende verkiezingen de Vlaamse Lamme Goedzakken wakker te schudden. Dat soort dat vindt dat ze het hier goed hebben en dat het zo mag blijven. Ze zouden straks wel eens wakker kunnen worden in een land dat niet meer het hunne is…
|
