|
De militaire staatsgreep in Turkije is dus mislukt en dat is maar goed ook, want zoiets hoort niet meer bij deze tijd in een land dat wel niet echt ontwikkeld is, maar het toch hoopt te zijn of te worden. Dat er daar überhaupt nog een staatsgreep kan plaatsvinden, zegt al e.e.a. over de binnenlandse toestand. Het ligt in oorlog met een deel van de eigen bevolking (de Koerden, 15% a.u.b.), censureert zijn media (tot letterlijke bezettingen van kranten toe (denk maar wat de Zaman krant overkomen is) en is in de westerse wereld het land met de meeste journalisten achter de tralies. Voor de rest voert het een soort oorlog in en tegen Syrië, waarbij het eerst tegen Assad was en nu weer toenadering zoekt, is er pas weer een akkoord met Rusland en Israël, waarmee het land ook al overhoop lag en blijken nu de States de vijand te worden omdat die onderdak bieden aan de Turkse banneling Gulen, hoofd van een religieuze moslimgemeenschap en persoonlijk vijand van Erdogan.
In feite is Erdogan de spil in heel dit ondoorgrondelijk net. De man is gek van glorie en wil als president zowat een soort nieuwe sultan worden, waarbij hij zijn land grondig wil islamiseren. Wie het daarmee niet eens is, gaat voor de bijl. Zo blijken er na de mislukte coup liefst 3.000 rechters ontslagen te zijn, die volgens Erdogan niet betrouwbaar genoeg meer zijn. Een maatregel van die omvang treft men niet zomaar, hing waarschijnlijk al in de lucht en kan nu, dank zij de coup, versneld worden uitgevoerd. Eén zaak is wel duidelijk: zo’n land is geen rechtstaat en helemaal niet geschikt om lid te worden van een internationale gemeenschap zoals de E.U.. Als Verhofstadt niet compleet stekeblind daarvoor is, zal ook hij dat stilaan moeten toegeven.
Feit is wel dat in een regio, die nu al enkele jaren in brand staat door de burgeroorlog in Syrië en Irak, de diverse, soms wisselende bondgenootschappen en de blijvende spanning tussen Israël en de Palestijnen, de onzekere situatie in Turkije de zaak daar alleen maar ingewikkelder zal maken.
|
