De militaire staatsgreep in Turkije is dus mislukt en dat is maar goed ook, want zoiets hoort niet meer bij deze tijd in een land dat wel niet echt ontwikkeld is, maar het toch hoopt te zijn of te worden. Dat er daar überhaupt nog een staatsgreep kan plaatsvinden, zegt al e.e.a. over de binnenlandse toestand. Het ligt in oorlog met een deel van de eigen bevolking (de Koerden, 15% a.u.b.), censureert zijn media (tot letterlijke bezettingen van kranten toe (denk maar wat de Zaman krant overkomen is) en is in de westerse wereld het land met de meeste journalisten achter de tralies. Voor de rest voert het een soort oorlog in en tegen Syrië, waarbij het eerst tegen Assad was en nu weer toenadering zoekt, is er pas weer een akkoord met Rusland en Israël, waarmee het land ook al overhoop lag en blijken nu de States de vijand te worden omdat die onderdak bieden aan de Turkse banneling Gulen, hoofd van een religieuze moslimgemeenschap en persoonlijk vijand van Erdogan.
In feite is Erdogan de spil in heel dit ondoorgrondelijk net. De man is gek van glorie en wil als president zowat een soort nieuwe sultan worden, waarbij hij zijn land grondig wil islamiseren. Wie het daarmee niet eens is, gaat voor de bijl. Zo blijken er na de mislukte coup liefst 3.000 rechters ontslagen te zijn, die volgens Erdogan niet betrouwbaar genoeg meer zijn. Een maatregel van die omvang treft men niet zomaar, hing waarschijnlijk al in de lucht en kan nu, dank zij de coup, versneld worden uitgevoerd. Eén zaak is wel duidelijk: zo’n land is geen rechtstaat en helemaal niet geschikt om lid te worden van een internationale gemeenschap zoals de E.U.. Als Verhofstadt niet compleet stekeblind daarvoor is, zal ook hij dat stilaan moeten toegeven.
Feit is wel dat in een regio, die nu al enkele jaren in brand staat door de burgeroorlog in Syrië en Irak, de diverse, soms wisselende bondgenootschappen en de blijvende spanning tussen Israël en de Palestijnen, de onzekere situatie in Turkije de zaak daar alleen maar ingewikkelder zal maken.
Met de aanslag in Nice zijn we aanbeland aan terreurdaad nummer zoveel en niets laat voorzien dat het daarmee zal eindigen. Een constante in het hele verhaal is dat ook deze misdaad begaan is door een moslim. Of de man al dan niet gelovig was, maakt niets uit. Zijn naam was Mohammed - de naam van de profeet - en hij zal dus wel op de klassieke manier zijn ‘opgevoed’, volgens de islam. We hebben er trouwens ook het raden naar volgens welke islam, want er blijken er vele te zijn. Het resultaat is dat vele moslims die niet (meer) geloven toch op e.o.a. manier gestoord blijken te zijn en dat men gelovige moslim evenmin kan vertrouwen. Zoals ik in deze rubriek al eens meer geschreven heb, kan de meest gelovige moslim morgen een zelfmoordterrorist zijn. Dat hangt niet alleen van hemzelf af. Als zijn imam toevallig een geradicaliseerde is die hem komt vertellen dat hij in naam van Allah zich moet opblazen, dan is er de kans dat die dat ook gaat doen. Het zal er in toekomst dan ook op aankomen niet alleen meer te kijken of moslims hier al dan niet geradicaliseerd zijn. Ook als ze op een ander gebied buiten de lijnen lopen, is het best ze in de gaten te houden. Het kan voldoende zijn om straks een reden te vinden zich te moeten wreken op medemensen, in de eerste plaats de niet-moslims maar als daar ook moslims het slachtoffer van worden (de zgz collatoral damage), dan rouwen die criminelen daar niet om.
Het blijft mij een raadsel dat men mensen zover kan krijgen dat ze zichzelf van het leven beroven, meestal dan nog x-aantal medemensen mee de dood injagen en daarvoor de hemel zouden verwerven (en dan wil ik nog niet hebben over die 77 of zoveel maagden). Voor zover ik weet is er geen enkele andere godsdienst die zoiets verkondigt. Zoals er in het Christelijke geloof naast het oude en het nieuwe testament ook de handelingen van de apostelen zijn, zo heeft ook de islam geschriften buiten de koran, waar niet iedereen dezelfde uitleg over geeft. Elke imam kan daarover zijn eigen interpretatie geven en wat daarvan het gevolg kan zijn, maken we nu ook bij ons mee…
---
Terwijl ik met bovenstaansde blog bezig was, kwam het nieuws van een staatsgreep door het leger in Turkije. Het is daar blijkbaar nog niet erg genoeg in die regio...
Vaststellen dat België niet werkt, is een open deur intrappen. Dat e.e.a. te maken heeft met de versnippering van de bevoegdheden kan soms de oorzaak zijn. Dat is echter geen reden om de klok terug te draaien, richting 1830, zoals enkele Open VLD’ers nu plots voorstellen. De meest ernstige zaken die niet bleken te werken tijdens de aanslagen van 22 maart (politie, veiligheid e.d.) bleken nl allemaal federale materies te zijn, geen gewestelijke. Hét voorbeeld van hoe het niet moet is wel de NMBS en die is ook niet gesplitst. Kempenaars die bv bij de laatste stakingen vanuit Turnhout een IC-trein wilden nemen naar Herentals, Lier of Mechelen, maar het ongeluk hadden dat diezelfde trein verder doorreed naar Wallonië, via Brussel, weten er alles van. Van zodra er ‘over there’ gestaakt worden, mochten zij hun trein vergeten, zelfs voor een reis door de eigen Kempen. Het is een voorbeeld van hoe uitgerekend iets dat heel België omvat, niet werkt.
De Vlaamse liberalen lopen er nog steeds bij voor spek en bonen. Dat ze mede deel uitmaken van de Vlaamse regering hebben ze te danken aan de N-VA, die anders geen federale regering zonder de PS kon installeren en niet dank zij hun verkiezingsuitslag. Met slogans zoals ‘mensen hebben vleugels’ en nog van dat fraais, haal je in Vlaanderen geen extra stemmen. Door met de Belgische trom te roffelen evenmin, ook al doen enkele blauwe kopstukken daarvoor hun best, zoals Maggie De Block bv, van wie men in Vlaanderen veel verwachtte, maar die ook maar een belgiciste blijkt te zijn, zoals de artsendiscussie heeft aangetoond, waarbij ze zich verschool achter Europa.
Nog een echte belgicist is Dave Sinardet, politicoloog aan de VUB, die in onze politiekcorrecte media steeds veel meer aandacht krijgt dan hij verdient. Zo beweerde hij deze week nog in Le Soir dat slechts 5% in Vlaanderen separatist is. Dat zou dan nog niet eens de helft zijn van de Vlaams Belangkiezers en dan zou er bij de N-VA helemaal geen enkele mogen rondlopen. Dit is niet meer serieus. Wie zo’n nonsens als evangelie uitkraamt kan wel een geleerde professor zijn, verstandig zijn is nog iets anders. Dat ook onze media zo’n verklaring klakkeloos overnemen, zegt iets over de ernst en de politieke perversiteit van onze zgz ‘kwaliteitskranten’.
Valt er dan niets te verbeteren in dit land? Natuurlijk, maar dan moet men de bevoegdheden als één geheel en niet gedeeltelijk overdragen van het federale naar het gewestelijk niveau en zeker niet met een afgezwakte financiering. En moet men instanties en niveaus die er niet meer toe doen volledig afschaffen en niet half en half zoals bij de zesde staatshervorming gebeurd is.
Het Iers bruto binnenlands product (bbp) is vorig jaar met een spectaculaire 26% gestegen. Iets ongezien in deze sombere financiële tijden, waar men al blij is met 1 tot 2%. Daarmee zakte het Iers overheidstekort met liefst 10% (van 90 naar 80%, 25% lager dan dat van België). Hoe kan zoiets nu? Wel, vrij simpel, Ierland heeft zowat de laagste vennootschapsbelasting van de Westerse wereld en door de financiële spanningen die er tegenwoordig zijn, zoals o.a. de Brexit, kiezen veel multinationals eieren voor hun geld. Ze nemen een Iers bedrijf over en regelen het boekhoudkundig zó alsof ze daar zelf zijn overgenomen. Verscheidene van deze firma’s, vooral Amerikaanse, verplaatsen echter ook hun hoofdzetel naar Ierland en dat brengt ook jobs met zich mee.
Na de vroegere beslissingcentra en de nog bestaande notionele intrestaftrek is de vennootschapsbelasting de nieuwe hype aan het worden in de internationale politiek. Na Nederland en Luxemburg is best mogelijk dat ook Groot-Brittannië straks aan een lagere belasting van dat type gaat denken. Dat laatste doet trouwens ook Johan Van Overtveldt, onze minister zonder Financiën. Die stelt al langer voor die belasting te verlagen van de huidige 33,90 naar 20%, maar heeft daarbij af te rekenen met de tegenstand bij CD&V. Hoe de tsjeven het blijven volhouden is mij een raadsel, zeker nadat gebleken is dat ‘hun’ speculatietaks een verliestaks is geworden die de staat geen geld opbrengt, maar geld kost. Mocht Van Overtveldt in zijn poging slagen, dan zou hij er trouwens best aan doen die belasting niet te verlagen naar 20, maar meteen naar 15%, want dat is het cijfer waar de andere kandidaat veranderaars naar streven.
In deze discussie liggen niet alleen de christendemocraten dwars, maar ook de echte linkse partijen. Zij vinden het – deels zelfs terecht – niet kunnen dat de modale Belg 45 tot 55% belasting betaalt (naargelang zijn inkomen), terwijl de bedrijven maar 15% zouden betalen. Die bedrijven zorgen echter niet alleen voor jobs, maar ook voor opbrengsten voor de aandeelhouders. Deze laatste zijn niet (meer) allemaal stinkend rijken, maar ook verzekeringsmaatschappijen, beleggings- en pensioenfondsen, waarin de dag van vandaag meer dan vroeger ook gewone mensen beleggen, zeker sinds de rente op de spaarboekjes gekelderd is.
Het blijft uitkijken wat er bij de Brexit nog allemaal zal komen kijken, maar voor wie zich een beetje interesseert in het slijk der aarde zullen het nog spannende tijden worden.
Wie dacht dat we met de discriminatie van de Nederlandstalige kandidaten voor de opleiding tot (tand)arts al alles hadden meegemaakt, is er aan voor de moeite. Het blijkt nog veel erger te zijn. Door het vrij verkeer van personen en diensten, en de wederzijdse erkenning van Europese diploma’s, blijkt de Belgische regel voor het toekennen van een beperkt aantal RIZIV nummers aan pas afgestudeerde (tand)artsen, nodig om de artsenpraktijk uit te kunnen voeren, niet te gelden voor inwoners uit de andere E.U.-landen. Aan hen wordt geen ingangsexamen gevraagd, geen enkele praktijktest, enkel en alleen de ‘kennis’ van een onzer drie officiële landstalen. Op die manier werden er in dit land zo vorig jaar liefst 165 RIZIV nummers afgeleverd aan buitenlandse tandartsen, dat is ongeveer hetzelfde aantal als dat voor onze eigen afgestudeerden, waarvan de Nederlandstaligen dan eerst nog dat ingangsexamen met succes hadden moeten afleggen. Op die manier worden onze Vlaamse kandidaat (tand)artsen twee keer gediscrimineerd: één keer t.o.v. de Waalse afgestudeerden en één keer t.o.v. buitenlanders, waarvan niet eens gecontroleerd wordt of ze onze geneeskundige toepassingen wel degelijk onder de knie hebben.
Zo kan bv een Oost-Europeaan uit een E.U. land, die een mondje Duits spreekt, hier een RIZIV nummer krijgen, terwijl de kans zo goed als onbestaande zal zijn dat die ooit in de Oostkantons zal gaan werken. Als hij dat ergens anders doet, in Vlaanderen of in Wallonië, is het waarschijnlijk dat zijn klanten hem niet of slecht zullen verstaan, met alle mogelijke gevolgen van dien. En dat hebben we het nog niet over de regio Brussel, waar een (tand)arts minstens twee talen goed zou moeten kennen.
T.o.v. het voor de Nederlandstaligen verplichte ingangsexamen, dat nu ook voor de allereerste keer voor de Franstaligen zou gelden, is er wel het feit dat ook deze laatsten gediscrimineerd worden door de buitenlandse inbreng en dat de kans groter zou kunnen zijn dat er nu wel een globale oplossing komt en geen die alleen de Vlamingen (weer eens) discrimineert. Het is wel opmerkelijk dat de Belgische vereniging van artsensyndicaten voor het eerst reclameert, nu ook de francofonen het slachtoffer worden van (buitenlandse) concurrentie. De 18 jaar dat de Nederlandstalige kandidaten gediscrimineerd werden, hebben we Moens en zijn artsensyndicaat niet gehoord. Huichelaars!
Aan Maggie De Block de raad om haar eerste scheve beslissing – het ‘aanpassen’ van de quota - niet uit te voeren en met iets beters af te komen dan zich te verschuilen achter de Europese regeltjes zoals ze nu doet. Als zou blijken dat ze daaraan effectief niets zou kunnen doen, dan moeten die ingangsexamens maar worden afgeschaft. Europese regels zijn niet gemaakt om te discrimineren, wel om de lat voor iedereen gelijk te leggen, hetgeen hier duidelijk niet het geval is.
Volgens enkele van onze Vlaamse beleidsmensen is 11 juli een feestdag voor álle Vlamingen. Dat klopt niet, want de meesten moeten die dag nog steeds gaan werken. Alleen de politiekers en de ambtenaren blijken vrij te hebben op onze apartheidsfeestdag. Waarom er geen echte feestdag van maken, bv door hem te wisselen met die van 11 november wanneer het toch meestal slechter weer is? Nu moeten we die verjaardag van de wapenstilstand van WO I daarom niet vergeten, maar zou men die in ’t vervolg kunnen verschuiven naar het dichtstbijzijnde weekeinde, zoals ze dat in de U.K. doen.
Deze elfde juli zal de geschiedenis in gaan als die van uitspraak van minister-president Bourgeois dat wij Vlamingen spuwen op de stakers aan de andere kant van de taal-, excuseer ‘stakingsgrens’. Geert Burger heeft gelijk, alleen moet hij in zijn huidige functie wel een beetje opletten hoe hij bepaalde zaken aanpakt. Nu gaat die uitspraak zo’n beetje hetzelfde leven leiden als die van Jambon over dat ‘dansen na de aanslagen van 22 maart’. Die was ook juist, maar onze politiekcorrecte samenleving is daar allergisch voor, ocharme.
Tenslotte heeft ook Hendrik Vuye, de N-VA grondwetspecialist, die samen met Veerle Wouters een nieuwe grondwetaanpassing ‘Objectief V’ tegen 2019 voorbereidt en waarover ik het gisteren nog had in deze rubriek, ook van zich laten horen. Hij stelt, dat we beter de huidige Grondwet opzij schuiven en een compleet nieuwe schrijven, zoals dat ook in Frankrijk gebeurt. Volgens mij geen slecht idee. Zoals ik ooit al eens ergens geschreven heb, hebben wij nl geen zevende, maar een laatste staatshervorming nodig. De tijd van plakken en knippen moeten we in 2019 achter ons kunnen laten, dat is niet meer van deze tijd. Kijk gewoon maar met wat er met die zesde staatshervorming gebeurd is. De oplossingen die erin gevonden werden, hebben meestal geleid tot nieuwe problemen en de nodige verwarring, waarvan we het laatste nog niet gezien hebben.
Vorige week heb ik me het nieuwste boek van Gerolf Annemans aangeschaft (via ’t Pallieterke, De Standaard boekhandel had het niet liggen!): ‘Quid nunc?’ (wat nu?). Het is een vervolg op wat dezelfde Annemans vijf jaar geleden schreef, samen met Steven Utzi ‘De ordentelijke opdeling van België’. Een boek dat ook bij mijn collectie behoort en waaruit ik heel wat interessante zaken heb kunnen filtreren die ergens in mijn blogs van pas kwamen. Ik hoop dat het nu niet anders zal zijn, al heb ik er in deze periode van het jaar minder tijd voor (grote tuin) en beslaat het nieuwe boek 243 bladzijden zonder de eindnoten. Het is duidelijk dat Annemans, de éminence grise van zijn Vlaams Belang, sinds hij in het Europarlement zit daar ruimschoots de tijd heeft om iets interessants te doen dat te gelijkertijd in de Vlaamse politiek van pas kan komen.
Het is nog te vroeg om een globaal oordeel te vellen over het nieuwe boek, maar in ‘t kort kan ik al zeggen dat het een antwoord is op het confederalisme, zoals dat door de N-VA wordt voorgesteld. Het boek is als het ware een antwoord daarop en de Latijnse titel, alsmede de veelvuldige Latijnse gezegden en benamingen zullen wel degelijk bedoeld zijn als antwoord op wat de ‘Grote Leider’, zoals Kaaiman De Wever noemt, over hetzelfde onderwerp al verteld heeft.
Ikzelf geef toe tot nu toe een stille minnaar te zijn geweest voor dat confederalisme, omdat ik dacht dat het een tussentijdse stap voorwaarts zou kunnen zijn naar een onafhankelijk Vlaanderen. Annemans weerlegt die thesis en geeft daarbij een overvloed aan juridische teksten en vaststellingen die moeten bewijzen dat we met een confederalisme à la N-VA alleen maar van de regen in de drup komen. Hij verwijst ook wel regelmatig naar Hendrik Vuye, de N-VA grondwetspecialist, leraar in die materie aan de universiteit van Namen, die zijn taak als fractieleider in de Kamer ruilde voor die van een soort studax om samen met Veerle Wouters e.e.a. op poten te zetten en zo de partij klaar te stomen voor de volgende verkiezingen, waarbij dan eindelijk weer de communautaire kaart zou getrokken worden. Aan Vuye dus om er een confederalisme 2.0 van te maken die voor 100% kan voldoen aan wat Vlaanderen nodig heeft.
Daar ik, zoals gezegd, nog maar pas aan Annemans’ turf begonnen ben, is het nog te vroeg daarover nu meer kwijt te raken. Wel heb ik de indruk dat het boek geen lectuur is voor Jan met de pet en het wenselijk zou zijn straks ook een gevulgariseerde en kortere versie ervan te maken, een soort pamflet, zodat e.e.a. voor iedereen verstaanbaar wordt. Een dergelijke degelijke korte versie zal trouwens ook van pas komen om naar de aanloop van de volgende verkiezingen de Vlaamse Lamme Goedzakken wakker te schudden. Dat soort dat vindt dat ze het hier goed hebben en dat het zo mag blijven. Ze zouden straks wel eens wakker kunnen worden in een land dat niet meer het hunne is…
Bij de bespreking van de taxshift lag CD&V zolang dwars tot de partij verkreeg dat er een soort vermogens(winst)belasting zou komen. Dat werd tenslotte wat nu bekend staat onder speculatietaks. Die paste, volgens de tsjeven, in het kader van de eisen van haar basis (zeg maar ACV) dat er niet alleen moest bespaard worden op arbeid, maar ook op het kapitaal. Die speculatietaks die er dan gekomen is, belastte alle verkoop van aandelen binnen de zes maanden na de aankoop ervan.
Nu blijkt, dat de federale regering i.pl.v. extra inkomsten er extra geld bij verliest. Niet alleen hebben heel wat van die speculanten afgezegd, de maatregel blijkt ook een negatieve impact te hebben op de inkomsten uit de normale beurstaksen. Niet minder dan twaalf beurshuizen hebben een gezamenlijk oproep gedaan om aan die maatregel een einde te stellen. Een taks moet iets opbrengen. Geld verliezen met een taks is een contradictie. Men schat dat de staat er jaarlijks zo’n dikke 12 miljoen euro aan toegeeft, dat terwijl men hoopte 34 miljoen te kunnen innen. Een verschil dus van 46 miljoen euro…
Een meest logisch besluit zou dan ook zijn de maatregel af te schaffen en terug naar af te gaan. Probleem is dat CD&V het daarmee (nog) niet eens is, omdat het in feite het enige is wat de partij in het kader van de taxshift uit de brand kon slepen voor haar syndicale achterban.
Tenslotte, hoe nobel de gedachte dat ook vermogenden hun steentje moeten bijdragen, in deze tijd van elektronica en informatisering verplaatst het geld zich bijna met de snelheid van het licht en zal men nooit waterdichte wetten ter zake kunnen maken. Om dat te beseffen moet men geen specialist zijn. Misschien gaan ze dat bij CD&V straks ook door hebben, zeker als de partij – zoals Beke zegt – nog dit jaar een oplossing wil voor de Arco-coöperanten. Die zal men zeker niet kunnen betalen met taksen die de staat geld kosten…
Noël Slangen, de zgz spindoctor van Verhofstadt, heeft zijn liberale partijkaart terug gestuurd. Hij doet dat, zegt hij, niet uit onvrede, maar omdat hij zijn vrijheid terug wil (lijkt wel een echo van Nigel Farage). Nu, er zal wel iets van kloppen, want Slangen is geen liberaal, net zoals hij daarvoor ook geen socialist of christendemocraat was, toen hij ook voor die partijen ‘werkte’. Slangen is gewoon een politiek nihilist, die met zijn ‘communicatiebureau’ aardig wat geld bijverdiende. Denk maar aan het mandaat van de opdracht vanuit de BAM voor de communicatie over het Oosterweelproject, dat sindsdien nog steeds een doodgeboren kind lijkt.
Slangen komt uit een straatarm gezin en verdiende zijn eerste centen onder Willy Claes, bij de socialisten dus waar hij o.m. ook goed bevriend raakte met Steve Stevaert. Of de appelatie ‘God’, die Yves Desmet Stevaert toedichtte in De Morgen, daar iets mee te maken had, is niet zeker. Later verhuisde hij naar de christendemocraten waar hij, via Kelchtermans bij Dehaene de communicatie ging doen. De slogan ‘De tocht is lang, de gids ervaren’, waarmee Dehaene de volgende verkiezingen won, zou van Slangen gekomen zijn, alsmede de begrippen ‘Open debatcultuur’ en ‘Goesting’, die de Open VLD lanceerde. Slangen is in geen geval een uil, wel een uiterst geslepen iemand die als geen ander profijt kon halen uit de chaotisch politiek die dit land kenmerkt.
Wat de media over hem niét vertellen, is zijn weigering om tijdens een hoorzitting in de zaak Dutroux te antwoorden op een vraag van Gerolf Annemans, die ook in de onderzoekscommissie zat, enkel en alleen omdat die van het Vlaams Belang was. Alleen De Tijd vermeldt het, maar heeft het verkeerdelijk over de dioxinecommissie. Wat ook niet klopt is, dat Open VLD Sven Gatz als Brussels minister voor de Vlaamse regering zou verkozen hebben boven Slangen. Die laatste zat op dat ogenblik ergens op een cruise, kwam er hals over kop terug voor naar België, maar kon die ministerpost niet krijgen, omdat hij niet in Brussel woonde en de tijd om dat te regelen te kort was geworden (Open VLD kwam pas in blessuretijd in die deelregering als vijfde wiel van de wagen). Had Slangen toen minister kunnen worden, dan was hij gegarandeerd Open VLD’er gebleven, want Slangen is gewoon een zaktivist die om het even in welke partij wil stappen als het hem genoeg opbrengt. Dat hij nu opstapt na een onenigheid met diezelfde Gatz over het toekennen van - volgens hem - te weinig cultuurgeld aan Limburg, kwam hem goed uit als excuus.
Het wordt nu uitzien wie het volgende slachtoffer wordt dat in de slangenkuil zal vallen.
In het Nederlandse gedeelte van de Noordzee gaan ze een windpark neerzetten, vlak naast het geplande Belgische. Het Nederlandse zal wel zo’n 2,5 miljard euro goedkoper uitkomen. Hoe kan zoiets nu? Wel, vrij simpel: de Nederlanders, zakelijk zoals ze zijn, hebben hun project op een veiling verkocht en een Deens bedrijf, met ruime ervaring voor de eigen kusten aan dezelfde Noordzee, doet het dus een stuk goedkoper zonder dat er gediscussieerd moet worden over loodzware subsidies zoals dat bij ons steeds het geval is. Drie weken geleden was er een akkoord tussen de Belgische Staat, vertegenwoordigd door minister van Energie Marghem en staatssecretaris voor de Noordzee Philippe De Backer en twee offshore maatschappijen, dat echter – gelukkig maar - nog moet bekrachtigd worden met een Koninklijk Besluit én pas van kracht wordt na een wetswijziging. Beide politici hadden ter dier gelegenheid zelfs fier uitgepakt met het nieuws dat ze met het akkoord een verlaging van de subsidies met liefst 1,1 miljard euro bedongen hadden. In het licht van hoe Nederland het aanpakt, is dat maar een doekje voor het bloeden en dat kan hier bijna letterlijk genomen worden. Ikzelf schrijf in deze rubriek trouwens al enkele jaren dat we ons aan die groene stroom blauw zullen betalen. Na de zonnepanelen en de biomassacentrales, nu de windmolenparken.
Onnodig hierbij te zien dat het Belgische systeem in al zijn voegen kraakt en dat men af moet van alle mogelijke gekke vormen van oversubsidiëring. Denk maar aan wat ons nog boven het hoofd kan hangen met die biomassacentrale in Langerlo, waar we, over een periode van 10 jaar weliswaar, een dikke 2 miljard euro subsidie gaan neerleggen voor een systeem van pelletsverbranding dat ondertussen achterhaald en helemaal niet duurzaam blijkt te zijn. En dan maar klagen dat we de begroting niet sluitend krijgen, dat we steeds op zoek moeten naar extra miljarden, terwijl we diezelfde miljarden via een ondoordachte groenestroompolitiek langs deuren en vensters buiten kiepen…
De aankopen via het Internet, de zgn ‘e-commerce’, zit in de lift. Meer dan de helft van de Belgische bevolking bestelde vorig jaar wel iets op die manier en meer dan 20% van de totale handel kwam uit de elektronische sector. Goed nieuws, zou men denken, maar dat is in dit land niet het geval. Slechts twee van de tien grootste e-commerce spelers in België zijn van eigen bodem. De anderen komen grotendeels uit Duitsland en vooral uit Nederland, waar rond Tilburg – vlak bij de Belgische grens - heel wat Nederlandse logistieke bedrijven zich hebben gevestigd, die de Belgische klanten – zeker in Vlaanderen – op een snelle wijze kunnen bedienen, dag en nacht. De reden waarom dat hier niet lukt heeft te maken met de houding van onze vakbonden, die zich blijven verzetten tegen een flexibelere arbeidsmarkt en een soepelere regeling van nachtwerk, waardoor naar schatting de jongste jaren bij ons minstens 30.000 nieuwe jobs verloren zijn gegaan. Het past misschien in de syndicale politiek dat meer werklozen in dit land de vakbonden meer geld opbrengen in de vorm van staatssteun en bevestigt nogmaals dat onze vakbonden misbruik maken van hun sterke plaatselijke positie. Ze denken hier nog steeds in termen die achterhaald zijn en eerder verwijzen naar de vorige eeuw, om niet te zeggen de eeuw daarvoor.
Mede als gevolg van de ICT-problemen en -vacatures hadden vorig jaar bijna de helft van onze bedrijven in die sector het moeilijk om aan gespecialiseerd personeel te raken. Crootje, die o.m. gaat over de zgn ‘Digitale Agenda’, is daarom verplicht de knelpuntvacatures voor aanwerving van buitenlandse ICT-specialisten te versoepelen, dit om straks niet helemaal de trein te missen. Door syndicale tegenwerkingen kunnen de geplande hervormingen i.v.m. de flexibelere 38 urenweek pas op 01.01.2017 ingaan en bestaat zelfs de kans dat het nog later wordt, mochten de vakbonden daarop inspelen bij hun geplande najaarsbetogingen en stakingen.
Gisteren vond weer het jaarlijks toelatingsexamen geneeskunde plaats, voor de allereerste keer ook voor de Franstaligen, die dat examen 18 jaar geboycot hebben. De reden waarom ze nu meedoen is, omdat een deel ervan, reeds afgestudeerd, geen licentie krijgt om het beroep van arts uit te oefenen. Er zijn momenteel zo’n 1.300 Franstalige artsen teveel in dit land.
Zoals ik al enkele keren geschreven heb (‘De artsendiscriminatie’ – 21.06 - en gisteren nog in ‘De Waalse logica’), probeert men van Waalse kant de quota te veranderen in het eigen voordeel. Gelukkig ben ik niet de enige die daartegen protesteert, dan doen ook de Vlaamse Universitaire Raad, verschillende studentenverenigingen, het overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen en het Vlaams Geneesherenverbond. Daar sluit zich nu ook Rik Torfs, de Leuvense rector, zich bij aan. Torfs zou Torfs niet zijn als hij daar geen origineel idee aan plakte. Hij stelt voor dat Vlaanderen gecompenseerd moet worden als de artsenquota niet eerlijk verdeeld kunnen worden en men anders de Sociale Zekerheid maar moet splitsen. Zover zal het niet snel komen, maar het is een idee dat de moeite waard is te bespreken. Als men dit land niet meteen gesplitst krijgt, zoals het zich laat aanzien, splits dan links en rechts, alles wat enigszins kan, totdat er op een gegeven ogenblik helemaal niets meer te splitsen valt en we virtueel in een gesplitst land zullen leven. Die splitsing dan doortrekken naar het hele land komt toe aan de politiek en dat is dan de keerzijde van de medaille.
Bij de meerderheid zijn momenteel nl alleen CD&V en N-VA tegen een wijziging van de quota. Dat de MR ervoor is, heeft gewoon te maken met het feit dat die partij in Wallonië op eieren moet lopen. Open VLD heeft men ervoor nodig omdat Maggy De Block erover moet beslissen. Als die de quota wijzigt zonder ernstige compensaties, laat ze nog maar eens zien dat Vlaanderen van haar partij nog steeds niet veel moet verwachten. Als puntje bij paaltje komt, lijkt Open VLD nog altijd de oude PVV (‘Pest voor Vlaanderen’).
Tenslotte verwacht Vlaanderen zeker van de N-VA dat ze voet bij stek houdt en een wijziging van de artsenquota ten nadele van Vlaanderen nooit zal aanvaarden. Bij de vorming van de regering Michel heeft de partij er zich toe verbonden geen communautaire thema’s aan te snijden. Dit van de artsenquota komt echter uit de Waalse hoek net als die over de investeringsquota bij de NMBS. Het is altijd hetzelfde liedje: de Vlamingen moeten zich houden aan afspraken, de francofonen doen dat alleen als het hen uitkomt.
De N-VA mag dan wel het communautaire in de ijskast gestopt hebben, de PS doet haar best om toch regelmatig vuurtje te stoken. We gaan ze daar straks misschien nog dankbaar voor zijn, want zo wordt de meerderheid toch verplicht op e.o.a. manier te reageren. Na het incident, waarbij men de nationale verhouding tussen Vlaanderen en Wallonië van 60/40 wou terugbrengen, naar 55/45 voor het verlenen van de artsenlicenties – een zaak die nog niet van de baan is – is het nu hommeles over de Spoorwegen.
Een zekere Nicolas Martin, Waals PS-parlementslid en voormalige kabinetschef van Di Rupo, beschuldigt de NMBS ervan Wallonië te benadelen. De gebruikelijke 60/40 regel gaat, volgens hem, niet op voor de Spoorwegen, omdat de helft van het Belgische treintracé op Waals grondgebied ligt. De oppervlakte van het spoorwegnet is echter geen maatstaf voor investeringen, wel het geld dat de NMBS binnen krijgt van de reizigers en die reizen voor meer dan 70% in Vlaanderen. En dan hebben we het niet eens gehad over de treinstakingen die met de regel van een klok het Walenland plat leggen, met dan nog hinder in Vlaanderen en waarbij de NMBS telkens veel geld verliest.
Of het allemaal nog niet absurd genoeg is, heeft Jacqueline Galant, voormalig gebuisd federaal mobiliteitsminister (moeten aftreden na flaters in een half dozijn dossiers) en behorende tot de MR, voorgesteld een extra TGV-halte te bouwen (kostprijs 40 miljoen euro) te Maffle, op het traject Parijs-Brussel, in de eerste plaats bedoeld als een betere toegang via het openbaar vervoer van het dierenpark Pairi Daizi. Die luie panda’s, weet je wel, waar men in Wallonië blijkbaar meer om geeft dan om de hardwerkende Vlamingen.
Met die Brexit zijn we nog niet klaar. Dat zou wel eens een processie van Echternach kunnen worden. De voorstanders, die het gehaald hebben, blijken helemaal niet gepland te hebben wat er daarna moest gebeuren en vooral bij de Tories leidt dat tot grote verwarring. Cameron treedt af, grote muil Boris Johnson kruipt weer in zijn schelp en geen van de andere mogelijke kandidaten schijnt gehaast te zijn om e.o.a. verantwoordelijkheid te nemen. Bij de Labour oppositie is het trouwens al niet veel beter gesteld. Of er nu een tweede, een derde of nog meer referenda komen, speelt helemaal geen rol meer, want het officiële adieu uit de E.U. moet er komen van het Britse parlement en ook dat biedt geen zekerheid, zeker niet omtrent de timing.
Zeer terecht gaan er bij de andere 27 landen van de E.U. stemmen op om niet mals te zijn voor de Britten, wat ze ook nog zouden vragen. Zij waren sinds Thatcher al links en rechts bevoordeeld, Cameron had nóg enkele extra’s uit de brand kunnen halen en gegarandeerd gaan ze er nog vragen om eventueel te mogen blijven. Het antwoord zou een krachtdadig ‘neen’ moeten zijn, zo in de aard van ‘O, Great Britain, my devotion, may you sink down in the ocean’ (variatie op Puerto Rico uit ‘West Side Story’, dat op mijn werk bij DAF-ITS wel eens gezongen werd als het daar nog maar eens te gortig werd met enkele van die gentlemen van 'over there').
Misschien biedt het al dan niet uitstappen van de Britten een kans op een plan B voor de E.U. Men zou desnoods weer kunnen onderhandelen met de U.K., maar dan op voorwaarde dat er voor de Angelsaksen geen uitzonderingen meer worden gemaakt en dat alle regeltjes voortaan voor elk E.U.-land hetzelfde zouden worden. Dat zou ertoe kunnen leiden dat een deel van de eurocratische regels, die de Britten niet willen en waaraan diverse landen en/of burgers zich ook ergeren, voor iedereen afgeschaft zouden worden en er geen Europa à la carte meer kan zijn noch een superstaat, zoals Verhofstadt die wil.
De Belgische voetbalgekte is voorbij. De Tv-journaals worden weer normaal. Geen heisa meer met drommen supporters, waarvan een deel bezopen is en een ander deel de clown uithangt, waarbij men zich afvraagt of het weer carnaval is of vroegtijdig Halloween. Geen eindeloze commentaren meer van Jantje Mulder, van ‘bossie’, ‘mossie’ en andere ‘experten’. Men lijkt hier weer met zijn voetjes op de grond te staan. Het wordt weer business as usual. Het Belgisch voetbalnationalisme wordt in de koelkast gestopt (samen met het communautaire). Nu de rode duivels er niet meer bij zijn, lijkt het E.K. hier niemand meer te interesseren. Elk ander nationalisme – het Vlaamse voorop – blijft wel uit de boze.
Voor mijn part mogen ze dat Europese voetbalkampioenschap best afschaffen. Zeker voor wat de landen van West- en Zuid-Europa betreft, bestaan de elftallen tegenwoordig grotendeels uit voetballers die als het ware uitwisselbaar geworden zijn en voor wie de nationaliteit alleen maar een reden lijkt om een verblijfsvergunning vast te krijgen, dan een lucratieve transfer te realiseren en extra veel geld te verdienen. Dat ze zoiets klaarspelen in clubverband is voor mij geen punt, bij landenclubs mag men toch veronderstellen dat er nog zoiets bestaat als een eigen identiteit. Arme supporters die zoiets blijkbaar niet zien en die zich dol laten draaien door de reclamewereld.
* Met deze toepasselijke zin eindigt ‘Dood van een handelsreiziger’ van Arthur Miller …
In tegenstelling tot wat over Schotland geschreven en gezegd wordt i.v.m. de Brexit, hoort men zeer weinig over Noord-Ierland. In dat deel van de U.K. verwachtte men nl dat de protestantse meerderheid van 48% vóór de Brexit zou stemmen. Dat bleek niet het geval te zijn, want bijna 58% stemde er tegen, dus ook een deel van de protestanten. Theoretisch zou een meerderheid in Ulster ook voor de onafhankelijkheid kunnen gaan, wat in werkelijkheid ook zou kunnen betekenen dat ze kiest voor een eindelijk weer verenigd Ierland en op die manier automatisch bij de E.U. zou behoren. In tegenstelling tot een onafhankelijk geworden Schotland, zou Noord-Ierland dan niet eens een aanvraag tot opname binnen de E.U. moeten aanvragen, maar dezelfde behandeling kunnen krijgen als 25 jaar geleden Oost-Duitsland. Of het zover zal komen zal afhangen van hoe het hele Brexit-verhaal gaat aflopen, want met temporiseren en uitstellen – waarover men het nu al heeft – hebben de regio’s er geen baat bij. Tenslotte is het water tussen katholieken en protestanten er waarschijnlijk nog te diep voor, al weet men nooit als men straks het verschil in centen wat duidelijker gaat kunnen zien en ondervinden.
Terloops wou ik toch even een misverstand uit de weg helpen, waar heel wat mensen – ook lezers van deze rubriek – mee bezig zijn. Zolang de U.K. niet officieel uit de E.U. is gestapt maakt Schotland geen kans erbij te komen, ook niet als er straks bij een eventueel tweede referendum een overweldigende meerderheid voor de onafhankelijkheid zou kiezen. Dat geldt trouwens ook zo voor Catalonië. Het wordt echter helemaal anders als de U.K. daadwerkelijk uit de E.U zal gestapt zijn en dat tweede Schotse referendum een meerderheid zou opleveren voor de onafhankelijkheid. Dat kan een onafhankelijk Schotland de E.U. vragen opgenomen te worden, net zoals alle landen uit het voormalige Joegoslavië dat deden en nog doen.
Tenslotte gelden bovenstaande mogelijkheden niet voor een onafhankelijk Vlaanderen binnen de E.U. Om dat te bereiken moet er een oplossing komen zoals destijds voor Tsjecho-Slowakije: een overeenkomst tussen de verschillende deelstaten. Dat is geen onmogelijke opdracht, al komt er bij ons het probleem Brussel bij, waarover iedereen zowat zijn eigen mening blijkt te hebben.
De zoveelste terreuraanslag in Turkije, deze op de Internationale Atatürk luchthaven van Istanboel, zou wel eens een kantelmoment kunnen worden in de Syrische burgeroorlog. In tegenstelling tot de vorige aanslagen, die door de Turkse regering steevast aan de Koerdische PKK werden toegeschreven, ook al was dat niet eens zeker, werd nu door de autoriteiten de schuld aan IS gegeven en werd er meteen bij gezegd dat het kalifaat daarvoor zou boeten. Het is ooit anders geweest. In het begin van dat kalifaat in Syrië kon dat zelfs op de welwillende steun van Erdogan en Co rekenen, al was het maar dat die een oogje dicht deden om de terreurdaden niet te moeten veroordelen. Er werd zelfs handel mee gedreven, o.m. met in Syrië opgepompte olie. IS én Turkije hadden toen een paar gezamenlijke vijanden: Assad en de PKK.
De aanslag op de luchthaven was trouwens waarschijnlijk een reactie van de terreurbende op de normalisering van de betrekkingen tussen Turkije enerzijds en Rusland en Israel anderzijds. Die met Israel waren verbroken toen de Israëli enkele jaren geleden een Turks schip beschoten dat humanitaire hulp bracht aan Gaza. Nu komt er weer zo’n schip, dat zijn lading echter zal lossen in een joodse haven. Het akkoord daarover opende de poort voor nieuwe diplomatieke betrekkingen tussen de twee landen. Vergeten we hierbij niet dat Gaza bezet wordt door Hamas, een vertakking van Hezbollah dat samen vecht met Assad, een van Erdogan’s vele vijanden. Met Rusland liep het mis toen de Turken een Russisch gevechtsvliegtuig neerhaalden, volgens de Turken boven Turks grondgebied, volgens de Russen boven Syrisch grondgebied. Ook die plooien lijken nu weer glad gestreken, alhoewel Poetin nog steeds achter Assad staat en het er niet naar uit ziet dat Erdogan van mening zal veranderen. Stof voor Stratego spelers, want Syrië blijft een wespennest waar zowat iedereen nog steeds tegen iedereen vecht.
---
Opmerkelijk bij de aanslag in Istanboel is wel het feit dat de luchthaven 12 uur na de aanslag weer open ging en 24 uur later het er business as usual was. Geen verkeersleiders die daarna massaal ziek werden, geen politie die van de gelegenheid misbruik maakte om haar syndicale eisen er door te drukken, geen stakingen bij bagagisten of ander personeel. Misschien moeten we toch maar toegeven dat de democratie van bij ons zijn grenzen heeft, zoals zopas ook de Brexit nog eens heeft aangetoond. Alhoewel dat geen reden mag zijn om de fratsen van een megalomane president, die ervan droomt een soort sultan te worden, altijd serieus te nemen…
Uit een vergelijkende internationale studie over werknemers die vorig jaar met pensioen gingen, blijkt dat de gemiddelde Belg één derde van zijn loopbaan niét werkt. Dat zou op zich nog niet alarmerend zijn. Misschien zijn er wel bij die een periode van hun leven het zo nauw niet namen of het niet nodig hadden, maar daar houdt het niet bij op. Ook in de niet actieve periodes, zoals werkloosheid, brugpensioen, ziekte of tijdskrediet bouwen werknemers hier pensioenrechten op, omdat die voor het pensioen gelijkgestelde periodes zijn. M.a.w. de staat past daar bij, ook als men niet werkt.
Een gemiddelde Belg werkt dus maar 2/3 van zijn actieve carrière. Vergeleken met de rest van de eurozone werken enkele Italianen en Grieken nóg minder. We zijn dus in goed gezelschap. En dan maar staken omdat men riskeert straks flexibeler (en wat langer) te moeten werken. Als we dan nog weten dat de loonkloof met de buurlanden er ook nog steeds is, dan is het al een wonder dat hier niet meer zaken hun deuren sluiten. Wat, als de Brexit straks écht van kracht wordt?
Wat dat laatste betreft, moet men echter ook wat relativeren. Primo moet Groot-Brittannië eerst nog altijd officieel melden dat het uit de E.U. wil stappen en dat kan nog een paar maanden duren. Daarna is er een periode van minstens twee jaar vóór alles zal geregeld zijn, als dat ‘alles’ er ook komt. In principe lijkt het allemaal zo eenvoudig: de U.K. neemt gewoon een statuut aan zoals Noorwegen en Zwitserland dat al hebben. Dan is men echter ook verplicht buitenlandse werkkrachten uit de E.U. vrij toe te laten en laat dat nu juist één van de punten zijn waarin de Brexit aanhangers zich niet kunnen vinden. E.e.a. laat dan ook vermoeden dat de Brexit een processie van Echternach kan worden, tenzij de U.K. compleet op eigen houtje verder zou doen. Zolang dat niet gebeurt zullen onze bedrijven aan de huidige voorwaarden kunnen blijven importeren en exporteren. De Beurzen hebben hun eerste verliesdagen nl al zo goed als gerecupereerd. Waardeverschillen op de Beurs bestaan tenslotte ook voor een groot deel uit gebakken lucht. Het enige verschil zou de daling van het Britse Pond kunnen zijn, maar alleen daarom valt de handel niet zomaar stil. Britse afnemers van onze producten vinden zo maar niet meteen een kwalitatief alternatief dat goedkoper is.
Er zal nog veel water door de Theems vloeien vóór dit zaakje geregeld zal zijn. En dan hebben we het nog niet gehad wat er daarna met Schotland (en, misschien, met Noord-Ierland) kan gebeuren. De Spaanse eerste minister (in lopende zaken) Rajoy heeft al laten weten dat hij nooit zal toelaten dat Schotland bij de E.U. komt. Hij zou beter eerst eens proberen in zijn eigen land wat orde te scheppen…
Het gaat niet goed met links in Europa. In Groot-Brittannië krijgt Labour leider Jeremy Corbyn af te rekenen met een rebellie in de eigen partij. Het merendeel van zijn parlementairen heeft het vertrouwen in hem opgezegd, maar Corbyn is niet zinnens af te treden. Als volleerd marxist beroept hij zich op de steun van de basis, al is het niet uit te maken of die er wel degelijk is.
In Spanje had men gehoopt op een gevoelige vooruitgang voor de nieuwe linkse partij Podemos. Ondanks het samengaan met een nog linksere groep raakt het Spaanse Syriza niet voorbij de klassieke socialisten die zelf ook nog een beetje verder wegzakken. De centrumrechtse partido popular van Rajoy heeft feitelijk deze nieuwe verkiezingen gewonnen, maar weer geen meerderheid behaald, waardoor het spelletje van het vorige half jaar kan herbeginnen.
Het echte Syriza heeft in Griekenland wel een meerderheid, maar die is flinterdun en is er bezig aan een mission impossible waaraan geen eer te halen is. Het wordt steeds duidelijker dat de E.U. beter was gevaren met een Grexit dan met een Brexit.
In eigen land zit de SP.a in zak en as o.w.v. de Optima affaire. Nu er steeds meer daarover bekend raakt, blijkt er ook een link te zijn met enkele grootse vastgoedprojecten in de stroppenstad, waar een architectenbureau verdacht veel medewerking van de stad bleek te krijgen om er zijn zaakjes geregeld te krijgen. Termont mag dan nog zweren op al wat hem lief is, als hij gelijk zou hebben dan is hij wel de nuttige idioot geweest voor een groep uitgekookte zakenmensen. Wat gaat een burgemeester met zijn schepencollege (de groene inbegrepen) elk jaar in Cannes zoeken, op een beurs van vastgoedontwikkelaars? Wat is er juist gebeurd toen Optima de bouw van het nieuwe voetbalstadion niet meer de baas kon en Ghelamco op de proppen kwam?
Vergeten we trouwens niet dat er bij het Gerecht een klacht loopt tegen Ghelamco en het Gentse stadbestuur vanwege een fanclub van voetbalploeg Club Brugge, die beweert dat A.A.Gent daardoor financieel bevoordeeld werd, wat discriminerend is voor de concurrenten in de voetbalcompetitie. Dat lijkt misschien wat ver gezocht, maar men mag niet vergeten dat datzelfde Ghelamco ook betrokken is bij het zgz ‘Nationaal Stadion’ op de Heizel op de Parking C, waar hetzelfde verhaal zich afspeelt, maar dan met voetbalclub Anderlecht als grote begunstigde. In die zaak speelt ook het Grimbergse schepencollege een rol die verdacht veel lijkt op die van Gent. Gelukkig zijn er daar nog wakkere Vlaamse buurtbewoners die dwars blijven liggen en hopelijk gelijk krijgen. Dat nieuwe stadion zal daar immers niet alleen de voetbalconcurrentie vervalsen, maar er tevens voor zorgen dat dat stukje Vlaams Brabant snel verfranst zou kunnen worden.
Naar ’t schijnt hebben enkele Waalse politici bij minister van Begroting Sophie Wilmès (MR) aangedrongen om te stoppen met staatssteun te geven aan de Lotto-wielerploeg, die ze krijgt via de Nationale Loterij. De reden daarvoor is dat er momenteel in die ploeg maar één Waal meer rijdt, nl Maxime Monfort. Buiten nog enkele buitenlanders zijn er voorts allemaal Vlamingen en dat steekt hun ogen uit. Ze noemen ons nog net geen racisten, maar veel scheelt het niet meer. Kunnen wij er aan doen dat er ten zuiden van de taalgrens niet veel goede coureurs meer zijn? Als ik me niet vergis hebben we de dag van vandaag in dit land zo’n 150 beroepsrenners, waarvan maar een half dozijn Walen. Als we echter alle staatssteun aan sportploegen zo moeten gaan beoordelen zal het nogal een krententellerij worden.
Het is ooit anders geweest toen Luc Vandenbroucke, oom van Frank en PSC schepen van Moeskroen, bij Lotto ploegleider mocht spelen. Of toen Philippe Gilbert op één seizoen zowat alle koersen won waaraan hij deelnam, om daarna over te stappen naar het Zwitserse BMC dat hem 3 miljoen euro per jaar betaalde! Daarna won hij niet bijster veel meer en kwam hij dit jaar bv vooral in het nieuws wegens een gebroken vinger, opgelopen bij een twist met een automobilist. Nu zijn contract bij BMC ten einde loopt, wint hij toch weer dat Belgisch kampioenschap zeker! Mocht hij terugkeren naar Lotto (maar dan wel voor een ‘beetje’ minder salaris), dan is de kans groot dat men in Wallonië geen bezwaar meer zou hebben om de Lotto-ploeg toch verder te sponsoren à rato van 5 miljoen euro per jaar. Ondanks de aanwezigheid van al die Vlamingen, want die zouden dan waarschijnlijk weer knecht moeten spelen voor mijnheer Gilbert, die het ooit bestond te vertellen dat de leeuwenvlaggen langs het parcours hem stoorden…
---
In de marge van bovenstaande ook nog dit: onze eerste Charel lanceert in de UK een campagne om te investeren in België. Magnette, minister-president van Wallonië, maakt van de gelegenheid gebruik om de Britten uit te nodigen dat te doen in Wallonië. Ik heb daarvan geen tekst gezien, maar die zou er zo kunnen uitzien: ‘Kom naar Wallonië, met zijn stakingen, zijn betogingen, zijn fabrieksbezettingen, het blokkeren van verkeerswegen en bedrijfstoegangen, het gijzelen van directieleden, het lamleggen van zijn openbaar verkeer, zijn panda’s’. Succes verzekerd!
