Het is al langer geweten dat de communisten weer oprukken in Wallonië. Bij de laatste federale verkiezingen haalden zij daar al een paar zetels en dat dreigen er steeds meer te worden. Op die manier wordt de PS, die altijd haar blikken naar rechts heeft gericht, nu voorbijgestoken op links. De schandalen rond Publifin, waarbij bleek dat enkele van de ‘kameraden’ honderdduizenden euro’s ‘verdienden’ (eentje zelfs rond het miljoen!), hebben die evolutie in een stroomversnelling gebracht. Een laatste peiling van RTBf en La Libre Belgique heeft zelfs voor paniek gezorgd. Nu weten we allemaal dat peilingen de laatste tijd niet zijn wat ze waren (denk aan Trump, de Brexit, de Franse voorverkiezingen), maar mochten ze min of meer kloppen, dan zou de MR van onze nationale Charel in Wallonië de grootste partij worden en zouden de roodhuiden van Di Pippo zelfs voorbijgestoken worden door de nog rodere horden van de perfect tweetalige en vlotte Raoul Hedebouw. Het zou kunnen betekenen dat de PS, die bij de vorige verkiezingen nog hooghartig het MR links liet liggen in Wallonië en Brussel, nu blij zou moeten zijn met die partij er de volgende deelregeringen te mogen vormen, misschien – oh, gruwel – zelfs als tweede partij en dan het minister-presidentschap te moeten overlaten aan de liberalen. Het partijtje van madame Non én Ecolo moeten er straks zelfs opletten voor de kiesdrempel.
Stel dat zoiets gebeurt, dan is de volgende vraag hoe het op federaal vlak zal verlopen. Een regering Michel II lijkt geen optie, na de kritiek die De Wever daarvoor al kreeg na zijn interview in Le Soir (en die de uittocht van Vuye en Wouters tot gevolg had). Dé oplossing zou zijn mocht er een Vlaamsnationale meerderheid komen in het Vlaamse parlement, waardoor die de onafhankelijkheid (of iets in dien aard) zou kunnen uitroepen of tenminste dat argument zouden kunnen gebruiken om de andere partijen voor een dilemma te stellen. Het kan allemaal overdreven lijken, maar het alternatief is blijven aanmodderen zoals we al zes staatshervormingen lang bezig zijn. Er mag nóg een staatshervorming komen, maar dat moet dan wel de laatste zijn.
|