Na de moslimrel i.v.m. de rake opmerkingen van Zuhal Demir, zou er een niet aanvalspact gesloten zijn tussen CD&V en de N-VA (wel zonder de door Beke geëiste excuses). Nu maar zien of het stand houdt, want het volgende probleem komt er al aan: de door N-VA (en Open VLD) voorgestelde vermindering van de vennootschapsbelasting en de door CD&V daaraan gekoppelde meerwaardebelasting. Dat is vuur en water. Zelfs nu de federale regering gesteld heeft dat een begroting in evenwicht ook kan in 2019 i.pl.v. 2018, zal dat weinig verschil uitmaken. De Wever mag dan al gezegd hebben dat hij voor een zgz ‘rechtvaardige fiscaliteit’, de natte droom van Kris Peeters, de deur op een kier wil houden, de man weet goed genoeg dat de liberalen van Open VLD geen nieuwe belastingen willen en die hebben nog gelijk ook. Een meerwaardebelasting is geen rechtvaardige fiscaliteit, want het ondermijnt de droom van elke beginnende zelfstandige die hoopt straks een appeltje voor de dorst over te houden na een leven lang hard gewerkt te hebben. Niet ten onrechte noemde Patje Dewael het een afgunstbelasting. Hij noemde CD&V nog net niet een afgunstpartij, maar dat kan nog komen.
Er ziet er steeds meer naar uit dat deze federale regering er een wordt van een soort lopende zaken. Ze is niet in staat de staatsschuld en het overheidsbeslag te verminderen. Dat heeft trouwens niets specifiek met deze regering te maken. Geen enkele Belgische regering kan dat nog omdat die staatsschuld té hoog is en dit land evenmin als Griekenland nog een eigen munteenheid kan devalueren. Nu persé willen besparen of extra belastingen heffen, zou de prille groei die er thans is meteen fnuiken.
Door het bereiken van een begroting in evenwicht een jaar uit te stellen – nota bene: iets wat mag van Europa – zal men pas eind 2019, begin 2020 weten waar men staat. M.a.w., de evaluatie ervan wordt doorgespeeld naar een volgende regering. ‘Na ons de zondvloed’ en dit alles door een onuitgegeven meerderheid die de sociaal economische zaken nu eens op orde zou stellen – zonder de socialisten - en daarvoor het communautaire in de ijskast heeft gestopt. ‘Een ketting is zo sterk als zijn zwakste schakel’ leert ons het gezegde. Dat geldt voor België, waar Wallonië het zwakke broertje blijft, evenals voor Europa dat om dezelfde reden geen vooruitgang meer boekt.
|