|
Het is me daar wat bij Volvo Cars in Gent. Na twee dagen werkonderbreking en evenveel keren afwijzing van de directievoorstellen, is het personeel nu officieel in staking. Hoe dat gaat aflopen is nog koffiedik kijken, maar de vraag is hoe ze daarover gaan denken bij de algemene directie in Zweden en zeker bij de Chinezen die momenteel eigenaar zijn van het merk en de fabriek. Het wordt er niet makkelijker op als men weet dat de directievoorstellen wel werden aanvaard door de vakbonden, maar niet door de basis en dat het de vakbonden zijn die nu het stakersgeld gaan moeten ophoesten, omdat het bedrijf bij staking geen lonen meer uitbetaalt.
Het gaat trouwens bij onze vakbonden van kwaad naar erger. Ze mogen dan nog steeds veel leden hebben, de meesten zijn vooral nog lid o.w.v. de syndicale dienstverlening (ziekenfondsen, werkloosheidsuitkeringen, juridisch advies e.d.). De stakingen die worden aangekondigd op 10 oktober lijken meer te maken hebben met het eigen vakbondspersoneel dan met de gewone leden. Denk maar aan het opschorten van de statutaire ambtenarij, waar vooral vakbondsafgevaardigden nu van profiteren. De vakbonden hebben aan cliëntelisme gedaan, in Wallonië nog meer dan in Vlaanderen, waardoor het gros van hun leden eerder tot de middenklasse is gaan behoren, die geen boodschap meer heeft aan strijdleuzen uit vervlogen tijden. Verder hebben de syndicaten geen kant en klare oplossingen voor de nieuwe problemen waarmee de leden geconfronteerd worden. Denk maar aan de digitalisering, de robotisering, de e-commerce die allemaal een andere aanpak vergen. Daardoor is het bij de voor 10 oktober aangekondigde staking duidelijk dat het louter om politiek gaat, wat niet de taak is van de vakbonden.
Doelloos staken is niet meer van deze tijd en dat het sociaal overleg ook geen oplossingen meer brengt is, omdat de tijd dat de staat de rekening daarvan betaalde ook voorbij is. E.e.a. maakt dat de vakbonden zelfs intern verdeeld zijn en het onderling steeds minder eens. Dat in Wallonië de vlam nog brandt heeft te maken met de opkomst van de communisten van de PTB/PvdA waartegen het rode vakbondsfront ook geen ander antwoord heeft dan het syndicale opbod.
|
