|
Doordat de beleidsverklaring van de regering Michel en de start van de nieuwe Nederlandse regering bijna samenvielen, is de verleiding groot e.e.a. te vergelijken. Dat is echter appelen met citroenen vergelijken. Nederland heeft een staatsschuld die zowat de helft is van de onze en een sluitende begroting. Dat maakt dat men er dan ook heel wat meer kan doen dan het krampachtige werk van de Belgische regering(en). Zo komt er bv in Nederland een sociale vlaktaks, waarbij slechts twee belastingsschijven overblijven. Bij ons zijn dat er nog 5 (worden er later, heel geleidelijk, misschien 4). Het geld dat onze noorderburen op die manier minder binnenkrijgen, compenseren ze met een verhoging van de minimum btw van 6 naar 9%, waardoor o.m. voeding er duurder wordt, maar alle inkomstengroepen gaan er daar wel op vooruit zodat ook dat niet zo erg zal zijn.
Hier in België lukt dat allemaal niet o.w.v. die staatschuld en de onmacht de begrotingen onder controle te krijgen. Men is al blij dat het niet erger wordt. Dat erger worden kan er echter straks aankomen als de rente, die nu rond de nul procent ligt, de hoogte in zou schieten en de staatsschuld onbetaalbaar zou worden. Een ander probleem – dat ik al meermaals heb aangehaald – is dat men blijft zeggen dat de loonkloof met onze buurlanden gedicht is. Dat is een leugen. Toen men in 1996 vaststelde dat die er was, heeft men een wet gemaakt om daar iets aan te doen. Dat is de volgende jaren echter niet gelukt, mede door het onverantwoord potverteren van de regeringen Verhofstadt, die o.m. de door Dehaene opgebouwde buffer van 6% voor de opvang van de vergrijzingskosten hebben opgesoupeerd. Daardoor werd die loonkloof nóg groter. Het verschil dat er na 1996 nog was bijgekomen, heeft men nu wel weggewerkt, maar de kloof die er toen al was, is blijven bestaan, zodat de lonen in dit land nog steeds zo’n 15% hoger liggen dan in de buurlanden waartegen we moeten concurreren.
En zo blijven ze hier dweilen met de kraan open…
|
