Ik ga even verder op mijn verhaal van gisteren. De wereld houdt nl, meer nog dan vroeger, niet op bij Europa en Amerika. Er zijn de opkomende economieën China en zelfs India en – wat dichter bij ons – een Rusland waartegen we met gemengde gevoelens aankijken. Net als Donald Trump wil Poetin zijn land weer groot maken en i.pl.v. één jaar, is die daar al zo’n 17/18 jaar mee bezig. Zijn stelling dat de implosie van de USSR de grootste economische ramp voor Rusland was, heeft sindsdien veel weerklank gevonden bij de Russen en Poetin hoopt dat volgend jaar nog eens te kunnen verzilveren bij de presidentsverkiezingen, die hij normaal gesproken zou moet winnen, ook al omdat de concurrentie er verre van koosjer behandeld wordt.

   In Syrië is Rusland de beslissende factor geweest bij de redding van het Assad regime. Of daarmee de problemen er zijn opgelost is een ander verhaal. Een akkoord tussen alle verschillende fracties die daar tegen IS vochten is er nog niet en zowel dat akkoord als de wederopbouw van het land kan Rusland alleen niet aan. In 2015 – het laatste jaar waarvan er definitieve statistieken zijn – kromp de Russische economie met liefst 3,5%. Tussen 2013 en 2015 zakte de export (vooral gas en olie) met 40%. Het kleine België exporteert meer dan Rusland, qua oppervlakte het grootste land ter wereld. De salarissen zakten met 10% en de pensioenen werden losgekoppeld van de index, wat die laatste daar ook moge betekenen. Dat dit alles Poetin nauwelijks wordt aangerekend komt doordat de doorsnee Rus al e.e.a. heeft meegemaakt en heel wat meer kan verdragen dan de verwende Westerling.

   En er is meer, op de lange termijn. De huidige bevolking van Rusland, zo’n 144 miljoen, zou tegen 2050 slinken onder de 100 miljoen. Daarbij komt een steeds groeiende instroom van meestal moslims uit de vroegere Centraal-Aziatische Sovjetrepublieken. Men schat het huidig aantal moslims in Rusland op 20 miljoen…

   Kortom, Poetin mag dan al populair zijn, vraag is of hij het zal blijven. Met al dan niet verdoken grensoorlogen in Oekraïne, Georgië en nog zo’n paar regio’s in de Kaukasus, valt weinig populariteit te rapen. De Oost-Europese landen die van onder het Russische juk geraakt zijn, moeten echter nog niet meteen panikeren. Het echte Oekraïne, dat zonder het oostelijke mijngebied van de Donbas, zal wel nooit meer Russisch worden, Kazakstan koos recentelijk nog om terug te keren naar het Latijnse alfabet en in Wit-Rusland is het afwachten wat er zal gebeuren na de dictatuur van Loekasjenko. De USSR komt niet meer terug.