In mijn blog van gisteren had ik het er nog over dat het ontmantelen van de kerncentrales de staat tientallen miljarden euro zal kosten. Die werken en de kosten ervan kunnen wel enigermate in de tijd gespreid worden, maar eens zullen ze moeten betaald worden. Als het daarbij ophield, zou het nog niet het einde van de wereld zijn, maar er is meer. Er zijn ook de steeds oplopende kosten voor immigratie en integratie, en – last but not least – die van de vergrijzing, die elk jaar groter worden. Onze minister, nu reeds zonder Financiën, zal er nog minder krijgen en zal dat nooit opgelost krijgen door enkel het verminderen van de vennootschapsbelasting en de twijfelachtige opbrengst van de effectentaks. Als al die zaken verder uit de hand lopen, zal Europa ook niet blijven gedogen dat dit land met inventieve begrotingen blijft afkomen en dreigt over x-aantal jaren de Griekenland route.
Dat de vergrijzingskosten blijven groeien, heeft te maken met ons pensioensysteem dat nooit rekening heeft gehouden met de bevolkingsgroei in een omgekeerde piramide en de gestegen levensverwachting. Onze privésector lijdt onder een veel te groot overheidsapparaat. Om het niveau van Nederland te halen wat betreft de ratio privé- en overheidsjobs, hebben we hier zo’n 375.000 ambtenaren teveel. Als we met de buurlanden de vergelijking zouden gaan maken voor wat het aantal politiekers en politiek benoemden betreft, krijgen we te maken met een meervoud ervan. Het erge is, dat men wéét dat bv de provincies en de Senaat overbodig zijn, maar men schaft ze niet af. De gelederen worden wel stelselmatig uitgedund, maar de logistieke kosten blijven ongeveer dezelfde, wat maakt dat de overgebleven leden zoveel maal duurder worden. Het gevolg daarvan is dat dit land percentueel zowat de hoogste belastingen en hoogste overheidsuitgaven van de hele wereld heeft.
We staan voor twee jaren met verkiezingen. Er zal weer heel wat beloofd worden. Op de recente nieuwjaarsrecepties hebben we daarvan al een voorsmaakje gekregen. Niemand lijkt er bij stil te staan dat een land met een staatsschuld van meer dan 100% van het bbp dit echter niet ongestraft kan blijven doen. Daarom blijft men steeds meer beloven op een steeds langere termijn, zoals bv in de energiesector. Het wordt daar gewoon ‘Na ons, de zondvloed’, in de hoop het zelf niet meer mee te moeten maken als verantwoordelijk politicus/ca…
---
Dezer dagen was er ook weer de vrome leugen te horen dat de loonkloof met onze buurlanden gedicht is. Zoals ik al meer geschreven heb, is dat niet waar. Ze is alleen teruggebracht tot het verschil van 1996, toen de wet gestemd werd de kloof niet groter te laten worden. Dat laatste lukte de eerste 22 jaar niet, nu dus wel. Het verschil dat er was in 1996 (10/15%) is er echter nog steeds.
|