De uitspraak van Jan Jambon dat het niet kan dat misdadigers hier zouden kunnen vrijgesproken worden o.w.v. procedurefouten, heeft veel stof doen opjagen. Toch is dat een van de aspecten die ook ik reeds aanhaalde in mijn blog van 7 dezer (‘Just(ice)’), waarbij ik (en met mij waarschijnlijk heel wat landgenoten) me afvroeg waar onze justitie allemaal mee bezig is. Als er procedurefouten gemaakt worden, zou het niet mogen zijn dat dit tot vrijspraak kan leiden, maar moet het proces opgeschort worden en de zaak herdaan worden zonder de procedurefouten. Dat kan even duren, want in de meeste gevallen zal men daarvoor de wet moeten aanpassen, het zij dan zo. Er zijn genoeg processen in dit land die járen vertraging oplopen en dikwijls zijn die het gevolg van spitsvondigheden van advocaten. Hier kan een mislukte zelfmoordterrorist vrijgesproken worden door een procedurefout, terwijl in een ander proces (de ‘parachutemoord’ bv) iemand veroordeeld wordt zonder enig bewijs noch bekentenis. Met een advocaat genre Marie of Vermassen is hier blijkbaar alles mogelijk.
Feitelijk zou men heel onze Belgische Justitie best opdoeken en terug met een propere lei beginnen. Dat is quasi onmogelijk, ook al o.w.v. de ingewikkelde structuur van dit land, niet alleen door de scheiding van rechterlijke en uitvoerende macht, doch ook door de perceptie van de wetten in de verschillende landsdelen en zeker in het Brusselse. Om een vernieuwde justitie te krijgen, zullen we moeten wachten tot dit land (hopelijk) eens gesplitst wordt.
I.v.m. dat laatste kom ik even terug op de reactie van onze vriend Jean op mijn blog van 10 dezer (‘De Soedanleugens’), waarbij hij stelt dat N-VA en VB samen een absolute meerderheid hebben om daar een eind aan te maken. Zoals ik hem al persoonlijk liet weten, bestaat die meerderheid momenteel nog steeds niét, zullen we - weer hopelijk - moeten wachten tot de volgende verkiezingen en zelfs dan is het de vraag of die twee partijen ooit gaan samenwerken. In Zoersel, waar het VB zopas heeft voorgesteld de N-VA bij de volgende verkiezingen te willen steunen, zonder zelf mandatarissen te eisen, werd dat voorstel al afgeschoten. Zowel Peter De Roover als Theo Francken hebben ooit al eens een ballonnetje opgelaten waarbij de deur op een kier werd gezet (bij een gezamenlijke meerderheid zouden ze dat beoordelen), maar verder is men nooit gekomen.
Als we dit land willen splitsen, moet er eerst in het Vlaams parlement een volstrekte meerderheid gevonden worden die de eerste stap wil zetten en dit volgens de Senelle doctrine*, die ik nog even wil herhalen: ‘Als België onbestuurbaar zou worden, bijvoorbeeld omdat er geen federale regering meer kan gevormd worden, dat moet het Vlaams parlement Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Dat is weliswaar grondwettelijk niet volgens het boekje, maar democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk. En de wil van het soevereine volk is voor overtuigde democraten het enige wat telt’.
Mocht het ooit zover komen, bv als in Wallonië links en uiterst links de meerderheid zouden halen bij de volgende verkiezingen en in Vlaanderen het tegenovergestelde zou gebeuren, dan zijn we er nóg niet, maar zou er in elk geval een eerste serieuze stap richting onafhankelijkheid kunnen gezet worden. Let op: alles nog in de voorwaardelijke wijs.
* Uit ‘De Ordelijke Opdeling van België’ door Gerolf Annemans en Steven Utsi. Robert Senelle was een Brusselse academicus en grondwetspecialist (te vergelijken met Hendrik Vuye, maar geen Flamingant), die stierf op 13 februari 2013, vandaag net 5 jaar geleden. Bart De Wever noemde hem ooit ‘een Ket met een visie’.
|