|
De moordpoging met een nieuw zenuwgas op een gewezen Russische dubbelspion en zijn dochter in het Britse Salisbury doet vele wenkbrauwen fronsen. Toen ze die man, na enkele jaren gevangenis in Rusland, uitwisselden tegen een of meer Britten die in Rusland in de problemen waren gekomen, moest men in datzelfde Rusland toch geweten hebben wat die man eventueel nog teveel wist. Ik neem aan dat de Britten genoeg bewijzen hebben om te stellen dat Rusland achter deze moordpoging zit, anders zouden ze zo’n ingrijpende tegenmaatregelen zo maar niet genomen hebben. Al bij al gaat het om een gifgas dat vijfmaal dodelijker is dan het dodelijkste van dat soort gas dat men hier kent en is het geweten dat het alleen in Rusland is uitgevonden en geproduceerd en nergens anders. Volgens een internationale conventie die daarover bestaat kan dit niet gebruikt worden, tenzij men er een akkoord over zou hebben, die er in het geval Skripal zeker niet was. Die was het trouwens ook niet toen Litvinenko, die andere Russische spion in datzelfde Groot-Brittannië in 2006 vergiftigd werd met polonium. Het enig verschil met de nieuwe moordpoging is, dat polonium geen zenuwgas, maar een radioactieve materie is, waarvoor men de internationale goedkeuring niet echt nodig had.
Natuurlijk wordt de nieuwe moordpoging door het Kremlin ontkend. Zij weten daar nooit van iets als het over dergelijke zaken gaat. Het begint er zo stilaan op te lijken, dat Rusland een schurkenstaat aan het worden is, waar een door de staat gesteunde virtuele ondergrondse beweging misdaden kan blijven begaan, waar het officiële Rusland niets van zou weten, althans niet naar buiten toe. Dat geldt niet alleen voor de twee moordpogingen in Groot-Brittannië, maar ook voor allerlei politieke moorden in Rusland zelf, waarvan men soms wel zegt de daders gepakt te hebben, maar nooit de opdrachtgevers. Het gaat hier om professionele staatsmoordenaars, waarbij iedereen zo stilaan weet wie die opdrachtgevers zijn, maar niemand die het kan bewijzen. Zo’n beetje hetzelfde wat op een ander terrein gebeurt, nl die van de militairen zonder insignes die opdoken in de Krim en die nog werkzaam zijn in Oost-Oekraïne en Syrië, zoals recentelijk nog gebleken is na dat Amerikaans bombardement bij Deir Ezzor, aan de Eufraat. Voeg daarbij nog de aan de gang blijvende bombardementen in Syrië, waarbij hospitalen, scholen en crèches niet gespaard worden* en de dopingschandalen in de sport, waaraan tijdens de Olympische Winterspelen in Sotchi het Russische Olympische Comité en zelfs een ministerie zich schuldig maakten (wat niet belette dat er tijdens de recente Spelen in Zuid-Korea weer twee Russen tegen de lamp liepen!) en men kan best begrijpen dat De Oost-Europese buurlanden van Rusland zich zorgen maken.
* Als er in Syrië en Irak nog maar een zweem van vermoeden was dat er burgerslachtoffers waren gevallen door Belgische bombardementen, was het politieke kot hier al te klein. Die verontwaardiging is wel erg selectief...
|
