De Amerikaanse producent van de F35, Lockheed Martin, die meedoet aan het bod om de eigen F16 te vervangen, heeft laten weten dat het bedrijf vóór 15 oktober van dit jaar een antwoord wil krijgen van de Belgische regering. Die voorwaarde staat vermeld in de aanbieding. Als dat niet gebeurt, zal er opnieuw over onderhandeld moeten worden en kan men het toestel waarschijnlijk niet meer aan dezelfde voorwaarden kopen. Als die beslissing er vóór 15 oktober, dus vóór de gemeentelijke verkiezingen, niét komt – wat waarschijnlijk is – dan blijft er maar één kandidaat over: de Eurofighter Typhoon van het Brits-Duitse consortium en moet men waarschijnlijk de hele procedure opnieuw opstarten, waarbij dan niet alleen de Franse Rafale, maar ook de Zweedse Viggen in theorie zouden kunnen meedoen.
E.e.a. zou onze nationale Charel goed uitkomen, want als francofoon moet hij zien zijn partij in Wallonië sterk te houden, iets wat hem moeilijker uitkomt als de Fransen geen kans meer zouden maken. Het resultaat van dit alles betekent waarschijnlijk, dat men de hele zaak over de verkiezingen van mei 2019 zal tillen. Daar de kans groot is dat dit ook zal gebeuren met de beursgang van Belfius, zal het de volgende federale regering zijn die over dit alles zal moeten beslissen, plus dan nog over de kosten van het investeringspact, als daar ooit iets van in huis komt. Ik heb zo het idee dat menige partij daarbij bedenkingen zal hebben. CD&V om te beginnen, want als die er de volgende keer niet meer bij zou zijn – wat door de huidige politieke ontwikkelingen geen verrassing zou zijn – mogen de Arco-coöperanten het helemaal vergeten. Eender welke nieuwe federale regering zal drie keer nadenken om nog een akkoord te maken over Arco dat opnieuw tot immobilisme zou lijden. N-VA wil dan weer – volgens eerdere verklaringen van De Wever – van geen Rafale weten, zeker niet als de Fransen weer cavalier seul willen spelen en dat alles zou met zich meebrengen dat onderhandelingen met de francofonen over een nieuwe federale regering helemaal moeilijk zouden worden. Dat kan voor Vlaanderen misschien goed kan uitkomen, zeker als er in Francofonië een linkse meerderheid zou zijn. Misschien vragen die straks zelf wel e.o.a. vorm van confederalisme. Zonder een half mirakel moeten we in Vlaanderen niet op enige doorbraak rekenen.
|