Na de verkiezingen van 2014 was Pieter De Crem zijn ministerpost bij Defensie kwijt geraakt en gedegradeerd tot staatssecretaris van Buitenlandse Handel, een post waarbij hij enkele taken moest delen met het Vlaams niveau. Erg leuk was dat niet en, na de gemeentelijke verkiezingen van 14 oktober 2018, die hij in zijn Aalster met alle gemak won, besliste hij uit de nationale politiek te stappen. Dat, tot hij in regering van lopende zaken van Michel Light weer federaal minister werd, nu van Binnenlandse Dinges. Blijkbaar heeft hij daardoor de smaak weer te pakken gekregen, want nu blijkt dat hij toch op federaal vlak zal blijven meespelen. Hij wordt CD&V-lijsttrekker voor Oost-Vlaanderen.

   Daarbij behoudt CD&V nog een soort rechtervleugel over, feitelijk een tweemansfractie die De Crem deelt met Hendrik Bogaert. Volgens De Crem is de reden van zijn ommekeer te verklaren omdat zijn partij zich niet meer zou identificeren met de syndicale agenda. Ook wil hij straks liever niet samenwerken met de PS en ziet hij wel een opening naar het CdH, dat zichzelf in Wallonië ook van de PS gedistantieerd heeft. Dat datzelfde CdH niet veel meer voorstelt, doet er blijkbaar niet toe.

   E.e.a. klopt trouwens niet met de uitspraken van Peter Wouters, de voorzitter van Beweging.net op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van het ACW. Die zei daar klaar en duidelijk, dat ook CD&V nu eens duidelijke keuzes moet maken. En die keuzes zijn, volgens Peters, het afschaffen van zowel de bedrijfswagens, de belastingvermindering bij het pensioensparen en de hospitalisatieverzekering. Als CD&V daarop zou ingaan, zitten ze meteen in het goede gezelschap van de socialisten en de groenen en zal er voor de christendemocratische rechtervleugel niet veel overblijven.

   M.i. zou De Crem, die een minnelijk man is, beter toch maar alleen burgemeester van Aalter blijven, een familietraditie trouwens. Het zou hem veel ontgoochelingen kunnen besparen.

---

   Bij de Tv-journaals, waarbij het afscheid van Philippe De Backer aan de politiek haast leidde tot een echte comedia dell’arte waarbij de leiding van Open VLD net niet in tranen uitbarstte en De Backer in Gwendolientje’s armen viel, vergat men wel erbij te vertellen dat het vertrek van De Backer misschien ook wel eens zou te maken kunnen hebben met het feit dat de plaats van blauwe lijsttrekker in Antwerpen dit keer voorbehouden was aan een vrouw en De Backer die dus moest afgeven. In deze MeToo tijden gebeuren er wel meer van die zaken, maar bij een partij die van de postjespakkerij een prioriteit heeft gemaakt (denk maar aan het incident voor de opvolging van de nieuwe gouverneur van Oost-Vlaanderen en de koehandel in Gent) komt zoiets nog harder aan.