|
Door het afhaken van CdH en het afwijzen van VB en PvdA door de zgz ‘serieuze’ partijen, blijft er feitelijk maar één optie over voor het vormen van een nieuwe federale regering: Paarsgroen. Dus de socialistische en liberale families en Groen/Ecolo. En allen samen houden ze dan, met zes partijen, 1 (één!) zetel over. Die regering zou dan als eerste taak het gat in de federale Begroting van om en bij de tien miljard euro moeten dichtrijden met extra besparingen, die de groenen niet willen en/of nieuwe belastingen, die de blauwen niet willen. En of dat nog niet genoeg is, zou deze federale regering niet eens een meerderheid hebben in Vlaanderen, waardoor ze de kans loopt op een harde oppositie van de Vlaamsnationalisten vooral vanuit de Vlaamse gewestregering. Na het nemen van onpopulaire maatregelen zouden de traditionele partijen bij een volgende verkiezing wel eens bijna helemaal kunnen worden weggeveegd, zoals Groen (toen nog met de naam ‘Agalev’) al eens is overkomen na de eerste Paarsgroene regering van woordbreker Verhofstadt. Dat laatste zou ook wel eens het lot kunnen worden van CD&V, mocht die de euvele moed hebben tot zo’n Paarsgroene club toe te treden (dan zijn ze met zeven!), waarin ze alleen maar nodig zou zijn om wat meer overschot van stemmen te hebben. ‘Quantité négligeable’, zoals onze zuiderburen dat noemen.
Toch hoopt Di Pippo zo’n coalitie, al dan niet met de tsjeven, op de been te krijgen. Hij moet dan wel van zijn hart een steen maken en verzaken aan de verleiding om nog eens eerste piet te worden, zijn ultieme natte droom. In de plaats daarvan zou hij de topjob aanbieden aan de grote blauwe brilsmurf, ons aller Gwendolientje, die – rot van ambitie – moeilijk nee zal zeggen. Ze zou daarmee nl geschiedenis schrijven als eerste vrouwelijke premier van het land dat men niet meer zou uitvinden, mocht het niet bestaan (dixit The Economist). Dat haar partij, als anti-belastingspartij, straks meteen enkele serieuze belastingen zal moeten goedkeuren, lijkt haar (nog) niet te deren.
Kortom, het kan nog spannend worden, al is voor de Vlaamse traditionele partijen de dreiging reëel dat ze straks allemaal tegen de kiesdrempel aanschurken. Mochten we een herhaling krijgen van het rampzalig beleid van de vorige Paarsgroene regering, die onder Verhofstadt het programma van de PS uitvoerde terwijl zijn partij toch de grootste was, dan zou het nu nog erger kunnen worden, nu de Open VLD er onder Gwendolientje maar bij zal lopen als vijfde wiel van de wagen.
|
