|
Zoals ik reeds schreef in mijn laatste blogs (of wat daarvoor moest doorgaan),
is er de laatste weken weinig gebeurd dat de moeite was om veel over te schrijven. Tot er dan het incident was met de Vlaamse strijdvlaggen, die in eerste instantie door de organisatie van Pukkelpop in beslag werden genomen. De reactie was er meteen, iets dat we in ons brave Vlaanderen niet altijd kunnen zeggen. Peter De Roover (N-VA) zette meteen de puntjes op de ‘i’, maar vooral de Vlaams Belang jongeren lieten zich niet onbetuigd en deelden de volgende ochtend liefst 500 strijdvlaggen uit, waarna het Pukkelpopcomité niets anders kon doen dan zich te verontschuldigen. Laat ons hopen dat zowel de Vlaamsnationale partijen als leden deze trend blijven verder zetten ,want de strijd is nog niet gestreden, zeker mochten er tegen het einde van dit jaar al nieuwe verkiezingen kunnen komen zoals hier en daar wordt gesuggereerd.
Opmerkelijk was ook de reactie van Bruno De Winter, broer van Bart en eveneens historicus, die het echter niet altijd eens is met de uitvinder van de startnota. Hij zei dat als men de eeuwenoude Vlaams strijdvlag een collaboratievlag wil noemen, men de Belgische vlag een koloniale vlag moet noemen na al die tijd van koloniale bezetting in Afrika.
Eerst was er de zwartgele vlag. Het rood is er pas bijgekomen omdat die kleur deel uitmaakte van de Brabantse leeuwenvlag en later van de Belgisch onstaat. En dat gebeurde reeds honderden jaren vóór er van België sprake was.
Tenslotte moet het bij festivals om muziek blijven gaan. Als de milieubeweging haar strijd wil verengen tot een anti-Vlaams discours, verdient ze onze steun helemaal niet meer.
|
