|
Het olijke duo Coens-Bouchez gaat zijn laatste week in. Op 13 (ongeluksgetal!) januari mogen ze bij Flup - net zoals hun vijf voorgangers - gaan vertellen dat de vorming van een nieuwe federale regering nog niet voor morgen zal zijn. Zelfs een ludiek filmpje van Georges-Louis waarop hij verschijnt in een T-shirt met daarop de eentalige Franse tekst ‘Union fait la force” zal het niet doen. Die tekst zou trouwens geloofwaardiger klinken als hij de taalfout eruit gehaald had. Moet ‘farce’ zijn, niet ‘force’.
In De Tijd brak econoom Geert Noels vorige week een lans voor een ‘afspiegelingregering’. Dat idee is niet nieuw, maar komende van een niet-politicus klinkt het wel geloofwaardiger. Zo’n regering zou gevormd worden door de regio’s en is in feite - vertaald naar de politiek - een confederale regering, de optelsom van de deelstaatregeringen die dan in een federale regering worden samengebracht. Hét probleem is, dat men dan de facto een regering zal hebben met PS én N-VA, iets wat Magnette (PS) niet wil. Die laatste droomt nog altijd van ‘zijn’ paarsgroen, maar daar komt, althans voorlopig - niets van in huis vóór de voorzitterverkiezing bij Open VLD ergens in maart. Gwendolientje, die haar zinnen had gezet op het federale premierschap, zal tot dan moeten wachten om te zien of er iets van zal komen. Ondertussen heeft zich, na Francesco Vanderjeigd, de liberale burgemeester van het West-Vlaamse Staden, een tweede kandidaat voorzitter gemeld in de persoon van Bart Tommelein, nóg een burgemeester uit West-Vlaanderen. Met zijn Volksunie verleden zie ik Bart - mocht hij het halen - niet kiezen voor paarsgroen, wat ze hem ook zouden beloven. In hetzelfde West-Vlaanderen staat immers de blauwe achterban achter de nieuwkomer ‘Quicky’ en Lachaert, waarmee er binnen de Open VLD nier te lachen valt.
Kortom, langzaam maar zeker rijst het bewustzijn dat er nieuwe verkiezingen aan te pas zullen komen en dat is voor de traditionele partijen geen prettig vooruitzicht. Vooral CD&V, maar ook Open VLD, zouden er nog wel spijt van kunnen krijgen dat ze de regering van onze toen nog nationale Charel na Marrakech niet hebben laten vallen, waardoor nieuwe verkiezingen eind 2018 hen waarschijnlijk meer zouden hebben opgebracht dan het uitzicht op de kiesdrempel in 2020.
|
